Alþýðublaðið - 30.05.1985, Qupperneq 17

Fimmtudagur 30. maí 1985
17
á götunni og hélt sig vera púka ein-
hversstaðar en var jafnframt Sir
Jubal, var kallað að baki hans:
— Klang!
Hann snérist auðvitað ekki á
hæli, því það gera Englendingar
ekki og auk þess hét hann jú ekki
Klang lengur.
En aftur var kallað Klang. Og svo
stóð farandsalinn, vinur hans, fyrir
framan hann með spyrjandi augna-
ráð og ávarpaði hann vinalega en
feimnislega.
— Ert þetta ekki þú Klang?
Púkinn náði yfirhöndinni á Sir
Jubal. Hann lét skína í allar tenn-
urnar með galopið gin einsog hann
ætlaði að ná brjósttón úr hvelfingu
hauskúpunnar, baulaði hann stutt-
aralega:
— Nei.
Þá þekkti vinurinn hann aftur og
hélt sinn veg. Hann var fróður mað-
ur, þekkti lifið og mennina og sjálf-
an sig utanbókar og varð því hvorki
leiður né hissa.
En Sir Jubal stóð í þeirri trú: og
þegar hann heyrði þessi prð hið
innra með sjálfum sér: Áður en
haninn hefur galað þrisvar muntu
afneita mér“, urðu viðbrögð hann
þau sömu og hjá Pétri; hann hvarf
inn í húsasund og úthellti bitrum
tárum. Þetta voru viðbrögð hans í
huganum en púkinn í hjarta hans
hló.
Eftir þennan dag hló hann stöð-
ugt; að slæmu og góðu,að' sorg og
skömm, að öllu og öllum.
Faðir hans og móðir þekktu Sir
Júbal úr blöðunum, en þau fóru
aldrei í Óperuna, því þau stóðu í
þeirri trú að þar væru bara hestar
og tunnugjarðir og þau vildu ekki
sjá son sinn í slíkum félagsskap.
Sir Jubal var nú stærsti stór-
söngvarinn og hann hafði sannan-
lega þurft að fórna stórum hluta af
sjálfi sínu, en viljinn var enn þá
hans.
Svo rann upp dagurinn hans!
Smágerð stúlka, sem heillaði karla,
réðst að balletinum, og Jubal heill-
aðist líka. Svo slæm voru álögin að
hann spurði hana hvort hann mætti
verða hennar (hann átti auðvitað
við hvort hún vildi verða hans, en
það er bannað að segja).
— Þú mátt verða minn, sagði hin
fjölkunnuga mær, ef ég fæ . . .
— Þú færð allt! svaraði Jubal.
Stúlkan tók hann á orðinu og þau
giftust. Fyrst kenndi hann henni að
syngja og spila; og síðan fékk hún
allt sem hún girntist. En þar sem
hún var fjölkunnug vildi hún allt
sem hann vildi ekki og smásaman
hafði hún vilja hans í vasanum.
Góðviðrisdag einn gerðist frú
Jubal stórsöngkona og hún varð
svo stór að þegar áheyrendur köll-
uðu Jubal upp, þá áttu þeir við
frúna en ekki Sirinn.
Jubal þráði að slá aftur í gegn en
hann vildi ekki gera það á kostnað
frúarinnar og þessvegna varð
ekkert úr því.
Nafn hans hvarf úr sviðsljósinu
og gleymdist.
Hinn glaðværi vinahópur sem
hafði safnast í kringum Sir Jubal í
piparsveinsíbúðinni þyrptist nú í
kringum frú Jubal, sem kallaðist
einfaldlega Jubal.
Enginn virti sirinn viðlits, enginn
drakk með honum og vekti hann
máls á einhverju hlustaði enginn;
það var einsog hann væri ekki til og
það var komið fram við frú hans
sem hún væri ógefin.
Sir Jubal varð einn og einn heim-
sótti hann kaffihúsin.
Kvöld eitt fór hann þangað í leita
að félagsskap. Það skipti hann engu
máli við hvern hann lenti á tali, bara
að það væri manneskja.
Þá rak hann augun í gamla vin-
inn sinn farandsalann, sem sat einn
og lét sér leiðast, og hann hugsaði:
„Þarna er gamli góð Lundberg og
hann er manneskja“, og svo gekk
hann að borðinu og heilsaði. En þá
ummyndaðist andlit vinarins svo að
Jubal varð á að spyrja:
— Er þetta ekki Lundberg?
Jú!
— Þekkirðu mig ekki aftur?
Jubal?
— Nei!
— Þekkirðu ekki Klang, gamla
vininn þinn?
— Nei! Hann er dauður fyrir
óralöngu!
Þá skyldi Jubal að hann var
dauður á vissan hátt og hann hvarf
á braut.
Daginn eftir yfirgaf hann Óper-
una og varð söngkennari með
prófessorstitil.
Svo ferðaðist hann til framandi
landa og dvaldi erlendis í mörg ár.
Sorginn og sárindin ullu því að
hann eltist fljótt.
En honum líkaði það vel, þvi þá
var ekki svo langur tími til stefnu.
Þrátt fyrir það fannst honum hann
ekki eldast nógu fljótt og því fékk
hann sér hvíta hárkollu með síðum
lokkum. Og honum leið vel með
hana, því hann varð óþekkjanlegur,
sjálfur átti hann jafnvel erfitt með
að þekkja sjálfan sig.
Þungstígur og með hendur á baki
mjakaðist hann áfram á gangstétt-
inni í, þungum þönkum; fólk stóð í
þeirri trú að hann leitaði einhvers
eða ætti von á einhverjum. Sá sem
horfðist í augu við hann sá ekkert
blik í þeim; sá sem reyndi að vingast
við hann varð þess var að fór undan
í flæmingi og svaraði í hálfkæringi.
Og hann sagði aldrei „ég“, aldrei
„mér finnst“, heldur „svo virðist".
Hann hafði glatað sjálfi sínu. Það
uppgötvaði hann dag einn þegar
hann bjóst til að raka sig. Hann var
búinn að löðra andlitið sápu og
mundaði hnífinn fyrir framan
spegilinn. Hann sá og sá herbergið
bakvið sig, en eigið andlit sá hann
ekki. Þá opnuðust augu hans fyrir
því hvernig málum var komið hjá
honum. Og það greip hann sterk
löngun að finna aftur sitt eigið
sjálf. Besta hluta þess hafði hann
gefið eiginkonu sinni, en hún þáði
vilja hans, og hann ákvað að leita
hana uppi.
Þegar hann kom aftur til heima-
lands síns og gekk um götur borgar-
innar, kannaðist enginn við hann.
En tónlistarmaður, sem hafði dval-
ist á Ítalíu, sagði stundarhátt á
götunni. Þarna fer maestro.
Jubal leið strax einsog stóru tón-
skáldi. Hann keypti nótnapappír og
byrjaði að útsetja tónverk, það er
að segja hann teiknaði fullt af Iöng-
um og stuttunr nótum á línurnar,
nokkrar fyrir fiðlurnar auðvitað,
aðrar handa tréblásurunum og rest-
ina fyrir brassið. Síðan sendi hann
verkið til tónlistarhallarinnar. En
enginn gat skilið það því það var
ekkert, bara nótur.
Svo gerðist það dag nokkurn
þegar hann gekk um göturnar, að
hann rakst á málara, sem hafði
dvalist í París.
— Þarna er fyrirsæta, sagði mál-
arinn.
Jubal heyrði þetta og hélt strax
að hann væri fyrirsæta, því hann
trúði öllu sem sagt var urn hann, því
hann vissi ekki hver hann var.
Þegar hann svo minntist konu
sinnar, sem hafði fengið sjálfið
hans, ákvað hann að heimsækja
hana. Það gerði hann líka, en hún
hafði gifst aftur, baron í þetta skipt-
ið, og farin í langt ferðalag.
Þá þreyttist hann á leitinni og
einsog allir þreyttir menn greip
hann áköf löngun að leita uppruna
síns, móður sinnar. Hann vissi að
hún var ekkja og bjó í koti upp til
fjalla og þangað fór hann.
— Þekkirðu mig ekki aftur?
spurði hann.
— Hvað heitir þú? spurði móð-
irin.
— Veistu ekki hvað sonur þinn
heitir?
— Sonur minn hét Klang, en þú
heitir Jubal og hann þekki ég ekki.
— Hún afneitar mér!
— Einsog þú afneitaðir sjálfum
þér og móður þinni.
— Hversvegna tókuð þið viljann
frá mér þegar ég var barn?
— Vilja þinn gafstu konu.
— Ég varð, annars hefði hún
ekki orðið mín. En hversvegna
Framh. á bls. 22.
IANDCRUISER
Þegar talað er um torfærubíla kemur nafnið á
Land Cruiser
einna fyrst upp í huga manna.
Nú er kominn nýr Land Cruiser
með nútímalegra útlit, nýrri léttari
og aflmeiri vél, bættum fjöðrunarbún-
aði og vandaðri innréttingu. Betri bíll, meira öryggi, aukin þægindi. Sérhver
Land Cruiser er þeim kostum búinn að hann uppfyllir ströngustu kröfur hvers
og eins. Ávegi jafnt sem vegleysum og við öll veðurskilyrði hefur Land Cruiser
sýnt og sannað að hann stenst öðrum fremur íslenskar aðstæður. Láttu ekki
Land Cruiser fram hjá þér fara, því þú gerir góð kaup — það sannar reynslan.
EEYNSIA!
TOYOTA
Nýbýlavegi 8 200 Kópavogi S. 91-44144