Lesbók Morgunblaðsins - 19.05.1957, Qupperneq 13

LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
29T
Hún var björt og rjóð í kinnum, hún
hvíldi undir drifhvítum lökum og það
var glóbjart í stofunni. Þar voru líka
blóm og angaði af þeim. Hún rétti
honum höndina.
— Guði sé lof fyrir það að þér kom-
uð, sagði hún. Eg veit að ég hefði dáið
ef þér hefðuð ekki komið.
Hann brosti við henni, en honum
var þó gramt í skapi. Það var auðséð
að hún mundi ekki fæða fyr en eftir
margar klukkustundir, og hann hefði
því getað verið heima og sofið á meðan.
— Þetta mun allt ganga vel, sagði
hann af gömlum vana.
Hann blundaði stund og stund á hörð-
um legubekk í biðstofunni. Fyrir sjón-
um hans sveimuðu myndir af svörtu
andliti og hvítum tönnum, og rólegu
konunni í tjaldinu og hvernig hún beit
á jaxlinn þegar kvalirnar voru óbæri-
legar. Hún var ekki kjarklaus.
Frú B. hljóðaði á eitthvað.
— Þér verðið að gefa mér eitthvað.
Eg þoli þetta ekki.
— Seinna, sagði hann, og svo fékk
hann stundarfrið til að halla sér aftur.
Svo leið og beið, en ekkert var að
óttast, allt fór eðlilega að hjá frú B.
enda þótt hún hefði þjáningar. Hvað
var það fyrir unga og hrausta konu?
Maðurinn hennar beið, skrautlega
klæddur, með mikla ístru og rautt og
blátt nef. Hann drekkur of mikið, hugs-
aði læknirinn. „Hvernig líður henni.
Ó, þér megið ekki yfirgefa hana. Þér
verðið altaf að vera yfir henni!“ —
Maður skyldi ætla að hér væri ein-
hver fræg persóna að fæðast, í staðinn
fyrir litla stúlku, sem átti það fyrir
sér að alast upp við of mikla peninga
og vera gjörsamlega eyðilögð á dálæti
Honum varð á að bera þetta saman við
drenginn, sem hann hafði hjálpað inn
í þennan heim þá um nóttina.
Það var komið fram undir kvöld er
hann bjóst til heimferðar. Allt var
þetta óþarfa ómak, nema svo sem hálf
stund. Herbergið hennar frú B. var
fullt af blómum, ávöxtum og gjöfum,
og ættingjar, angandi af ilmvötnum,
voru komnir.
— Þér komið aftur í fyrramálið,
strax í fyrramálið?
— Já, sælar. Allt mun ganga vel.
Það var þessi gamla tugga, sem mað-
ur var orðinn svo leiður á að manni
velgdi við að taka hana í munn sér.
Hann var kominn að vegamótunum
heim til sín, þegar hann hemlaði svo
skyndilega að hvein í götunni. Hann
^JJehlufyoi / 94 7
Eldmökkur yfir Heklu.
Ótal kynjamyndir
rísa úr rauðu kófi
rofinn er barmur jarðar.
Hristist jörð og himinn.
Hrynja björg og molna.
Máttarlítill er maður
moldarsonur hjá grjóti.
Eldhjarta okkar móður
ennþá slær sem forðum.
Innra er heitt þótt ytra
íss og fannskautið beri.
Gjarnt er ei henni að gráta
geiglaus í bláum öldum.
Fjalladrottningin fagra
frjáls skal sem blær á vori.
Eldstafir efra ritast
óráðnir, himni geymdir.
Reika um rökkvuð bólstur
rislágir svipir þeirra
áa, sem eitt sinn gengu
ættarslóðir, en birtast
stundum, ef ennþá standa
storðarmegin á vöku.
„Eldur er ýtum beztur“
órætt er tímans Ietur.
Stutt er hvers leið, því stilltir
strengir hrökkva í sundur.
Vita þeir fátt, sem verja
vitund í strit án leitar.
Upphaf er líf, en endi
enginn til hlítar þekkir.
INGÓLFUR JÓNSSON
frá Prestbakka.
var fokreiður. Hann hafði séð Leel með
marglitt sjal yfir sér og hvítvoðung-
inn vafinn þar inn í. Hún var að fara
í búðir. Hann stökk út úr bílnum og
gekk til hennar.
— Hvað á þetta að þýða? hrópaði
hann. Hvað á þetta að þýða? Á ég
að bjarga ykkur frá dauða og svo
steypið þér yður strax í dauðann á
eftir. Þér eigið að vera heima og liggja
í rúminu.
— Það er ekkert að mér, læknir,
svaraði hún. Og ég hefi engan tíma
til þess að liggja í rúminu. Hvers
vegna ætti ég svo sem að liggja 1 rúm-
inu?
Honum rann reiðin. Hvað gat hann
gert? Guð gaf mönnum líkama og þeir
fóru ýmist vel eða illa með hann. Hér
varð engu um þokað.
— Jæja þá, sagði hann dapurlega
og gekk til bílsins.
— Guð blessi yður, kallaði hún á
eftir honum. Náðin drottins sé með
yður.
Hann kom heim. Konan hafði verið
orðin hrædd um hann, en hún hafði
góðan mat á borðum og það skíðlog-
aði í ofninum. Hann þakkaði guði fyr-
ir að eiga hana.
— Þú hlýtur að vera uppgefinn, eftir
allan þennan tíma, sagði hún.
— Já, ég er sannarlega uppgefinn.
Síminn hringdi.
— Hver er þetta? Nú, eruð það þér
B? Hvað er yður á höndum? Hefir hún
höfuðverk, ojæja. Hún er svei mér
heppin að það skuli ekki vera neitt
annað. Hún verður að sætta sig við
það. Eg hefi sjálfur höfuðverk, og
hvað get ég gert. Nei, ég get ekki
komið aftur. Það er alveg sama hve
gjarna hún vill fá mig. Eg sá rétt áðan
konu, sem ól barn í nótt. Og hvað hald-
ið þér að hún hafi verið að gera? Hún
var að fara í búðir. Eg skal koma til
konunnar yðar í fyrramálið, eða þá alls
ekki. Hún er fílhraust, og það gengur
ekkert að henni. Þetta er allt og sumt.
Verið þér sælir!
Hann skellti heyrnartólinu á sím-
ann.
— Jæja, þar hefi ég misst einn sjúkl-
ing, mælti hann.
Svo tók hann dagbók sína og fór að
skrifa í hana:
— Katlasmið fæddur sonur. Ríkum
manni fædd dóttir.
Og þar undir skrifaði hann með stór-
um stöfum:
— Þetta eru þriðjudagsbörn.
(Úr „The Green Hills and
other Stories")
S—
STAFVILLA
t fyrir f, varð í 2. línu 2. erindis I
kvæði Hórazar í Lesbók 5. maí. Réttar
eru hendingarnar þannig:
Hræddi hann þjóðir heims með slíkura
teiknum,
hér yrði Pýrrhu öld með nýum
íeiknuia.
{
1