Lesbók Morgunblaðsins - 02.06.1979, Qupperneq 15

Sú var nú samt tíðin að þú
sagöist ætla þér orö um síðir, og þaö
var ekki lengra síöan en í vor, sagði sá
stóri. Þú sagöist geta haft þessa þjóð
í höndum þér.
Ég hlýt aö hafa veriö heldur
drukkinn.
Ekki ýkja drukkinn, ég er ekki aö
segja það, alls ekki.
Fullur eöa ófullur, það er jafn
bilaö hvort sem er.
Hver segir aö þú getir þaö ekki!
Geti þaö ekki?... Æ, hættu nú!
Þú veist aö þú átt traust mitt.
Þessi þjóö er of vitlaus til þess
aö. . .
Þetta heyrði Guöjón ógreinilega,
en sá nasvængjaöi sagði eitthvaö
meira.
Ég vil bara. . . sagöi sá meö
gullið. Mig lángar til að eitthvað
fallegt verði til. Mig lángar aö hafa
reisn yfir því, og þess vegna er mikið
í húfi aö. . .
Fröken, sagöi sá með miklu
nasavængina. Gullið mitt, ég skil ekki
hvers vegna þetta þrugl er látið stríöa
á léttum aldri þínum og okkur hérna
alsaklausum. Viltu nú ekki vera
eðlilega falleg í þér og setja á kanann
ef endilega þarf aö glamra í skrattan-
um?
Þaö var verið aö biöja um
íslenska útvarpiö, sagöi hún og var
sæl af orðum hans en eitthvað feimin.
En andartak, bætti hún viö og sneri
sér nú að Guðjóni.
Afsakaðu, sagði hún. Væri þér
sama þótt ég setti á kanann? Þaö eru
gestir hérna sem vilja hlusta á annaö
en þetta.
Já, sagði Guji. Já, ég skil.
Má ég þá?...
Hvernig á maður að þola maliö í
þeim! sagði sá meö Ijóta nefiö. Veistu
hvaö ég hef veriö aö hugsa um þá?
Geturðu ímyndaö þér hvaö mér
fannst um þennan landa sem er svo
þurr og þrotlaus?
Nei, sagöi sá glæsiiegi.
Ég hugsaöi um þorsk.
Nokkru síöar var Guöjón genginn
út, og hann hélt af gömlum vana í átt
til strætisvagnanna. En þegar hann
kom út aö biðskýlinu hryllti hann viö
því aö veröa að bíða þar og aka
síöan í tómum vagni, svo að hann
stöðvaöi leigubíl. Bílstjórinn ók af staö
án þess aö Guji segöi orö.
Hann var aö hugsa um Gullu.
Honum virtist sem hann sæi hold
hennar gegnum augnhárin, honum
virtist sem þau hyrfu inn í hold
hennar, hann fann til eins og hann
væri aö svamla í hlaupi af volgu
iöandi holdi, og þá fannst honum sem
Gulla talaði viö hann blíö orö sem
hvísluöu aö honum hvaö eftir annað
já góöi minn, já góöi minn.
Hvert á aö aka? spuröi bílstjór-
inn.
Ég veit þaö ekki, sagöi Guji.
Þaö er ekki gott aö vita hvar þaö
muni vera, sagöi bílstjórinn fýldur yfir
sér eins og bolhundur.
Eitthvaö þángað sem gleöin er,
sagöi Guöjón.
Nokkrp síöar sá hann dyraverði
meina manni inngöngu á Naustið, því
hann væri ekki meö bindi, sögöu þeir,
og annar lenti í oröasennu við þá
vegna þess aö þeir fundu þaö út á
búnað hans aö hann væri í sport-
skyrtu, og Guöjón sem var í skyrtu sem
kalla mátti sportskyrtu hvarf orða-
laust frá dyrum.
Þegar hann kom niöur á torg
nokkru síöar átti hann ekki nema fyrir
strætisvagninum.
ÁSTRÍKUR Á GOÐABAKKA
Eftir Goscinny og Uderzo. Birt í samráöi viÖ Fjölvaútg:áfuna.
i f\HO HÖFUM AF-
I GRFtrr ÞA.ÞBIR
l V ERU FARN/R.
F \HÐ STOPUM OKKLIR?
VEL AÐ HREKJA Þ’A
BURT. EN SEOJUM ÞÓ
EN6UF1 FRA ÞESSU.ÞAÐ
. GEROI5T HELDUREKFI/
neitt... jÆ
y-iNEl, FKKjy
ynorkhrhuitur
KOMIO FELAOAR 03 FA/(/
Y YKKUR KJARNBAUNASÚPl/.
SAÞIE/NUMíT / SÚPUNNt j
. ÖRE/áAR ALLRA LANDA..ÆT
55INNA
~heþ RFMUR SUPL/
SULL/Ð 'iKKAR...

NE/, V/Ð >
CERUM VERK■
FALL T/LAO
MÖTMFELA
VONDU FÆDI
í MÖTUNEVT//
HIN50PIN
._bera
rJÆJA ÞR/FLA
LÍÐUR. KOM/O
VKKUR ÞA AÐ
VERKI!
YmrvAND/R
) ÞRÆLARf SKAL
6EFA YKKURAÞ
SMAKKA Á SV/PUf
EKÖMMU
TNðUMAETÞAÐ VAR.
S’A FÉKK AÐ V/TA
HVAR PAVÍD KEVPT/
V.NEFTÓBAK/Ð ? j
rFN VERKFAU
JÐ VAREKK/
boða-b MEO
. FVRIRVARA^
KÓ.N5HE6 \
l/ET NÚ EKK/fiFTUR
GABBA M/6! /

L ff •IV\ ‘•i i
i
-Tv u •i
y ,\ U í.
í f ilií
tá
\y/&
Á bekk viö skýlið sat rór og
drukkinn maöur og var aö líta í
dagblaö. Hann hvarf á bak viö blaðið
og virtist gera sig hljóðan og lítinn til
aö veröa ekki tekinn meö valdi og
settur í járn. Hann vann svo sem
ekkert á þótt hann hugsaöi sig vand-
lega um aö lenda ekki í vandræöum.
Hann vann ekkert á, vann engum
mein, en tapaði heldur engu, skipti
lífiö engu máli og gat ekkert gert því?
Úr því hann hefur gert sig lítilþægan
til að fá aö vera í sátt viö umhverfiö,
þessa hörðu borg og þessa þurru
menn?
Guöjón hugsaði um þetta og
keypti sig heim meö vagni eins og aö
venju. En núna, um leiö og vagninn ók
hjá veitíngahúsinu, fannst honum
sem hann sæi hvar þeir sætu enn,
nasvængjaði maöurinn, sem Guöjón
reyndi aö koma auga á en virtist sem
aö sæti þarna rólegur, þótt hann væri
þar alls ekki, og léti sig dreyma
fremur en aö hlusta á þann svipmikla
sem byrjaö haföi aö tala um menníngu.
En nú sá hann Ölvun á ný, raunar
aöeins þann svip af henni eöa þann
þátt í sál hennar eöa þaö viö hana
sem brosti af augum sér hinu rriikla
brosi út mót borginni eða lífinu eöa
honum sjálfum, bara brosti. Hún sat
þarna og brosti, bara brosti.