Vísir - 05.10.1977, Blaðsíða 2

/'A
Miðvikudagur 5. oktdber 1177 VISIR
n Á [sx; K 1 - V
1 & tí ■
Hvað ferð þú oft
á böíl?
■
Björg Benediktsdóttir, skrifstofu-
maöur: fl
Ég fer svona einu sinni til þrisvar
i viku, og þá oftast i Óðal.
Ásrún Hauksdóttir, vinnur i Hár-
húsi Leós:
Ég fer aldrei á böll og þó kannski
svona einu sinni i mánuði og oft jj
sjaldnar.
Sigurvegarinn i fólksbilaflokki, Hjörleifur Hilmarsson, tekur af staö I úrslitakeppninni við Kristinn Kristinsson sem er fjær. Eins og sjá
má fylgdist-fjöldi manns með keppninni.
Fyrsta tslandsmeistaramótið
i sandspyrnu var haldið um
helgina. Mótið fór fram á veg-
um Kvartmiluklúbbsins, i iandi
Hrauns við ósa ölfusár, en þar
hefur klúbburinn tvisvar haldið
sandspyrnukeppni áöur. Upp-
haflega var áætlað að hafa
mótið miklu fyrr, eða í ágúst, en
tvívegis varð að fresta þvi
sökum slæmra veðra og flóða.
Á sunnudaginn var viðraði
hinsvegar ágætlega og hátt á
annað þúsund manns fylgdist
með keppninni.
Keppt var i þremur flokkum
og urðu úrslit þessi:
Jeppaflokkur, 6 þáttakendur.
1. Hafsteinn Hafsteinsson á
Jeep, 401 hestafla. Timi Haf-
steins vár 6,38 sek.
2. Helgi Agústson á Jeepster,
350 hestafla. Hans timi var 6,91
sek.
Fólksbilaflokkur, 6 þátttak-
endur.
1. Hjörleifur Hilmarsson á
Chevy Nova, 360 hestafla. Besti
timi 7,43 sek.
Sumum bílunum í keppninni var búið að breyta svo að þeir teljast
rammólöglegir I þjóðvegum. Her er verið aö koma bíi Kristins
Kristinssonar á keppnissvæðið.
2. Kristinn Kristinsson á
Triumph, 289 hestafla. Besti
timi 7,70 sek.
Mótorhjólaflokkur, 9 þátttak-
endur.
1. Pétur Þorgrimssoná Montesa
Cappra, Timi: 6,35 sek.
2. Jón ö. Valsson á Suzuki 370.
Timi: 6039 sek.
Brautin sem keppt var á var
91,44 metri að lengd, en það er
sú vegalengd sem almennt er
notuð i sandspyrnukeppni i
heiminum. Þeir timar sem náð-
ust i keppni að þessu sinni
teljast vera Islandsmet, þar
sem brautin var sléttir hundrað
metrar i tveimur fyrri sand-
spyrnukeppnunum.
En þrátt fyrir að brautin hafi
verið lengri i fyrri skiptin náðist
þá besti brautartiminn i þeirri
siðustu á undan þessari á
sunnudaginn, þegar Benedikt
Eyjólfsson fór brautina á 6.26
sekúndum.
Að þessu sinni voru notaðir
fótosellur til að stilla bilunum
upp og tilað mæla timann. Allur
ræsi og mælibúnaður var elek-
tróniskur svo að timamælingar
voru nú eins nákvæmar og þær
geta orðiö. —GA
Jón ö. Valsson á Suzuki 370
NÝJAR HETJUR Á GÖMLUM VEGUM—i
Gauti Kristmannsson, mennta-
skólanemi:
Þaö er nú sjaldgæft, ég fer svona#
einu sinni i mánuði, og þáK
á menntaskólaböll.
Ólafur ólafsson, sjómaður: ■
Ég fer svona tvisvar til þrisvar i
mánuöi, og þá i Bióhöllina i Vest-fl
mannaeyjum.
Aldrei fór það svo, að ástand is-
lenskra vega yrði ekki bilum til
framdráttar. Dollarinn i hverjum
bíl kostar nú um átta hundruð
krónur, og margur mun aka með
tilliti til þess, og ekki fara mikið
út af malbikuðum eða steyptum
vegum. Ein er þó sú þjóð manna,
sem vilar ekki fyrir sér að aka
bilum svo hriktir i öllum sam-
skcytum, en það eru ökukapparn-
ir sem farnir eru að stunda svo-
nefndar rallkeppnir.
Hingað hafa a.m.k. komið tveir
erlendir sérfræðingar i rallakstri.
Þeir hafa litið á vegina og sagt:
Þetta er harla gott. Munu það
vera fyrstu viðurkenningarorðin,
sem Halldór E. Sigurðsson, sam-
gönguráðherra, hefur heyrt um
vegakerfið. En um vegi fyrir rall-
akstur er þaö að segja, að þvi
meiri drulla, og þvi meiri holur og
hvörf, þvi betri er vegurinn tal-
inn. lialldór E. er þvi raunar
frekar rallakstursráðherra en
ráðherra samgöngumála, og
breytir Borgarfjarðarbrúin engu
um það.
Bilarnir, sem unnu siðustu rall-
keppni, voru ekki af stærstu og
aflmestu gerðum. Sýnir það eitt
nteð öðru að ekki er allt komiö
undir vélaraflinu. Meira skiptir
aö ökuþórar viti svona nokkurn-
veginn hvernig standa ber að
akstri sem þessunt, kunni aö
reikna út sin timaplön, og séu
reiöubúnir að fórna bilnum að
mestu takist illa til. Simcan og
Escortinn, sem voru i fyrsta og
ööru sæti, munu væntanlega
þurfa einhverrar athugunar viö
eftir ferðina, og að þvi leyti eru
þessi röll dýr fyrir eigendurna, að
bílarnir verða varla samir eftir.
Aftur á móti hefur það verið hin
mesta kúnst i hinu daglega ralli
okkar á þjóðvegunum að komast
heim á bilnum án þess að stór-
skemma hann. Miðað við vegi og
ástand þeirra mun næsta lygilegt
hvað vönum ökumönnum tekst ár
eftir ár að komast slysa- og á-
fallalaust ferða sinna. Og við-
haldskostnaöur er i rauninni lygi-
lega lágur svona almennt, eftir aö
götur Iteykjavíkur urðu sæmilega
bílfærar. Þess vegna væri það
ekki óvitlaus hugmynd, að FiB
gengist fyrir þvi að verðlauna þá
ökumenn, sem geta sýnt og sann-
að aö þeir komast klakklaust úr
langferðum, enda ekki nema
sjálfsagt að minusa þá ökumenn,
sem sjá ekki bil sínum forráð.
Kallið er mikil bilaauglýsing.
Þeir Jóhann Scheiter og Jón H.
Magnússon hjá Vökli, sem fyrir
utan aö selja Simcur, selja Dodge
og Plymouth og Ramcharger,
mega vei við una að Simca frá
þeim hefur nú unniö tvö röll, og
hlýtur samkvæmt þvi að teljast til
frábærra bílategunda. Að visu er
Ómar Ragnarsson frábær bil-
stjóri, en hann ynni ekki þessar
keppnir á einhverri beyglunni —
eða gömlum Prince. Escortinn
frá Þóri Jónssyni hlýtur lika aö
vera lofsamlegur vagn, fyrst
hann lenti i öðru sæti, þótt um
hann gildi líka, að ökumaðurinn,
Úlfar Hinriksson, kann áreiðan-
lega vel til verka.
Við gömlu skarfarnir á þjóð-
vegununt horfurn nokkrum
öfundaraugum til þessara
kappaksturssnillinga. Að visu eru
til frægar sögur af ökuferðum hér
áður fyrr, sem benda til nokk-
urrar hæfni bilstjóra i raili. Lengi
vei átti Vilhjálmur Þór algjört
hraðamet milli Akureyrar og
Reykjavikur, ég held átta tima,
þegar rúturnar voru tvo daga. En
hann var lika glaðbeittur ofvirki
eins og Ómar. Og þá má ekki
gleyma gamla lsfeld, sem ók út af
við brúna yfir Fnjóská, en
stöðvaðist á stórum steini i vatns-
borðinu, og hafði mest orð um
þaö, þegar hann kom upp, að eng-
unt hefði tekist að leika þetta eft-
ir.
■ Svarthöfði