Morgunblaðið - 06.04.2002, Qupperneq 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. APRÍL 2002 45
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró- og greiðslukortaþjónusta
Elsku hjartans Brynja mín,
Habba, Addi, Gunni, Daníel og fjöl-
skyldur. Ég sendi ykkur mínar inni-
legustu samúðarkveðjur og bið góð-
an Guð að styrkja ykkur í ykkar
miklu sorg.
Valey Björk.
Sleginn yfir þeirri harmafregn að
góður vinur og samstarfsmaður til
margra ára, Helgi Andrésson, sé all-
ur langar mig að minnast hans með
fáum línum. Helga Andréssyni
kynnist ég árið 1980 en hann var þá
formaður Starfsmannafélags Akra-
neskaupstaðar (STAK) sem fór með
samningsmál starfsmanna Hitaveitu
Akraness og Borgarfjarðar sem ég
starfaði hjá. Kynni okkar Helga ein-
kenndust í fyrstu af andstæðum
sjónarmiðum í félagsmálum en síðar
urðum við samherjar og nánir sam-
starfsmenn í þeim efnum.
Í félagsmálastarfi var Helgi bæði
ákveðinn og hreinskiptinn auk þess
sem hann lá ekki á skoðunum sínum.
Hann bjó yfir þeim fágæta eiginleika
að geta tekið afstöðu til málefnis án
tillits til eigin hagsmuna eða
þröngra hagmunahópa. Jöfnuður
var aðalsmerki Helga Andréssonar
meðan hann gegndi formennsku í
STAK. Sem fulltrúi félagsins í
starfsmatsnefnd minnist ég þess
þegar Helgi kallaði mig eitt sinn á
teppið og bað mig að gera grein fyrir
starfi nefnarinnar varðandi mismun-
un í starfsmati félaga til launa. Það
var ekki létt verk.
Árið 1995, við stofnun Akranes-
veitu, kynnist ég Helga sem sam-
starfsmanni og félaga, nú síðast í
sameinuðum fyrirtækjum í Orku-
veitu Reykjavíkur.
Ég er þakklátur forsjóninni fyrir
að hafa fengið að kynnast þeim hjón-
um, Helga og Hafdísi.
Elsku Hafdís og fjölskylda, um
leið og við kveðjum kæran vin hinstu
kveðju sendum við ykkur okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Svavar og Heiða,
Orrahólum.
Það var fyrir rúmum tuttugu ár-
um þegar við fjölskyldan bjuggum
úti í Kaupmannahöfn að við kynnt-
umst Helga Andréssyni og Hafdísi
konu hans, foreldrum Daníels góð-
vinar okkar og nágranna. Þau gistu
gjarnan ef þau áttu leið til borgar-
innar við sundið hjá þeim Daníel og
Sigurborgu og þar sem næstum var
innangengt á milli íbúða okkar og
þeirra fór ekki hjá því að þarna
tækjust ágæt kynni. Helgi var bæði
skemmtilegur maður og hlýr, hand-
takið stórt og þétt og mikill vinskap-
ur sem geislaði frá honum – hann
var fljótur að úrskurða að þar sem
við báðir ættum ættir að rekja til
Dýrafjarðar vestur þá hlytum við að
vera frændur og þannig tók hann
mér jafnan er við hittumst, sem ein-
um úr fjölskyldunni. Að auki hafði
hann hraustlegar og afdráttarlausar
skoðanir á flestum hlutum og kjarn-
yrt tungutak sem naut sín vel er
hann sagði frá, og þar sem ég var að
skrifa mínar fyrstu skáldsögur
þarna á Kaupmannahafnarárunum
þótti mér allnokkur hvalreki að
heimsóknum Helga, því hann rataði
víða og hafði næmt auga. Ég hafði
áhuga á Vetrargarðinum sáluga í
Vatnsmýrinni í Reykjavík, þar sem
fyrstu rokkböndin léku fyrir dansi,
og þarna var kominn maður sem
hafði stundað staðinn forðum daga
og kunni að segja frá því hvernig þar
var umhorfs. Ógleymanlegar eru
einnig sögur sem hann sagði frá síld-
arárunum á Siglufirði, og ein þeirra
sem fjallaði um það þegar einhverjir
fullhugar á staðnum ætluðu að eyða
nagdýraplágu í lagerkjallara með
því að loka þar inni eina helgi nokkra
grimma villiketti lenti næstum í
heilu lagi í bókinni „Gulleyjan“ sem
ég var að bjástra við um þær mund-
ir.
Helgi var mikill maður á velli,
hann hló smitandi og innilega og það
er mikill sjónarsviptir að mönnum
eins og honum. Við Hildur þökkum
fyrir góðar samverustundur og vott-
um Hafdísi og hennar fólki okkar
samúð.
Einar Kárason.
Mig langar að minnast mágs míns
og vinar Einars Sigurbjörnssonar.
Ég kynntist Einari árið 1944, en þá
urðum við skólafélagar í Héraðsskól-
anum á Laugarvatni. Það sem ein-
kenndi Einar á skólaárum okkar var
glaðlyndi og það hversu mikinn
áhuga hann hafði fyrir söng. Hann
hafði einnig yndi af ljóðum og varð
því fljótt félagi í kórnum á Héraði
eftir að skólavistinni á Laugarvatni
lauk.
Við Einar voru samsveitungar
enda báðir úr Skriðdalnum. Fljót-
lega eftir að við komum frá Laug-
arvatni var hafist handa við að
byggja steinhúsið á Múlastekk. Ein-
ar hafði gaman af að vinna við bygg-
ingarstörfin auk þess sem hann tók
virkan þátt í bústörfum á Múlastekk.
Samhliða búskapnum tók hann einn-
ig að sér að vinna byggingarvinnu
við Grímsárvirkjun og starfaði í lög-
reglunni á Héraði. Eftir að Einar og
EINAR
SIGURBJÖRNSSON
✝ Einar Sigur-björnsson fædd-
ist á Múlastekk í
Skriðdal S-Múlasýslu
26. september 1924.
Hann andaðist á
Landspítalanum –
háskólasjúkrahúsi
við Hringbraut 1.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Kristín Ólín
Einarsdóttir frá Kol-
staðagerði í Vallar-
hreppi, síðar húsfrú
á Múlastekk í Skrið-
dal, og Sigurbjörn
Árna-Björnsson frá Geirólfsstöð-
um í Skriðdal, síðar bóndi á Múla-
stekk. Systkini Einars eru Krist-
björg Sigurbjörnsdóttir, fulltrúi á
hjúkrunarheimilinu Eir í Reykja-
vík, Guðrún Helga Geldzahler
deildarstjóri á dagheimili í Chic-
ago í Bandaríkjunum, og Þórólfur
Stefánsson, fyrrverandi trésmið-
ur á Egilsstöðum. Systir Einars,
Jónína Stefanía Sigurbjörnsdótt-
ir, lést árið 1993. Einar var
ókvæntur.
Útför Einars fer fram frá Egils-
staðakirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
tengdaforeldrar mínir
hættu búskap fluttust
þau að Lagarási 2 á
Egilsstöðum og starf-
aði Einar þar lengst af
hjá Pósti og síma.
Við Einar vorum
báðir kórfélagar í
kirkjukór Egilsstaða-
kirkju og kynntist ég
einna best á þeim árum
mannkostum Einars.
Einar hafði góða nær-
veru, var frekar hlé-
drægur en tryggur sín-
um vinum. Hann hafði
gott auga fyrir listum
bæði tónlist s.s. karlakórsröddum og
eins fyrir danslist en Einar var einn
af stofnendum dansklúbbsins Fiðr-
ildanna á Egilsstöðum. Einar var
metnaðarfullur á sinn hátt og hafði
ætíð sérstakan áhuga á góðum bíl-
um. Það er með söknuði að ég kveð í
dag góðan vin og mág.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Blessuð sé minning Einars Sigur-
björnssonar.
Svavar Stefánsson.
Kæri Palli okkar. Nú er komið að
kveðjustund, sem er okkur sannar-
lega erfið en jafnframt erum við
þakklát fyrir að þú fékkst að fara svo
hljóðlaust heima hjá þér í Pálsgarði,
það hefði ekki átt við þig að liggja á
spítala.
Dagurinn þegar kallið kom er lík-
lega engin tilviljun, föstudagurinn
langi, þjáningardagur frelsarans
þegar þú ,,varst leystur þrautum
frá“. Páll fluttist á nýbyggt sambýli
að Pálsgarði 2 á Húsavík haustið
1994 er lokun Sólborgar á Akureyri
stóð fyrir dyrum. Þar hefur hann bú-
ið ásamt Atla Viðari, Áslaugu,
Bjarna, Guðmundi og Eyþóri, sem er
látinn.
Palli minn, þú hefur verið hús-
bóndinn á heimilinu enda elstur, þú
lést þér einkar annt um sambýlisfólk
þitt, ef einhver var úti varst þú ekki í
rónni fyrr en hann var kominn í hús.
Þú þurftir að hafa allt á sínum stað,
allt í röð og reglu. Ef stóll var færður
úr stað varstu ekki ánægður fyrr en
hann hafði verið lagaður, stundum
þurftir þú að laga sjálfur og var það
viljinn einn sem hjálpaði þér við það.
Þú varst viljasterkur maður og
tókst þér einkar vel að koma okkur
PÁLL
JÓNASSON
✝ Páll Jónassonfæddist að Þverá
í Laxárdal 17. mars
1940. Hann lést á
heimili sínu, Sambýl-
inu Pálsgarði 2 á
Húsavík, 29. mars
síðastliðinn. Hann
var sonur hjónanna
Höllu Jónsdóttur og
Jónasar Snorrason-
ar. Systkini Páls eru:
Aðalbjörg, húsfreyja
í Kasthvammi, ekkja
Bergsteins L. Gunn-
arssonar; Hildur,
húsfreyja í Ár-
hvammi, gift Jóni Péturssyni; Sig-
rún, til heimilis á Þverá, en dvelur
á Heilbrigðisstofnun Þingeyinga;
Snorri, búsettur í Hafnarfirði;
Jón, bóndi að Þverá, látinn; og Ás-
kell, ábúandi að Þverá.
Útför Páls fer fram að Þverá í
Laxárdal í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
starfsfólkinu í skilning
um hvað það var sem
þú vildir. Þar sem þú
hafðir ekki mál notaðir
þú svipbrigði, leiddir
okkur áfram eða hrein-
lega krafðist þess að við
sinntum þér. Þótt þú
værir oft kröfuharður á
starfsfólkið og vildir að
þér yrði sinnt ekki
seinna en strax, var þér
ávallt fyrirgefið, því þú
varst svo skemmtileg-
ur, enda oftast kallaður
óðalsbóndinn, húsbónd-
inn eða höfðinginn.
Fyrir rúmlega þremur árum réð-
ust þið íbúarnir í það að kaupa ykkur
bíl í félagi, sem auðvitað var á þínu
nafni. Það hefur veitt ykkur margar
gleðistundir og gert líf ykkar inni-
haldsríkara.
Og oft, Palli minn, þegar dökkt var
í sinni og erfiðleikar í sálinni var eina
ráðið að fara með þig í bíltúr og þú
náðir að jafna þig.
Á sextugsafmæli sínu fyrir tveim-
ur árum afhenti Páll íbúum sambýlis-
ins gjafabréf fyrir heitum potti. Sá
nuddpottur er gersemi fyrir fólk með
mikla fötlun. Páll varð sjálfur yfir sig
hrifinn af að fara í pottinn, þar leið
honum vel, þar linuðust giktarverk-
irnir, þar vildi hann vera en helst
hafa sem flesta með sér.
Nú er ansi tómlegt á Pálsgarði,
sérstaklega í stofuhorninu, þar sem
þú varst vanur að sitja í þínum hús-
bóndastól, með kaffi í glasi, skrá í
hönd og horfa á sjónvarpið.
Við kveðjum þig með kærri þökk
fyrir að hafa fengið að kynnast þér.
Systkinum Páls og fjölskyldum
þeirra vottum við okkar dýpstu sam-
úð.
Síðustu orð okkar til Páls birtast í
vísu er starfsmaður orti sem síðustu
kveðju í bókina hans.
Höfðinginn er héðan farinn,
himnaríki að sjá.
Yfir honum englaskarinn
ávallt vaka má.
(I.G.)
Guð blessi minningu Páls Jónas-
sonar.
Íbúar og starfsfólk, Pálsgarði.
Hinn 25. marz sl. lézt á Hjúkrun-
arheimilinu Klausturhólum á
Kirkjubæjarklaustri náfrænka mín,
Guðrún Árnadóttir frá Efri-Ey. Eru
þau þá öll farin yfir móðuna miklu
börn föðursystur minnar, Sunnefu
Ormsdóttur, sem lengi bjó í Efri-Ey
með manni sínum Árna Jónssyni frá
GUÐRÚN
ÁRNADÓTTIR
✝ Guðrún Árna-dóttir fæddist að
Efri-Ey I í Meðal-
landi í V-Skaft. 16.
október 1907. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Klaustur-
hólum á Kirkjubæj-
arklaustri 25. mars
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Árni
Jónsson, f. 8.10.
1875, d. 21.3. 1946 og
Sunneva Ormsdóttir,
f. 23.4. 1884, d.
30.9.1976. Systkini
Guðrúnar voru Sig-
urlín, f. 8.12. 1905, d. 18.2. 1969,
Jón, f. 1.11. 1908, d. 25.12. 1992,
Bjarni, f. 1.5. 1911, d. 12.7. 1996
og Vilborg, f.
28.6. 1913, d. 9.4. 2001.
Guðrún átti heimili alla tíð að
Efri-Ey I, fyrst hjá foreldrum sín-
um og síðar hjá Bjarna bróður sín-
um og hans konu, nema síðustu
árin er hún dvaldi að Klausturhól-
um.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Langholtskirkju í Meðallandi í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
Auðnum í Meðallandi.
Guðrún var orðin há-
öldruð eða næstum 95
ára gömul. Líkamlega
hélt hún sér ótrúlega
vel, en því miður sótti
hana heim fyrir nokkr-
um árum sá minnis-
leysissjúkdómur, sem
marga hrjáir nú á dög-
um.
Var hvíldin henni því
kærkomin lausn frá
þessu jarðlífi.
Ekki verður sagt, að
mikill héraðsbrestur
verði, þegar öldruð
kona, sem næstum alla ævi sín
dvaldist á sama blettinum og brá sér
sjaldan út fyrir sveit sína, kveður
þennan heim. Vann hún búi foreldra
sinna allt það, er hún mátti, meðan
þeirra naut við, og síðan Bjarna,
bróður síns og fjölskyldu hans, með-
an kraftar entust.
Sjálf giftist Gunna, eins og hún var
oftast nefnd, ekki. Hins vegar var
hún sem móðir barna bróður síns, og
konu hans, Guðbjargar Runólfsdótt-
ur frá Bakkakoti. Veit ég, að þau
minnast frænku sinnar með söknuði
og virðingu.
Mig bar fyrst að garði í Efri-Ey
árið 1945 og kynntist þá þeirri gest-
risni og því hlýja viðmóti, sem ég og
fjölskylda mín nutum hjá þessu
mæta frændfólki alla tíð. Var sama,
hvort komið var í Uppbæinn eða
Miðbæinn. En allt er breytingum
undirorpið, og nú er flest það skyldu-
lið, sem næst stóð mér og mínum og
setti svip á Meðallandið um langan
aldur, annaðhvort horfið af sjónar-
sviðinu eða hefur dreifzt víðs vegar
um landið.
Þó eru tveir frændur enn ábúend-
ur í Efri-Ey.
Mér verður ævinlega minnisstætt,
hversu Gunnu frænku var umhugað
um, að þeir, sem að garði bar, fengju
einhverja næringu, hvort sem var
kaffi, matur eða jafnvel gisting. Já,
síðast þegar við hjónin komum að
Klaustri og hittum frænku mína, var
hún enn sama sinnis, þótt minnis-
leysið væri farið að segja til sín, og
spurði, hvort við hefðum ekki fengið
kaffi. Þannig starfaði undirmeðvit-
und hennar á sama hátt og þegar
hún var í fullu fjöri í Efri-Ey. Er gott
að muna nána frænku á þennan hátt,
þegar leiðir skilur.
Útför hennar fer í dag fram frá
Langholtskirkju í Meðallandi, en þar
hvíla foreldrar hennar og bræður og
margir forfeður hennar og okkar.
Að endingu sendi ég og fjölskylda
mín Efri-Eyjar fólkinu samúðar-
kveðjur okkar. Minnumst við öll.
Gunnu í Efri-Ey með þakklæti í
huga.
Jón Aðalsteinn Jónsson.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við með-
allínubil og hæfilega línulengd – eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.