Lesbók Morgunblaðsins - 21.10.1956, Blaðsíða 4

600
LESB.ÓK MORGUNBLAÐ3INS
vel á þessum slóðum í janúar-
mánuði.
Margir Hull-togarar og nokkrir
frá Grimsby, voru á þessum slóð-
um, líklega allt að tuttugu, því að
beztu fiskimiðin í janúar eru norð-
ur af íslandi. Þetta er slæmur stað-
ur, en hin fiskimiðin — Hvíta-
hafið, Barentshaf og grunnin hjá
Spitzbergen, Bjarnarey og New-
foundlandi — eru þó verri. Það er
undarlegt hvaða staði þorskurinn
velur sér!
í talstöðinni heyrði Blackshaw
skipstjóri til margra Hull-togara.
Hann var vanur að hafa stöðina
stillta á bylgjulengd togaranna og
hlusta eftir fréttum um hvernig
hinum skipunum gengi og hvar
helzt mundi fisk að fá. Skipstjór-
arnir voru þó ekki vanir að gefa
miklar upplýsingar. Þeir höfðu sín
„leyndarmál“, en alltaf var þó
hægt að fá fréttir um veðrið og
hvað skipunum liði, ef nógu lengi
var hlustað.
Þarna var inn mikli togari Rode-
rigo frá Hull, 800 smálestir, og
hafði verið hleypt af stokkunum
með mikilli viðhöfn fyrir fimm
árum. Þarna var Kingston Garnet,
Kingston Zircon og fleiri Kingston
togarar, Imperialist, Macbeth,
Lancella, Eskimo, Conan Doyle og
Grimsby-togarinn Grimsby Manor,
og margir aðrir.
Flestir leituðu lands í ofviðrinu,
en Kingston Garnet, Roderigo og
Lorella heldu kyrru fyrir. Engar
fréttir höfðu komið um að veðrið
mundi versna, né heldur hve lengi
það mundi standa. Einhvem tíma
hlaut hann að lægja. Og það var
öruggara að vera úti á rúmsævi,
heldur en að leita lands — að
minnsta kosti fyrir Lorella, því
að það var ekki gaman í blindhríð
að rata á fjörð og vera með bilaða
ratsjá. Og hvernig færi ef hann
hitti ekki á fjarðarmynni? Annað
eins hafði komið fyrir. Nei, Black-
shaw skipstjóri var einráðinn í
því að vera úti á miðunum, hann
var líka betur settur þar þegar
storminn lægði og hægt var að
byrja veiðar.
En ofviðrið geisaði dag eftir
dag, og alltaf var hann á norðaust-
an. Lorella hafði nú borizt norður
fyrir það svæði þar sem Golf-
straumurinn heldur sjávarhitá yf-
ir frostmarki, og þá tók að hlaðast
klaki á skipið, lítill í fyrstu, en
jókst óðum. Ágjöfin varð að klaka
og gerði brynju á skipið. Snjórinn
klesstist í vætuna og varð að klaka
á samri stund og fyllti öll skot.
Fram að þessu hafði ágjöfin skol-
að þilfarið og haldið því hreinu,
en nú fór allt í klaka þar.
Á NÓNI 25. janúar lét Blackshaw
skipstjóri loftskeytamanninn
senda skeyti til útgerðarinnar í
Hull, til þess að tilkynna henni að
hann hefði nú orðið að hamla móti
veðri og sjó í sextíu klukkustundir
— og það er langur tími fyrir gott
skip, jafnvel norðan við ísland í
janúar. Hann lét þess ekki getið,
að skipið barst norðar og norðar,
og nær og nær ísröndinni, þar sem
frostið er meira og þar sem klak-
inn hlóðst örar á skipið.
Alls staðar myndaðist klaki.
Hann hlóðst á stögin, svo að fram-
stagið var orðið álíka gilt og síma-
staur, hann hlóðst í reiðann, utan
á stálsigluna og vinnuljósin, á
skjólborðin, stýrishúsið og bátana,
svo að þeir og gálgarnir urðu að
einum klakaklump.
Hvenær sem færi gafst voru
skipverjar að reyna að höggva
klakann, en bæði var illverandi
á þiljum og svo komust þeir ekki
að klakanum þar sem nauðsyn var
að brjóta hann. Þeir komust ekki
upp í reiðann. Á skipinu var dælu-
kerfi fyrir heitt vatn og var hægt
að setja það í samband við slöng-
urnar á þilfari. Þeir reyndu heita
vatnið, en það fraus í slöngunum.
Og það er óvíst að heita vatnið
hefði komið þeim að gagni, það
mundi hafa frosið jafnharðan og
það kom undir bert loft.
Aðfaranótt 25. janúar var löng,
en ekki var æðru að sjá á neinum
manni. Þeir voru vissir um að
veðrið mundi lægja og draga úr
frosti. En stormurinn helt látlaust
áfram, skipið hjó upp í hann og
barst leo<tra og lengra norður og
látlaust hlóðst klaki á það. Nú var
það oröið þungt í vöíunum og lét
illa að stjórn. Enn var fárviðri og
stórsjór og blindbylur. Og snjórinn
hlóðst jafnt og þétt á skipið og
varð að klaka. Og skipið lét ver
og ver að stjórn.
Nú þótti Blackshaw skipstjóra
vænt um að Roderigo skyldi vera
skammt undan. Þeir voru aldavinir
hann og skipstjórinn á Roderigo.
Fyrir rúmum sólarhring höfðu
þeir báðir heyrt í Kingston Garnet
og kvaðst skipstjórinn þar vera illa
kominn, því að vír hefði farið í
skrúfuna. En skipstjórinn var
ágætur og honum var trúandi til
þess að greiða úr þessu og bjarga
skipi sínu. Skipstjórarnir á Lorella
og Roderigo voru þá alltaf við-
búnir að koma honum til hjálpar,
ef hann kallaði. Þeir vissu ekki
þá hvað þeirra sjálfra beið. Garnet
gat losað skrúfuna, en klakinn
hafði brotið niður loftnetið, svo að
ekki var hægt að hafa samband við
hin skipin.
26. janúar var skammt á milli
skipanna, Lorella þó nokkru norð-
ar og í stærri klakabrynju. Þau
höfðu samband sín á milli með
talstöðvunum . Öll hin skipin
heyrðu til þeirra þar sem þau lágu
inni hér og hvar á Vestfjörðum.
(Það var vitið þeirra meira, að
leita landvars).
Lorella varð æ þyngri í vöfun-
um og hætti nú við að slá undan