Lesbók Morgunblaðsins - 07.09.1958, Side 1

32. tbl.

Sunnudagur 7. september 1958 XXXIII. árg
Hákon Guðmundsson:
Að láta jörðina eldast til bóta
í EINU af höfuðkvæðum sínum ^
minnir skáldjöfurinn Stephan G.
Stephansson okkur á skyldur vor-
ar við landið og gróðurinn —
minnir okkur á, að við eigum að
hæna gróandann inn á hagann,
björkina í börðin og barrVið í
holdýjaskörðin — okkur ber, seg-
ir hann, að láta jörðina eldast til
bóta.
Samtímamaður Stephans, hinn
fjölhæfi stjórnmálamaður Theo-
dór Roosevelt, sem um skeið var
forseti Bandaríkjanna, orðaði
Þessa sömu hugsun á þá leið, að
þá færist þjóðinni vel við land sitt,
ef sérhver kynslóð skilaði jörð
sinni betri í hendur næstu kyn-
slóðar. Því gróður jarðarinnar,
sagði Roosevelt, er höfuðstóll, sem
ekki má skerða, og hver sá, sem
fengið hefur land til umráða, er
eigi aðeins bundinn þeirri skyldu,
að skila því aftur jafngóðu, heldur
ber honum jafnframt að efla og
auka þann gróður, er hann fékk í
hendur til varðveizlu og afnota.
Sé þessi mælikvarði lagður á af-
not þjóða af Þeirri jörð, sem brauð-
fæðir þær, er ljóst, að syndir mann-
kynnsins eru miklar og margar, því
-------------------------------1
Erindi flutt i Hallormstaðaskógi
á 20 ára afmælishátíð Skógrækt-
arfélags Austurlands.
4---------------------------------<s>
stór flæmi jarðar vorrar, sem í ár-
daga voru klædd gróðurríkum og
frjósömum jarðvegi, liggja nú ber
og nakin, leikvöllur auðnar og eyði-
leggingar, vegna vankunnáttu og á-
níðslu þeirra kynslóða, sem fengu
lendur þessar til ábúðar hjá höf-
undi Jarðar vorrar.
Því miður varð það einnig um
langan aldur hlutskipti íslenzku
þjóðarinnar, að fylla Þann flokkinn
í þessum efnum, sem verr gegndi,
og því fór svo, að í stað viði vaxinna
hlíða og heiða blasa nú við augum
víða um land örfoka sandar, ber og
blásin holt og hæðadrög eða
langeyddir bithagar. — Við skulum
þó láta áfellisdóma utangarðs, á
þessum hátíðisdegi, því hæpið er, að
oss, er nú lifum, hefði farizt betur,
þótt vér hefðum verið fyrr á ferð.
Horfum heldur í eigin barm og
gætum að Því, hvar vér sjálfir
stöndum og hvernig vér fáum not-
að þá þekkingu, sem nú er fyrir
Hákon Guðmundsson
hendi. Við megum ekki gleyma þvf,
að sú þekking leggur oss á herðar
ríkari ábyrgð á athöfnum vorum
eða athafnaleysi.
Margt hefur unnizt til varðveizlu
og viðhalds jarðvegi og gróðri,
mannsaldur þann, sem liðinn «r,