Lesbók Morgunblaðsins - 21.10.1956, Blaðsíða 3

Láli'iS
699
XjLoíjOíí.
*.iOi W W W I
fF-r ' «"'''- - »?.'■"
Lorella
því hann biæddi lifrina. Já, þetta
var góð skipshöfn.
ísinn var kominn í geymslurnar.
Olía, fæði, drykkjarvatn og allt
annað var komið um borð og átti
að nægja til mánaðar (vetrarferð-
irnar standa vanalega 3—4 vikur).
Fyrsti vélstjóri hafði 900 hestafla
gufuvélina í lagi. Lorella var til
búin að fara út á flóðinu og sigla
niður fljótið og út á haf.
Þetta var 14. janúar 1955. Rat-
sjá, talstöð, bergmálsmælir, átta-
vitar, hraðamælir og öll önnur
nauðsynleg áhöld voru í bezta lagi,
eins og færustu menn höfðu geng-
ið frá þeim. Skipið sjálft var í
bezta lagi, því að því var alltaf
haldið vel við. Og skipstjórinn var
ánægður er hann leit yfir allt. Já,
það stendur sig, það stendur sig,
jafnvel í janúarmánuði á veiði-
stöðvunum milli íslands og Græn-
landsíssins. Hann leit út yfir höfn-
ina. Nú var kominn tími til að
fara.
„Sleppið að framan“, kallaði
hann til stýrimanns.
„Sleppa — gert“, kom svarið.
Skrúfan fór hægt á stað og skip-
ið þokaðist gætilega frá bakkanum,
eins og það hafði gert mörgum
sinnum áður, seig með hægð niður
að hafnarkvínni. Og tuttugu mín-
útum seinna var kvíin opnuð og
skipið rann út á fljótið.
Það var kalt veður og hryssings-
legt, en hlýtt og notalegt í skip-
inu. Gamli maðurinn hefði átt að
sjá það núna, honum hefði fundizt
mikið til um ágæti þess. Skipverj-
ar höfðu sína eigin klefa og svo
haganlega var frá öllu gengið, að
innangengt var milli þeirra og eld-
húss, matsalar, lestanna og vélar-
rúmsins, svo að menn þurftu ekki
að fara upp á þilfar þegar vont var
veður.
Kalt var á fljótinu, en enn kald-
ara varð þegar kom út í Norður-
sjó og Lorella sigldi fram hjá
Spurn Head og norður á bóginn.
Og nú lá leiðin meðfram allri
austurströnd Englands og Skot-
lands, fram hjá Orkneyum og
Færeyum, til íslands — ekki þó
til landsins sjálfs, heldur langt
norður fyrir það, vegna nýu land-
helginnar. Það var löng leið á
þessi fiskimið, en hægt var þó að
komast þangað á rúmum þremur
sólarhringum, ef veðrið var ekki
mjög slæmt.
F'FTIR tæpa fjóra daga var Lor-
ella komin á fiskimiðin, og
Blackshaw skipstjóri byrjaði að
veiða 30 mílur norður af Horni.
Ekki var jafn illhryssingslega kalt
þarna og búast mátti við, því að
bvísl úr Golfstraumnum ber þang-
að yl á leið sinni til Noregs. En þess
gætti þó lítt og kalt getur orðið
þarna. Vestan og suðvestan áttin er
ekki mjög köld, en þegar hann
kemur á norðan eða norðaustan,
þá ætlar hann allt að drepa.
Enda þótt veður væri slæmt
tókst þeim á Lorella að innbyrða
nokkuð af fiski dagana 18.—23.
janúar. En þá rauk hann upp á
norðaustan með miklu frosti, og þá
er ekki á verra von. Þessu fylgdu
hríðarél og slæmt skygni og þegar
fram í sótti tók að stæra sjó.
Nú var ekki hægt að toga lengur.
Veðrið fór vaxandi og varð að bál-
viðri, svo að Lorella varð að
„dodge“ — það er, stýra upp í
vind og sjó með hægri ferð, rétt
svo að skipið léti að stjóm, og
bíða þess að aftur væri hægt að
toga.
Um þessar mundir bilaði rat-
sjáin, og það var ljóta óhappið.
Skipið þurfti nauðsynlega á henni
að halda, ef það hleypti undan og
leitaði skjóls í einhverjum firði.
Nú var veður svo dimmt, að varla
sá út úr augunum, og mikil fann-
koma. Þetta var foraðsveður, jafn-
Rodcrigo