Vísir - 09.06.1978, Blaðsíða 11

VISIR Föstudagur 9. júnl 1978
n
indamál. Þingiö skoraöi á félaga
S.l.B. aö ráða sig ekki sem æf-
ingakennara i grunnskólum
landsins né taka kennaranema til
æfingakennslu fyrr en ákvæðinu
hefði verið fullnægt.
Afleiðingar sundurslit-
ins skóladags.
Vakin var athygli á þvi, hversu
seint gengi aðkoma grunnskólan-
um á. Þá var bent á það að ísland
væri eina landið i hinum mennt-
aða heimi þar sem nemendur búa
ekki við samfelldan skóladag.
SUkt væri mjög afdrifarikt fyrir
börnin þar sem vinnudagur
þeirra færi stundum yfir 40 stund-
ir. Vinnutimi þeirra væri slitinn i
sundur og sagt að „ef börn hefðu
með sér stéttarfélag myndu þau
ekki láta bjóða sér þetta”. Þá var
bent á það hversu erfitt væri fyrir
foreldra að stunda sina vinnu þar
sem barnið væri sifellt á mismun-
andi timum i skólanum. _bá.
HVERS VEGNA
GÖNGUM VIÐ EKKI
Hugleiðingar þessar eru til komnar vegna greinar í
Visi 6. júní s.l.
Laugardaginn næstkomandi ætlar söfnuður einn,
sem kennir sig við „hernámsandstæðinga" að slíta
sólum enn einu sinni frá Kef lavík til Reykjavíkur. Má
ætla að fáir íslendingar hafi heimsótt AAiðnesheiðina
jafn oft og þessi söfnuður.
Að sjálfssögðu eru þeir ekki að ganga sér til heilsu-
bótar né mótmæla „bílisma". Nei, það á að mótmæla
því sem þeir kalla arðrán auðstétta og gegn hervaldi.
Þessi ganga er farin á sama tíma sem Evrópuþjóðir
þinga hvernig koma má í veg fyrir framgang Rússa í
Afríku. Það á ekki að ganga til að mótmæla hryðju-
verkum í Kambódíu eða Víetnam né heimsvalda-
stefnu Sovétríkjanna og leppríkja þeirra í Afríku.
Þeir ganga á móti ís-
lenskri atvinnuuppbygg-
ingu
Þeir ganga á móti islenskri
atvinnuuppbyggingu, rétti
manna til að skapa sér betri
lifsviðurværi. Þeir spila á nótur
öfundar og óánægju og blása út
ef illa árar. Þeir telja fólkið i
landinu svo fávist að trúa þvi að
á þessu landi græði einungis fá-
mennar heildsalaklikur og þeir
þar að auki þiggi Júdasar-
peninga erlendis frá. Þeir segja
sig tala i nafni islenskrar alþýðu
sem reyndar er þjóðin sjálf og
telja hana svikna og arðrænda.
Ég vil sem launamaður og
virkur i minu launþegafélagi
mótmæla þvi að þeir tali fyrir
mina hönd. Fleiri hljóta einnig
land að sósialisku leppriki. I þvi
riki verður þörf fyrir annars
konar kerfisfræðinga en skrifaði
i Visi 6. s.l.
Þetta er kosningaganga
Alþýðubandalagsins
Það þýðir heldur ekki að laða
fleiri i göngu undir þvi yfirskyni
að þetta sé ekki ganga Alþýðu-
bandalagsins (sem áður hét
að mótmæla a.m.k. þeir sem
flokksbundnir eru i fjölmenn-
asta launþegaflokki landsins.
Sjálfstæðisflokknum.
Annað hvort tala hernáms-
andstæðingar af tómum barna-
skap eða gegn betri vitund er
þeirsegja að NATO séu samtök
auðhringa og heimsvaldasinna.
Tæplega 56 þúsund manns eru
á annarri skoðun og i næstu
kosningum verður á það treyst.
Hernámsandstæðingar vilja
ekki hlutleysi i utanrikismálum.
Þögn þeirra er allt of hrópandi
varðandi ógnastjórn kommún-
ista hvarvetna i heiminum.
Að visu gagnrýna þeir fram-
kvæmd sósialisma i Sovét-
rikjunum út frá sósialisma. en
það er álika gáfulegt og þegar
listamaður gagnrýnir eigið
verk. Grimulaust stefna
kommúnistar að þvi að gera Is-
Gísli Baldvinsson
kennari segir að Kefla-
víkurgangan sé kosn-
ingaganga Alþýðu-
bandalagsins. Þeir
sem ekki gangi á laug-
ardaginn vilji fyrst og
f remst vera f f riði með
skoðanir sfnar, en gera
upp dæmið í kjörklef-
anum.
Kommúnistaflokkur Islands)
heldur ganga manna úr öllum
flokkum.
Alþýðubandalagið hefur lýst
þvi yfir að saman fari flokkpóli-
tisk og fagleg barátta. Þetta
verður kosningaganga Alþýðu-
bandalagsins. Ég get tekið
undir það að ekki eigi að selja
landið. En undir rauðum fána
geng ég ekki. Sú ganga endar i
Rauðahafinu.
Þeir sem ekki ganga á laugar-
daginn vilja fyrst og fremst
vera i friði með skoðanir sinar
en gera dæmið upp i kjörklefan-
um. Þar verður á það reynt
hvort á íslandi verður þriðji
stærsti kommúnistaflokkur i
Evrópu, miðað við hlutfall, við
völd næstu 4 ár eða lengur eða
hvort Sjálfstæðisflokkurinn
verður áfram leiðandi afl i is-
lenskum stjórnmálum.
Sá dómur verður kveðinn upp
25. júni n.k. en ekki á laugar-
daginn. Þess vegna göngum við
ekki.
við Skeiöaáveituna og lenti ásamt
fleirum á „óbilgjörnu klöppinni”,
Hún var á sinni tiö eitthvert
mesta viðfangsefni vaskra og
ungra manna sem með þvi að
grafa áveituskurði vildu auka
grasgefni Skeiðanna. Ólafur
barðist lengi við þessa klöpp en
hún varð að lokum öll sprengd i
loft upp með handafli svo að segja
þvi menn urðu að bora fyrir
sprengiefnið með handbor og
sleggju. Eftir viðureignina við
„óbilgjörnu klöppina” hafði
Ólafur tekið fullnaðarpróf úr
skóla sem gerði honum fært að
takast á við vegleysurnar austan
fjalls i byrjun biiaaldar.
Þegar vegirnir komu
Þegar vegirnir komu hafði
Ólafur Ketilsson numið leiðirnar
og þær urðu hans rútur i fimmtiu
ár. Og engum datt i hug að vé-
fengja rétt hans til þeirra. En svo
þróaðist þjóðfélagið dálitið og
menn gleymdu þvi að einhvern-
tima voru til brautryðjendur, og
nýir menn komu til að uppgötva
nýja hluti. Þegar búið var að
byggja grunninn mátti reisa kerfi
á honum til að hanna og skipu-
leggja og þá kom að þvi að menn
sem lögðu sinar rútur sjálfir af
þvi þjónustu þeirra var þörf urðu
að fara að ráfa um kerfið i leit að
margskonar heimildum. Og hafi
Ólafur Ketilsson haldið að „óbil-
gjörnu klöppina” væri aðeins að
finna niðri i skurði austur á
Skeiðum átti hann eftir, fimmtiu
árum siðar að komast að raun um
að hún hafði skotið upp kollinum
að nýju, og nú innan kerfisins sem
embættismenn og úthlutarar lifs-
ins gæða höfðu hlaðið i kringum
sig.
Kerfið tók af honum öku-
leyfið
Einn dag hafði kerfið tekið öku-
leyfið af Ólafi Ketilssyni. Hann
var þá að koma af sjúkrahúsi.
t*egar hann fékk leyfiö aftur var
þaö aöeins til skamms tíma i
einu. ólafur tók þessu meö still-
ingu. Hann hafði tamið sér að
umgangast embættismenn af
fyrirlitningarlegukæruleysiog
einu sinni hvolft úr fullum poka af
snjó inni hjá vegagerðinni, þegar
lengi hafði verið þrasað við hann
um að Hellisheiði væri snjólaus
og ekki þyrfti að skafa veginn. Að
visu gathann engu hvolft á borðið
hjá bifreiðaeftirlitinu, en hann
hélt áfram að aka rútu sinni án
óhappa. Sérstaklega var honum
mikið i mun, sem heimamanni á
Laugarvatni, að halda sinni
gömlu leið vetur, sumar, vor og
haust, enda gerði hann sér manna
bezt ljóst hvert hagræði var að
þvi fyrir Laugarvatn, að hann
skyldi búa þar með bila sina.
Það var ekki nóg.
En það var ekki nóg að láta
þennan gamla og reynda bilstjóra
ganga með ökuskirteini, sem
hann mátti búast viö að missa
eftir geðþótta kerfisins. Fyrr en
varði var kominn upp sá kvittur
að nú skyldu aðrir fá sérleyfis-
leiðir hans til umráða. Maðurinn
sem hafði mokað leiðina að
Laugarvatni fram og til baka
margsinnis á fimmtiu ára starfs-
ferli og ekið á undan veginum
með byggingarefni i Laugar-
vatnsskóla um mýrar og móa af-
lestað og hlaðið aftur við hverja
keldu og haft sig fyrstur manna á
leiðarenda, skyldi nú sviptur Ieyfi
til fólksfiutninga á þessari leið.
Að fjalla baki
Ólafur hafði fengið sina fyrstu
starfsreynslu i viðureign við
„óbilgjörnu klöppina” á Skeiðun-
um, og hann vissi vel að hin óbil-
gjarna klöpp kerfisins þurfti
sinna ráðstafana við, þótt ekki
ætlaði hann að sprengja hana i
loft upp eins og fyrrum. Hann
stofnaði hlutafélag með heimilis-
fang að Laugarvatni og er hann
nú að fela öðrum forsjá fyrir sér-
leyfisakstrinum, svo ekki verði
þvi kennt um, að hann sé að aka á
þessari leið með dinglandi öku-
skirteini. En óbilgjörn klöpp kerf-
isins ýtti honum samt til hliðar og
út af hans gamla vegi. Fólk
eystra hreppai1 eystra og gamlir
höfðingjar hlupu málinu til bjarg-
ar, en það dugði skammt. Sér-
leyfi, búsett á Laugarvatni,
skyldi ekki lengur aka gamlar
slóðir Ólafs Ketilssonar. Jafnvel
Sigurður Greipsson öldungurinn i
Haukadal, brá sér i fylgd ólafs til
samgönguráðherra, og hristi staf
sinn að honum en ekkert dugði.
Hlutafélagið Ólafur Ketilsson var
burtrekið af sérleyfisleiðinni
Laugarvatn, Geysir, Gullfoss. Til
málamynda hefur sú lausn verið
fengin, eftir að mennirnir undir
hinni óbilgjörnu klöpp kerfisins
sáu að þeim hafði orðið á herfileg
skyssa, að Ólafur Ketilsson fær
nú að aka að fjallabaki til
Laugarvatns nær byggðum úti-
legumanna en byggðum skatt-
borgara og þjóðfélagsþegna með
réttindi.
Ættartákniö
1 ræðu sem Helgi ólafsson fast-
eignasali, frændi Ólafs Ketilsson-
ar, flutti á ættarmóti i Aratungu i
fyrra, lýsti hann þvi yfir að Ólaf-
ur frændi sinn væri ættartákniö.
Það var orö að sönnu. Hnúar hans
eru harðir af erfiði og hendurnar
grómteknar og þó er orðfærið
stórkostlegast. Ólafur Ketilsson
hætti raunar aldrei að fást við
klöppina. Hún birtist honum i
ýmsum myndum á langri starfs-
ævi. Vegagerðin var eitt af þessu
óbilgjarna grjóti, einkum höfuðin
á vissum fyrirmönnum hennar,
sem fyrir fátæktar sakir urðu að
byggja brýr oni giljum með stór-
um hlykkjum við hvorn enda og
höfðu ekki skilning á frostþenslu
við ræsi sem ýmist voru niður i
veginum eða upp úr honum eftir
þvi hvernig viðraði. Þeir hafa
ekki getað fallizt á að skáleggja
ræsin svo auðveldara yrði að aka
um þau. Annars vill ólafur kenna
vizkuleysi vegagerðarinnar við
ákveðinn hallamæli. Sagan er að
einn af fyrirmönnum vega-
gerðarinnar hafi verið með halla-
mæli fyrir austan að athuga um
veg. Það var komið snjór og frost
og um leið og sá visi maður steig
út i skurð datt hann á hallamæl-
inn og braut hann. ólafur stað-
hæfir að siðan hafi þessi brotni
hallamælir verið notaður við
vegarlagninguna i fjörutiu ár. Að
þeim tima liðnum sendi Ólafur
Ketilsson nýjan hallamæli ásamt
gjafabréfi en hann mun nú vera
hafður til stáss hjá umdæmis-
verkfræðingi á Selfossi. A.m.k.
sver Ólafur fyrir það að malar-
vegir hafi nokkuð batnað fyrir
austan fjall.
Það voru sérréttindi að
ferðast með honum.
Hann Ólafur minn Ketilsson er
nú farinn að eldast. Við, sem vor-
um einu sinni ungir, förum ekki
lengur með honum i ferðalög með
tilheyrandi sköllum og tiltali. Það
voru sérréttindi að ferðast með
honum, og séu þeir einhverjir
eftir, sem vilja syngja gamla
manninn út, þótt hann sé orðinn
hlutafélag fyrir vélræöi hinnar
óbrotgjörnu klappar kerfisins,
ættu þeir hinir sömu að taka sér
fari með leið hans um Mosfells-
sveit, Þingvöll, Gjábakka, Lyng-
dalsheiði og Laugarvatn. Sú
fjallabaksleið er nú ein fær eftir
fyrir gamlan brautryðjanda. Nær
byggðinni má hann ekki koma.
IGÞ