Lesbók Morgunblaðsins - 09.10.1960, Side 10

502
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Smásagan
E iturþjófu r
PAÐ VAR einn júlímorgun þegar ég
var tólf ára, aö ég stóð úti á götuhorni
og hlustaði á stóru strákana.
— Og þó það sé hitabylgja, þá dett-
ur mér ekki í hug að sofa við opinn
glugga í nótt, sagði Keli, eftir það sem
gerðist í nótt.
— Hvað gerðist í nótt? spurði Kobbi.
— Eg skal segja ykkur frá því, sagði
Keli. Eins og þið vitið var hitinn óskap-
legur og eg var svo heimskur að opna
gluggann. Og 9vo kveikti eg á tveimur
kertum og fór að lesa ævintýr. Þá
heyri eg einihverja suðu og eitthvað
þeytist inn um gluggann, og Hans bróð-
ir kallaði til mín: Varaðu þig, þarna
kemur eitúrfluga.
— Hverskonar eiturfluga? spurði
Kobbi.
— Ein af þessum stóru með langa
gagnsæa vængi og tvö kolsvört augu,
sem stara á mann.
— Það er víst hrossafluga, sagði
Tumi.
— Nei, það er drekafluga, sagði
Leifur.
— Þær eru miklu minni sagði Tumi.
— Haltu áfram með söguna, sagði
Leifur
— Hans bróðir flýtti sér að breiða
upp yfir höfuð á sér, en Nonni litli var
með breitt yfir höfuð, því að hann
getur ekki sofið öðru vísi.
— Eg get skilið það, þegar þú hefir
tvö kerti logandi rétt við nefið á hon-
um, sagði Kobbi.
— Okkur kemur Nonni ekkert við,
sagði Leifur, við viljum fá að vita
hvað gerðist.
— Eg flýtti mér að breiða sængina
upp yfir höfuð þegar Hans kallaði og
ég var mjög hræddur, sagði Keli. En
það var óþolandi hiti undir sænginni,
sem að nokkru er getið að framan.
Má með sanni segja, að sá sem
kunni skil á því öllu, væri margvís
og fjölkunnungur.
1. 9. 1960
Halldór Stefánsson.
og ljósin loguðu og eg hafði verið í
miðri mjög spennandi sögu, og þegar
eg heyrði ekki neitt lengur, þá gægð-
ist eg upp undan sænginni og fór að
lesa. Svo heyrði eg suðuna aftur. en
læt sem ekkert sé. Og hvað haldið þið
svo að gerist. Þetta slæki kemur hvín-
andi ofan úr loftinu og hlammar sér
með stórum smelli á bókina og einmitt
á orðin sem eg var að lesa. Og þarna
rétt fyrir augunum á mér er eitur-
flugan, níu þumlunga löng.
— Náðirðu henni? spurði Leifur.
— Náði henni, ertu vitlaus, sagði
Keli. Nei, eg breiddi yfir höfuðið í
hvelli og hafði ekki rænu á að slökkva
Ijósin og eg heyrði lengi suðið í henni.
En þegar eg vaknaði í morgun, þá var
hún horfin.
— Þú varst klaufi að ná henni ekki,
sagði Leifur.
— Hvers vegna hefði eg átt að ná
henni? spurði Keli.
— Vegna þess að það er hægt að
selja þær fyrir peninga, sagði Leifur.
Þegar eg heyrði talað um peninga,
dró eg mig nær Leifi til þess að missa
ekki af neinu. Eg var altaf að hugsa
um peninga á þeim árum vegna þess
að peningar voru ekki til.
— Hver vill kaupa eiturflugu? spurði
Keli.
— Hver einasti læknir mundi glað-
ur borga 10—20 krónur fyrir stóra
eiturflugu og bráðlifandi, sagði Leifur.
Eg ætlaði ekki að trúa rnínum eigin
eyrum.
— Hvað gera þeir við eiturflugur?
spurði Keli.
— Þeir soga eitrið úr broddinum á
þeim og nota það í áburð, sem er alveg
öruggur við gigt, sagði Leifur.
— Eg hefi nú altaf heyrt að dreka-
flugur geti ekki stungið, þær geta bara
bitið, sagði Tumi.
— Það er verst fyrir þig sjálfan að
trúa því, ef drekafluga skyldi einhvern
tíma ráðast á þig, sagði Leifur
Gudda gamla hafði staðið á hleri
bak við húshorn, en nú stóðst hún
ekki mátið og gall við:
— Þetta er rétt hjá þér, Leifur. Þeg-
ar hún Sigga mín gat varla hreyft sig
fyrir gigt, þá stakk drekafluga hana
og henni snarbatnaði og hún hefir
aldrei kennt sér meins síðan.
— Það vita allir, sagði Leifur, að
hver sem færi á þessari stundu til
Magnúsar læknis með dresaflugu,
mundi fá hana borgaði út í hönd.
— Já, eg hefi heyrt að allir læknar
sé vitlausir að ná í eitrið vegna þess
hvað nú er mikið um gigt, sagði Gudda
gamla.
— Og spítalarnir lí'ka, sagði Leifur.
Þetta kvöld gat eg ekki hugsað um
annað en eiturflugur, og eg var ákveð-
inn að fara á veiðar daginn eftir. Eg
ætlaði að vera slunginn og láta ekki
nokkurn mann vita af þessu, en eg gat
þó ekki þagað um það við leikbræður
mína.
— Eg get náð okkur í nóga peninga,
sagði eg.
— Hvernig ætlarðu að fara að því?
sagði Frissi.
— Eg ætla að veiða drekaflugur.
Magnús læknir kaupir þær fyrir pen-
inga út í hönd.
— Hver segir þér það?
— Þetta vita allir, sagði eg. Og Leif-
ur var að tala um þetta. Hann sagði að
hægt væri að fá 10—20 krónur fyrir
stóra drekaflugu.
— Ef Leifur segir það, þá er það
dagsatt, sagði Frissi. Við skui.im allir
fara á veiðar. Búið ykkur vel út, strák-
ar, og hafið með ykkur tómar tóbaks-
dósir til þess að setja flugurnar í.
Við lögðum svo allir á stað út í
Keldumýrar, en þangað voru um 5
km. Úti var steikjandi hiti og við
vorum allir komnir að niðurlotum þeg-
ar þangað kom. En drekaflugurnar
voru ekki sérlega niðurbeygðar. Við
heyrðum hvína í þeim og sáum sólina
skína á vængi þeirra hátt í lofti svo
hátt að við gátum ekki náð til þeirra.
Eg sá fljótt að ekki var mikill veiði-
hugur í félögum mínum, og mér þótti
vænt um er þeir sögðust ekki nenna
þessu lengur og fóru heim. Nú var eg
einn um hituna, og mér sýndust flug-
uina.T ekki jafn styggar eftir að þeir
voru fernir. Hvað eftir annað lá við
að eg næði flugu, en þær sluppu þó.
Svo sá eg eina stóra og fallega. Eg
beið færis. Skyndilega stefnir hún
beint á mig og eg varð smeikur og
hörfaði aftur á bak. En eg hafði
gleymt því að þarna voru djúpir pyttir,