Vísir - 12.12.1979, Blaðsíða 8

VlStH Miövikudagur 12. desember 1979.
8
Utgefandi: Reykjaprent h/f
Framkvæmdastjóri: Davfó Gufimundsson
Ritstjórar: Olafur Ragnarsson
Hörfiur Einarsson
Ritstjórnarfulltrúar: Bragi Guðmundsson, Elias Snæland Jónsson.
Fréttastjóri erlendra trétta: Guðmundur G. Pétursson.
Blafiamenn: Axel Ammendrup, Halldór Reynisson, Jónina Michaéfsdóttir, Katrin
Pálsdóttir, Kjartan Stefánsson, Oli Tynes, Sigurveig Jónsdóttir, Sæmundur Guð-
vinsson.
Iþróttir: Gylfi Kristjánsson og Kjartan L. Pálsson. Ljósmyndir: Gunnar V.
Andrésson, Jens Alexandersson. útlit og hönnun: Gunnar Trausti Guðbjörnsson,
Magnús Olafsson.
Auglýsinga- og sölustjóri: Páll Stefánsson
Dreifingarstjóri: Sigurfiur R. Pétursson.
Auglýsingar og skrifstofur:
Sifiumúla 8. Símar 86611 og 82260.
Afgreiðsla: Stakkholti 2-4, simi 86611.
;Ritstjórn: Siöumúla 14, simi 86611 7 linur.
Askrift er kr. 4.000 á mánuöi
innanlands. Verö í lausasölu
200. kr. eintakiö.
Prentun Blafiaprent h/f
I0KUM MYNDMLEOA A
Stöldrum viö i lifsgæöakapphlaupinu og réttum hjálparhönd þeim milljónum manna,
sem nú horfast I augu viö hungurvofuna í Kampútseu.
I miðju kapphlaupinu við und-
irbúning jólanna, — miðri jóla-
kauptiðinni, er athygli okkar
beint að því, að milljónir manna í
fjarlægum löndum eiga nú yfir
höfði sér að svelta í hel.
Alþjóðastofnanir telja að á ári,
sem nú er að renna sitt skeið,
muni milli 40 og 50 milljónir
manna deyja af völdum hörgul-
sjúkdóma og hungurs í heimin-
um.
Hvergi er þó ástandið hrika-
legra þessa stundina en i
Kampútseu, þar sem hungur-
dauði vofir yfir hálfri þriðju
milljón manna á þessari jóla-
föstu.
Áhrifamikil upplýsingamynd í
sjónvarpi og fréttir í öðrum f jöl-
miðlum um þá vá, sem er fyrir
dyrum þessa fólks, hafa orðið til
þess að við stöldrum við í lífs-
gæðakapphlaupinu og hugsum til
þessara meðbræðra okkar. En
hlýjar hugsanir einar sér megna
ekki að metta þetta fólk.
Forseti (slands, dr. Kristján
Eldjárn, flutti ávarp til þjóðar-
innar í sjónvarpi á sunnudags-
kvöldið i tilefni af landssöfnun
Hjálpar.stof nunar kirkjunnar
,,Brauð handa hungruðum
heimi", sem i ár er tileinkuð
Kampútseu.
Þar minnti hann á þá stað-
reynd, að þvi fjær okkur, sem
hörmungarnar dynja yfir þeim
mun minna finnum við til fyrir
annarra hönd og því minna höf-
umst við að til hjálpar. í þessu
sambandi sagði forsetinn:
„Vel megum vér íslendingar
vera minnugir þess sem skammt
er að minnast, að fyrir fáeinum
árum lét fólk í fjarlægum lönd-
um stórfé af hendi rakna til þess
að gera bærilegar raunir fólks í
einu byggðarlagi lands vors. Vér
eigum skuld að gjalda. Minnumst
þess nú, þegar íslenskar líknar-
stof nanir skera upp herör til þess
að lina óumræðilegar þjáningar
fólks í fjarlægu landi, í Kam-
pútseu, — þjáningar sem eru svo
ofboðslegar að einn mesti og
besti samtímamaður vor, Kurt
Waldheim, aðalritari Sameinuðu
þjóðanna, hefur sagt, að sjaldan
eða aldrei hafi veröldin orðið
vitni að þvílíkum hörmungum.
Ég hef fyrir satt að hér sé ekki
ofmælt, enda er kunnugt, að
samviska margra velmegunar-
þjóða hefur tekið við sér svo um
munar. Ekki væru það meðmæli
með íslenskri þjóðmenningu að
vér yrðum eftirbátar nágranna
vorra í þessu efni, því að vér er-
um í hópi velmegunarþjóða,
þrátt fyrir allan barlóm vorn og
sjálfsvorkunn. Ég á líka miklu
f remur von á að vér munum síð-
ur en svo skerast úr leik, heldur
þvert á móti taka eins myndar-
lega á og þeir, sem best gera."
Þetta voru orð forseta íslands.
Ekki er annað að sjá en íslend-
ingar ætli að sýna í verki hug sinn
til þeirra milljóna manna i
Kampútseu, sem þessa dagana
horfast í augu við hungurvof una.
Slík eru viðbrögð fólks um allt
land við óskum þeirra aðila, sem
standa að söfnun til hjálpar
Kampútseumönnum.
( Vísi í gær var til dæmis skýrt
frá því, að kennarar í einum af
framhaldsskólum Reykjavíkur
hafa gef ið til söf nunarinnar allar
greiðslur, sem þeir hafa fengið
fyrir að fara yfir stíla nemenda
sinna. Þarna var um að ræða
talsvert á þriðju milljón króna.
Slíkar fréttir berast víða að.
Þá hefur Rauði krossinn nú i
fyrsta sinn sent lækna og hjúkr-
unarfólk utan til þess að hlúa að
flóttamönnum frá Kampútseu,
er nú dveljast í lélegum búðum í
Tailandi.
Allt bendir þetta til þess, að við
islendingar teljum ekki eftir
okkar að rétta hjálparhönd til
þeirra sem verst eru settir í ver-
öldinni þessa stundina, og höfum
ekki látið samkeppni velmegunar-
þjóðfélagsins byrgja okkur sýn
yfir í garð náungans.
ENGA SUPU. TAKK!
Nokkur orð (tílefni greinar Jóhanns G. Jóhannssonar
„Fólk biöur þigum gagnrýni, en
þaö vill aöeins lof”. W.
Somerset Maugham
Ef enginn er til þess að hæla
manni, veröur maður aö gera
það sjálfur. — Þessa neyðar-
brauðs hefur Jóhann G.
Jóhannsson nú neytt og þar með
orðið aðhláturefni fólks i borg
og bæ. Þó má vera að það sé iII-
skárri kostur en að sitja einn í
súpunni!
Þeir sem fjalla um popp og
þar með poppplötur í dagblöð-
unum, undirritaður þar meötal-
inn, voru aldrei þessu vant
ákaflega samhljóða I umsögn-
um sinum um plötuna „Kysstu
mig” með Islenskri kjötsúpu,
sem kom á markað sfðla
sumars. Lög og textar voru eftir
Jóhann G. og flestir okkar töldu
plötuna I heild býsna laka. En
það sem meira var, hinn al-
menni plötukaupandi fUlsaöi
einnig við henni, þrátt fyrir að
lög plötunnar væru geysioft
leikin á öldum ljósvakans. I um-
sögn minni hældi ég hljóöfæra-
leik, taldi góöa hugmynd illa
nýtta, texta m iöur góða og lögin
flatneskjuleg. Ef til vill ekki
nákvæmlega meö þessum orð-
um, en eitthvaö I þessa veru.
Geri ekki þá kröfu að
mér sé trúað.
Ég settist ekki i dómarasæti
nU fremur en endranær, eins og
Jóhann G. vill halda fram. Ég
einfaldlega skrifaði skoðun
mina tæpitungulaust, eins og ég
hef raunar gert mörg undanfar-
in ár, án þess að reyna að troða
henni upp á einn né neinn eða
telja hana algilda. Ég geri
hreinlega ekki þá kröfu tii les-
enda minna aðþeirtrúi mér. En
ég vil þeir trúi þvi að ég segi
skoðun mina umbúðalaust án
tillits til þess hver eigi i hlut.
Allur þorri almennings gerir sér
aö minu áliti fulla grein fyrir
þessum skrifum, þar með að
dómarar séu þeim óviðkom-
andi, og þviheimskan helber að
telja þessar umsagnir einhvern
stórasannleik.
Poppskrif i höndum
sérfræðinga.
Popptónlistin, eða alþýðutón-
listin eins og Jóhann G. og fleiri
kjósa aðnefna hana, er til allrar
hamingju almenningseign. Það
væri þvi blátt áfram hróplegt
ósamræmi ef sérfræðingar á
tón fræöisviðinu ættu einir að
skrifa um popptónlist. Yrði
þettaofan ámyndu poppskrif að
minu mati einangrast og les-
endahópurinn stórminnka. Þó
nær allir skynji tónlist geta mun
færri lesið sér til gagns visanir
fram og aftur innan i völunar-
húsi tónfræöinnar. Skrif úr þeim
þekkingarbrunni kæmu ein-
vörðungu læröum tónlistar-
mönnum til góða, fyrir alla hina
færu þau fyrir ofan garð og
neðan.
Feilnótur á færibandi.
Poppinu hafa verið gerð
griðarlega itarleg skil i fjöl-
miðlum siðustu árin. Svo itar-
leg, að sumum þykir nóg um.
Popptónlistarmenn ættu að
virða þetta einhvers,en ekki ata
þá menn auri sem aukið hafa
veg og virðingu poppsins með
sinni þátttöku hvað þetta
áhrærir. Eða hve ofthöfum við
poppskrifarar ekki tekið upp
hanskann fyrir popptónlistar-
menn, þegar á þá hefur verið
ómaklega ráðist?
Jóhann talar um „aðför” að
KjötsUpuplötunni og ýjar að þvi
að poppskrifarar hafi bundist
samtökum. Þarna slær Jóhann
feilnótu og það er hvorki sú
fyrsta né eina i grein hans. Þar
erukynstrin öll af órökstuddum
fullyröingum, rangfærslum,
rógi og dy lgjum, — og s vo dirfist
hann að impra á atvinnurógi’.
Popptónlistarmenn hafa á
hinn bóginn bundist samtökum
og lagt allan innbyrðis rig til
hliðar. Hann haföi enda staðið
þeim of lengi fyrir þrifum. En
þetta samstarf notfærir Jóhann
sér lymskulega og fær kolleg-
ana til aö fara lofsamlegum
orðum um súputetrið. Eru um-
sagnir þessara manna liklegri
til að vera hlutlausari en popp-
skrifara dagblaðanna? Svari
hver fyrir sig.
Tveir menn.
Það hlýtur að vera oröið illt i
efni, þegar höfundar sjá sig
knúna til að spigspora á ritvell-
inum til að lofa eigin verk. Og
ekki bætir úr skák þegar til-
burðirnir eru jafn broslegir og
raun ber vitni. Raunar hafa
aðeins tveir menn af eigin frum-
kvæði hrósað þessari plötu á
prenti, Jóhann G. sjálfur og
Steingrimur Sigurðsson frá
Roðgúl, sem er nánast innan
fjölskyldu höfundarins. Teljast
þeir e.t.v. hlutlausir?
Svik við málstaðinn.
Ég hitti nokkra tónlistarmenn
um daginn. Við ræddum nokkuð
grein Atla Heimis Sveinssonar
um poppara og samtökin SATT.
Okkur kom öllum saman um að
það væru óverðskulduð ummæli
að kalla popptónlist „staðlaðan
iðnað” — eða yfir höfði orða
skapandi tónlist við iðnaðar-
mennsku. Þarna virtust með-
limir SATT satt best að segja
hafa fengið kærkomið vopn upp
i hendurnar, en þá kemur
Jóhann G. blaöskellandi og
slær vopnið Ur höndum sinna
manna. Hann segir í þessari
dæmalausu grein sinni:
„Hafið þið, lesendur góöir,
ekki tekið eftir þvi hvað sum Ut-
gáfufyrirtæki fá alltaf vinsam-
leg skrif — alveg sama hvers-
lags iðnað (leturbreyting min
—Gsal) þau bjóða upp á?”
Ég veit það kemur fleirum en
mér á óvart aö Jóhann G. skuli
vera jábróðir Atla Heimis i
þessu efni, — en lengi má mann-
inn reyna.
neðanmals
Gunnar Salvarsson, kennari, og
poppskrifari Visis, svarar hér
grein Jóhanns G. Jóhannssonar,
tónlistarmanns< um móttök-
urnar, sem plata „Islenskrar
kjötsúpu” hlaut hjá gagnrýn-
endum dagblaðanna.
Dæmir hver fyrir sig.
Aö lokum þetta: Þekking á.
innviðum tónfræðinnar er ekki
forsenda þess að fólk geti greint
á milli þess sem þvi þykir vel
eða illa gert. Eyrað og heila-
stöðvarnar eru ótrúlega vel
hannaðar segja mér hinir mæt-
ustu menn. Það dæmir þvl hver
fyrir sig. Sjálfur tel ég smekk
minn á tónlist ekki afbrigðilegri
en almennt tiðkast og meðan
mælistika listarinnar hefur ekki
komiö i leitirnar er minn
smekkur jafn góður og hver
annar.
Aö öðru leyti hef ég ekki
nennu til að svara Jóhanni G. og
fUkyrðum hans. Það hvarflaði
hins vegar að mér að fara að
dæmi Jóhanns og fá vini og
kunningja til að lýsa skoðunum
sinum á Kjötsúpuplötunni. Eftir
á að hyggja þótti mér það þó of
litilmótlegt.
Gunnar Salvarsson
kennari