Vísir - 02.02.1980, Blaðsíða 4

4
VÍSIR
Laugardagur 2. febrúar 1980
Hermann Göring var einn af æðstu mönnum
Þýskalands á timum nasista og fram undir það síð-
asta i miklum metum hjá Hitler. Göring var yfir-
maður lofthers Þjóðverja, Luftwaffe, og sem slík-
ur var hann dreginn fyrir stríðsglæpadómstól
bandamanna i Nurnberg eftir að Þjóðverjar höfðu
verið sigraðir. Þar var hann dæmdur til dauða og
átti að hengjast. Til þess kom aldrei: nokkrum
klukkustundum áður en færa átti hann í gálgann
fannst hann látinn í fangaklefa-sínum. Hann hafði
tekið inn eitur og framið sjálfsmorð.
Hvernig gat það gerst? Göring var einn hataðasti
maður Hitlers-Þýskalands og hans haf ði verið gætt
dag og nótt i fangelsinu sérstaklega til að koma í
veg fyrir að hann gæti framið sjálfsmorð. Hver
hafði útvegað honum eitrið? Þann leyndardóm
haf a Bandaríkjamenn varðveitt dyggilega í 35 ár en
ýmsir telja sig nú vita svarið.
Dómstóllinn í
Nurnberg
1. október 1946 var merkis-
dagur i mannkynssögunni.
Þú voru æöstu menn Þýska-
lands dregnir fyrir dómstól
sem skipa&ur var fulltrúum
hinna fjögurra sigurvegara —
Sovétrikjanna, Bandarikjanna,
Bretlands og Frakklands. í
fyrsta sinn var fariö meö
æöstu borgaralega og hernaö-
arlega valdsmenn sigraös
rikis sem glæpamenn. Réttar-
höldin fóru fram á fjórum
tungumálum, rússnesku,
ensku, frönsku og þýsku.
„Litrikasti” sökudólgurinn
viö fangelsislækninn: ,,Á
morgun veröur þú atvinnulaus
og þá þarftu ekki lengur aö
raka mig. Eigöu hnifinn, ég hef
ekkert viö hann aö gera....”
Dauði Görings
Göring nota&i timann, siö-
asta dag sinn, til a& lesa. Hann
skrifaöi lika konu sinni bréf og
klukkan 19.30 kom fangelsis-
presturinn i heimsókn.
Eftir a& presturinn var far-
inn kom John W. West liösfor-
ingi og leitaöi hátt og lágt i klef-
anum eins rækilega og unnt
var. Hann sagöi siöar aö fang-
inn hafi virst ánægöur.
Lik Hermann Görings, yfirmanns flughers Þjóöverja f sl&ari heimstyrjöld. Hver útvegaöi honum eitur
hylkiö sem hann gleypti?
ER GÁTAN UM SJÁLFSMORÐ GÖRINGS LEYST?
Utvegaoi
bandariskur
liðsfforingi
Göring eitur?
var án efa Hermann Göring.
011 réttarhöldin var hann
hortugur, fyndinn og lét mikiö á
sér bera, A&la&andi bros hans
stirönaöi þegar dómarinn —
sir Geoffrey Lawrence — las
honum dau&adóminn.
Göring sagöi ekki orö. Hann
sneri baki i dómssalinn og var
leiddur út. Yfirma&ur fangels-
isins var Bandarikjamaöurinn
Burton C. Andrus, ofursti.
Hann lét snimhendis auka alla
gæslu til aö koma i veg sjálfs-
moröstilraunir. Gler var tekiö
úr gluggum og engum hinna
dæmdu leyföist aö hafa á sér
belti eöa axlabönd. A nóttunni
var allt þaö sem fangarnir
gætu skaöaö sig á — gleraugu,
pennar, klukkur o.s.frv. — tek-
iö af þeim.
A hverjum degi var leitaö I
klefunum. Bandariskir varö-
menn stóöu vaktir allan sólar-
hringinn og fylgst var meö
föngunum gegnum rifur á dyr-
unum. Ljós var haft kveikt i
klefunum jafnvel á nóttunni.
„Þeir hengja mig
ekki"
Daginn eftir dómsúrskurö-
inn skrifa&i Göring bréf til
bandamanna og baö um aö sér
yröi sleppt viö þá smán aö
ver&a hengdur. Fremur óskaöi
hann þess a& láta aftökusveit
skjóta sig á hermannavisu.
Beiöni hans var vlsaö frá. Lög-
fræöingur Görings ritaöi
reyndar yfirvöldunum annaö
bréf meö náöunarbeiðni en þaö
var ekki meö vilja hans sjálfs.
7.' október 1946 heimsótti
Emmy Göring mann sinn i siö-
asta sihn.
„Þeir hengja mig ekki”,
sagöi Göring. „Þeir senda mér
kúlu. Þessir útlendingar geta
myrt mig ef þá lystir en réttinn
til aö dæma mig hafa þeir
ekki”.
„Heldurbu virkilega aö þeir
muni skjóta þig”, sagöi Emmy
en Göring svaraði aftur : „Þeir
hengja mig ekki!! ”
Bandamenn höföu ákveöiö að
aftakan skyldi fara fram miö-
vikudaginn 16. október 1946,
klukkan eitt eftir miðnætti.
Skyldu hinir dæmdu fá 75 min-
útur til að undirbúa sig undir
dauöann.
Göring vissi hvað var á
seyði. 15. október sagöi hann
Þetta sama kvöld fékk
Emmy Göring reyndar heim-
sókn, til hennar kom maöur i
einkennisbúningi bandarisks
liösforingja og tjá&i henni aö
maöur hennar heföi verið náö-
aður. Emmy varö svo glöö aö
hún gaf manninum siöasta
skartgrip sinn, trúlofunar-
hringinn sem Göring haföi gef-
ið henni, en i ljós kom aö maö-
urinn var svikahrappur.
Dr. Pflucker visiteraði Gör-
ing i klefa hans kl. 22.00 og haf&i
meðfer&is tvö hylki meö svefn-
me&ali en slikt geröi hann á
hverju kvöldi.
„Eitthvaö er á seyöi”, sagöi
Göring viö hann. „Margir
ókunnugir menn á stjái á göng-
unum”. Hann þakkaði læknin-
um fyrir umhyggjusemina og
kvaddi hann siöan.
Um hálftima siöar leit Her-
old F. Johnson, óbreyttur her-
maður og varömaöur, inn i
klefann og sá Göring liggja sof-
andi, aö þvi er virtist, i fleti
sinu.
„Hann lá á bakinu meö hend-
urnar ofan á teppinu”, sagöi
1 fangelsi bandamanna vakti
Göring athygli fyrir þaö hversu
vel honum tókst a& var&veita
gott skap sitt og hugrekki þó
ákærurnar gegn honum væru
harla hrikalegar.
Johnson si&ar. „Éinusinni lyfti
hann hendi eins og til aö skýla
augunum gegn birtunni en siö-
an sneri hann sér til veggjar.
Hann lá þannig I 2-3 minútur.
Klukkan var nákvæmlega 22.44.
U.þ.b. 2 eöa 3 minútum seinna
herptist hann allur til og fór aö
kasta upp....”
Dr. Pflucker flýtti sér á
staðinn en gat ekkert gert.
Andlit Görings var fariö aö
blána, hann var dáinn.
Aftaka stríðs-
glæpamannanna
Fyrir hina sem dæmdir
höföu veriö til dauöa kom ekk-
ert þessu likt. Klukkutima fyr-
ir miönætti stigu fimm herra-
menn úr lyftunni ne&an af lstu
hæö. Þaö voru Burton C.
Andrus ofursti og fangelsis-
stjóri sem bar silfurlitaðan
hjálm, annar bandariskur liös-
foringi, túlkur, forsætisráð-
herra Bæjaralands, Hoegner,
og loks rikissaksóknarinn,
Leistner. Þeir fóru klefa úr
klefa og ofurstinn las upp
dauöadóminn meö hjálp túlks-
ins. Siðan fengu fangarnir siö-
ustu máltið sina, þeir máttu
velja milli pönnukakna meö
sultu og pylsa meö kartöflusal-
ati. Flestir höföu enga lyst.
1 aðalsal fangelsisins höfðu
veriö byggöir þrir gálgar og
klukkan eitt tóku mennirnir
fimm sér stöðu I salnum, auk
þess voru þar 14 sérstaklega
valin vitni. Og böðullinn, John
C. Woods.
í fimmtán ár hafði hann
stundaö þetta starf og tekið af
lifi 347 menn. Númer 348 var
Joachim von Ribbentropp,
utanrikisráöherra Hitlers.
Siðan komu þeir hver af öörum,
Wilhelm Keitel, Ernst Kalten-
brunner, Alfred Rosenberg,
Hans Frank, Wilhelm Frick,
Julius Streicher, Fritz Sauckel
og loks Alfred Jodl. „Ég tók
nasistana af lifi og er stoltur af
þvi”, sagöi Woods. „Þetta var
pottþétt verk, allt gekk eins og
þaö átti aö ganga. En eitt mega
þó nasistarnir eiga, þeir tóku
dauöa sinum vel...”
Klukkan 3.09 var likami Her-
mann Görings borinn inn I sal-
inn og lagöur i kistu viö hliö fé-
laga sinna. Likin voru afklædd
og ljósmynduð, siöan brennd og
öskunni dreift I á nokkra.
Hvar fékk Göring
eitrið?
1 fangelsinu haföi fljótlega
veriö skipuö rannsóknarnefnd
sem fékk þaö verkefni aö kanna
hvernig Göring komst yfir eitr-
iö sem hann svipti sig lifi meö.
Og hver hafði fengið honum
þaö?
Tveir hlutir uröu strax aö
nokkru liði. Annars vegar
fannst litið hylki sem augljóst
var aö hafði innihaldið eitriö og
haföi Göring bitiö þaö I sundur.
Hins vegar fannst i vinstri
hönd hins látna umslag sem i
voru fjögur bréf, eitt til fang-
elsisprestsins, eitt til konu
Görings, eitt var pólitisk yfir-
lýsing sem ekki hefur verið
birt opinberlega hingaö til, en
það fjóröa var stilað til fang-
elsisstjórans,
1 bréfinu skýrir Göring frá
þvi aö hann hafi borið eitur-
hylkiö á sér, allt frá þvi a& hann
var fangelsaöur iöngu fyrr.
Hafi hann átt þrjú hylki, eitt
hafi fundist á honum viö lik-
amsleit, annaö sé enn falið 1
snyrtitösku Görings en þaö
þriðja, sem hann notaði, hafi
hann jafnan boriö á sér og gætt
þess aö þaö fyndist ekki. Segist