Vísir - 16.03.1977, Blaðsíða 2

Hefurðu áhuga á að sjá
Lér konung i Þjóðleik-
húsinu.
Helga Sigríöur ólafsdóttir: Ég
veit þaöekki. Ég fer mjög sjaldan
I Þjóöleikhúsiö, en kannski gerir
maöur undantekningu núna.
Hrafn Gunnlaugsson, leikstj.:
Ég er búinn aö sjá hann á æfingu
og ætla aö sjá hann aftur. Þaö er
alltaf gaman þegar menn reyna
aö brjóta upp á einhverju nýju.
Ég óska þessari sýningu alls hins
besta.
Ingibjörg Siguröardóttir, nemi:
Nei, engan sérstakan. Þaö er
auövitaö gaman aö fara og sjá
góöleikrit, en ég fer samt sjaldan
í leikhús.
Magnús Árnason, lögfræöingur:
Já, ég hef þaö. Þaö er boöiö upp á
nýja sviösetningu og ég hef aldrei
séö Lé , hvoi ki i leikhúsi né á
kvikmynd, en Shakespeare stend-
ur alltaf fyrir sinu.
Hallgrimur Th. Björnsson for-
stööumaöur: Já, ég hef mikinn á-
huga á þvl en annars ætla ég aö
sjá Gullna hliöiö núna um helg-
ina. Lér er einstakt verk og mikill
sorgarleikur.
MILLIVAKTA
og til” sögðu þeir. Það
koma góð fri á milli
vakta og þau ætium við
að nota til að fara á sjó
og fá gott loft i lungun.
Ekki veitir af.
Við keyptum þennan
bát fyrir stuttu. Hann
heitir Neisti og er rétt
um sex tonn. Við höfum
verið að dunda við að
mála hann og laga tii,
og erum að vonast til
að koma honum á sjó-
inn siðar i þessari viku.
Þá förum við strax á
veiðar — fyrst á hand-
færi og siðar á grá-
sleppu— en það fer allt
eftir þvi hvernig
stendur á vöktum hjá
okkur.”
— Eruð þið bjart-
sýnir á veiðina? „Að
sjálfsögðu. Við erum
bjartsýnustu menn
veraldar, eins og sjá
má á þvi að við erum
að fara út i útgerð á ís-
landi. Það gera ekki
nema bjartsýnustu
menn” sögðu þeir og
hlógu.
Þar með voru máln-
ingarpenslamir
komnir aftur á fulla
ferð hjá þeim og við
komum okkur á brott,
enda dónaskapur að
vera að tefja útgerðar-
menn frá vinnu eftir
þvi sem okkur hafði eitt
sinn verið sagt..
— klp—
Miövikudagur 16. marz 1977
Við rákumst á þá úti i
Örfirisey i góða veðr-
inu i gær. Þeir voru þar
að mála og pússa bát-
inn sinn sem var á
þurru landi og glansaði
allur af hreinlæti og
málningu.
Við könnuðumst við
þá báða. Hvað eftir
annað höfum við séð þá
vaða eld og reyk hér i
Reykjavik og þá jafnan
vop na ða br una slöng-
um. Þeir heita Birgir
Simonarson og Stefán
Steingrimsson. Þeirra
aðalstarf er slökkvi-
liðsstarf en sjómennsk-
an er aukastarfið og
tómstundagamanið.
,, Vaktavinnan hjá
okkur gerir það að
verkum að við getum
smellt okkur á s jóinn af
Slökkviliösmennirnir hafa gert bátinn glæsilegan meö þvl aö mála hann og lagfæra, og nú eru þeir eins
og aörir trillukarlar um þaöbil aöhefja róöra. — Mynd Loftur.
Fundu púðrið í Shakespeare
Margt höfum viö tileinkaö
okkur og hér skin manniifiö I
ýmiskonar tilbrigöum. Tilbrigöi
til viöbótar sækjum viö svo I
leikhúsin og kvikmyndirnar,
uns viö erum daglega mett af
miklum örlögum og stórum
uppákomum. Hver tlmi ber meö
sér nýjan skilning, sem fær
áhangendur og boöunarmenn,
eins og I trúarbrögöum. Fyrir
utan þjóökirkjuna höfum viö
hjálpræöisher, aöventista, votta
Jehóva, mormóna, ananda
marga og bahai. Innan sagn-
fræöinnar rikir öllu meira fá-
tæki um útlistingar atburöa og
sanninda, enda löngum veriö
viöbrugöiö, aö mannkynssagan
hafi veriö rituö um höföingja af
höföingjum, en strádauöinn eöa
öxin og jöröin geymi hitt. Nú
stendur fyrir dyrum ein af þess-
um hálfsögulegu upprifjunum,
sem viö hróp og köll og ljósa-
dýrö á aö valda okkur stórum
umþenkingum. Lér konungur
var frumsýndur i gærkvöldi.
Engilsaxar hafa fyrir löngu
tekiö Shakespeare I guöatölu, og
allt sem áöur gekk út af hans
munni er nú útleggingarefni
handa stólprestum leiklistar-
innar. Leikrit hans skemmta
leikurum meöódæmum, en hafa
minni áhrif á áhorfendur al-
mennt, enda hátimbraöur
skáldskapurinn næsta fjarri tiö-
inni, og heimspekin svo marg
endurtekin aö hún er oröin aö
einföldustu sannindum. En
lengi má endurreisa þetta
merka enska leikritaskáld, og
þaö meö ýmsu móti. Stundum
hafa verið skrifaöar læröar
greinar um einstakar sýningar
— ekki vegna þess aö i þeim hafi
veriö brotiö blaö hvaö túlkun
snertir, eöa vegna þess aö
sýningin hafi leitt til nýs skiln-
ings á djúpt hugsuðum fyrir-
ætlunum höfundar — heldur
vegna nýrrar geröar af búning-
um, eöa svo lásum viö eitt sinn I
grein eftir J.B. Priestley. Og
þar sem hér leikstýrir Lér sá
maður, sem er um þaö bil aö
veröa doktor i þessum mýtu-
fulla konungi, er þess aö vænta
aö um læröa sýningu veröi aö
ræöa, sem skemmti leikurunum
ákaflega. Aö byggja hús undir
áhorfendur aö slikum sýningum
gæti veriö misskilningur.
En þar sem Lér er orðinn
gamall og slitinn og auk þess
þýddur nokkrum stigum ofan
viö almennan skilning — eöa af
Iþrótt sem er oröin sjálfstæö
helgisögn, heföi sýningin oröiö
ósköp tiöindalitil ef ekki heföi
fylgt henni sérstæöur söguskiln-
ingur leikstjórans, sem sam-
kvæmt Þjóðviljanum I gær hef-
ur munstrað opinberlega einn
talsmann, og eflaust fleiri, sam-
kvæmt yfirlýsingum um nýjan
sagnfræðiáhuga starfsmanna
Þjóöleikhússins. Sögukenning
leikstjórans er einföld og verður
eflaust felld inn i doktorsrit-
geröina um Lér konung. Upphaf
og endir alls er aö finna I kyn-
færunum. Okkur léttir væntan-
lega stórlega viö þessar upplýs-
ingar. Fram aö þessu hefur
ágreiningur veriö um þaö, hvort
höföingjasagnfræöin væri tæm-
andi eöa hvort ekki vantaði eitt-
hvaö af fátæklingum og strit-
vinnufólki á lesmáliö. Shake-
speare er einhver mesta höfð-
ingjasleikja, sem fyrirfinnst I
samanlagðri kristninni. Þaö
hefur þvi sárlega þurft aö finna
honum nýjan tilgang, einkum
vegna þess aö hiö borgaralega
dálæti á honum hindraöi um-
byltingarfólk i aö finna i honum
púöriö. Meö þvi aö tengja Lér
viö nýja kynllfsskoðun hafa hin-
ir róttæku innan leikhússins
loksins fundið jörö til aö standa
á, enda þegar hafiö aö flytja
boöskapinn. Þannig, eftir langa
mæöu, er loksins genginn I garö
á islandi æöri skilningur á hlut-
verki Shakespeare. Hann er
ekki lengur höföingjasleikja
heldur frumlegur kynlifsfræö-
ari, sem varpar nýju Ijósi á
mannkynssöguna —fyrir neöan
þind.
Svarthöföi