Lesbók Morgunblaðsins - 20.03.1960, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
155
IVIannkyninu er hætta búin
af hinum hröðu samgöngum
í TÍMARITINU „The Journal of
the American Medical Association“
birtist nýlega grein eftir lækni,
sem heitir Wesley W. Spink og
er prófessor við læknaháskólann í
Minnesota. Hann segir þar, að
hinar hröðu samgöngur heimsend-
anna á milli með hinum nýu þot-
um, hafi hættu í för með sér fyrir
mannkynið. Þær muni geta borið
og útbreitt sjúkdóma miklu örar
en nokkrum manni hafi áður til
hugar komið. Nú sé svo komið, að
drepsótt sem herjar í Madras á
Indlandi í dag, geti verið komin
til New York á morgun.
Hann heldur því fram, að lækn-
ar vestanhafs þekki naumast þá
sjúkdóma sem herja í Austurlönd-
um og eru upprunnir þar. Þetta
auki hættuna margfaldlega. Hann
leggur því til að hafizt sé handa
um að kenna læknum að þekkja
þá sjúkdóma, sem borizt geta úr
öðrum heimsálfum, og hvernig
eigi að lækna þá. Hann segir að
læknislistinni hafi enn eigi tekizt
að uppræta neinn sjúkdóm að
fullu, t .d. sé Svartidauði enn á
gangi í Asíu.
látin gerjast í viku. Kjarnarnir,
sem áður voru hvítir, hafa þá
breyzt í brúnar baunir. Þessum
baunum safna konurnar nú í körf-
ur og bera á höfðum sér heim til
sín. Þar eru baunirnar breiddar á
sérstaka fleka og þurkaðar í
nokkra daga. Altaf þarf að hræra
í þeim og snúa þeim, og vinnur
öll fjölskyldan að því. Baunirnar
eru ekki orðnar markaðsvara fyr
en þær eru orðnar vel þurrar og
harðar. En þá eru þær látnar í
poka og bera konur og karlar þá
á höfðum sér til markaðsins, kon-
ur 60 punda poka og karlmenn
90 punda poka. í markaðsskálan-
um eru baunirnar flokkaðar og
andvirði þeirra greitt út í hönd,
annað hvort með ávísunum eða
silfurpeningum.
Baunirnar eru síðan flokkaðar
enn vandlega og síðan sendar með
bílum niður að ströndinni, eða þá
að þær eru fluttar á ppömmum
niður eftir ám og þá alla leið að
skipshlið.
Eina útflutningshöfnin var til
skamms tíma Takoradi, sem er
vestarlega á ströndinni, en nú
hefir verið gerð góð höfn í Tema,
en það er hafnarborg Accra.
Öll verslun með kókó er nú í
höndum sérstaks verslunarráðs,
sem stofnað var 1947. Fyrst í stað
voru það hvítir menn, sem stjórn-
uðu þessu fyrirtæki, en nú er þar
enginn hvítur maður, heldur
stjórna landsmenn sjálfir. Þessi
stofnun er skyldug að kaupa alla
framleiðslu bænda, og þess vegna
hefir hún umboðsmenn um land
allt. Henni ber einnig að sjá um
sölu og útflutning, en ríkið sjálft
hirðir ágóðann af versluninni.
'^''ð®®®s>^_J
Það er ákaflega heppilegt að fólk
skuli svo oft tala um veðrið, því að
það er hið eina sem allir geta verið
sammála um.
ÞIJ8UIMD \R\
DRAUGLR
ÞAÐ var haustið 1875 eða 6 árum eftir
að amma mín Þórunn Einarsdóttir
fluttist með fjölskyldu sína frá Neðra-
bæ að Hringsdal við Arnarfjörð, að
faðir minn, Bogi Gíslason, sem var
sonur hennar, þá 27 ára, gekk niður
að fjárhúsi, sem stóð niður við sjó-
inn undir bökkum þeim, þar sem haug-
ur landnámsmannsins Hrings stendur,
sem bærinn Hringsdalur ber nafn af,
og sem ég hefi ritað um fyrir nokkr-
um árum 1 Lesbók Morgunblaðsins.
Faðir minn sagðist hafa ætlað að
sækja ár, sem var inni í fjárhúsinu, og
hafði verið notuð þar í jötuband. Dauf
tunglsbirta var á. Þegar faðir minn
kemur að fjárhúsinu, verður honum
litið upp á bakkana þar sem Hrings-
haugurinn var í ca 20 metra fjarlægð
upp af fjárhúsunum. Sér hann þá, að
upp á Hringshaugnum stendur geisi-
hár maður, svo hár að slíkan mann
hafði hann aldrei fyr séð að vexti og
gjörvuleik. Sagði hann að sér hefði
brugðið við sjón þessa. Horfði maður
þessi upp til bæarins.
Þrátt fyrir geig þann, sem greip
pabba, sagðist hapn hafa sett í sig
kjark og farið inn í húsið, tekið árina
og haldið með hana út úr húsinu. Þegar
hann kom út úr húsinu og varð litið
upp á bakkana til haugsins þar sem
hinn mikli maður hafði staðið, var
hann allur á bak og burt. Sá faðir
minn hann aldrei síðar.
Ég mun hafa verið 12 ára þegar
faðir minn sagði mér þessa sögu.
Því mætti bæta við að á heimili föð-
ur míns var maður, sem Jónas Jónas-
son hét og var lengi vinnumaður í
Hringsdal. Hann var 2 metra hár og
mun hafa verið hæsti maður sýslunnar.
Sagði faðir minn, að sér hefði sýnzt
maður eða mannssvipur sá, sem hann
sá á haugnum hærri en Jónas var.
Einar Bogason frá Hringsdal.
LAGFÆRING
1 síðasta tölublaði Lesbókar, neðst í
miðdálki á bls. 138, hefir frásögnin
brenglast. Þar átti að standa: ..var
það tilkoma Harmsworths .... er olli
tímamótum ’ sögu enskrar blaða-
mennsku og gerði hana miklu óveg-
legri en hún hafði áður verið, þótt enn
standi engin blöð framar en hin beztu
blöð Englendinga.“