Lesbók Morgunblaðsins - 10.03.1974, Blaðsíða 14

Alveg held ég, að ég
missti málið, ef einhver
Vísismaður sneri sér aS
mér á förnum vegi og
spyrSi mig einhverrar þess-
ara merkilegu spurninga,
sem þeir leggja fyrir fólk
því aS óvöru. Þó er ein sú
spurning, sem ég get hvar
sem er svaraS óstamandi í
ræSu og riti. Og er þaS
engin smáspurning, sem
sé. HvaS er þaS ^fót^ost-
legasta, sem fyrfr þig hfefur
boriS i lífinu? Þar er ég
ekki í nokkrum vafa: ÞaS
var aS fæSa börnin min.
Enn hefur ekkert stórkost-
legra boriS fyrir mig og sú
er trúa mín, aS meS þessu
svari mæli ég fyrir munn
margra kvenna.
A5 finna til fyrstu hríSa-
verkjanna aS meSgöngu-
tímanum loknum er í senn
kvíSvænlegt og mikill létt-
ir. AuSvitaS kvíSum viS
fyn'r fæSingunni. VerSur
hún löng og ströng? En
jafnframt finnum viS til
léttis yfir því, aS löngum
og oft erfiSum meSgöngu-
tíma er aS verSa lokiS.
Eftir því, sem á fæSing-
una líSur, verSa verkirnir
sárari og þar aS kemur, aS
viS heitum því, aS þetta
skulum viS aldrei framar
ganga í gegnum, aldrei
ÞAÐ
STÓR-
KOSTLEG
ASTA
í
LÍFINU
nokkurn tíma, aS okkur
heilum og lifandi. En svo,
þegar barniS hefur loks
stungiS kollinum út í
veröldina og kroppurinn
rennur liSlega á eftir,
finnum viS til þessa ósegj-
anlega léttis og síSan
ósegjanlegrar gleSi aS
heyra fyrstu hrinurnar. Og
þegar litla, gretta höfuSiS
hvílir í handarkrika okkar,
höfum viS steingleymt öll-
um sársauka og erum enn
ekki farnar aS hugsa til
brjóstagjafar og basls
næstu mánaSa.
Fyrir nokkru urSum viS
þeirrar reynslu aSnjótandi
aS horfa á fæSingu í sjón-
varpi. Þar var þó ekki um
alveg venjulega fæSingu
aS ræSa, heldur var þar
notuS hin eldforna og ný-
uppvakta nálastunguaS-
ferS Kínverja. Enginn dóm-
ur skal hér lagSur á ágæti
þeirrar deyfingaraSferSar í
þessu tilfelli, en ósköp
fannst mér blessuS konan
finna til á venjulegan hátt
og hún gat meira aS segja
ekki stillt sig um aS stynja
eSa hljóSa eins og svo
margar kynsystur hennar.
AuSvitaS var stórmerki-
legt aS sjá, hvernig nál-
unum var stungiS á hina
og þessa staSi og heyra
skýringar þessa merkilega
sænska nálastungulæknis.
Hlýlegt var aS sjá gömlu,
vinafegu IjósmóSurina,
sem hélt í höndina á kon-
unni aS lokinni fæS:ngu og
vænti ég, aS þar hafi fleiri
en ég séS sjálfa sig fyrir.
Sannarlega hlýnaSi manni
um hjartarætur aS sjá
þessa „mestu gleSi lifsins"
eins og hin reynda Ijós-
móSir, Helga Níelsdóttir
nefndi þessa reynslu í
blaSaviStali fyrir skömmu.
Anna María Þórisdóttir.
I ut'tirl'araiKli spi 1 i var varnarspilarinn vol á
\ orcli ()•> þrátt t'yrir að saiínllafi gerdi tilraunir til að
vtlla l'yrir hnnum lét hann okkí blekkjast o,í> af'-
loicliimtirnar urdu hær. að spilið tapaðist.
Norður
S:
II:
T:
L:
9-7-3
K-D-ti
6-.3-4-.i-2
Vvstur
S: —
Austur
S: (1-8-2
II: 3-4-.I-2 H: (>-10-9-8-7
T: <;-10-8-7 T: A-K-D-9
L: (;-10-9-6-3 Suður S: A-K-D-10-6-4-3 II: A T: — L: A-K-D-8-3 L: 4
Sagnir gcng u þannig:
Norður — Pass
Vestur — Pass Atislur —
l’ass I Iljarta
4 rijcirlu Suður Pass
2 Hjörtu 6 Spaða
Vestur lét út hjarta og sagnhafi drap með ási
Saunhtil'i. svni á ckki innkotnu í borðið, sá að Itann
varð moð i>mhvi>rjuni ráðum að komasi inn í borð
fil |ic*ss aðuota tokið hjarta kónn o.a (Iroltniimu o,t>
losntið þíinnit; við 2 hittl' heinia. .\;esl lél liann því
i'u spaða 10. oii iiuslur var vol á vorði c>” i>af. I>á tcik
saonliafi ás. kónu oi> (Irottntinju í laufi i' von um að
ausiur trompaði. |)\i þá moti hann síðar nolað
spaða 9 soin innkotnu í horðíð. Austur aorði sér
yroin l'yrir þossu o<> trompaði okki. hotta varð til
þoss. að saitnhafi tapaði s|)ilinu þrátt fyrir i>óðar
tili'aunir
Heyrnarlaus á þingi
F'ramhald af bls. 12
þó virtist ég með engu móti geta
komizt í alvarlegt samband við
nokkurn mann.
Mér veittist misjafnlega erfitt
að lesa af vörum manna. Sumir
hinna torræðustu hættu smám
saman að yrða á mig að fyrra
bragði, enda þótt þeir væru eftir
sem áður hinir vinsamlegustu í
öðru viðmóti. Þeir vildu auðvitað
forðast það að valda mér óþæg-
indum, en sjálfir fóru þeir þó
sýnu meir hjá sér en ég.
Eitt sinn sat ég að tedrykkju í
hópi manna. Voru þeir allir
komnir, þegar mig bar að. Spurn-
ing var lögð fyrir mig en ég skildi
ekki. Endurtóku þá sessunautar
spyrjandans spurninguna, en ég
skildi ekki að heldur. Þá var ekki
annað eftir en hripa hana á miða
og gat ég þá auðvitað svarað, en
þar með var öþvingaður andi sam-
kvæmisins líka á braut. Rétt á
eftir kvöddu tveir og stundar-
korni síðar minntust hinir skyndi-
lega áríðandi hluta, sem ekki
mátti draga. Þeim þótti þetta
greinilega mjög leitt, en við því
varð okki gert og ég sat einn eftir
yfir teinu mínu.
Moð tímanum rofnuðu tengsl
mfn við marga þingmenn. Það
hlaut svo að fara. Við og við buðu
sumir mér kannski uj)p á glas eða
í mat, en sóttu málið ekki frekar
og þar við sat. Aðrir forðuðust
mig eins og þeir gátu. Ég áfelldist
þá ekki, þetta voru aðeins þeirra
ósjálfráðu viðbrögð. Þau hryggðu
mig, en ég reyndi að láta það ekki
í Ijós.
Sem betur fór reyndust ekki
allir svo. Enn átti ég nokkra vini,
sem ég gat reitt mig á, hvernig
sem allt veltast. Þingmennirnir
Alfred Morris, William Ham-
ilton, John Golding og fleiri
reyndust mér ómetanlegar
hjálparhellur, studdu mig á alla
lund og sáu m.a. til þess, að
ég gæti sem bezt fylgst með
þingstörfum. Sumir þeirra
að hripa niður ágrip af ræðum og
tilsvörum, svo ég missti ekki af
þeim. Og héldi ég sjálfur ræðu
dreif jafnvel að mér bréfsnepla
með heillaóskum og gullhömrum
um rödd mína eða framsetningu,
þegar ég var ég var setztur.
Michel Stewart var nú aft-
ur orðinn utanríkisráðlrerra.
Hann var að sjálfsögðu önnum
kafinn, en þó gaf hann sér
tíma til að bjóða okkur
Pauline að vera hjá sér dag um
helgi. Samband okkar liafði
verið með miklum ágætum
áður og ég var ekki ugglaus um
það, hvernig því mundi reiða af
hér eftir. En ötti minn reyndist
ástæðulaus. Við vorum naumast
komin í hlað, er við Michael vor-
um komnir hrókasamræður, sem
ekkert lát varð á, nema þegar
hann endurtók hægar setningu,
sem ég hafði ekki skilið til fulls.
Eftir matinn fengum við okkur
göngutúr. Við Michael gengum
samhliða fremstir, konur okkar
nokkru á eftir, en sfðastur kom
einkaspæjarinn, sem hafði það
verk að vaka yfir Michael. Það
getur verið dálítið varasamt að
lesa varalestur á gangi, þar sem
ógerningur er að horfa niður fyrir
tærnar á sér allan tímann. Kæm-
ist eitthvað ekki vel til skila stönz-
uðum við og greiddum úrmálinu.
1 hvert skipti stanzaði spæjarinn
líka, nákvæmlega tiu metrum aft-
ar. Ég hugsaði með mér, að hann
hlyti að gera sér undarlegar hug-
myndir um þennan gest ráðherr-
ans, sem reikaði þarna á undan
honum, hrasaði í öðru hverju
spori og rakst við og við á tré.
Síðarfrétti ég að honum hefði sízt
þótt þetta undarlegt.þar sem hon-
um var fullkunnugt um ástand
mitt fyrir. Þessi heimsókn, góð-
vild og örvunarorð Michaels
glöddu mig mjög og áttu sinn þátt
i því aðendurreisa bjartsýni mína
og sjálfstraust.
Niðurlag i næsta blaði