Lesbók Morgunblaðsins - 20.03.1960, Blaðsíða 16

164
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
BRIDGE
A Á 9 8 3
V G 10 5
♦ 10 4 2
♦ K G 9
A K 6
V 74
♦ D G 8 7
8 3
A D 10 7
A D G 10 5 1
V Á D 9 6 3
♦ —
* 6 5 2
S gaf og sagnir voru þessar:
S V N A
1 sp. tvöf. tvöf. 2 t.
2 hj. 3 t. 3 sp. pass
4 hj. pass 4 sp. pass
pass pass
V sló út TK og S trompaði. Hann
sló út SD og A fekk slaginn og sló
út tigli, en S trompaði. Svo kom spaði
undir ásinn og nú var reynt að svína
hjarta, en það heppnaðist ekki, V fær
slaginn. Hann slær nú út T Á, en S á
enn eitt tromp og getur drepið. Nú eru
hjörtun frí og andstæðingar geta ekki
fengið nema einn slag á LÁ.
A og V lögðu hér alla áherzlu á að
láta S eyða trompum sínum, og sú
spilamennska getur oft verið góð. En
hér varð hún þeim til tjóns. A hefði
átt að sjá það á sögnunum. S hafði
sagt spaða og tvisvar hjarta, og hann
átti engan tigul. Ekki var vonlaust að
V ætti L A og þá gat skeð að þeir
fengi tvo slagi í laufi. Þegar A komst
inn á S K hefði hann því átt að slá
út lægsta laufinu.
A 7 4
V K 8 2
♦ A K 9 5
* A 8 4 3
51 (1
Eskimóaveizla
Arni Magnússon frá Geitastekk
komst til Grænlands, og segir nokkuð
frá því í Ferðasögu sinni. Um háttu
Eskimóa segir hann m. a.: „Nú finnast
þessir landsmenn, þeir að sunnan mæta
þeim, sem koma að norðan, hver með
sína vetrarbjörg. Verður þar fagnaðar-
HERNAÐARMINJAR — Þeim fækkar nú óðum minjum hernaðaráranna hér í
Reykjavík og grennd. En úti í Engey eru enn fallbyssustæði og vélbyssu-
hreiður svo sem sjá má hér á myndinni. Nú er Engey komin í eyði og eng-
inn hugsar um að afmá þessar rústir. (Ljósm. Ól. K. Magnússon).
fundur á báðar siður. Þeir setja land-
tjöld sín þétt hvert hjá öðru og sýna
hver öðrum aðdrátt og ríkdóm. Að síð-
ustu heldu hver öðrum veizlu, kunnu
vera saman í 3—4 daga. Þessir eru nú
réttirnir: 1. vindþur hafsíl, 2. rotið
selaket, 3. vindþurt selaket, 4. soðið
selaket, 5. selkets blóðsúpa, 6. hrein-
dýragor í skálum fram borið með
spikbitum í, 7. krækiber með selspiki,
8. marhnútasúpa með lý?; í, 9. sjósöl
eður þess konar, sem er í þaranum,
með löngum blöðrum, 10. hert héraket.
Guttormur Vigfússon
prestur á Svalbarði, þótti ræðumað-
ur með afbrigðum. Eitt sinn jarðsöng
hann þrjú lík í sömu gröf. Það var
andvana fætt barn, það voru bein af
manni, sem orðið hafði úti fyrir mörg-
um árum, og það var lítils metinn og
ef til vill hvimleiður karl, sem eng-
inn gaf sig fram til að syrgja. Yfir
þessari gröf neyddi séra Guttormur
alla viðstadda til að gráta fögrum tár-
um, eins og allir ætti þar ástvinum á
bak að sjá. (Endurminningar Friðriks
frá Syðralóni).
Auðlærðir eru lestir.
Vigfús hét maður Sigfússon, sem
hafði keypt sér rétt til að versla á
Vopnafirði. Einhver hafði fært hon-
um hrút, til lúkningar skuld sinni, en
farizt hafði fyrir að reka hrútinn á
fjall; honum var lofað að vera frjáls-
um þarna á plássinu á Vopnafirði, og
mætti hann þar kinnroðalaust mönnum
af öllum stéttum. Einhverjir gárungar
höfðu unnið að því trúlega að kenna
hrússa að tyggja tóbak og drekka
brennivín, og er naumast hægt að
segja að hann væri ævinlega kurteis,
þá er hann vantaði þessar vörur, eða
bæði með góðu, ef hann sá menn taka
upp hjá sér tóbaksmola eða brenni-
vínsglas og ætluðu að stinga því aft-
ur niður án þess að bjóða sér. — (Úr
Endurminningum Friðriks frá Syðra-
lóni).
Ámumaðkur
Heimakoma, öðru nafni áma, var
tíður kvilli fyrrum. Ánamaðkabakstur
þótti gott ráð við henni. Hann var svo
gerður, að tínd var hrúga af ánamöðk-
um, látin í smokk af sauðsvörtu eða
gráu vaðmáli og þetta svo bundið við
bólguna og látið sitja þrjár nætur. Þá
átti að taka smokkinn og brenna hann
með möðkunum að húsabaki. — Þetta
húsráð er mjög gamalt, Og er því vafa-
laust að nafnið ánamaðkur er afbökun,
hann heitir að réttu lagi ámumaðkur,
vegna þess að hann var notaður til
þess að lækna ámuna.