Vísir - 29.07.1976, Blaðsíða 19

VtSIR
„Fyrr má nú rota en dauðrota"
■■■■■■■nHKBeBaBHBIBIVHBMMBHmÉMBMMBBBBMBBHBaHBHBBBia
Svar við níðskrifi H.J
Baldvin Þ. Kristjánsson skrifar:
A.m.k. fyrir vestan var kallaö,
að afkáraháttur manna „riði ekki
við einteyming”, þegar hann
keyrði úr hófi fram. Þetta orðatil-
tæki datt mér i hug, er fyrir augu
min bar nú um helgina mynd-
skreytt þvaður einhverrar vits-
munaveru, sem kallar sig „H.J.”
og finnst það mátuleg upplýsing
um sig.
Þetta einstæða bull H.J. er
tileinkað Jimmy Carter, hinum
sigursæla frambjóðanda demó-
krata til næsta forsetakjörs i
Bandarikjunum, og trúlega eftir
öllum sólarmerkjum að dæma,
þeim manninum, sem sitja mun
hinn háa, en umdeilda forsetasess
næstu árin.
Greinarhöf. lýsir aumkunar-
lega andúð sinni og fyrirlitningu á
þvi, að „skælbrosandi hetubóndi
skuli vera i þann veginn að
stjórna voldugasta rlki heims.”
Við þvi virðist hann þó búast! Og
ógeð hans á slikum manni virðist
ekki eiga sér takmörk.
Og maður eins og hefur það á
tilfinningunni, að greinarhöf.
dreymi helzt um samanbitinn
helgrimusvip einhvers nazista-
foringja I hlutverkið. Aumingja
maðurinn!
Á annarri linu
en þjóðskáldin
Brosandi bóndi— það er mann-
gerð, sem H.J. lizt ekki á. Hann er
augljóslega á annarri linu en
þjóðskáldin okkar — Jónas með
„bústólpann” sem „skal virður
vel”, og Einar Ben. sem kvað:
„Eitt bros getur dimmu I dagsljós
breytt....” Greinarhöf. slettir út
klaufum hverju hrakyrðinu á fæt-
ur öðru, rétt eins og hann eigi
persónulegum höfuðóvini ljótara
en grátt að gjalda. Hann kallar
Carter „ekkert annað en gang-
andi auglýsingu” og hreytir úr
sér útþynntri glósu um „tann-
burstabros” og telur sig vera
fyndinn.
Ég minnist varla að hafa séð
staðlausa lágkúru á svo auvirði-
legu plani sem þessi „ómagaorð”
H.J. Ja, það er vart hægt að
- kvarta undan skorti á málfrelsi i
landi voru meðan „upprubb” á
borð við áminnsta klausu þykir
birtingarhæft, og það með
„striðsletursfyrirsögn” yfir
þvera siðu auk riflegrar mynd-
skreytingar!
Nú, Jimmy Carter á sjálfsagt
ekki gengi sitt undir þvi hvað
mér eða H.J. finnst um hann. En
það geta verið takmörk fyrir þvi,
hvað maður hefur geðsmuni til að
hlusta á eða horfa þegjandi. Svo
langt getur ósvinna gengið, að
maður fái ekki orða bundizt.
Er þá Jimmy Carter slikt dusil-
menni sem H.J. hefur smekk til
að vera láta?
Góður sonur
Að þvi, er maður hefir heyrt
eftir allgóðum heimildum, er
Carter góður sonur göfugrar
móður, og mjög likur henni, þótt
eitthvað kunni hann — maður i
blóma lifsins á glæstri frama-
braut — að vera brosmildari en
lifsreynd gamla konan.
Hann kemur heim af hafi til
þess að taka við bústjórn að föður
sinum látnum, og búnast vel. Þá
er hann orðinn vinsæll og dáður
yfirmaður i kafbátaflotanum og
lærður kjarnorkufræðingur.
Hann er ástrikur og ljúfur
heimilisfaðir.
Hann aflar sér viðtækari
menntunar áður en hann hefur af-
skipti af stjórnmálum. Þar geng-
ur honum ekki sem bezt i byrjun
— m.a. aflar hann sér óvinsælda
meðal hvitra manna vegna
einarðrar afstöðu sinnar til negra
og hlutskiptis þeirra — ekki sizt
vináttu við föður hins fræga
nóbelsfriðarverðlaunahafa dr.
Martin Luther King. En Carter
gefst ekki upp, þótt á móti blási,
heldur sigrar að lokum og verður
rikisstjóri i heimabyggð sinni og
kemur á skömmum tima undra-
verðu lagi á óreiðu og bruðl
„kerfisins” þar — fækkar m.a.
opinberum stofnunum úr 300 I 20,
ef ég man rétt, — þótt svo hann
sameini sumar, hvað einstaka
manni hefur vist þótt mikil undur
og leggur Carter út til lasts! Fyrir
þetta óvenjulega manntak hlýtur
hann bæði viðurkenningu og virö-
ingu — enginn dregur heiðarieik
hans I efa. Mörgum þykir sem
slikur maður sé ekki .á hverju
strái og liklegur til að geta gert
fleira til þarfa. Ahugi margra
samherja hans og aðdáenda
vaknar fyrir þvi að hvetja hann til
forsetaframboðs.
’ Einlægur trúmaður
Siðast, en ekki sízt, er Jimmy
Carter einlægur trúmaður og
fyrirverður sig ekki fyrir það.
Hann viðurkennir og metur frels-
andi sigurmátt bænarinnar. Slik-
ur maður stendur ekki einn, á
hverju sem veltur.
Þetta er maðurinn — „maður
utan af landi”,eins og við mynd-
um segja hér, — sem Bandarikja-
menn eygja nú og finnaeitthvað I,
sem vekur þeim vonir um bjart-
ari og betri tima. Engu forseta-
efni hafa þeir nokkru sinni fagnað
jafnvel.hvað þá betur. Það hefur
— og ekki að ástæðulausu — þótt
með ólikindum.
Undraverður árangur
1 nýþýddri dagblaðsgrein úr
NEW YORK TIMES eru Demó-
kratar hiklaust taldir hafa valið
„sterkustu frambjóöendurna,
sem hugsazt gátu”. Þar lagði
Carter sjálfan sig fram sem for-
setaefni og valdi varaforsetaefn-
ið, Walter F. Mondale. Þeir urðu
„allt að þvi sjálfkjörnir á flokks-
þinginu”. Þarna er talað um, að
„undraverður árangur Carters
muni lengi verða i minnum hafð-
ur I bandariskri stjórnmála-
sögu”.Og þaðer talað um „sigur-
för” hans; að hann hafi „ekki
einungis með stáivilja sinum og
skarpri greind” náð útnefningu,
„heldur ekki siður þeim furðu-
lega hæfileika sinum að ná trausti
kjósenda i hverju máli, hvaða
skoðun sem þeir annars höfðu
fyrir”.Klykkt er út i NEW YORK
TIMES-greininni með þvi að
segja, að nú séu demókratar
„undir forystu stjórnmálasnill-
ings.sem vann sigur undir merki
sameiningar.”
Seinheppinn lastari
Já, þetta er hann þá — maður-
inn, sem kemur H.J. til aö meira
en gefa opinberlega i skyn með
óvirðingarorðum að um sé að
ræða algera mannleysu, sem
akkúrat einskis sé af að vænta og
„minni helzt á siflissandi smá-
stelpu”.
Það er ekki nema von, að
greinarhöf. „jesúsi sig”. Af þvi
veitir sannarlega ekki þessum
seinheppna lastara. Rislægri
sjálfslýsingu er vart unnt að gefa.
E.t.v. á fyrst og fremst að vor-
kenna manntetrinu.
Leturbreytingar gerðar af mér.
Lokum vínbúðuni/
takmörkum bílakaup
Kristinn Ólafsson skrifar
Eftir að skattseðillinn kom út
hafa kveinstafir og kjökur heyrst
frá nær hverjum skattborgara.
Það er alveg eins og menn sjái
eftir þvi að borga sitt til rikisins
og átti sig ekki á þvi að rikið er
við þegnarnir.
En menn kvarta undan blank-
heitum ogað þeir eigivart isig og
á. Það er ekki karlmannlegt að
kveina yfir sköttunum. Ef m-enn
eru óánægðir eiga þeir bara að
gripa til heillaráða sem geta ráð-
ið bót á þessu.
Ef menn eiga leið framhjá
skemmtistöðunum á helgum
blasir við þeim ófögur sjón. Æska
landsins kófdrukkin æðir um með
lifvana augu og er viti sinu fjær
af vimugjöfum eða einhverju
þaðan af verra.
Það er ekki hægt að s já á þessu
fólki að það skorti fé. Það virðist
geta án nokkurra vandkvæða
ausið fjármunum i óþarfa og
brennivin af lyst sinni.
Ef menn kvarta undan skatt-
byrðinni er ekki eðlilegt að losna
undan að greiða þá. Þvert á móti
ættu menn um að sameinast um
að koma i veg fyrir óþarfa kaup á
bilum, áfengi, alls kyns sælgæti
og fleira sem upp mætti telja.
Mér finndist eðlilegt að meðan
islendingar eru ekki betur stæðir
ætti að loka áfengisútsölunum og
skammta bilakaup og draga með
öllum ráðum ur óþarfaeyðslunni.
Ef það tekst vel ættu menn að
geta borgað það sem þeim ber til
rflrisins — án þess að vera með
sifelldar kvartanir.
„Það er orðið all langt siðan að
vinur minn og skólabróðir sendi
Dagblaðinu bréf og kvaðst ekki
vera sáttur við grein sem Helgi
Pétursson þýddi og endursagði.
Greinin fjallaði um Elvis
Presley_þar sem hann var
niddur niður i svaðið.
Vinur minn kvaðst hafa haldið
að það væri prentfrelsi á
Islandi, en það væri betra að
gæta sin og segja hvaðan heim-
ildirnar væru komnar.
Er það eitthvað einkennilegt
að frægur og umsetinn maður
jafnvel þótt kominn sé yfir
fertugt, vilji vera i kyrrþey til
að ná sér eftir taugaáfall.
Sá möguleiki er nefnilega
fyrir hendi að Elvis hafi ofmetn-
ast. En þarmeðerekki sagt að
hann eigi enga batavon.”
V
VERÐLA UNA - KROSSGÁ TURITIÐ
10. HEFTI
KOMIÐ