Morgunblaðið - 24.03.2002, Blaðsíða 4

4 B SUNNUDAGUR 24. MARS 2002 MORGUNBLAÐIÐ
EINN daginn fyrir ekkilöngu sat blaðamaðurMorgunblaðsins og gæddisér á lostætri súpu ogbrauði í veitingastofu
Þjóðmenningarhússins. Til þess að
næra andann sótti hann sér blaðið
Dagskrána af borði þar í grenndinni.
Á fremstu síðu blaðsins gat að líta
frétt þar sem sagði í fyrirsögn að
„peningarnir væru fundnir“. Við nán-
ari lestur kom í ljós að umræddir
peningar hefðu fundist vegna draum-
speki Kjartans Björnssonar, rakara á
Selfossi, en þeir týndust á þorrablóti
þar á staðnum hinn 26. janúar sl.
Ekki er að orðlengja það að fyrr en
varði var blaðamaður kominn út að
bökkum Ölfusár og tekinn að ræða
við Kjartan um þessa atburði og ým-
islegt fleira – því Kjartan er maður
sem hefur mörg járn í eldinum en
lætur sér ekki nægja að dreyma fyrir
daglátum og klippa Selfyssinga og
Sunnlendinga.
„Hvað peningafundinn snertir þá
má rekja upphaf þess máls til þess að
ég fór á glæsilega og gleðiríka sam-
komu sem haldin var í íþróttahúsinu
á Þorlákshöfn. Ég ákvað samstundis
að svona þorrablót skyldum við halda
á Selfossi. Í gamla daga voru haldin
almenningsþorrablót í Selfossbíói en
það hefur legið niðri um nokkuð lang-
an tíma. Ég sagði: „bæjarbraginn
upp á Selfossi“. Og ákvað að stuðla að
myndarlegu þorrablóti í íþróttahús-
inu á Selfossi, sem fram að þessu hef-
ur aðeins mátt nota undir íþrótta-
samkomur. Með tilliti til að þorrablót
eru haldin í íþróttahúsum í bæjum
hér í nágrenninu var þessi hugmynd
samþykkt. Ég vildi að skemmtikraft-
ar væru heimafólk og það tókst. Séra
Gunnar Björnsson var veislustjóri og
fórst það glæsilega úr hendi. Hljóm-
sveitin Karma sá um tónlistina undir
forystu Labba í Glóru.
Um 350 manns komu í matinn og
margt fólk kom að máltíðinni lokinni.
Ég stjórnaði samkomunni og hélt ut-
an um peningamálin. Ég var svo á
vappi og tæmdi úr kössum í miðasölu
og þar sem seldir voru drykkir og
fleira. Í þessu skyni bar ég á mér pen-
ingapung sem mér var sérstaklega
gefinn í bankanum hér til þess arna.
Þegar ég var búinn að gera þetta
tvívegis fór ég síðustu hringferðina
um klukkan þrjú og tæmdi í peninga-
punginn þá peninga sem eftir voru.
Ég fór þessu næst með peningapung-
inn á leynistað. Rétt á eftir ákvað ég
að fara með peningana til húsvarð-
arins sem ætlaði geyma þá fyrir mig í
læstum peningakassa. Þegar ég kom
í eldhúsið hafði húsvörðurinn þá
brugðið sér frá. Ég fékk mér kaffi-
sopa í eldhúsinu en þá var farið að
kalla á mig og reka á eftir mér að
koma fólkinu út. Án þess að hugsa um
hvað ég væri að gera stakk ég pen-
ingapungnum í einn eldhússkápinn.
Þegar ég hafði sinnt verkefnunum
fór ég að hugsa um peningapunginn
og fór að sækja hann á leynistaðinn.
En þá var hann ekki þar – sem ekki
var von. Ég var búin að gleyma að ég
hafði sett peningapunginn í eldhús-
skápinn, mundi bara eftir að ég hefði
fengið mér þar kaffi. Sumir hafa haft
við orð að ég hafi verið svona fullur,
en það var öðru nær. Ég hafði að vísu
fengið mér nokkra bjóra en af þeim
varð ég aðeins góðglaður.
Þegar peningapungurinn var ekki
á leynistaðnum hjá barnum kallaði ég
til lögregluna því ég hélt að pungnum
hefði verið stolið. Lögreglan leitaði
og yfirheyrði fólk án nokkurs árang-
urs. Ég fór svo dapur í bragði heim
og peningarnir fundust ekki. Aðfara-
nótt sunnudags helgina á eftir
dreymdi mig hins vegar húsvarðar-
eldhúsið og þegar ég var að vakna
fannst mér ég vera að grufla eitthvað
í eldhússkápnum undir vaskinum.
Þegar ég skutlaði svo syni mínum
upp í íþróttahús á sunnudeginum
kom ég að máli við húsvörðinn og
spurði hvort ég mætti fara aðeins í
eldhúsið hjá honum. Það var auðsótt
mál. Ég gáði svo í skápinn undir
vaskinum en fann ekkert. Ég varð
auðvitað fyrir vonbrigðum en fór með
það. Um kvöldið hringdi húsvörður-
inn hins vegar til mín og hafði þá
fundið punginn smekkfullan af pen-
ingum í skáp fyrir ofan vaskinn, en
þar hafði ég ekki gáð. Þar með fund-
ust þær 321 þúsund kr. sem týndar
höfðu verið og ég gat borgað
ógreidda reikninga vegna þorrablóts-
ins og þurfti ekkert lán að taka.
Einnig keypti ég myndarlegan
blómvönd handa Gunnari húsverði og
kyssti hann jafnframt eins lengi og ég
mátti – mér er óhætt að segja að ég
hafi aldrei kysst karlmann jafn
hressilega um dagana. “
Þriðji ættliður rakara
Blaðamaður spyr hvort Kjartan
eigi vanda til að vera svo berdreym-
inn?
„Ja – ætli ég verði ekki að kannast
við að mig dreymir stundum undir
morgun ýmsa menn og það bregst
varla að sá sem er í draumnum í það
og það skiptið kemur í rakarastólinn
hjá mér þann daginn,“ svarar Kjart-
an.
En hversu lengi hefur hann klippt
Selfyssinga og Sunnlendinga?
„Í nær tuttugu ár, “ svarar hann að
bragði. „Ég er þriðji ættliður rakara
hér á Selfossi. Afi minn var Gísli Sig-
urðsson, rakari og eftirherma frá
Króki í Ölfusi. Hann fór til Reykja-
víkur að læra hjá Sigurði Ólafssyni
sem hafði rakarastofu í Eimskipa-
félagshúsinu. Afi klippti þar í fjölda-
mörg ár og síðan út um allt land, auk
þess sem hann skemmti og „fékk sér í
aðra tána“,“ segir Kjartan og brosir.
„En árið 1948 kölluðu heimahag-
arnir á hann. Ekki fór hann þó einn
heim á leið, með honum var kona
hans og amma mín, Rannveig Sigur-
björnsdóttir, sem hann fann á Norð-
firði. Þau eignuðust tvo syni, Björn
föður minn og Gylfa Þ. Gíslason.
Afi veiktist 1968 þegar jólaannirn-
ar voru framundan. Hann kallaði þá
föður minn að koma og klippa. Hann
hafði hins vegar ekki lært neitt til
þeirra hluta svo afi varð að kenna
honum í fljótheitum helstu hand-
brögðin. Pabbi klippti svo fyrir jólin
og allt árið undir stjórn afa en árið
1970 dó afi og þá tók pabbi við stof-
unni. Hann lærði rakaraiðn hér í Iðn-
skólanum. Árið 1981 fór ég að læra og
kom inn í dæmið. Við pabbi rekum
saman rakarastofu Björns og Kjart-
ans í Miðgarði, beint á móti Kaup-
félaginu.“
Þeir feðgar Björn og Kjartan hafa
tekið til hendinni í skemmtibransan-
um líkt og afinn á sinni tíð. Björn var í
hljómsveitinni Mánum frá Selfossi
sem gerði garðinn frægan og Kjartan
var í hljómsveitinni Lótus sem einnig
lék á böllum fyrir austan fjall og víðar
og í Þjórsárdal í mörg ár um versl-
unarmannahelgar og á hvítasunnu.
Hann er einnig félagi í Karlakór Sel-
foss. „Það er einstakur félagsskapur.
Það er eins og maður eigi þarna 45
bræður.
Ég syng tenór eins og sá gamli. Afi
og Jóhann Konráðsson, faðir Krist-
jáns Jóhannssonar, voru náskyldir
svo tenórröddin liggur líklega í ætt-
inni,“ segir Kjartan.
„Við höfum allir verið gleðinnar
menn, afi, pabbi og ég – en afi hefur
þó vinninginn á hjónabandsvett-
vangnum, hann var þrígiftur en við
pabbi höfum bara farið í gegnum
þetta einu sinni,“ bætir hann við og
hlær. „Ég var raunar getinn í nokkr-
um flýti, mamma mín Hólmfríður
Kjartansdóttir, afskaplega hrein og
bein manneskja, var þá sextán ára og
pabbi sautján ára – og ég náði í mína
konu Ásdísi Hrönn Viðarsdóttur árið
1984, þá var ég 19 ára og hún heldur
yngri. Við eigum saman þrjú mann-
vænleg börn.
Við erum enn gift en búum ekki
saman eins og er. Heimurinn er fall-
valtur og það kemur ýmislegt upp á
langri hjónabandsleið, við erum núna
að „vinna í okkar málum“, eins og
sagt er.
Einn stofnenda Arsenalklúbbsins
Ásdís er mikil íþróttagarpur, það
voru svo fáar stelpur á Stokkseyri í
gamla daga að hún varð að slást við
strákahópinn og æfa fótbolta og nú er
hún þjálfari í fótbolta og umsjónar-
maður félagsmiðstöðvanna á Selfossi,
auk þess að skúra í Sólvallaskóla og
vera nemi við Háskóla Íslands.
Fótbolti og íþróttir eru sameigin-
legt áhugamál okkar Ásdísar. Ég var
í fótbolta hér áður en hef síðari árin
verið þjálfari og knattspyrnudómari
– og í ár hef ég verið formaður Arsen-
alklúbbsins á Íslandi í 20 ár. Ég
stofnaði þennan klúbb ásamt félaga
mínum Hilmari Hólmgeirssyni.
Klúbburinn hafði frá upphafi þrjú
markmið, að reyna að útvega mönn-
um Arsenalvörur, gefa út fréttablað
um Arsenal og standa fyrir ferðum á
leiki Arsenal í Englandi og víðar. Ég
er búinn að fara út og horfa á 42 leiki
með Arsenal,“ segir Kjartan og sýnir
mér um leið umrætt fréttablað, en
aðdáendaklúbburinn gefur út þrjú til
fjögur slík á ári.
„Við höfum farið tvær til þrjár
ferðir á ári og ég er jafnan fararstjóri
í þessum ferðum. Ásdís konan mín
hefur verið mér mikil hjálparhella í
þessu starfi. Ég hef eignast vini og
kunningja um allt land í gegnum
aðdáendaklúbb Arsenal. Í klúbbnum
eru 1.505 félagar, þar af á annað
hundrað konur og þær halda ekki síð-
ur með Arsenal en karlarnir.“
Blaðamaður vill vita hvað sé svona
merkilegt við Arsenal.
„Albert Guðmundsson var í Arsen-
al á sínum tíma og hann gerði þetta
enska lið talsvert frægt á Íslandi.
Amma mín, Katrín Aðalbjörnsdóttir,
ólst upp í nágrenni við Albert og bar
jafnan mikla virðingu fyrir honum.
Amma lét mig snemma vita af því að
Valur væri gott félag og Arsenal
einnig – og að Sjálfstæðisflokkurinn
væri góður flokkur.
Árið 1968 fór pabbi svo með mig á
leik, þar sem íslenska landsliðið
keppti við Arsenal á Laugardalsvelli.
Ég hef síðan haldið með Arsenal, en
pabbi hélt lengi vel ekki með því liði –
hann gerir það hins vegar í dag. Ég
hef aldrei haldið aðalfund félagsins
en nú er ég á því að tuttugu ára kjör-
tímabili mínu í þessu starfi sé að
ljúka,“ segir Kjartan.
Hann segist hins vegar engin
áform hafa upp um að hætta sem um-
sjónarmaður Kvöldsiglingar hjá Út-
varpi Suðurlands. Í þeim þætti hafi
hann nú þegar átt 150 til 160, en þátt-
urinn er sendur út í samstarfi Út-
varps Suðurlands og RÚV.
Blaðamaður spyr með nokkurri
lotningu hvenær Kjartan hafi eigin-
lega tíma til að að stunda þetta allt.
„Ég er kannski ekki alveg eins og
fólk er flest og ég er alls ekki galla-
laus,“ svarar hann hæversklega.
„Líklega er ég eilítið ofvirkur – en
vonandi vel virkur líka. Ég er alinn
upp við mikinn íþróttaáhuga, pabbi
var formaður knattspyrnudeildarinn-
ar í fjölmörg ár – fótboltinn er mitt
aðaláhugamál, fyrir utan sönginn og
pólitíkina.“
Blaðamaður sperrir eyrun. Pólitík-
in? Ertu líka í pólitík?
„Já,“ svarar Kjartan af sömu
hæverskunni sem fyrr. „Við pabbi er-
um báðir sjálfstæðismenn og ég vil
trúa því að Gísli afi hafi verið það líka.
Hann fékk að vísu það orð að hann
væri krati, hann fór gjarnan á alþýðu-
flokksfundi og settist á fremsta bekk,
í grennd við Gylfa Þ. Gíslason for-
mann flokksins. Ég vil meina að hann
hafi gert þetta af því hann þurfti að
koma syni sínum og föðurbróður mín-
um Gylfa Þ. Gíslasyni til náms á
Laugarvatn í íþróttaskólann – sem
hafðist. Ég gef mér að þetta hafi ver-
ið svona,“ segir Kjartan og hlær.
Þess má geta að Björn Gíslason,
faðir Kjartans, hefur átt sæti í bæj-
arstjórn á Selfossi í 12 ár og sjálfur
hefur Kjartan tekið þátt í nokkrum
prófkjörum til Alþingis og á sæti á
lista sjálfstæðismanna í Suðurlands-
kjördæmi sem þriðji varamaður, auk
þess sem hann er formaður Sjálf-
stæðisfélagsins Óðins á Selfossi.
En skyldi Kjartan ræða um pólitík
við viðskiptavini sína?
„Við klippum fólk úr öllum flokk-
um og þeir eru hættir að koma sem
ekki vilja ræða við mig,“ svarar
Kjartan. „Rakarar eru í þeirri stöðu
að þeir þurfa að vera „diplomatískir“,
– ég er það kannski ekki nóg. Ég hef
mína skoðun og læt hana flakka.
Mönnum hefur óneitanlega stundum
fundist ég beittur.
Við rakarar ræðum svo sem margt
fleira en pólitík, – svo semveðrið,
heimsmálin og íþróttirnar. En ég
kæri mig ekki um að ræða um per-
sónuleg einkamál manna. Sumir við-
skiptavinir reyna að leiða talið að
slíku. Þegar ég var að byrja gerði ég
smávægileg mistök í þessum efnum
og fékk það í bakið fljótlega – sú
reynsla hefur dugað mér.“
Blaðamaður spyr hvort flest frétt-
næmt í þorpinu rati ekki inn í rakara-
stofu Björns og Kjartans?
„Jú, vissulega fréttum við margt
hér, því er ekki að neita. - Annars er
gaman að heyra þig kalla Selfoss
þorp,“ segir Kjartan. „Sannleikurinn
er auðvitað sá að Selfoss er bær. Sel-
fosshreppur varð til út úr Sandvík-
urhreppi árið 1947 og bæjarréttindi
fékk Selfoss 1978. Enn frekari sam-
eining varð fyrir nokkrum árum, en
ég hef lítinn áhuga á því máli, ég er
Selfyssingur og held mig við það.“
Líklega er
ég eilítið
ofvirkur
Sumir hafa meira umleikis en aðrir. Kjartan Björnsson, rak-
ari á Selfossi, segir hér Guðrúnu Guðlaugsdóttur frá starfi
sínu og áhugamálum í bland við berdreymi og fleira.
Síðasta klippingin á gömlu Rakarastofunni. Hér er Mannsi í Bæ fórnarlambið.
Ljósmynd/Helgi Valberg
Kjartan Björnsson á sviðinu í íþróttahúsinu á Selfossi þorrablótskvöldið góða.
Kjartan er formaður og annar stofnenda Arsenalklúbbsins og hefur ósjaldan gert sér ferð út til að horfa á leiki liðsins.