Vísir - 04.12.1958, Side 33

JÓLA'BLAÐ VÍ5IS
35"
----- ------------ ■■ ■ ■ ■ -------- ■ . ; _ . . _ ,__________________ ..
hrokinn, óttinn og grimmdin, í sendur var á jólanótt úr æðri
allt þetta á rætur að rekia til Iveröldum með hersveitum
sömu meinsemdarinnar: hjarta-
kúldans og kærleiksleysisins.
Styrjöld meiri og hræðilegri en
orð fá lýst verður ævinlega
afleiðingin.
Ef blindur leiðir blindan faila
báðir í gryfju. Iiinir blindu
Idiðtogar hatursins hafa svo oft
leitt mannkjmið í ógæfu. að all-
ir ættii að fara að kannast við
ávöxtinn af starfi þeirra.
Hví skyldum vér þá ekki
fremur reyna leið hans, sem.
'engla til að reyna að koma viti
fyrir villuráfandi jarðarbúa og
opinbera þeim sannleikann
æðsta um kærleika Guðs?
Mundi þrátt fyrir allt nokkur
treysta sér til að neita því, að
Kristur er mesti friðarkonung-
jinn sem fæðzt hefur á jörðu, í
'hans nafni hafa mestu liknar-
jverkin verið unnin, frá honum
jhefur streymt meira ljós yfir
jmyrkur jarðar en. nokkrUm
öðrum, sem af konu hafa verið
fæddir.
Hann hefur bent oss á veg-
inn, og hann mun halda áfram
að gera það, unz brjálæði
hernaðarins linnir, vítin verða
tæmd, og hann hefur dregið
alla menn til sín og ummyndað
þá til sinnar líkingar.
Þess vegna hefur hann verið
kalláður frelsari heimsins. Þess
vegna höldum vér fæðingar-
hátíð hans, og væntum endur-
komu hans í skýjum himins
með mætti og mikilii dýrð.
----•-----
Vct&le(far
KRðGGUR
ÞÝDD SAGA
Á langri siglingu kom það
einu sinni fyrir að faipeg-
arnir ræddu um hitt og þetta,
til þess að stytta sér stund-
ir; loks barst talið að því,
hvor það væri víst að menr.
gætu orðið allt í einu gráhærð-
ir, sökum mikillar geðshrær-
ingar; sumir vissu dæmi til
þess en aðrir hlógu. Allt 1 einu
stóð upp risavaxinn maður, sem
áður hafði setið úti í horni; var
; hann ungur útlits að öðru en
því, að hár hans var hvítt fyrir
hærum; hann færði sig n'ær og
lagði orð í belg. „Eg er lifandi
dæmi þess er þér talið um mælti
hann og ég skal á fám orðum
segja ykkur ævintýri sem ég hef
komist í.
Ég er borínn og barnfæddur
í Noregi; gekk þar á skóla og
nam læknisfræði; síðan fór ég
til Ameríku og eftir að ég hafði
dvalið þar nokkurn tíma, komst
ég að sem fangélsislæknir í
New-York. Fangelsið var afar-
stórt, og öllu heldur heilt þorp
af tómum fangelsum, en ein-
stakt fangahús; alls voru þar
'margir læknar, en ég var lækn-
ir í þeim hlutanum sem verstu
fantarnir voru innibyrgðir í. I
þeim hlutanum voru meðal
annars tveir ungir og hraust-
legir menn sem höfð var mjög
ströng gæzla á, vegna þess að
þeir höfðu oft reynt að strjúka
og höfðu beitt til þess ótrúlegri
kænsku og ósvífni; þeir hötuðu
inig vegna þess," að ég hafði
orðið til þess að koma upp um
þá; og að þeir bæru járn undir
klæðum, og vegna þess að ég;
hafði einu sinni sannað að þeir
skrökvuðu, þá er þeir gerðu sér
upp veiki og vildu komast á
sjúkrahúsið, því þaðan var auð-
veldara að komast burtu; en í
stað þess að flytjast á sjúkra-
húsið voru þeir settir sinn í
hvorn fangaklefa, og látnir
bera þunga hlekki en samt
sem áður var ánnar þeirra horf-
inn einn góðveðursdag, ogj
skömmu síðar hvarf hinn.
Hér um bil hálfum mánuði
eftir að þeir struku, þurfti ég-
að bregða mér bæjarleið og fór
ríðandi; ég var fljótur að
Ijúka erindum mínum, og reið
heimleiðis gegnum þéttan eiki-
skóg; ég fór hægt því ég var
hrifinn af indæli náttúrunnar.
Það var unaðslegt sumarkvöld
og hægur vindblær hreyfði
toppa hinna allaufguðu eiki-
viða; en allt í einu vaknaði ég
af þessum sæludraumi við það5
að ég heyrði þrusk í runnunum
beggja megin við veginn. Ég.
þreif til skammbyssunnar