Lesbók Morgunblaðsins - 10.03.1974, Blaðsíða 12

Jafn-
rétti 1
reynd
Franihuld af hls. 5
laginu viðjbyrjuðum frá grunni,
efa.st ég um að útkoman yrði jafn-
rétti. Ogþegar rauðsokkurnar eru
að tala um þessi mál, minnast þær
aldrei á að þær vilji taka að sér
erfiðisvinnu eins og sjómennsku,
enda er ég viss um, að þær gætu
það ekki. Konur eru frá náttúr-
unnar hendi veikbyggðari en karl
menn og þola minni áreynslu, og
enda þótt aukin tækni og vélvæð-
ing hafi á undanförnum árum
auðveldað störfin um borð i fiski-
skipum eru þau alls ekki meðfæri
kvenna, stanzlausar vökur, stöð-
ur, volk og vosbdð myndu verða
þeim ofviða, svo að maður minn-
'ist nú ekki á sjálfa vinnuna. Þur-
iður formaður og aðrar kjarn-
orkukerlingar eru áreiðaiilega
undantekningar, og ekki vildi ég
lifa i þeim heimi, þar sem allar
konur væru eins og þær. Ætli við
viljum ekki öll hafa einhvern
mun á kynjunum, þegar öllu er á
botnin hvolft.
— Ætlið þið að brýna það fyrir
dóttur ykkar, að hún sé kvenmað-
ur umfram allt?
— Það þarf nú ekki að brýna
það fyrir henni, — segja þau
bæði. Allir leikir hennar sriúast
um dúkkur, dúkkuvagna og
dúkkurúm, og sennilega höfum
vð bara gamla lagið á uppeldinu.
Maður er orðinn þessu svo vanur.
— En ef þið eignist strák, á
hann þá að sleppa við allar heim-
ilisslyldur?
— Nei, nei, hann hefði gott af
því að kynnast þeim líka, — segir
Sigmar. — Ég var látinn vaska
upp, þegar ég var púki, og ég held
að karlmenn hafi gott af því að
kynnast einföldustu heimilis-
störfum hvernig svo sem verka-
skiptingin verður, þegar út í
hjónabandið er komið.
Meðan Pálina er í vinnunni, kúrir
Sigmar yfir bókunum.
FORFEBUR VORIR
Enda þótt sögur hermi
fátt þar um, telja sumir
fræðimenn að í reynd hafi
verið um að ræða miklu
meira jafnrétti kynjanna,
ert oft hefur verið talið.
Þegar kvenmaðurinn var
atkvæðameiri og
hraustari að líkamsburð-
um en eiginmaðurinn,
gerðist hún „fyrirvinna"
og fór að heiman til að
berjast, þegar þörf var á.
Ein slika valkyrja er ein-
mitt hér á teikningu
Halldórs Péturssonar.
Hún tekur auðvitað ekki i
mál, að eiginmaðurinn
fari til að hefna fyrir slúð-
ur, sem hún heyrði I
síðasta saumaklúbb. Hún
ætlar að gera það sjálf.
Og enginn er því fegnari
en karlinn. Hann situr að
vísu uppi með grenjandi
krakkahrúgu; allt eru það
ódælir og upprennandi
vígamenn. Þeim svipar
meir til móður sinnar. Á
síðasta augnablik heldur
hún smá tölu yfir karli
sínum. Aldrei getur hann
munað neitt. „Reyndu
svo að vera búinn að
prjóna peysuna á strákinn
og slá túnið, þegar ég
kem aftur," segir hún.
Slikar konur voru
kallaðar drengir góðir.
OC JAPVRETTIll
Halldér Pétarsson telknaði.
Heyrnarlaus
á þingi
Framhald af bls. 3
að að beygja sig fyrir meirihlut-
anura. Eg ákvað að gera dálitla
tilraun og taka þátt i umræðun-
um. Eg skildi fátt eitt af frarn-
söguræðunni, en reyndi að gera
mér mal úr því, sem ég skildi og
hélt sjálfur smátölu, þar sem ég
lagði til, að tillagan um víturnar
yrði felld. Máli mínu var vel tek-
ið, en ég fann þó, að félagar mínir
voru fyrst og fremst að bjóða mig
velkominn aftur í slaginn.
Eg var þreyttur er ég hélt loks
heim á leið. En ég var bjartsýnni
en ég hafði farið að beiman. Við
Pauline ræddum þetta fram og
aftur um kvöldið. Ljóst- var, að
þetta var aðeins byrjunin á mjög
erfiðri baráttu. Ég var siþreyttur,
hafði slikju fyrir augum og nú
yrðu taugarnar auk þess stöðugt
þandar. Ég hafði ekki fylgzt náið
með stjórnmálum í nokkra mán-
uði. Eg yi-ði að hafa mig allan við
til að verða viðræðuhæfur á ný.
Ég þurfti að sinna kjósendum
mínum, stunda þingið og reyna
jafnframt að bæta varalestur
minn.
Þigmannafjölda i neðri málstof-
unni stjórna sérstakir tnenn, kall-
aðir agameistarar. Sjá þeir um
það, að hlutfallstala þingmanna
hinna ýmsu flokka sé alltaf hin
sama. Boði þingmaður forföll,
víkja þeir öðrum úr flokki and-
stæðinganna út. Orð fer af aga-
meisturum þossum fyrir hörku.
Mér reyndust þeir betur en marg-
ir aðrir, greiddu fyrir mér á
marga lund og heimtuðu það eitt
af mér, að ég ofreyndi mig ekki.
Vandi rninn varð ntér smám
saman Ijósari á næstu vikum og
mánuðum. Eg reyndi eftir beztu
getu að ná viðunandi sambandi
viö samþingmenn mlna ogþaðvar
merkileg reynsla. Milli mín og
þeirra lágu ósýnileg landamæri.
Samræður hófust nógu þægilega,
en þeim lauk undantekningar-
laust í hálfgerðir ringulreið. Sum-
ir gáfust fljótlega upp og tóku til
að hripa orð sín á tniða. Stundum
þóttist ég fylgjast með þótt ég
skildi ekkert, en það blekkti
fæsta. Þetta var mjög undarlegt.
Allir voru mér ákaflega góðir, en
Framhald á bls. 14