Alþýðublaðið - 30.05.1985, Blaðsíða 16

16
Fimmtudagur 30. mai 1985
Einusinni var kóngur, sem gekk
undir nafninu Jóhann landlausi.
Það liggur í augum uppi hvers
vegna hann var kallaður það. En á
öðrum tíma var uppi stórsöngvari,
sem var kallaður Jubal viljalausi og
nú skulum við fá að heyra hvernig á
því stóð.
Hann hét Klang í höfuðið á föður
sínum hermanninum, og það var
hljómur í nafninu. Náttúran hafði
líka gefið honum sterkan vilja, sem
sat einsog járnstöng í mænunni og
það var rausnarleg gjöf, sem bar að
hlúa að i lífsbaráttunni. Strax sem
kornabarn þegar hann lærði að tala
kallaði hann ekki sjálfan sig
„hann“ einsog hinir pjakkarnir,
heldur talaði hann strax um sig sem
„ég“. „Þú ert ekkert ég!“ sagði
gamla fólkið. Þegar hann var orð-
inn örlítið stálpaðri tjáði hann vilja
sinn með því að segja „ég vil“. En þá
var honum svarað: „Þú hefur engan
viljaþ og „Vilji þinn vex á trjánum".
Auðvitað var þetta vanhugsað af
hermanninum, en hann vissi ekki
betur því hann var hermaður og
hafði vanist því að vilja bara það
sem hershöfðinginn vildi.
Klang unga fannst skrýtið að
„hafa engan vilja“, þó hann hefði
mjög sterkan slíkan, en svo varð að
vera.
Dag nokkurn þegar hann var nær
fulltíða, spurði faðirinn hann:
„Hvað viltu verða?“
Drengurinn hafði ekki hugmynd
um það enda löngu hættur að vilja
nokkuð þar sem það var bannað.
Vissulega hneigðist hann að tónlist-
inni, en það þorði hann ekki fyrir
sitt litla líf að segja, því hann var
viss um að þá yrði reynt að sporna
við þeirri tilhneigingu hans. Hann
svaraði því einsog hlýðinn sonur:
„Ég vil ekkert“
— Þá geristu víntappari! sagði
faðirinn.
Hvort ástæðan var sú að faðirinn
var kunnugur einhverjum víntapp-
ara eða vegna þess að vínið hafði
svona sterkt aðdráttaraf) á hann er
ekki gott að segja. Hver sem ástæð-
an var þá var Klang unga komið
fyrir niðri i vínkjallara og þar leið
honum ágætlega.
Það var höfgur ilmur af rauðu
lakki og frönsku víni þarna niðri og
þar voru stórar hvelfingar einsog í
kirkju. Þegar hann sat við ámuna
og rautt vínið fossaði varð lund
hans svo létt að hann byrjaði að
raula allslags vísur, sem hann hafði
heyrt.
Vertshúseigandinn, sem Iifði í
vini, hafði yndi af söng og glaðværð
og lét því unglinginn afskiptalaus-
an; það tók undir í hvelfingunum.
Og þegar hann þandi rödd sína í
„Dýpstu kjallarahvelfingu“, dróg-
ust viðskiptavinir að og það líkaði
vertshúseigandanum.
Svo einn góðviðrisdag bar far-
andsölumann, sem var fyrrverandi
leikhússöngvari, að garði. Þegar
hann heyrði til Klang varð hann svo
uppnuminn að hann bauð honum
út að skemmta sér um kvöldið.
TRYGGIR ÞER ÞÆGINDI FYRSTA SPOLINN
Bíll frá Hreyfli flytur þig þægilega og á
réftum tíma á flugvöllinn.
Þú þantar fyrirfram
Víð hjá Hreyfli erum tilbúnir að flytja þig á
Keflavíkurflugvöll á réttum tíma i mjúkri límosinu.
Málið er einfalt Þú hringir i síma Ó8-55-22 og
greinir frá dvalarstað og brottfarartima. Við
segjum þér hvenær bíllinn kemur.
Eltt gjald fyrir hvern farþega
Við flytjum þig á notalegan og ódýran hátt á
flugvöllínn. Hver farþegi borgar fast gjald. Jafnvel
þótt þú sért einn á ferð borgarðu aðeins
fastagjaldið.
Viö vekjuiri þig
Ef brottfarartírni er að morgni þarftu að hafa
samband viö ollur milli kl. 20:00 og 23:00 kvöldið
áður. Við getum séð um að vekja þig með góðum
fyrirvara. ef þú óskar. Þegar brottfarartimi er
siðdegis eða að kvöldi nægir að hafa samband
við okkur milli kl. 10:00og 12:00 sama dag.
UREYFÍL/.
Ó85522
Og þeir fóru í keiluspil, þeir
borðuðu krabba með dilli, þeir
drukku púns og fyrst og síðast
sungu þeir.
Eftir að nokkrum glösum hafði
verið lyft og þú-skálin drukkin,
sagði farandsalinn:
— Hversvegna ræðurðu þig ekki
að leikhúsinu?
— Ég? svaraði Klang, ekki get ég
það?
— Þú átt að segja: ég vil! þá
geturðu það.
Þetta var ný viska fyrir Klang, því
frá þriggja ára aldri hafði hann
hvorki notað orðið „ég“ né „vil“.
Nú orðið þorði hann ekki að hafa
vilja eða óska sér neins og hann frá-
bað sig frekari freistingum.
En farandsalinn kom aftur,
margsinnis, og hafði með sér stór-
söngvara. Freistingin varð of mikil
og Klangurinn gerði upp hug sinn
kvöld eitt þegar raunverulegur
prófessor hafði klappað honum lof
í Iófa.
Þá kvaddi hann vertshúseigand-
ann og lyfti skál í þakklætisskyni
við vin sinn farandsalann, sem
hafði gefið honum sjálfsálitið og
viljann aftur; „viljann, þessa járn-
stöng í mænunni, sem lætur mann-
inn vera uppréttan svo hann falli
ekki á fjóra fætur“. Og aldrei myndi
hann gleyma vini sínum, sem hafði
kennt honum að trúa aftur á sjálfan
sig.
Svo fór hann og kvaddi föður og
móður.
— Ég ætla að verða söngvari!
sagði hann svo það bergmálaði í
kotinu.
Faðirinn leitaði að hrísvendinum
og móðirin grét; en allt kom fyrir
ekki.
— Týndu ekki sjálfum þér sonur
minn! voru síðustu orð móður
hans.
Klang unga áskotnuðust pening-
ar svo hann gat ferðast til framandi
landa. Þar lærði hann að syngja rétt
eftir settum reglum og á -nokkrum
árum varð hann að reglulegum stór-
söngvara. Græddist fé og fékk eigin
stjórnanda, sem sá um að sviðsetja
fyrir hann.
Nú blómstraði vinurinn Klang og
nú gat hann bæði sagt ég vil og ég
skipa. Sjálfið hans tók vaxtakipp
og varð yfirnáttúr legt að stærð, og
hann þoldi engin önnur ég í návist
sinni. Hann neitaði sér ekki um
neitt og hann afneitaði sér engu
heldur. En nú þegar hann snéri aft-
ur til heimalands síns, upplýsti
stjórnandinn hann um að það væri
ekki hægt að heita Klang þegar
maður væri orðinn stórsöngvari;
hann yrði að taka sér virðulegra
nafn, helst erlent, því sú var venjam
„Hinn Stóri“ átti í stríði við sjálf-
an sig því að skipta um nafn var alls
ekki auðvelt, það bar of mikinn
keim af þv.í að afneita föður sínum
og móður, og gat Iitið illa út.
En ef það var venjan þá: varð það
svo að vera.
Hann grandskoðaði Biblíuna í
leit að réttu nafni, því þar voru þau.
Og þegar hann rakst á Jubal, „Son
Lanehs, sem fann upp á allslags
leikjum", tók hann það. Þetta var
gott nafn og þýðing þess úr
hebresku var Básúna. Þar sem
stjórnandinn var Englendingur
vildi hann að Klang tæki sér titilinn
Sir og það gerði hann Sir Jubal sem
sagt.
Þetta var jú allt ósköp saklaust,
þar sem slík var venjan, samt sem
áður var það undarlegt að með nýja
nafninu var Klang allur annar mað-
ur. Það var einsog fortíðin væri út-
þurrkuð og Sir Jubal hafði á til-
finningunni að hann væri borinn og
barnfæddur Englendingur, talaði
með hreim, safnaði börtum og gekk
með hálstau; já köflóttu fötin uxu
út af sjálfu sér einsog börkurinn á
trjánum; hann varð stífur í fram-
göngu og heilsaði með öðru auga;
snéri sér aldrei við þegar kunnugir
kölluðu á eftir honum á götu og
hann stóð alltaf í miðjum sporvagn-
inum.
Hann þekkti varla sjálfan sig aft-
ur!
Nú var hann aftur sestur að í
heimalandi sínu og orðinn stór-
söngvari við Óperuna. Hann lék
konunga og spámenn, frelsishetjur
og púka og hann var svo góður leik-
ari að hann hélt sig vera þá sem
hann túlkaði.
Dag einn þegar hann v^r á gangi