Lesbók Morgunblaðsins - 09.10.1960, Side 11

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
503
og nú fór eg á kaf ofan í einn þeirra.
Nú varð eg að bíða eftir því að fötin
mín þornuðu og eg gæti hreir.sað úr
þeim slavakið og leirinn. Við þetta
missti eg allan áhuga á veiðunum og
lagði svo á stað heimleiðis. En eg
hafði ekki farið langt, er eg sá glóa
á eitthvað á víðikvisti rétt við veginn.
Þetta var drekafluga og nú fór eg að
skjalfa af veiðihug. Hún sat þarna kyr
og hvessti á mig augun. Var hún að
bíða tækifæris að ráðast á mig? Mér
leizt ekki á blikuna. En þá minntist eg
þess, að hér var til peninga að vinna.
Ef eg gæti náð í þessa flugu, þá gæti
eg keypt mér fulla vasa af góðgæti.
Og svo var það frægðarsaga að segja
hinum strákunum.
Eg fór úr jakkanum og læddist að
henni. Eg komst í færi og fleygði
jakkanum yfir hana. Hún hreyfði sig
ekki, og þá sá eg að hún hafði verið
að hugsa um eitthvað annað en mig.
Eg náði henni svo og lét hana í dósina,
sem eg var með. Þetta var stór og
skínandi falleg fluga. Og sigri hrós-
andi hljóp eg heim í sprettinum.
Eg rakst á félaga mína og sagði þeim
að eg hefði náð í flugu.
— Lofaðu okkur að sjá hana, sagði
Frissi.
— Ertu vitlaus, heldurðu að ég fari
að taka lokið af dósinni, «agði ég.
— Veiddirðu hana niðri í einhverju
dýinu? spurði hann og starði á buxur
mínar og sokka.
— Þið munduð vilja vaða fyrir 10
krónur, sagði ég.
Hann sá að það var satt og þagði.
Svo fórum við rakleitt heim til Magnús
-ar læknis. Frissi hringdi dyrabjöllunni
svo lengi, að strákarnir urðu hræddir
og flýðu, því að þeir vissu að læknirinn
var uppstökkur og ekki lambið að
leika við. Og svo flýði Frissi líka. Eg
var kyrr. Eg þurfti að ná í peningana.
Dyrnar opnuðust og út kom aðstoð-
arstúlka með hvíta húfu á höfðinu.
— Hvers vegna hringirðu svona
óskaplega? sagði hún.
— Eg gerði það ekki, það voru hinir
strákarnir, sagði eg.
— Og hvað er þér á höndum? spurði
hún.
— Er læknirinn heima? spurði ég.
Hún hvessti á mig augun og spurði:
Hvað viltu honum?
— Eg er hér með eiturflugu, sem ég
ætla að selja honum.
— Eiturflugu? endurtók hún.
— Já, hún er hérna í dósinni. Mér er
sagt að læknirinn sé vitlaus í eitur-
flugur. Hann sogar eitrið úr þeim og
notar til lækninga. Og þessi er gríðar-
stór og það er sjálfsagt mikið eitur í
henni.
— Komdu inn fyrir drengur minn,
sagði hún. Bíddu hérna í biðstofunni,
læknirinn er að fá sér te.
Eg settist þar og beið og beið lengi,
að mér fannst.- Svo heyrði ég fótatak
hennar og stóð á fætur. Hún kom inn
og rétti mér dósina.
— Læknirinn bað mig að skila þakk-
læti til þín fyrir að lofa sér að sjá
þessa flugu, sagði hún, en hann segist
ekki vilja kaupa hana.
Þetta voru sár vonbrigði, en ég lét
sem ekkert væri.
— Það gerir ekkert til, sagði ég. Eg
get alls staðar selt hana.
Annars fannst mér þetta óskiljan-
legt. Það var vitað að læknirinn keypti
flugur, en þessa vildi hann ekki. Eg
sagði engum frá þessu fyrr en eg náði
i Leif nokkrum dögum seinna.
— Manstu að þú sagðir að læknar
keyptu eiturflugur? sagði eg. Eg fór
með stóra og fallega flugu til læknisins,
en hann vildi ekki kaupa hana.
— Vildi hann ekki kaupa hana? hróp
-aði Leifur .Það var skrítið. Hvað sagði
hann?
— Eg hitti hann ekki sjálfan, sagði
ég. en aðstoðarstúlkan hans tók við
flugunni og fór með hana til hans og
ég beið á meðan. Svo kom hún aftur og
sagði að hann vildi ekki kaupa hana.
Eeífur varð þungt hugsi langa stund
og fitlaði við hökuna á sér. Svo spurði
hann í lægri nótunum: Hve lengi
beiðstu?
— Sjálfsagt tíu mínútur, ef ekki leng
-ur, sagði ég.
— Rækallans þjófurinn, sagði Leifur.
Hann hefir sogað allt eitrið úr flugunni
á meðan þú beiðst.
Þetta fannst mér hverju orði sann-
ara. Og nú minntist ég þess að stúlk-
an hafði verið eitthvað kindarleg þeg-
ár hún færði mér dósina.
— Hvernig var flugan útlítandi þeg-
ar þú fékkst hana aftur? spurði Leifur.
— Hún var ósköp dauf í dálkinn, en
ég hugsaðj ekkert um það þá, sagði ég.
— Það tek-ur af allan efa, sagði Leif-
ur. Hann hefir stolið úr henni öllu
eitrinu og látið þig bíða, mieðan hann
var að því. Og þig grunaði ekki neitt.
Það gerir ekkert til þótt surnir segi
að drekaflugur sé ekki eitraðar, við
vitum betur. Og eins og hendi væri
veifað var sagan komin um allt þorpið,
að Magnús læknir hefði stolið eitrinu
úr drekaflugunni minni. Og þá fékk
hann nafnið „eiturþjófur" og það loddi
við hann þangað til hann dó, því að þar
sem ég ólst upp var fólk langrækið. En
þetta varð honurn ekkj neinn álits-
hnekkir, þvert á móti, fólk treysti hon-
um miklu betur eftir en áður. Það var
eins og Gudda gamla sagði: Svona
slyngur náungi hlýtur að vera góður
læknir.
(Kafli úr bók eftir Bill Naughton),
Torfkirkjan
á Árbœ
SAFNGESTUK á Arbæ hefir sent
Lesbók þessar vísur:
Risin kirkja er Arbæ á
öll í fomum sniðum.
Silfrastöðum sú er frá
sögð að stofni og viðum.
Hafa smiðsins hagleikshót
hlúð að fornum viðum. —
Þeir hafa fengið búningsbót
bezta á öllum sviðum.
Skrá og lamir líta má
lista hagleiks smíði,
og vindskeiðarnar vestan á
virðast höfuð prýði.
Kirkjan auka eflaust má
aðsókn mannaferða.
Staðarprýði Árbæ á
álitin mun verða.
Það þótti 'íðindum sæta hjá amer-
ísku blaði, að ritstjórinn bauð einum
blaðamannanna sex mánaða frí með
fullum launum. En þá fyrst þótti keyra
um þverbak, er blaðamaðurinn vildi
ekki þiggja það.
— Hvernig stendur á pessu? spurði
ritstjórinn.
— Það eru tvær ástæður til þess að
eg vil ekki fara í frí. í fyrsta lagi gæti
það bitnað á blaðinu ef eg væri svo
lengi fjarverandi, og í öðru lagi gætl
verið að það bitnaði ekki á blaðinu.