Lesbók Morgunblaðsins - 21.10.1956, Blaðsíða 5

LESBÓK MOKGUNBLAÐSINS
601
S/r/ð
t skuggadölum dreki fer á kreik,
dimmvængja uglu þyrstir í hans blóð.
í augum hennar bitrum brennur glóð.
Hún bognum klóm um fjallsins urðir
spennir.
Ljósálfar hleypa hestum hvítum brott
er heyrast drekans sog og kvalastunur
og iilfylglisins rámu reiðiorg.
Þeir rauðum klæðum sveipa granna
limu.
Vm fölgrænar hlíðar flæðir hvítur
straumur
fótsmárra hesta þeirra, á meðan neðar,
eitraður flýtur straumur blóðs í
rökkri og reyk.
Haust
Öldur húmsins stíga hærra og hærra,
unz hinzti roði deyr á eggja grjóti.
Fellur regn á fölnuð tún og engi.
í fyrnd er vorsins minning, ljúf og
og björt.
Bíða þarftu dalur lengi, lengi
með liljur þínar fölar, vanga bleika,
unz leikur blær á laufsins grænu
strengi.
FJALAR
veðrinu á báða bóga. Þegar hún
tók upp á því, varð skipstjóri að
hringja niður í vélarrúm og biðja
um fulla ferð, svo að skipið léti
að stjórn. En í hvert sinn sem
skriðurinn jókst, gaf meira á, og
grængolandi holskeflur riðu yfir
skipið. Sjórinn varð að klaka,
skipið þyngdist og lét enn ver að
stjóm. Þá var ekki um annað að
gera en setja á fulla ferð aftur,
og þá kom meiri ágjöf og meiri
klaki.
DLACKSHAW skipstjóri horfði
19 út á ólgandi hafið og hlustaði
á hvininn í storminum. Var hægt
að snúa skipinu? Var óhætt að
snúa því? Togarar eru aftanþungir
og lágir á skutinn og því getur
verið hættulegt að hleypa þeim
undan stórsjó. Þeir eru góðir að
beita þeim upp í, en þeir eru ekki
góðir á lensinu. Haföldurnar geta
þá ætt yfir þá og valdið stórtjóni.
En ef hann helt áfram að beita
upp í og veðrið skyldi haldast ó-
breytt, hlaut meiri og meiri klaki
að hlaðast á skipið, og þá var sýnt
að hverju færi. Engin von var að
draga mundi úr frosti, meðan hann
var við þessa átt og þeir bárust
norðar og norðar og nær ísnum.
Skipstjórinn vissi það vel. En var
hægt að snúa skipinu?
Hann varð að reyna það. Það
hlaut að vera hægt að snúa skip-
inu. Hann sagði stýrimanni og vél-
stjóra frá því að hann ætlaði að
snúa við. Svo beið hann lags. Að
lokum kom það, eftir að hroðasjór
hafði skollið á skipinu.
Öldurnar voru eins og fann-
krýnd fjöll, sem geistust fram sog-
andi og organdi. Nú var að hrökkva
eða stökkva. Annað hvort var nú
að reyna að snúa skipinu, eða
hætta við það. Hann skipaði vél-
stjóra að stöðva vélina og ætlaðist
til þess að skipið beygði af sjálf-
krafa, eins og togarar gera venju-
lega.
Skipið beygði af, en það snerist
ekki. Það lenti niðri í öldudal og
valt þar eins og því ætlaði að
hvolfa undan klakaþunganum. Það
veltist og byltist eins og það ætlaði
að hrista vélina af undirstöðunni
og brjóta af sér reiða og yfir-
byggingu.
Fulla ferð áfram! hringdi skip-
stjóri þegar. Það gagnaði ekkert.
Fulla ferð! Hann varð að ná skip-
inu upp í vindinn aftur, því að nú
var útséð um að hægt væri að
hleypa undan. Hægt, ósköp hægt,
tók skipið að mjakast, eins. og það
væri dauðþreytt. Holskeflur riðu
yfir það, en það mjakaðist. Þetta
var eins og eilífðar tími, en að
lokum sneri það upp í vindinn aft-
ur og hallaðist þá mikið. Þungi
klakans sagði til sín. Ofviðrið
hamaðist látlaust, ágjöfin jókst
og klaki hlóðst á klaka hvar
sem var. Skipverjar reyndu enn að
fara út á þiljur og höggva klakann.
En það var gagnslaust. Þeir höfðu
ekki undan og þeir komust ekki
að þar sem klakinn var hættuleg-
astur. Þeir gáfust upp.
I ORELLA tók að hallast meira.
Hægt í fyrstu, en þó greini-
lega.
Blackshaw skipstjóri gekk að
talstöðinni. Það var hljótt í klef-
anum þótt öskrandi stórhríð væri
úti fyrir.
„Lorella kallar Roderigo", sagði
hann. „Hefi orðið að fara hálfa
ferð og fulla ferð alla nóttina til
þess að halda skipinu upp í veðrið.
Og nú er útlitið ískyggilegt. Eg
hefi reynt að snúa skipinu, en það
var ekki hægt. Öll von er úti“.
Skammt þarna var Roderigo og
var ekki betur staddur. Coverdale
skipstjóri hafði líka haldið of
lengi áfram, klaki hlóðst á skip
hans og hann gat ekki snúið því
við. Ofan þilja var allt ein klaka-
hella og skipið var orðið þungt á
sér — ískyggilega þungt. Hann
hafði líka orðið að setja á fulla
ferð hvað eftir annað til þess að
skipið léti að stjóm, en við það
hlóðst enn meiri klaki á það.
„Roderigo svarar Lorella", sagði
hann. „Hér er illt ástand líka. Báta-
þilfarið ein klakahella. Piltarnir
hafa verið að reyna að brjóta hana
síðan í morgun. Ógurlegur klaka-
þungi á stýrishúsinu. Þeir ætla að
reyna að komast þar upp. Ekki
hægt að snúa skipinu".
„Það er sama sagan hér, Georg,
og hvalbakurinn er eins og hdfís-
jaki“, heyrðu hin skipin að Black-