Lesbók Morgunblaðsins - 09.10.1960, Side 16

S03
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
BRIDGE
S gefur og N-S eru í hættu.
♦ 5 3
¥ A G 8 4 3
♦ A D 10 ð 3
♦ 10
A K » 8 8
¥ K 10 7
¥ 7 6 5
¥ K 9 3
A A, D G 4 2
¥ —
♦ K G 2
* A G 7 4 2
Réttar sagnir á þetta eru, hvort sem
notað er Culbertson-kerfið eða Vínar-
sagnkerfið:
s V N A
1 A pass 2 ¥ pass
3 ¥ pass 3 ♦ pass
4 ♦ pass 6 ♦ pass
Út kom T7. Ekki er hægt að vinna
spilið nema með því að trompa laufin
og svo þarf spaðinn að liggja rétt.
Slagurinn er tekinn með drottningu á
hendi. Þá kemur lauf undir ásinn og
síðan lauf undir tromp. Næst kemur
spaði og er „svínað“, og lauf undir
tromp. Aftur er spaða „svínað“ og svo
kemur spaði og er drepinn með TÁ.
Þá kemur HÁ og í hann fer lauf. Svo
kemur tromp, og þannig nást 12 slagir.
l
Bemaska
jon Ólafsson vísilögmaður bjó bæði
að Miðhúsum í Reykhólasveit og í
Vi*:dalstungu. Þótti hann bæði forn-
eskjublandinn og glettingasamur. Ingi-
bjórg hét ekkja, sem bjó í Berufirði
í Keykhólasveit ásamt börnum sínum
og nét einn sonur hennar Einar. Jón
vís,'ögmaður falaði jarðarpart af ekkj-
ur.n,, ,en fekk ekki. Reiddist hann því
og heitaðist við hana. Nokkru seinna
kom draugur að Berufirði. Þaðvarstrák
ur og sá Ingibjörg hann fyr en hann sá
hana, en hún þorði ekki að vísa hon-
FÉ KEMUR AF FJALLI. — Islenzka sauðkindin hefir ærið frjálsræði á sumrin
og rásar þá upp um fjöll og firnindi. Þótt sumarhagar sé góðir nærri byggð, ieit-
ar hún upp á öræfin og lifir þar á snöpum. Er það vegna þess að öræfagróðurinn
er mikið sætari og betri á bragðið — en önnur grös. Á haustin verða menn svo
dögum saman að eitast við þessar dreifðu skjátur og verða þá margar torfærur
á vegi. Hér sést hvar fé er rekið yfir straumharða á. Einn af gangnamönnum fer
á undan til að velja vaðið. (Ljósm.: vig.)
um frá sér. Var það síðan um 14 ár að
hún þorði ekki að fara ofan fyrir palls-
stckkinn. Þá ráðlagði förukona ein
Ingibjörgu að láta ná mannsbeinum úr
kiikjugarði að Reykhólum, brenna þau
til ösku og taka öskuna inn. Ingibjörg
senai Einar son sinn eftir beinunum og
kom hann með þau heim að Berufirði,
en jafnskjótt og hann hafði skilað
þeim, hneig hann dauður niður við
pallstokkinn, kenndu sumir um beina-
sókrxinni, en aðrir sendingunni. En það
er af Ingibjörgu að segja, að hún tók
inn beinaöskuna, og batnaði henni að
fu'Ju. (Gísli Konráðsson).
Brúðkaupsnótt.
Jón hét maður Ólafsson, er bjó að
Stóra Holti í Austur-Fljótum, gildur
bóndi, mikill formaður, allsvakafeng-
inn við öl. Hann missti konu sína og
fekk aftur meyar þeirrar 18 vetra, er
Halldóra hét, er mikil var vexti og
hin gjörfulegasta að sjá. En það varð
hið fyrsta kvöld, er þau skyldi í rekkju
stíga, þá vildi hann verja henni rekkj-
una, því bæði var hann við öl og lét
sem sig iðraði þess að hafa fengið henn-
ar, meyar einnar, umkomulausrar og
óráðinnar. En það er frægt orðið, að
Halldóra steig eigi að síður í rekkj-
una og helt honum sem barni, að al-
mælt er, og það þótt hann væri all-
gildur fyrir sér. (Gísli Konr.)
Gamall siður
Það var gamall og góður siður í Vest-
manneyum, að byrja aldrei svo á
byggingu, að °kki væri áður gert vart
við með nokkrum fyrirvara, hvað væri
í ráði. Einkum átti þetta sér stað, ef
raska þurfti hólum eða hæðum og jafn-
vel þúfum, þar sem talið var að huldu-
fólk hefði heimkynni sín. Venjulega
voru stungnir þrír kekkir úr hólnum
eða hæðinni með þeim formála, að á
þessum stað yrði eftir þrjár nætur
byrjað á undirbúningi að byggingu, ef
ekki yrði áður búið að láta vita til þess,
hvort það væri nokkrum til meins eða
ama. Fylgdu hinir gömlu menn þessari
reglu hver fram af öðrum. Væri út af
þessu brugðið, eða ekki sinnt aðvörun
hólbúans, brást ekki að eitthvert slys
eða tjón henti þann, sem lét fram-
kvæma verkið eða venzlafólk hans á
stundum. (Sögur og sagnir úr Vest-
manneyum)

\
1