Alþýðublaðið - 11.04.1987, Blaðsíða 3

Nafnlausa kerfið í
klessuþ j óðfélaginu
„Hvað hef ég verið að gera snið-
ugt! Það sem ég er að gera og hef
verið að berjast við í mörg ár er að
reyna að fá fólk til að átta sig á hrá-
efninu sem við eigum í þessu landi,
sem býr t.d. í hönnunarfólki. Þarna
liggur algerlega ónotað hráefni. Við
höfum lagt stórfé í Kröfluævintýri
og þess háttar, aðeins vegna þess að
við heyrum krauma ofaní jörðinni
og við komumst ekki hjá því að
heyra það, en hönnunarfólkið er
ekki með neinn hávaða og þess
vegna er því enginn gaumur gefinn.
Þar að auki er þetta fólk sem er að
vinna að hönnun og slíkum hlutum
ekkert inn í bókhaldsheimi og til
þess að koma málum áleiðis þá er
eins og fólk verði að vera inni í öll-
um hlutum sjálft, vegna þess að öll
samvinna virðist vera harðbönnuð.
Passar ekki saman
Gallinn er sá að þess er alltaf
krafist, ef þú ert með einhverja hug-
mynd í kollinum að þú sért líka með
viðskiptafræðimenntun. Og þetta
gengur Iíka í hina áttina, þannig að
fólkið sem hefur þessa bókhalds-
menntun, það ber ekki skynbragð á
hina hlið málsins, t.d. hönnun og
verkkunnáttu. Þannig er þetta eins
og þú sért með enska kló en amer-
íska innstungu — hvort í sínu lagi er
ágætt en það passar bara ekki sam-
an.
Aðgangur bannaður
En við eigum kost á hvoru
tveggja: Við erum með fullt af vel
menntuðu fólki í viðskiptafræðum,
en ég bara veit ekki hvar ég á að
finna þetta fólk. Og þetta fólk sem
er í þessum hugamyndatilraunum,
hinir ýmsu sem vilja leggja fram
nýjar hugmyndir og reyna eitthvað,
við höfum ekki aðgang að þessu
fólki sem okkur vantar svo sárlega.
Við höfum ekki fjármagn til þess
að leita það uppi og alls ekki fjár-
magn til þess að mæta þess kröfum.
Allt okkar fjármagn liggur í
bönkunum. Allur aðgangur að
fjármagni er í gegnum banka og til
þess að geta gert góða hluti þá verð-
ur að hafa aðgang að vissu fjár-
magni, en til þess að fá þetta fjár-
magn þarf endalausar skýrslur og
útskýringar og píslargöngur milli
stofnana og það er oft á tíðum það
sem einstaklingurinn kann ekki á,
þótt hann sé ágætur að öðru leyti
með góðar hugmyndir og ef til vill
snilldarhönnuður, svo eitthvað sé
nefnt. Þess vegna þarf að koma til
samvinna þeirra sem kunna að út-
vega peninga annars vegar og svo
hinna sem geta framleitt fyrir þá og
margfaldað þá í þágu þjóðarinnar
allrar. Bankastofnanir og aðrar
fjármagnsstofnanir verða að bera
meira skynbragð á hvernig best er
að tengja þessa aðila saman. Og
það er ef til vill það háskalega að ég
hef aldrei fundið neina manneskju,
hversu menntuð sem hún er, sem
telur það vera sitt hlutverk að tengja
saman þessa tvo nauðsynlegu
þætti.
Enginn áhugi
Iðnaðarráðuneytið virðist ekki
hafa neinn áhuga á þessu, allavega
hef ég ekki getað fundið þann
áhuga hjá neinum í því ráðuneyti.
Ég hef reynt að vera opin og tilbúin
til að ræða þetta en það virðist ekki
vera neinn áhugi. Og einhverra-
hluta vegna virðist ekki heldur vera
neinn áhugi um samvinnu hjá Sam-
bandinu eða Álafossi, sem ntanni
sýnist þó að eigi mikið undir því að
þessir hlutir séu í sífelldri endur-
skoðun. Því miður. Það er eins og
þessi fyrirtæki séu hrædd um að
það sé verið að taka eitthvað frá
þeim. Það eru einhvern veginn allir
að verja sitt skinn af ótta við að
missa eitthvað sem enginn veit einu
sinni hvað er. Þegar ég hef reynt að
tala við ráðamenn í þessum fyrir-
tækjum, þá er eins og enginn viti
hver ræður og allir benda á ein-
hvern annan og áður en ég veit af,
þá er ég búin að labba nokkra
hringi í fyrirtækinu, vegna þess að
það benda allir á annan.
Myrkrinu mokað út
Ég er mjög hrifin af íslenskum
þjóðsögum og sagan af Bakka-
bræðrum er mín uppáhalds þjóð-
saga. Og það er sú saga sem við er-
um alltaf að sanna á okkur sjálfum
að er sönn, vegna þess að við erum
sífellt að moka út myrkrinu. Og fyr-
ir bragðið gerist aldrei neitt. Vissu-
lega er ég ekkért alvitur um iðnað-
armál á Islandi, en mér sýnist þó að
þetta gangi nú ekkert of vel og mér
hefur fundist að þetta fari einhvern
veginn þannig fram, að fyrst færðu
góða hugmynd, en þú færð enga að-
Rabbað við
Gerði í Flónni um riddara hring-
bankans — ónýtan velvilja —
geldar gullbeljur og fleiri þjóðar-
einkenni sannra íslendinga.
Texti: Örn Bjarnason.
Gerður Pálmadóttir I Flónni.