Lesbók Morgunblaðsins - 19.05.1957, Síða 12

29S
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Smásagan:
Þriðjudagur
LÆKNIRINN heyrði að klukkan sló
12 á miðnætti. Hann var að enda
við mánudags-dagbók sína, og var
þreyttur. Þetta hafði verið langur og
erfiður dagur. Bara að morgundagur-
inn yrði nú ekki eins! Þá heyrði hann
konu sína kalla ofan af lofti.
— Já, —já, nú er ég að koma, kall-
aði hann á móti. Svo stóð hann á fæt-
ur, teygði úr sér, slökkti svo ljósið og
gekk upp stigann. Ósjálfrátt komu hon-
um í hug þeir dagar, þegar hann var
stúdent og hamaðist í knattleik, fór ó
dansleika og í veizlur, og var eins og
nýsleginn túskildingur morguninn eft-
ir. Hvernig skyldi honum takast nú
að hlaupa með knött? Nei, hann vildi
ekki hugsa um það. Hann var of þreytt-
ur. En hvernig stóð á því að hann
skyldi álpast til að verða læknir?
Hann var kominn upp á stigapall-
inn og þreifaði eftir kveikjaranum. En
i sama bili hringdi dyrabjallan. „Æ,
ekki núna!“ stundi hann. Átti hann að
láta sem hann heyrði ekki? Skyldi
komumaður ekki hætta að hringja, ef
enginn svaraði? Þessu hafði hann oft
velt fyrir sér áður, en altaf orðið að
láta í minni pokann. Hann vissi ofur
vel, að hann mundi verða að fara til
dyra, þótt honum væri það sárnauð-
ugt. Hann tautaði einhver óprenthæf
orð, fór svo niður stigann og skaut
loku frá hurð.
— Hvað viljið þér? kallaði hann
hryssingslega út um dyragættina.
Gestur lét sér hvergi bregða.
— Gott kvöld, læknir. Viljið þér
koma. Hún er sárþjáð.
Læknirinn virti manninn fyrir sér.
Þetta var lítill maður, bringubreiður,
órakaður og svart skeggstæðið og bak
við það skein í hvítar tennur; heldur
óaðlaðandi maður með væmnisbrosi.
— Hvað gengur að henni? spurði
læknirinn.
— Veit það ekki. Hún kemur bara
hart niður, harðara en nokkuru sinni
áður.
— Hve mörg börn hefir hún átt?
— Níu, sagði maðurinn og virtist
montinn af. Sex eru dauð.
— Jæja, sagði læknirinn, eg skal
koma.
fil þrautar
Svo fór hann að ná í tösku sína. Sex
dauð — lét í eyrum hans. Það er svo
sem engin furða. Læknirinn hjálpar
konunum, en hvað dugir það í þess-
um tjöldum og grenjum, innan um
hunda og ketti og hesta, og við illt
viðurværi? Það er furða að þau skuli
ekki öll deya.
Hann kom út, steig á bílinn sinn og
lauk svo upp hinni hurðinni.
— Komið þér hérna inn, sagði hann
við gestinn. Maðurinn settist hjá hon-
um og læknirinn sá að hann var kóf-
sveittur. Hann sá líka að hönd hans
titraði, stór og geisilega óhrein hönd.
— Hver hjálpaði henni þegar hún
átti hin börnin? spurði læknirinn.
— Hún sjálf og ég, svaraði maður-
inn.
— Þér eruð þá vanur þessu, sagði
læknirinn. Hvers vegna eruð þér að
sækja mig?
— Það er verra núna. Hún kemur
mjög hart niður. Við höfum verið
lengi saman, hún og ég. Hún er ágæt,
og það væri slæmt fyrir mig að missa
hana. Þér skiljið það.
Læknirinn komst við.
— Það væri líklega réttast að flytja
hana í sjúkrahús, sagði hann.
— Nei, nei, ekki í sjúkrahús, sagði
maðurinn. Þar deya allir.
Bíllinn var nú kominn út á slæman
veg, sem lá um eyðilönd. Læknirinn
kom auga á tjald utan við veginn. Það
var topptjald og stóð í skjóli við hest-
vagn. Hann renndi bílnum þar að, en
lét ljósin loga.
— Hún er hérna, sagði maðurinn og
skreið á fjórum fótum inn í tjaldið.
Læknirinn varð líka að skríða á
fjórum fótum inn. Þar logaði kerta-
ljós og hann sá framan í konuna. And-
lit hennar var afmyndað af þjáningu,
svitinn bogaði niður af því og hárið
klesstist í hann.
— Eg kem með hann, Leel, sagði
maðurinn, og nú er öllu borgið.
— Velkominn, sagði hún. Hún var
mjög stórskorin, með sterka kjálka og
há kinnbein, dökk af sólbruna, en það
var ekkert blóð í húðinni.
Þetta er hræðilegt, hugsaði læknir-
inn, og hann íann köiduna svita slá út
um sig. Það mátti heita ólíft þarna
inni fyrir ódaun af fólki og hundum.
Læknirinn fór úr jakkanum og í þrjár
klukkustundir var hann að reyna að
hjálpa konunni, og alltaf vonlaus. Barn-
ið hlaut að deya og konan hlaut að
deya. Það var ekki hægt að bjarga
þeim eins og á stóð.
Rafhlaða bílsins var nær tæmd þeg-
ar hann kom út. En þá var honum glatt
í geði. Honum hafði tekist að gera það,
sem allir mundu hafa talið óhugsandi.
— Ekki fleiri börn, sagði hann við
manninn. í næsta skifti deyr hún. Skilj-
ið þér það?
Maðurinn varð súr á svipinn.
— Mér er alvara, sagði læknirinn.
— Eg skal minnast þess, sagði mað-
urinn. Hvað skulda ég yður?
Læknirinn hugsaði sig um. Svo
brosti hann;
— Þér skuluð biðja fyrir mér!
— Guð blessi yður, sagði maðurinn.
Og hérna — hann dró upp úr vasa
sínum lítinn útskorinn hlut — takið
við þessu. Því fylgir blessun. Meðan
þér geymið það heima hjá yður, þá
deyr ekkert barn yðar úr barnaveiki.
Kunningi minn gaf mér þetta, hann
kom með það frá Evrópu. Viljið þér
þiggja það?
— Já, sagði læknirinn og ók af stað.
Honum var gott í skapi.
Þegar hann kom heim hringdi sím-
inn látlaust. Hann bölvaði, en greip
þó heyrnartólið. Hann hélt á útskorna
hlutnum í hendinni; hann var úr svart-
viði, slitinn af því að vera lengi velkt-
ur milli handa. Þetta var andlitslaus
mynd af sitjandi goði með uppréttar
hendur.
Það var símakall frá sjúkrahúsinu
inni í borginni, en þangað var 30 km.
vegur. Hann yrði að koma undir eins.
Frú B. var komin þangað og átti að
fæða. Hann spurði hvort sín gerðist
þörf, hvort hún væri alveg komin að
því að fæða. Já, hann yrði að koma.
Hann var dauðþreyttur og hreipt ekki
uppnæmur fyrir frú B. Hún var vell-
auðug og stálhraust.
— Jæja, ég skal þá koma, sagði hann
þreytulega.
Hvenær skyldi ég fá að blunda? hugs-
aði hann á leiðinni til borgarinnar, og
einu sinni eða tvisvar varð hánn þess
var að hann var að dotta við stýrið.
Hann varð að taka á öllu þreki sínu
til þess að halda sér vakandi.
Frú B. var ekki komin að því að
fæða, en hún vildi hafa hann sjá sér.