Lesbók Morgunblaðsins - 20.03.1960, Blaðsíða 4

152
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
ari, bezta skytta og búinn fleiri
íþróttum. Auk þess var hann mesti
mannkostamaður. Símon Sigurðs-
son, faðir Bjarna, var frá Grund í
Eyafirði, lærður skipstjóri, lista-
og íþróttamaður. Bjó hann á
Dynjanda.
Frá Snæbjarnarsonum
Þótt ekki hlytist altaf banaslys
af, er menn urðu of seinir að flytja
sig úr verinu í Kópavík, þá má
nærri geta, að það hefir vakið ugg
hjá mörgum, ef allt í einu rauk upp
með norðangarð og stórsjó, er þeir
voru í brottbúnaði, svo ekki var
viðlit að komast þaðan. Stundum
urðu menn að liggja þarna að-
gerðalausir í 2—3 vikur, eða upp
undir mánuð. Var þeim þá heldur
ekki rótt í skapi að vita sveitunga
sína vera farna að slá, eða langt
komna að slá tún sín. Eina sögu
ætla eg að segja hér af því er ver-
mönnum legaðist í Kópavík.
Fyrir, um og eftir miðja 19. öld
bjó í Feigsdal í Ketildalahreppi
Nikulás Snæbjörnsson. Kona hans
var Valgerður dóttir Guðbrands
sýslumanns og kammerráðs í Feigs
dal. Nikulás var bróðir Markúsar
kaupmanns á Geirseyri, þess mikla
dugnaðarmanns, og Hákonar Snæ-
björnssonar, þess mikla ákafa-
manns og vinnuvíkings. Hákon var
afi Hákonar fyrrv. alþingismanns
í Haga og hans mörgu systkina,
sem Eiríkur Kristófersson skip-
herra, bróðir Hákonar, segir að
hafi verið 17 alls og þar af 15
komist til fullorðinsára. en 13 enn
á lífi. Einn af þessari ætt er Guð-
bjartur Snæbjörnsson, skipstjóri á
„Drang“ frá Akureyri, sem mikið
hrós hefir fengið fyrir dugnað í
þeirri stöðu. Var Gísli afi hans
bróðir þeirra Snæbjarnarsona.
Nikulás Snæbjarnarson varð eitt
sinn seint fyrir að flytja sig úr
Kópavík, því að þegar hann ætlaði
að fara þaðan í 11. viku sumars
gerði norðangarð, sem stóð í þrjár
vikur. Þegar hann komst svo heim
í 14. vikunni, höfðu nábúar hans
flestir lokið túnaslætti.
Svo sögðu nábúar Nikulásar
mér, að þá hefði verið hamast við
túnsláttinn í Feigsdal. Sérstaklega
tóku þeir til hvað þeir bræður
Nikulás og Jón, sem var afburða
sláttumaður, hefði hamast. Ekki
var svefntíminn annar, en að um
lágnættið fleygðu þeir sér í öllum
fötum undir galta á túninu og
fengu sér fuglsblund. Matinn létu
þeir færa sér út á tún og engjar
og glefsuðu hann í sig með hinum
mesta hraða og undir eins stokkið
upp að lokinni máltíð, en kaffi var
drukkið standandi við orfið. Þann-
ig var haldið áfram allan sláttinn,
en þá hafði Nikulás líka fengið
eins mikil hey og vant var.
Draugasaga
Fyrir nálægt 140 árum bjó
bóndi sá að Öskubrekku í Dala-
sveit við Arnarfjörð, sem Sigurður
hét. Hann var vanur að róa til
fiskjar á sumrin út undir Kópa-
flögu. í róðri einum sáu skipverj-
ar hvítleitt rekald fljóta ofansjáv-
ar. Sigurður hugði að þetta væri
mjöltunna, og skipaði hásetum sín-
um að innbyrða hana, en þá er til
kom, var þetta sjódauður maður í
hvítri peysu, silfurhnepptri. Átján
silfurhnappar voru á peysunni og
skar Sigurður þá af henni, en
flutti líkið út fyrir Flögu í Kópa-
vík og lét fleygja því í fjöruna eins
og hverju öðru hræi, þá er þeir
komu til lands. Ekkert gat Sig-
urður um fundinn né hásetar hans.
Nóttina eftir sótti sá sjódauði svo
að Sigurði og öllum hásetum hans,
að þeir höfðu engan frið.
Næsta morgun helt Sigurður út
með Arnarfirði, kom við að Skeiði
í Selárdal snemma morguns og
kvaðst vera í kindaleit. Þaðan helt
hann til Kópavíkur og lamdi líkið
miskunnarlaust, en stakk þó mold-
arhnausa að því að iokum. í heim-
leiðinni kom hann aftur við á
Skeiði og kvaðst hafa fundið sjó-
dauðan mann.
Um þessar mundir var séra Gísli
Einarsson prestur að Selárdal
(1785—1829, d. 1834). Hann og
hreppstjórinn hlutuðust til um að
smíðað var utan um líkið, og
sendi prestur formann sinn, sem
Einar hét, hugaðan mann og harð-
geran, með kistuna á báti út í
Kópavík, til þess að sækja líkið.
Þeir Einar kistulögðu nú líkið og
heldu því næst heimleiðis, en þá
er þeir komu fram úr Kópavíkinni,
versnaði veður, svo að nærri lá,
að þeir færist. Þá greip Einar til
kistunnar og kvaðst skjótt mundu
losa sig við þann farm, heldur en
þeir færi í sjóinn. Við þetta brá
svo, að sjó og veður lægði snögg-
lega og komust þeir Einar heilu
og höldnu heim i Krók við Selár-
dal. Síðan var líkið grafið að Sel-
árdalskirkju. Það var af manni,
sem hafði heitið Ólafur, og var
hann úr Patreksfirði, en ekki er
þess getið með hverjum hætti hann
hafði farizt.
Ekki linnti aðsókn að Sigurði og
skipverjum hans, þótt Ólafur væri
grafinn, en lítið vann hann á Sig-
urði sjálfum. Aftur hafði kona hans
engan frið, og varð hún að flýa
frá Öskubrekku í Tálknafjörð. Þar
dó hún í eymd og volæði. Trú
manna er, að Ólafur hafi lagzt á
ætt Sigurðar og fylgi henni.
Svertingi sem hét Sambo, hafði feng-
ið léð stígvél hjá öðrum Svertingja,
sem hét Móses. En svo leið og beið og
stígvélunum var ekki skilað. Svo hitt-
ust þeir einu sinni.
— Hvenær ætlarðu að skila mér
stígvélunum mínum? sagði Móses.
— Þú átt engin stígvél hjá mér,
sagði Sambo. Eg hafði skifti á þeim og
mínum eigin stígvélum.
t