Lesbók Morgunblaðsins - 15.07.1973, Síða 13

Hinir frægu AM Stars í París 1949: Frá vinstri: Cozy Cole, Jack Teagarden, Lonis Armstrong,
Arwell Sliaw, Barn ey og Earl Hines.
Gamall maður hlýtur blessun páfans í Róm. Louis Armstrong
Að neðan:
Mikið vandamál alla ævina:
Varirnar, sem vildu springa og
mer.jast undan trompetinu.
Til vinstri:
Komið að leiðarlokum. Louis
og Lucilie Armstrong í garð-
inum heima hjá sér síðasta
sumarið sem hann lifði. Eitt
sinn var Luciile fjörugasta
dansmeyjan á Cotten Club í
New York, en nú hefur hún
bætt við sig nokkrum pund-
um. 20 ára aldursmunur var
á þeim hjónum.
Með Barhra Streisand í Hello
Dolly.
V -r.-=: ....J
Að vilja,
veljaog vera
ÞEGAR ég rekst á gamlar
námsbœkur frá menntaskóla-
árunum í bókahillunmi, sé ég,
að ekki er óalgengt að á tistil-
blaðinu standi eitthvert mottó
auk nafns eigandans eða rétt-
ara sagt nafna, því að algengt
var, að bækur þessar gengju
frá manni <til manns. Auðvitað
notaði maður latínuna eins og
hægt var, t.d. var algengt
mottó: „Per aspera ad astra“
(Gegnum erfiðleikana tril
stjarnanna), en franskan var
heldur ekki spöruð og vinsælt
mjög var „Vouloir c’est pou-
voir“ (Vilja er að geta). Já,
við vildum verða svo margt
og mikið í þá daga, — en
hefðum náttúrlega alveg eins
getað notað íslenzka máls-
háttinn: „Viljinn dregur hálft
hlass“ til þess að stappa i
okkur stálinu.
\
Þegar út úr menntaskólan-
um kom, fóru margir í há-
skólann til að verða það, sem
þeir vildu. En auðvitað urðu
allir einnig að ganga í skóla
lífsins — og þá kom ýmislegt
annað til sögunnar. Nú var
ekki nóg að vilja, nú þurftu
margir að velja — og ekki var
það sízt kvenfólkið. Ekki var
á þeim tímum búið svo vel í
haginn af þjóðfélagsins hálfu
(og er víst ekki enn), að sú
kona, sem t.d. vildi verða
lœknir, gæti gengið þá braut
beint, ef hún vildi líka gifta
sig og eignast sín börn á góð-
um aldri. Margar urðu því að
velja um þetta tvennt, þó að
einstaka dugnaðarforkur
gerði hvort tveggja, þá oft
með aðstoð cettingja.
En eiga þœr þá ekki ósköp
bágt þessar konur, sem ekki
gátu látið framadrauma sína
rœtast? Það er undir þeim
sjálfum komið, þœr völdu og
fólk velur alltaf það, sem það
Vill heldur. Þeir, sem eru sí-
stritandi og púlandi eru að
því, vegna þess að þeir taka
það fram yfir eitthvað annað,
og þeir sem sífellt eru að
fóma sér fyrir aðra, gera það
vegna þess, að annars líður
þeim sjálfum ekki vel. „Hver
er sinnar gœfu smiður“ held
ég að sé einn sannasti og bezti
málsháttur okkar.
En þó að mð höfum viljað
og valið, er ekki allt búið enn.
Eitt er eftir og undan því
kemst enginn. Það er að vera.
Auðvitað eru margir óánœgð-
ir með störf sín og stöðu í líf-
inu, mörgum finnst hlutverk
sitt ekki nógu stórt eða gott.
En aðalatriðið er að gera
hlutverkiinu nógu góð skil, —
að vera glaðlegur og jákvœð-
ur er miklu meira atriði en
flesta grunar. Ég vil draga
það í efa, að meira sé að vera
grútfúll læknir en glaðleg
þvottakona. En auðvitað eru
líka til glaðlegir lœknar og
grútfúlar þvottakonur.
Eflaust liafa allir tekið eft-
ir því, hvað manni liður mis-
jafnlega vel eftiir að hafa tal-
að við fólk. Sumir eru sífúlir
og kvartandi yfir sínum að-
stæðum eða sískítandi út ann-
að fólk og maður getur verið
lengi að ná sér eftir að tala
við þvílíkt fólk. Aðrir eru
hressir, kátir, víllausir og já-
kvœðir og lífið verður allt
léttara eftir viðtal við slíkt
fólk. Svo eru þeir, sem eru
síelskulegir og kátir við ná-
ungann, en sýna eigin fjöl-
skyldu aldrei annað en tóm-
lœti og fýlu, nota hversdags-
viðmótið heima, en sparivið-
mótið út á við. Kannski er
okkur húsmœðrunum hœtt
við. Kannski er okkur hús-
mœðrunum hœtt við hinu síð-
astnefnda?
Nei, enginn kemst undan
hlutverkinu að vera og raun-
verulega er það aðalhlutverk
lífains, hvert sem starfsheitið
er.
Anna María Þórisdóttir.
©