Morgunblaðið - 07.02.2002, Qupperneq 42

MINNINGAR
42 FIMMTUDAGUR 7. FEBRÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ingveldur Stef-ánsdóttir fæddist
á Hrísum í Fróðár-
hreppi 14. október
1925. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Grund fimmtudaginn
31. janúar. Foreldrar
hennar voru Stefán
Ólafur Bachman
Jónsson, f. 16.1. 1891,
d. 20.2. 1964, og
Kristín Elínborg Sig-
urðardóttir, f. 9.10.
1894, d. 29.8. 1966.
Þau eignuðust 11
börn, en þau eru: Sig-
rún, f. 1917, Karl Bachmann, f.
1918, d. 1973, Lúðvík Vilhelm,
1920, d. 1940, Unnur, f. 1922, Sig-
urður Kristján, f. 1923, d. 1977,
Ingveldur, sem hér er minnst, Jón,
f. 1926, Laufey Sigríður, f. 1928,
Hallfríður, f. 1930, Reimar, f. 1932,
Erla Auður, f. 1937. Uppeldisbróð-
ir þeirra og sonur Karls Bach-
manns er Hjörtur Hafsteinn, f.
1942.
Hinn 1. júlí 1950 giftist Ingveld-
ur manni sínum Eiríki Ásmunds-
1952, gift Ómari Sigurðssyni,
f.1948, sonur þeirra Ómar f. 1978.
4) Kristín, f. 1954, gift Rúnari Jóni
Árnasyni, f. 1953, börn þeirra:
Berglind, f. 1978, Jóhann, f. 1983,
og Kristrún, f. 1989. 5) Lilja, f.
1956, sambýlismaður hennar er
Johan Dahl Christiansen, f. 1955,
börn þeirra: Rólant Dahl, f. 1979,
og Tinna Dahl, f. 1981. 6) Unnur, f.
1958, gift Valdimar Aðalsteinssyni,
f. 1954, börn þeirra: Ríkey, f. 1982,
Aðalsteinn, f. 1984, og Iðunn Kara,
f. 1993. 7) Berglind, f. 1960, gift
Atla Rúnari Aðalsteinssyni, f. 1957,
sonur þeirra Heimir Andri, f. 1997.
8) Halldór, f. 1965.
Ingveldur og Eiríkur bjuggu
lengst af í Neskaupstað, eða frá
árinu 1951 að tveimur árum und-
anskildum bjuggu þau í Grafarnesi
v/ Grundarfjörð árin 1955–1957.
Eftir andlát Eiríks flutti Ingveldur
til Reykjavíkur og bjó lengst af í
Hraunbæ 4. Ingveldur sinnti að
mestu uppeldis- og heimilisstörfum
í Neskaupstað en eftir að hún flutti
til Reykjavíkur vann hún síðustu
starfsárin við heimilishjálp. Síðasta
æviárið dvaldi hún á dvalarheim-
ilinu Grund.
Útför Ingveldar fer fram frá Ár-
bæjarkirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30. Jarðsett verður í
Neskaupstað laugardaginn 9. febr-
úar klukkan 14.
syni, f. 20.5. 1923, d.
30.1. 1983. Foreldrar
hans voru Sigurbjörg
Eiríksdóttir og Ás-
mundur Guðmundsson
frá Skuld í Neskaup-
stað. Ingveldur og Ei-
ríkur eignuðust átta
börn. Þau eru: 1) Stef-
án, f.1949. Sambýlis-
kona hans er Jónína
Sesselja f. 1948,
Steinsdóttir, sonur
hennar er Steinn
Gunnarsson, f. 1970.
Stefán var áður
kvæntur Maríu Lovísu
Kjartansdóttur f. 1954 og eignuð-
ust þau soninn Kára Gunnar, f.
1981. 2) Ásmundur, f. 1950, eigin-
kona hans er Halla Vilborg Árna-
dóttir, f. 1948. Börn Höllu Vilborg-
ar frá fyrra hjónabandi eru: Anna
Guðrún Guðnadóttir, f. 1969, Jón
Gíslason, f. 1977, og Hulda Gísla-
dóttir, f. 1979. Ásmundur var áður
kvæntur Helgu Sigurðardóttur, f.
1952, og eignuðust þau tvær dætur:
Sigurbjörgu, f. 1975, og Ingveldi
Margréti, f. 1976. 3) Sigurbjörg, f.
Elskuleg móðir mín og besta vin-
kona er látin. Mikið á ég eftir að
sakna hennar og geta ekki fengið
mér tesopa hjá henni og spjallað við
hana eins og ég hef gert nánast á
hverjum degi síðustu fimmtán ár
eða eftir að ég og fjölskylda mín
fluttum til Reykjavíkur eins og hún
frá Neskaupstað. En móðir mín
fluttist til Reykjavíkur fljótlega eftir
að faðir minn dó árið 1983.
Það er margs að minnast þegar
maður lítur til baka. Það var ekki
auðvelt fyrir hana þegar þau fluttu
árið 1951 til Neskaupstaðar með
tveimur ungum sonum sínum. Þar
þekkti hún nánast ekkert fólk, var
langt í burtu frá sínum nánustu,
systkinum og foreldrun sem öll hafa
búið á suðvestur- og vesturhorni
landsins, en þaðan eru þau ættuð
eða frá Fróðárhreppi á Snæfells-
nesi. Faðir minn var all oft fjarri
heimili og börnum, en hann var
þeirra fyrstu hjúskaparár vélstjóri á
strandferðaskipunum og síðar gerði
hann sjálfur út fiskibáta eða til árs-
ins 1965 er hann stofnaði fyrirtækið
Bifreiðaþjónustuna. Samtals eign-
uðust þau átta heilbrigð börn, sem
öll hafa spjarað sig vel í lífinu.
Hjónaband þeirra var alveg einstak-
lega gott og hefur það verið mér
gott veganesti í gegnum lífið, en það
einkenndist af ást, vináttu og um-
burðarlyndi. Þótt oft hafi manni
fundist skorta hin veraldlegu gæði
lífsins á uppvaxtarárunum var það
bætt upp með ást og umhyggju. En
svo komu áföllin. Fyrst er þau missa
fyrirtæki sitt undir snjóflóð árið
1974, sem þau byggðu svo aftur af
miklum myndarskap á öðrum stað í
bænum. Árið 1983 deyr svo faðir
minn. Var það áfall sem tók svo
mikið á móður mína að hún náði sér
aldrei að fullu því hann hafði verið
mömmu ekki bara góður eiginmað-
ur og besti vinur, heldur hafði hann
séð um allan fjárhag heimilisins.
Fljótlega eftir að pabbi deyr var
fyrirtækið selt og mamma flutti til
Reykjavíkur. Þar með hófst nýr
kafli í lífi hennar. Mamma festi fljót-
lega kaup á íbúð í Hraunbæ 4 sem
hún bjó í þar til heilsa hennar brást
og síðasta árið bjó hún á dvalar-
heimilinu Litlu-Grund.
Þegar mamma hafði að mestu
jafnað sig eftir fráfall manns síns
fór hún út á vinnumarkaðinn. Fyrst
vann hún hjá Nóa-Síríusi, síðar í
mötuneyti hjá Héðni en síðustu árin
vann hún við heimilishjálp. Hún
naut vinnunnar hvar sem hún vann
og hafði gaman af að fá útborguð
laun þótt hún byggi við gott fjár-
hagslegt öryggi.
Eftir að móðir mín flutti til
Reykjavíkur fékk hún tækifæri til
að taka upp þráðinn við systkini sín
og hafði hún sérstaklega gott sam-
neyti við systur sínar, þær Fríðu og
Laufeyju, sem þá bjuggu báðar í
Reykjavík. Við systur sína, Unni,
sem flutti ung til Bandaríkjana
skrifaðist hún á alla tíð en þær
mamma voru mjög nánar þegar þær
voru ungar. Mikil var gleðin í hjarta
mömmu fyrir nokkrum árum þegar
Unnur kom í heimsókn til Íslands í
fyrsta skiptið eftir fjörutíu og fimm
ár.
Mamma var afskaplega hæglát og
ljúf kona. Hún var ekki málglöð en
það sem hún sagði var vel hugsað og
hnitmiðað. Það var alltaf stutt í
kímnigáfuna, alveg fram í andlát.
Hún var smávaxin, nett og pjöttuð
kona. Hún vildi alltaf vera fín um
hárið, en hárið á henni var einstak-
lega fallegt svo að fólk tók eftir, al-
veg til síðasta dags.
Mamma var einstaklega handlag-
in, hún saumaði meðal annars yf-
irleitt á okkur jólakjólana þegar við
systurnar vorum litlar, en við erum
fimm systurnar. Þá prjónaði hún
mikið á prjónavél, bæði á okkur og
barnabörnin. Eftir að hún fór á
Litlu-Grund saumaði hún mikið út,
bæði dúka, myndir og púða.
Það var vel tekið á móti móður
minni á Litlu-Grund og þar leið
henni vel, fann til öryggis þegar
heilsan fór meira að gefa sig. Vil ég
þakka starfsfólkinu þar fyrir mikið
og gott starf, þar var mamma mín
umvafin umhyggju og kærleika.
Elsku mamma mín. Minningin
um þig er ljós lífs míns. Hvíl þú í
friði.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Sigurbjörg.
Nei, það getur ekki verið, hennar
tími er ekki kominn. Það var það
fyrsta sem mér flaug í hug, þegar
Sigga systir hringdi í mig að morgni
31. janúar til að tilkynna mér andlát
móður okkar. Hún var alls ekki
tilbúin til að fara. En þegar ég
hugsa til baka býst ég við því að hún
hafi verið tilbúin til að fara þegar
kallið kom, hún hafði lokið sínu
verki, það var ég sem var ekki tilbú-
in. Ég minnist uppvaxtaráranna í
Neskaupstað, ára áhyggjuleysis og
frelsis. Þótt pabbi og mamma hefðu
ekki úr miklu að moða máttum við
alltaf koma með vini okkar heim í
mat eða gistingu og oft var glatt á
hjalla í þeim stóra hópi. Við bjugg-
um lítið eitt utan við bæinn, en við
vorum svo mörg að við þurftum lítið
að leita úr fyrir systkinahópinn í leit
að félagsskap. Það var ekki fyrr en
upp úr fermingu að við fórum að
gera það, en við vorum samt mikið
saman og erum enn. Pabbi var svo
félagslyndur að hann vildi alltaf
hafa okkur öll hjá sér, líka eftir að
við vorum flutt að heiman og sjálf
komin með fjölskyldu, hann var svo
sannarlega höfuð fjölskyldunnar.
Þegar hann svo dó fyrir 19 árum var
sem veröldin hryndi, bæði hjá okkur
og mömmu, sem brotnaði niður.
Hún var lögð inn á Reykjalund til
endurhæfingar, og eftir nokkurra
mánaða dvöl þar kom hún endur-
nærð og tilbúin til að takast á við líf-
ið aftur. Flutti hún þá alfarin frá
Neskaupstað til Reykjavíkur og hóf
þar búskap ásamt yngsta syni sín-
um, sem þá var einn eftir heima. Við
flytjum svo öll systkinin suður sem
ekki voru þegar farin, nema tvær
dætur hennar sem enn búa fyrir
austan. Þegar mamma flytur suður
fer hún í fyrsta skiptið út í atvinnu-
lífið fyrir alvöru og vinnur fullan
vinnudag nánast þar til hún fer á
ellilaun. Þegar svo yngsti sonurinn
flytur að heiman verður líf hennar
frekar tómlegt, þar sem hún er vön,
sem átta barna móðir, að hafa húsið
fullt af vinum og vandamönnum. En
eins og svo margir aðrir var hún
ekki tilbúin til að fara á elliheimili
þótt hún væri orðin ein og öldruð.
Það var í hennar augum hæli fyrir
gamalt og lasburða fólk. Samt sem
áður þáði hún herbergi á Litlu-
Grund, þegar henni loks bauðst það.
Þar beinlínis blómstraði hún enda
er þar mikið um að vera. Meðal ann-
ars lærði hún að pútta og tók hún
þátt í púttkeppnum, hún var eins og
ung í annað sinn, henni fannst svo
gaman að lifa. Það var svo yndislegt
að vita af henni á Grund þar sem
henni leið svo vel, innan um fullt af
fólki, en samt svo frjáls eins og hún
væri í eigin íbúð. En því miður var
það aðeins í rúmt ár sem hún var
svona hress því í haust fór henni
smám saman að hraka þar til hún
svo dó hljóðlega eins og hún var vön
að afgreiða flest mál, samt með
fullri reisn eins og læknirinn orðaði
það. Þannig vil ég líka minnast
hennar.
Elsku mamma, blessuð sé minn-
ing þín.
Kristín.
Ég trúði ekki eigin eyrum þegar
Unnur systir mín kom til mín í vinn-
una og tilkynnti mér að mamma
okkar hefði látist um morguninn.
Það gat bara alls ekki verið satt, ég
hélt við ættum fleiri ár eftir með
henni.
Elsku mamma, þakka þér fyrir
allar góðu stundirnar sem ég átti
með þér, sem því miður voru allt of
fáar síðustu árin. Ég bjó svo langt í
burtu frá þér, hinum megin á land-
inu. Ég á svo margar góðar minn-
ingar um þig og ég geymi þær í
hjarta mínu. Ég man til dæmis hvað
það var alltaf gott að skríða upp í
rúm til ykkar pabba, þegar ég var
lítil, þið voruð alltaf svo hlý og góð.
Alltaf varst þú til staðar fyrir mig
þegar ég þurfti á þér að halda og
studdir mig þegar ég leitaði til þín.
Elsku mamma, hvíl þú í friði, ég
veit að þér líður vel núna, þar sem
þið pabbi eruð aftur saman. Guð
geymi þig.
Þín dóttir,
Berglind.
Hinn 31. janúar sl. lést á Litlu-
Grund Ingveldur Stefánsdóttir,
tengdamóðir mín, 76 ára gömul.
Fyrir 17 árum bauð Inga, eins og
hún var kölluð, mig velkomna í fjöl-
skyldu sína og tók hún svo sann-
arlega vel á móti mér og börnum
mínum.
Heimili Ingu skipaði öndvegi í lífi
hennar. Inga var ávallt þar til stað-
ar, enda verkefnin næg í stórri fjöl-
skyldu. Ánægjulegt er að minnast
hennar á góðum stundum í faðmi
fjölskyldunnar, þá var svo sannar-
lega glatt á hjalla og brandarar voru
látnir fjúka. Í allri hógværð sinni
átti hún þá til að skjóta að einum og
einum brandara.
Okkur hjónunum er það ógleym-
anlegt hve hún naut þess að vera
með okkur á brúðkaupsdegi okkar
fyrir tveimur árum, hún ljómaði af
gleði og lét í ljós ánægju sína með
ráðahaginn.
Hún átti gott ævikvöld og kvaddi
þetta líf með reisn. Hallaði aftur
augunum og fól sig Guði á hendur.
Megi hann blessa minninguna ljúfu
og góðu um Ingu tengdamóður
mína.
Halla.
Fyrsta kjarngóða minning mín
um ömmu eina var þegar við frænk-
urnar gistum heima hjá henni í
stóra húsinu hennar í Neskaupstað.
Ég var þá um fimm ára. Hún
breiddi yfir okkur, tróð sænginni
undir tærnar og las fyrir okkur
þangað til við sofnuðum værum
svefni. Er ég vaknaði einhvern tím-
ann um nóttina fór ég upp í til
ömmu og kúrði hjá henni, ég vissi að
hjá henni biði mín hlýr faðmur.
Ekki síst þar sem afi minn hafði
kvatt lífið nokkru áður. Hann var
góður maður og þau höfðu átt ham-
ingjuríkt hjónaband, brottför hans
var mikill missir og amma hélt heit-
in sem hún hafði gefið afa mínum til
dauðadags.
Amma átti stóran þátt í að gera
æskuár mín hamingjurík og náðug.
Og þegar ég á unglingsárum fann
þörf til að yfirgefa foreldrahús
gaukaði hún að mér skjólshúsi enn
einu sinni. Þegar ég talaði við hana
um borgun á fæði tók hún það ekki í
mál. Hún sagði að það sem ég borð-
aði kæmist ekki fyrir uppi í nös á
ketti. Þar með var það mál útrætt.
Og þótt ég færi oftsinnis seint að
sofa og hafi eflaust oft haldið fyrir
henni vöku kvartaði hún aldrei og
aldrei var hún óþolinmóð við mig
þessa þrjá mánuði sem ég var hjá
henni. Ég er hrædd um að ég hafi
ekki sýnt henni það þakklæti sem
hún átti skilið fyrir þessa gjöf sem
hún gaf mér. Maður telur sig alltaf
hafa meiri tíma en maður hefur.
Mér er kær minning mín um síð-
ustu almennilegu samverustund
okkar ömmu. Hún hafði verið í mat
hjá okkur fjölskyldunni og ég vildi
skutla henni heim. Ég hafði nýverið
keypt mér geisladisk með Edith Pi-
af, sem var djasssöngkona, á hátindi
ferils síns í seinni heimsstyrjöldinni.
Ég vildi leyfa ömmu að hlusta á
hana í bílnum á leiðinni. Tónlistin
minnti hana á gömlu góðu dagana
þegar hún var ung og fór á böll, og
skemmti sér vel, þótt hér vilji ég
taka fram að hún var alla tíð bind-
indismanneskja á áfengi og tóbak.
Amma hafði ágæta frásagnar-
hæfileika og það var indælt að
hlusta á hana segja frá. Þetta kvöld
sýndi mér áður óþekkta hlið á
ömmu minni. Og þar sem hún
kvaddi þetta líf nokkuð skyndilega
reyndist það vera kveðjustundin
okkar.
Elsku amma, ég vil þakka þér
fyrir allt sem þú hefur gefið mér.
Það er ekki sjálfgefið að hafa átt
ömmu eins og þig. Fyrir það verð ég
ávallt þakklát. Hvíl þú í friði.
Þitt barnabarn,
Berglind.
Ég frétti það ekki fyrr en ég var
búin í skólanum að amma var dáin.
Við fórum upp í íbúðina hennar á
Grund og það var svo sorglegt að
hún var þar ekki lengur. Hún var
alltaf svo góð við mig og það var
alltaf svo góð lykt af henni. Það var
svo gaman að heimsækja hana, því
þá sagði hún okkur oft frá því þegar
hún var ung, og það var sko áður en
sjónvarpið og tölvur og fleira svo-
leiðis dót var fundið upp. Mér finnst
ótrúlegt að þú skulir hafa átt átta
börn. Ég mun ætíð sakna þín. Elsku
amma, hvíl þú nú í friði, ég veit að
þér líður vel því nú ert þú komin
upp til Guðs.
Barnabarnið þitt,
Kristrún.
INGVELDUR
STEFÁNSDÓTTIR



    

 


 







    
 

 
 

   





 !!  " 

  
#
  $
 
 
     % 
&  %%
 % 
 
    
! 
  
"# $
 
 %&
 
' $(  
) )* ) ) )* $



    "
    "
   
"+



,,-+ 

 -+



.

/&)012
)3

 
 
'
%
  
 4
!* 
 4 ,5
 4
/&6 
 4 7 $$ 8' 
) )* ) ) ) $