Vísir - 04.12.1958, Side 22

Vísir - 04.12.1958, Side 22
22 JÓLABLAÐ VÍ SIS uð ókvæntur,“ sagði hann. „Ef I þér væruð móðir, munduð þér skilja þetta til fulls, og að nokkru leyti, ef þér væruð fað- ir. En ókvæntur maður skilur ekkert af því, sem gerist í brjósti móður, sem óttast um líf og fjör barnsins síns ...“ Ég játa, að ég skammaðist mín, þegajvhann sagði þetta, svo að ég svaraði engu. En hann hélt áfram, þótt hon- um hefði sinnazt við mig: „Næst gerði hún tilraun til að komast úr hverfinu strax — tafarlaust. En það var enginn leikur. íbúðir voru ekki á hverju strái í Reykjavík frekar en nú, og maðurinn hennar var enginn milljónari. Hann var duglegur maður, en hann gat ekki svindl- að undan skatti neinum fúlgum til að gera einhver „trikk“, þeg- ar á þurfti að halda. Þegar hún sagði við hann, að hún vildi fara og sagði honum ástæðuna — því að hún hafði ekki sagt honum frá ótta sínum áður — þá sagði hann: „Við sjáum til!“ Síðan hafði hann ekki hafzt neitt að, því að hann var einn af þeim mönnum, sem töldu draurcm yitleysu og hann var orðinn hræddur um, að konan væri eitthvað farin að bilast. Það hafði ekki farið fram hjá honum, að hún hafði verið ein- kennileg síðustu vikur og mán- uði, en hann hafði ekki leitt hugann að því. En þegar hún sagði honum frá draumunum og ótta sínum, þá var hann eig- inglega ekki í neinum vafa ...“ Meðan sessunautur minn hafði talað um mann þessarar ógæfusömu konu, hafði svipur hans breytzt. Á andlit hans hafði færzt sársaukasvipurinn, I sem ég hafði séð áður. Ég lét hann afskiptalausári nokkra stund, en svo sagði ég: „Hvernig leysti hún þette vandamál? Mér sýnist, að öll sund hafi verið lokuð.“ „Eitt var eftir,“ svaraði mað- urinn. „Hún ákvað, að hún skyldi sjálf koma í veg fyrir það, að barnið yrði fyrir slysi. Hún sagði við sjálfa sig, að það stæði engum nær en henni, að koma í veg fyrir, að draumur- inn rættist, úr því að forlögin vildu ekki veita henni neitt lið — væru raunverulega á móti henni. Hún leyfði barninu að vera úti, en hún var úti með því sjálf öllum stundum .... Fyrst fylgdi hún því eftir hvert fótmál, en svo þreyttist hún á því, og þá tók hún það ráð, að hún flutti stól út á tröppurnar á húsinu og sat þar. Hún breytti matmálstímum heimilisins þannig, að aðalmál- tíðin var á kvöldin, og það var raunar ágætt fyrir manninn, af því að hann vann í fjarlægum bæjarhluta og átti erfitt með að komast heim í mat. Hún gat þá smurt brauðsneiðar fyrir hann og drenginn strax um fótaferðartíma, og svo gat húrt setið úti á tröppunum allan dag- inn, til að fylgjast með drengn- um .... Jú, hún sat þar, hvern- ig sem viðraði, ef drengurinn gat á annað borð farið út, og ef hann hljóp eitthvað frá, þá kallaði hún óðar í hann, svo að hann fór í rauninni aldrei úr augsýn hennar . .. . “ Þegar hér var komið, var allt í einu ekki til setu boðið. Ég var búinn að fá ósvikinn áhuga fyrir sögu mannsins, og hirti ekki um það, sem gerðist í bið- stofunni. Ég tók þess vegna varla eftir því, þegar læknir- inn kom allt í einu fram til að bjóða næsta manni inn, og ein- hverjir bentu á mig: Þarna væri maðurinn, sem væri næst- ur. Ég varð undrandi og sagði: „En þessar konur — og maður- inn þarna — sem voru hér fyrir þegar ég -kom — eiga þau ekki að vera á undan mér?“ „Við ætlum að hitta augn- lækninn, sem hefur sömu bið- stofu,“ svaraði ein kvennanna þá, og var bersýnilega enginn annar á undan mér. Það var því satt, þótt ég vissi það ekki, að það voru ekki alltof marg- ir, sem þurftu að hitta sama lækni og ég þenna dag. En þannig lauk viðræðum mínum við sessunaut minn. Það skiptir engu, hvernig fundur minn við lækninn fór, en þegar ég fór aftur fram í biðstofuna, var sessunautur minn far- inn að ræða við annan mann, er hafði tyllt sér í sæti mitt, og ég heyrði ekki betur en að þegar hafði verið drepið á drauma. Ég gat ekki numið staðar og spurt þá, um hvað þeir væru að tala, eða hvernig sögu mál- kunningja míns hefði lokið. Ég fór því mína leið, og þótt ég velti þessu nokkuð fyrir mér, þá leið þetta mér fljótt úr minni. Svo var það einu sinni, þeg- ar ég var á gangi niðri í bæ á miðju sumri — ég var í sum- arfríi, en fer aldrei langt við slík tækifæri — að ég rakst á fjölfróðan kunningja, lögreglu- þjón. Ég skrafa oft við hann, þegar ég mæti honum, því að hann veit allt um sameiginlega kunningja, og svo sitthvað um aðra. Við vorum einmitt að bera sáman bækur okkar um ýmis- legt, þegar ég sá sessunaut minn úr biðstofunni. Hann skálmaði eftir götunni og hver maður, sem framhjá fór, hlaut að veita honum at- hygli. Mér flaug þá allt í einu í hug að spyrja kunningja minn hvort hann bæri kennsl á hann. Ég benti honum á manninn og sagði síðan: „Ég hef einu sinni tekið eft- ir þessum manni og þótti hann skrítinn. Getur þú sagt mér eitt- hvað um hann — hver hann er og þess háttar?“ Kunningi minn leit snöggvast í áttina, sem ég benti, kinkaði kolli, þegar hann sá manninn, og sagði síðan við mig: „Þessi, þekkir þú hann ekki? Ég hélt, að allir þekktu hann Davíð með drauminn, eins og hann er alltaf kallaður. Viður- nefnið hefur hann fengið af því, að hann hefur aðeins eitt áhugamál — að fá hvern, sem unnt er, til að hlusta á frásögn af einhverjum draumi ... lík- lega einhverri vitleysu. Annars er hann eitthvað skrítinn frá því fyrir nokkrum árum, þegar konan hans dó af slysförum. Hún hafði hlaupið fyrir bíl. Bílstjórinn bar það fyrir rétti, að konan hefði eiginlega hlaupið beint á bílinn, hún hefði áreið- anlega séð til hans. Hann gat ekki stöðvað bílirtn, af því að konan þaut eins og æðisgengin út á götuna og í áttina til hans. Annars munaði víst litlu, að þarna yrði enn meira slys, því að barn, sem konan átti, hljóp líka út á götuna, rétt hjá, og þar hrasaði það og datt á ak~ brautina. Það munaði víst litlu, að það yrði einnig undir bif- reiðinni . .. Davíð greyið hefur verið hálf-sturlaður síðan .. ENDIR. ■--•----- — Eg lánaði 2 þúsund dali: hjá pabba svo að eg gæti lesið lög. Fyrsta málið mitt var út. af þessum 2 þúsund dölum. Eiginkona húsbóndans lædd- ist þegjandi inn í skrfstofu hans, laumaðis aftan að honum meðan hann sat og leit niður, tók höndunum fyrir augu hans og sagði: — Gettu hver það er? — Eg sagði þér að það værí engin tími til flónskupara, hrópaði hann. Skrifaður bréfin eins og eg sagði. •— Hann er rithöfundur. Kon- an hans hjálpar honum með leikritin hans. Hún brennir þeim. — Mamma varð að láta stúlk- una fara af því að pabbi vildi það ekki. > > > > > > > » ► > > > > > > : > > > > > > > i ÞÝZKIR SKÍÐASKÓR StærSir: No. 36—40 kr. 317,00. StærSir: No. 41—46 kr. 376,00. Einnig mjög vandaSir tvöfalair skíSaskór. StærSir: No. 38—45 kr. 654,00. VERZL. HANS PETERSEN H.F. BANKASTRÆTI 4. — SÍMI 13213. hefir clni á að aka í ‘Jcrd+flnytía Mlentwtj* sterh, [nefjileij atj átltjr. Verð alls kr. 61,500,00. SVEINN EGILSSON II.E. Laugavegi 105. — Sími 22466.

x

Vísir

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.