Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1954, Síða 26

798
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
JÓLAKÝRIN
Skráð eftir frásögn Stefáns Filipussonar
einhvern tíma seinna, ef þú kærir
þig um.“
„Ef ég kæri mig um. Segðu það
ekki, því það á ekki við. En elsku
Karen mín, ég má ekki vita hver
þú ert. Það getur vel verið að þeir
nái í mig.“
Hrollur fór um hana þegar ég
sagði þetta og hún vafði sig fastara
að mér. Litlu seinna sagði hún:
„Nú verð ég að fara, Eiríkur.
Vertu sæll.“
„Við hittumst aftur, Karen. Við
verðum að hittast aftur. Ég elska
þig.“
„Og ég elska þig, Eiríkur,“ sagði
hún lágt og með grátinn í kverk-
unum. Ég fekk líka kökk í hálsinn,
en ég reyndi að harka af mér.
„Við hittumst aftur. Ég kem til
Noregs undir eins og stríðinu er
lokið, og þá ætla ég að bíða þín á
bekknum í garðinum, sem við fór-
um um áðan, bekknum þarna undir
kirsiberjatrjánum. Ég ætla að biða
þar þangað til þú kemur, Karen.“
„Ég ætla að bíða þín, Eiríkur.
Vertu sæll!“
Ég reyndi að halda í hana líkt
og maður reynir að halda í yndis-
legan draum, en hún hvarf frá mér
eins og yndislegur draumur.
Þá um nóttina var farið með mig
burt frá Ósló. Tveimur dögum
seinna tókst leiðsögumönnum mín-
um að koma mér yfir landamærin
til Svíþjóðar. Og viku seinna var
ég kominn til Englands. Og þá var
ég tekinn í Bandaríkjaherinn.
HIN löngu og ægilegu stríðsár
liðu, en ég var enn bundinn skyldu-
störfum um tveggja ára skeið. Þeg-
ar er stríðinu lauk, leitaði ég til
norskra yfirvalda til þess að fa
spurnir af Karen. Þau gerðu allt
sem þau gátu, en tókst ekki að hafa
upp á henni.
Og nú var ég að lokum kominn
F^YRRUM var það víða siður að
* slátra einhverri vænni kind fyrir
jólin og hafa nýtt kjöt á borðum til
hátíðabrigða. Stundum var þetta
lamb, stundum ær og stundum sauð-
ur, en það var sama hver kindin var,
hún hafði sitt sérstaka nafn og var
ætíð kölluð Jólaærin. Ekki man ég
nú hvort þetta var siður í Múlasýsl-
um, meðan ég átti heima í Brúnavík
eystra. En eitt sinn var Jólaærin
með vænna móti hjá mér, því að það
var stóreflis kýr, geld og spikfeit.
— ★ -—-
Brúnavík er næsta víkin fyrir sunn-
an Borgarfjörð. Inn af henni gengur
dalur, nokkurn veginn jafnbreiður
vikinni og eru mýrar fram á daln-
um, en bærinn stendur skammt frá
víkurbotninum að vestanverðu. Báð-
um megin við dalinn eru há og brött
fjöll, og erfiðar leiðir yfir þau og
stundum illfærar eða ófærar á vetr-
um þegar hjarn er og svellrunnið.
Skemmst er til byggða í Borgarfjörð
til Ósló og sat á bekknum undir
kirsiberjatrjánum, þar sem við
Karen áttum að hittast. Ég sat og
horfði í gaupnir mér og fannst ég
heyra óminn af málrómi hennar
djúpt í fylgsnum sálar minnar.
Allt í einu fannst mér ég verða
að líta við. Og þá sá ég Karen.
Hún kom þar hlaupandi til mín
með opinn faðminn.
Ég stökk á fætur. Það varð fagna-
fundur. Og golan var hlý og góð
og þrungin angan af liljum er við
leiddumst þaðan eins og maður og
kona á heimleið.
og liggur leiðin þangað um skarð eða
slakka í fjallinu, sem nefnist Brúna-
víkurskarð. Bratt er uppgöngu á
skarðið beggja vegna, en það mun
vera eitthvað um 500 metra yfir sjáv-
armál.
— ★ —
Nú var það eitt haustið a<5 ég átti
þrjár kýr og allar vel mjólkandi. En
mér þótti of mikið að setja þær allar
á og hafði hugsað mér að lóga þeirri
lélegustu fyrir jólin. Þetta frétti Ei-
rikur Sigfússon kaupmaður i Bakka-
gerði. Gerir hann mér þá orð og bið-
ur mig blessaðan að hafa kúaskifti
við sig, því aö hans kýr var geld og
horfði hann fram á mjólkurleysi er
fram á veturinn kæmi.
Eg lofaði að verða við þessu, en
vegna hríða og illviðra drógst það
fram að jólum að hægt væri að koma
kú yfir fjallið. Á aðfangadagsmorg-
un rofaði þó til og virtist mundu
verða sæmilegt veður um daginn. Eg
beið þá ekki boðanna en lagði á stað
með kussu mína og hafði mann með
mér til að reka á eftir henni. Illa
ætlaði að ganga að koma henni upp
á fjallið vegna harðfennis í snar-
bröttum brekkunum. Þó tókst það að
lokum, en þá tók varla betra við, því
uppi á skarðinu voru ýmist svell-
runnir melar eða brotaófærð í öllum
lautum. Gekk ferðalagið seint og
komum við ekki að Bakkagerði fyr
en eftir miðjan dag. Fórum við með
kúna heim til Eiríks og sagði eg hon-
um að ég treysti mér ekki til að taka
hans kú núna, því að fjallið mætti
heita ófært og svo mundum við lenda
í myrkri. En hann kvað ekki gott í
efni, kvaðst ekki hafa nokkurt af-