Lesbók Morgunblaðsins - 21.10.1956, Blaðsíða 13

609
L2SBÓK M0RLJN3L LSIN-S
GAMANSÖM GREIN
Mörgum kílómetrum héðan, handan
við Cranbrook, átti annar Indíáni
heima og hann var kallaður Laxa-
Jack. Hann var nú ásamt kerlu sinni
og barnabörnum á berjamó skammt frá
heimili sínu, og áttu þau sér einskis
ills von.
Skyndilega fann Laxa-Jack það á
sér að á sig mundi horft. Hann
skyggndist um í allar áttir. Að lokum
sá hann glóra í augu í skógarþykkninu,
en gat enga grein gert sér fyrir hvaða
skepna þar væri, því að augun voru
svo hátt frá jörð, að engar líkur voru
til þess að nokkur skepna gæti teygt
svo úr sér.
Gamla manninn grunaði að ekki
væri allt með feldu. Hann gaf þvx
aðvörunarmerki og allir þrifu berja-
fötur sínar hálffullar og hlupu heim
á leið. Þegar Laxa-Jack var kominn
að kofadyrunum, sneri hann sér við
og sá þá eitthvert ferlíki koma á hæla
sér. Allir flýttu sér inn og Laxa-Jack
rak hurðina aftur og setti slagbrand
fyrir.
Ef þau hefði nú skilið berjafötur
sínar eftir þar sem þau voru að tína,
hefði þau sennilega komizt hjá mik-
illi skelfingu, því að skepnan var
hungruð og hafði fundið lykt af berj-
unum og rann á lyktina. En þegar
fólkið hvarf inn í kofann, heyrðist úti
fyrir blástur og dynjandi þrumur,
ógurlegri heldur en fólkið hafði heyrt
í nokkru dýri. Og rétt á eftir brast
og brakaði í kofanum og hann rugg-
aði eins og hann ætlaði að velta um
koll. Skepnan hafði lagst á vegginn
og kofinn lét undan. í skelfingu og
ofboði reyndi Laxa-Jack og fjölskylda
hans að styðja vegginn, en áttu þó
von á því á hverri stundu að kofinn
mundi hrynja yfir sig. Engum kom
til hugar að ófreskjan vildi ná í berin.
Þau heldu að hún ætlaði að eta sig.
Glugginn stóð opinn og allt í einu
hlykkjast inn um hann einhver ógur-
legur fálmari og dúaði í allar áttir,
eins og hann væri að skoða herberg-
ið. Laxa-Jack hafði aldrei heyrt getið
um rana á fíl. Hann vissi því ekki
hvað þetta var, en hann var ákveðinn
í að falla heldur með sæmd en lifa
við skömm, svo að hann þreif eldhús-
skörunginn og lagði honum af alefli
í þessa kyrkislöngu. Þá heyrðist ógur-
legt org úti fyrir og þetta hvarf. Laxa-
Jack leit út um gluggann og sá þá
hvar ferlíkið fór greitt burt frá
kofanum og hvarf inn í skóginn. En
ÞEGAR litið er í íslenzk blöð hér
fyrrum, ber þar mikið á alvarleg-
um greinum. Eru sumar þeirra
ritaðar af þjósti og stóryrði ekki
spöruð. En til er það, að blaða-
menn hafa tekið upp léttara hjal,
brugðið fyrir sig kímnigáfu og
háði. Eftirfarandi grein, sem birt-
ist í „Fjallkonunni“ fyrir tæpum
70 árum, er gott sýnishorn af
þeim rithætti.
ÚTBREIDDASTA FÉLAG í HEIMI
er eflaust Búnaðarfélag Suðuramts-
ins. Það er fyrir ötulleik forsetans,
H. Kr. Friðrikssonar, að félagið hefir
náð meiri vexti og viðgangi, en dæmi
eru til. Hefir það nú fært svo út kví-
arnar, að það lætur sér ekki nægja,
eins og önnur mannleg félög, að gera
umbætur á vorum litla jarðarhnetti,
heldur ná framkvæmdir þess út fyrir
endimörk hins jarðneska, upp til and-
anna heimkynna. Samkvæmt skýrslu
íélagsins, sem nú er nýprentuð, hefir
félagið þegar þrjá fulltrúa á himnum,
sem dánir eru fyrir nokkrum árum.
Það er Einar ísleifsson bóndi á Selja-
landi, sem á líklega að útvega sólskin
hjá himnaföðurnum, Einar Jóhanns-
son hreppstjóri í Þórisholti, sem lík-
svo var fólkið óttaslegið, að það þorði
ekki að opna dymar fyr en daginn
eftir.
Og þá stóðu inar furðulegustu fyr-
irsagnir með stóru letri í blöðunum:
„Hundruð manna eltast við fjórtán
fíla í British Columbia". — „Risavaxin
dýr á sveimi í Klettafjöllum". —
„Fimm menn hafa slasast í viðeign
við fíla í British Columbía".
Járnbrautarstjómin skipaði mönn-
um sínum að gefa nánar gætur að
því hvort fílar sæist nokkurs staðar
meðfram járnbrautinni. Slík tilkynn-
ing hefði verið skiljanleg í Kenya eða
Súdan í Afríku, en hér í British
Columbia þótti hún furðuleg. En svo
var heitið háum verðlaunum hverjum
þeim, er vísað gæti á fílana, og þá
lega á að útvega oss regnið, og Eyólfur
Stefánsson bóndi á Núpstað, sem lík-
lega á að heita á til fjárheilla, því að
hann var sauðabóndi mikill meðan
hann lifði. Vera má og að téðir full-
trúar eigi að útbýta skóflum hjá þeim
þar efra, til að venja þá við mokstur
áður en H. K. kemur. Auk þessara
himinfulltrúa eru einnig taldir í síð-
ustu skýrslu búnaðarfélagsins ýmsir
meðlimir, sem fyrir löngu em komnir
í annan heim; einn þeirra, Guðmund-
ur Grímsson, er dáinn fyrir 10 árum;
hann var vinnumaður meðan hann
lifði hér en er nú farinn að hokra,
orðinn bóndi í öðru lífi, að því er
skýrslan segir. Stórkostlegar hafa
framkvæmdir félagsins verið árið sem
leið, sem nærri má geta. Skulum vér
aðeins nefna tvö ótrúleg þrekvirki.
Þess er getið í skýrslunni að þurrkuð
hafi verið upp „botnlaus“ dý í Borg-
arfjarðarsýslu; er sagt að til þess hafi
verið grafnir djúpir skurðir, og getum
vér vel trúað því. Annað þrekvirkið
er það, að samkvæmt félagsskýrslunni
hafa Hnausar verið bomir austan úr
Meðallandi með fullri áhöfn núna á
þorranum, og settir niður í Borgar-
fjarðarsýslu. Þetta er ekki mennskra
manna færi, og ímynda eg mér, að
alþýða fari nærri um, hver Hnausana
hafi borið.
fóru Indíánarnir hjá Cranbrook á
stúfana.
María sendi dótturdóttur sína að til-
kynna, að þrír fílar hefði ráðizt á
garðinn sinn og mundu vera þar í ná-
grenninu. Þangað var farið með tamda
fíla og þessum þremur náð, og þá
fekk María meiri peninga en hún
hefði getað unnið sér inn á langri
ævi.
Indíáni nokkur var á reið skammt
þaðan er fíllinn hafði ráðizt á Charlie
Sunrise. Hesturinn fældist skyndilega,
Indíáninn hrökk af baki og stórslasað-
izt. Þá sá hann fílinn og með veikum
hurðum gat hann dregizt til manna-
byggða og skýrt frá þessu.
Dögum saman stóð eltingaleikurinn
við fílana, en þeir voru dreifðir um