Morgunblaðið - 06.04.2002, Side 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. APRÍL 2002 47
Það tekur mig sárt að þurfa að sjá
á eftir honum svo allt of snemma.
Ég vil votta foreldrum, systur og
öllum öðrum aðstandendum mína
dýpstu samúð.
Í von um að þér líði vel á nýjum
slóðum kveðjum við þig nú, kæri vin-
ur, hinstu kveðju.
Örlygur Atli Guðmundsson
og fjölskylda.
Það er óendanlega sárt að þurfa að
kveðja þig minn kæri vinur. Þegar
þessi orð eru skrifuð er ég staddur á
Ísafirði. Ég keyrði til Bolungarvíkur í
gær og þá rifjuðust upp margar
skemmtilegar stundir sem við áttum
saman þegar við dvöldum þar og unn-
um saman í frystihúsinu á daginn og
spiluðum á böllum um helgar. Þetta
sumar á Bolungarvík er einstakur
tími í minningunni, áhyggjuleysi og
bjartsýni voru það sem einkenndi
þennan tíma. Ekkert var ómögulegt,
vandamálin voru ekki vandamál held-
ur verkefni sem einungis þurfti að
leysa. Það var þó ekki slorið sem dró
okkur saman heldur hin dýra list,
tónlistin. Hæfileika á því sviði hafðir
þú mikla og þegar mig vantaði tón
eða hljóm leitaði ég til þín og þurfti
ekki að bíða lengi eftir svari. Þú varst
alltaf svo kátur og ávallt reiðubúinn
að hjálpa ef eitthvað bjátaði á. Mér
hefur alltaf fundist ég geta treyst þér
fyrir hverju sem er. Það var sá horn-
steinn sem vinátta okkar byggðist á,
gagnkvæmt traust og virðing. Erfitt
er að lýsa því hvað felst í slíkri vináttu
en þau vináttubönd bresta ekki, jafn-
vel þótt þú sért nú horfinn á braut.
Það er dýrmætt að hafa átt slíkan vin
og fyrir það er ég þakklátur.
Þegar fram liðu stundir völdum við
okkur ólíkan lífsstíl og tókumst á við
lífið á ólíkan hátt en þrátt fyrir það
dafnaði vinátta okkar. Vináttan var
gjöf okkar hvors til annars, án skil-
yrða og væntinga. Við skeggræddum
oft um lífið og tilveruna og leystum
lífsgátuna mörgum sinnum. Þótt
mörgum spurningum hafi verið svar-
að á svo skynsamlegan hátt hafði
okkur ekki tekist að leysa hina stóru
spurningu um tilgang lífs og dauða.
Þeirri spurningu er enn ósvarað fyrir
okkur sem eftir lifum. Ég bið fyrir
þér minn kæri vinur og vona að þú
hafir nú fundið þann frið og þau svör
sem við leituðum að. Ég trúi því að í
augnablikinu sé falinn gimsteinn,
óendanlega verðmætur, vandlega
hulinn draumum okkar og vænting-
um. Steinninn er kærleikurinn í allri
sinni dýrð, innsti kjarni okkar sjálfs,
og til að snerta hann þurfa draumar
okkar, skoðanir og væntingar að
víkja. Hjartans vinur, ég trúi því að
þú hafir nú fundið gimsteininn, sam-
einast kærleikanum og fundið frið.
Ég féll í þá gryfju að líta á það sem
sjálfsagðan hlut að hafa þig innan
seilingar, að geta alltaf hringt þegar
minnst varði og skipst á skoðunum og
ekki síst gamanyrðum eins og við
gerðum svo oft. Hvenær lærist manni
að njóta augnabliksins með okkar
nánustu nákvæmlega eins og stundin
birtist? Hvenær lærist manni að taka
ekki hversdagslega hluti sem gefna?
Það er í grámanum sem gimsteinninn
er falinn, sveipaður slæðu hversdags-
leikans. Það er besta gjöfin sem við
getum fært samferðamönnum okkar
því í andartakinu er uppspretta vin-
áttunnar og kærleikans.
Kæri vinur, ég kveð þig nú með
söknuði.
Ástvaldur Traustason.
Í dag kveð ég þig minn kæri
frændi og nafni, en þú kallaðir mig
alltaf nafna þegar þú varst lítill. Það
var að morgni 23. mars að ég fékk þá
harmafregn að þú værir allur, það
tók mig langan tíma að trúa því að þú
værir ekki lengur á meðal okkar, svo
ótímabær sem þinn hörmulega slysa-
legi dauðdagi var. Við svona tímamót
vill hugurinn reika til liðinna ára.
Reyndar hef ég fylgst með þér frá því
þú fæddist, en nokkurra ára hlé varð
á samleið okkar, þegar þú fluttist
ungur drengur til Svíþjóðar vegna
náms foreldra þinna. Að vísu heim-
sóttum við hjónin fjölskyldu þína
sumarið 1977 og fjölskyldan bar okk-
ur á höndum sér, sem hennar var von
og vísa. Frá þeirri heimsókn er okkur
ógleymanlegt ferðalag sem við hjónin
fórum ásamt þér. Við fengum lánað-
an fjölskyldubílinn, en við vorum al-
veg ókunnug í Svíþjóð og töluðum
vart orð í sænsku, sem þú talaðir sem
innfæddur. Með leiðsögn og túlkun
þinni varð ferðalagið ógleymanleg
skemmtiferð, þar sem glens og gam-
an þitt réð ríkjum.
Tónlistarhæfileikar þínir voru
óumdeildir og þar hefðir þú örugg-
lega getað náð enn lengra. Ekki var
ónýtt í góðra vina hópi að vita af þér
nærri ef gítar var til staðar, þá lékst
þú af fingrum fram nánast hvað sem
beðið var um. Eitt áttum við frænd-
urnir sameiginlegt varðandi tónlist-
ina, báðir vorum við sannir Bítla-
aðdáendur og ófá Bítlalögin lékst þú
á gítarinn fyrir mig.
Þinn aðall var þessi hispurslausa
glaðværð og glens, ásamt því að geta
skipt yfir í háheimspekilegar sam-
ræður, ef því var að skipta, og þú
varst vel heima í flestu sem bar á
góma, hvort heldur var úr fortíð eða
samtíð. Mér er það minnisstætt
hversu afburða vel þú varst lesinn um
heimsstyrjaldirnar fyrri og síðari
ásamt fleiri sögulegum efnum.
Að lokum viljum við Anna og
frændsystkin þín þakka þér allar
ánægjulegu samverustundirnar.
Elsku Jósa, Mundi, Helga Salbjörg,
Siggi Torfi og litlu drengirnir, ég og
fjölskyldan vottum ykkur okkar
dýpstu samúð og megi minning um
góðan dreng lengi lifa.
Sigurður Helgi Jóhannsson
og fjölskylda.
Sigurður Hrafn frændi minn var
aðeins nokkrum dögum yngri en ég.
Við þekktumst alltaf og vorum mikið
saman; sér í lagi þegar við vorum lítil
og hann var hjá ömmu sinni á Sauð-
árkróki. Þar var margt brallað og
einnig síðar í Laugarási og Reykja-
vík. Fjölmörg atvik koma upp í hug-
ann frá þessum tíma tengd leikjum,
alls konar uppátækjum og óteljandi
prakkarastrikum.
Siggi Hrafn bjó yfir miklum per-
sónuleika. Hann hafði sterka og
óvenjulega krefjandi návist. Það var
alltaf líf og fjör í kringum hann. Hann
var skarpgreindur og skemmtilegur,
en um leið sjálfum sér og öðrum erf-
iður. Hann var stríðinn, músíkalskur,
gáfaður, ógleymanlegur og heillandi.
Siggi Hrafn dó af slysförum fyrir
aldur fram. Ekki gafst ráðrúm til að
kveðja og það er alltaf erfitt. Ég votta
Jósu og Guðmundi, Helgu Salbjörgu
og fjölskyldu hennar og öðrum ást-
vinum hans samúð mína. Þeir, sem
kynntust Sigurði Hrafni, gleyma
honum aldrei.
Ingibjörg Ásta.
Það er engin einföld leið til að
skýra frá andláti vinar og það er
heldur engin leið að útskýra hvernig
þér verður innanbrjósts þegar slík
fregn berst þér til eyrna. Eitthvað á
þessa leið hugsaði ég eftir að vinur
minn frá menntaskólaárunum á
Laugarvatni hringdi í mig og sagði:
„Ég flyt þér nú engar gleðifréttir,
hann Siggi læknisins er dáinn …“
Hvað er manni efst í huga þegar slík-
ar fregnir berast? Trúlega er það ein-
hvers konar söknuður. Söknuður
vegna þess tíma er við áttum saman
allir félagarnir á heimavistinni á
Laugarvatni og er liðinn. Söknuður
vegna heimsóknanna í Stuðlaselið
meðan við báðir bjuggum í Reykja-
vík. Söknuður vegna þeirra ára sem
nutum ekki samvista og ræktuðum
ekki nægilega vináttuna hin seinni ár.
Þegar ég hugsa til baka finnst mér
eins og við Siggi höfum aldrei verið
sammála um neitt, en einhvern veg-
inn finnst mér að það hafi aldrei skipt
nokkru máli. Vinátta menntaskólaár-
anna er þannig gerð. Hún er óháð
skoðunum manna og leiðunum sem
þeir velja sér í lífinu. Hún bara er.
Eitt eftirminnilegasta atvik lífs
míns er tengt Sigga læknisins. Þann-
ig var að eftir gleðskap á heimavist-
inni á Laugarvatni vorið 1993, þar
sem við tíu ára stúdentar komum
saman, fórum við félagarnir í gufu.
Það upplýsist hér, ef einhver skyldi
ekki hafa vitað það, að sjálfsagt þótti
á þessum árum að klifra yfir veggi
gamla gufubaðsins við Laugarvatn
og fara í gufu. Við strákarnir fórum
upp á þak og sigum þaðan niður á
hellulagða stéttina fyrir neðan. Flest-
ir. Ekki Sigurður Hrafn. Þótti honum
lítilmannlegt að síga svona niður og
stökk því þessa mannhæð eins og
ekkert væri. Léttleiki og lipurð var
sjaldan nefnt sem einn af höfuðkost-
um Sigga og vildi því ekki betur til en
að hann brotnaði á báðum hælum
þegar niður kom. Fótamein þessi
voru reyndar ekki staðfest þarna á
staðnum og þrátt fyrir að Siggi
kveinkaði sér og gæti sannarlega
ekki stigið í fæturna báru menn sig
þó mannalega og ekki átti þetta
smáóhapp að skyggja á samgleðina.
Ég bauðst m.a. til þess að bera hann á
herðum mér upp í skóla og lét ekki
sitja við orðin tóm heldur hafði í
frammi tilburði í þá veru að hefja
manninn á loft. Svo óheppilega vildi
til að Sigurður rak þá hné í andlit
mér. Af hreinni slysni auðvitað en á
þeirri stundu var ég einhvern veginn
ekki alveg dús við sjúklinginn. Réð
þar mestu að viku seinna stóð til að
ég gengi í heilagt hjónaband og þótti
mér ekki fýsilegur kostur að koma
heim til minnar heittelskuðu með
fagurblátt glóðarauga í farteskinu.
Allt fór það nú reyndar vel en ég vissi
að Siggi hafði miklar áhyggjur af
þessu atviki. Hann hringdi til að vita
um niðurstöður málsins, var greini-
lega mikið niðri fyrir og hafði mestar
áhyggjur af brestum í vináttu okkar.
Ég á hinn bóginn, eins og asni, böl-
sótaðist út af þessu lengi. Allt of
lengi.
Ég átti ekki erindi til Reykjavíkur
í nokkuð langan tíma eftir þetta og
eins og gengur þegar langt er á milli
manna fyrndist yfir þennan atburð
en því sterkar kom hann fram í huga
mér þegar ég fékk jólakort einu og
hálfu ári síðar þar sem stóð: „Ég ætla
rétt að vona að glóðaraugað sé hjaðn-
að! Við þurfum að taka upp þráðinn
fljótlega. Þinn vinur, Siggi Hrafn.“
Þá fyrst skildi ég þvílíkur reginasni
ég gat verið og þvílíkur tilfinninga-
maður Sigurður var. Hafði þetta leg-
ið á honum eins og mara allan þennan
tíma.
Mikið fann ég hvað við glöddumst
báðir þegar við sátum næst saman
þegar ég kom til Reykjavíkur. Í einu
vetfangi urðum við skólastrákar á
nýjan leik, ekki sammála um neitt, en
það skipti bara ekki nokkru máli. Það
átti einhvern veginn svo vel við.
Öll þessi saga er lýsandi fyrir Sig-
urð Hrafn; seinheppinn, einlægur og
trúfastur. Þar tóku kostirnir löstun-
um fram.
Mikið er ég hræddur um að sam-
gleði árgangs ’83 verði miklum mun
dauflegri þegar Sigga læknisins nýt-
ur ekki lengur við en minningin lifir
um góðan dreng.
Guðmundi, Jósefínu og ástvinum
öllum sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Ólafur Týr Guðjónsson.
Elsku Siggi Hrafn. Ég mun alltaf
minnast löngu samræðnanna okkar í
eldhúsinu hjá mömmu þinni og pabba
áður fyrr. Ég man best tónlistarhæfi-
leikana þína, heimspekilegar hugleið-
ingar þínar um lífið og tilveruna og
svo man ég gamansemina og húm-
orinn. Við vorum að mörgu leyti lík í
okkur, höfðum bæði þörf fyrir grín og
gaman en sökktum okkur líka oft í
djúphyggnar og stundum dapurlegar
hugleiðingar. Þess vegna skildum við
svo vel hvort annað og náðum svo vel
saman sem raun varð á. Það sýndi
kímni þína við brúðkaupið mitt að
senda mér ,,hnapphelduna“ ef ég
skyldi þurfa að hafa stjórn á mann-
inum mínum, það vakti mikla kátínu
og þú vissir að svona fyndni félli mér í
geð.
Þú varst þekkingarleitandi, vissir
bæði svolítið um svo margt en einnig
mikið um margt smátt, því gastu rætt
við alla um hvað sem var, sem þeir
höfðu áhuga á, það var eiginleiki, sem
þú hefur fengið frá foreldrum þínum
og hafðir gott vald á. Það var alltaf
spennandi að spjalla við þig.
Bless, Siggi Hrafn, þín er sárt
saknað.
Kær kveðja frá frænku í Kaup-
mannahöfn.
Nina.
1 
2

 
3 
 
3  !"

 960A166A6
'  #!* 

B#CD
 5 ! +
, *-$!#! ## 
-$!# *!!" -!*;' ! ## 
 *%+ * ##  1+E) !
F2F)
-+ * ##   $ !"
0"&5 *!!" 6
2 ! ## 
%    * ## 
" &5 !3 +

    


  ,

 
9< 9>9


'2  G% (
 (!*:H
63 
 5

 
 -
4

&$
 6!"
 
!
!
 !
-
4


!"  %7$
%
# ()*!!"
> * # (!!"
)*# (!!"  &5#  ! ## 
# (!!" 0 ) *0 * ## 
"5((5 +
)
  2
  4
 
    3 

    3     
!




  

 -%2


 >& 5#CI
,!#(3&(+
,+& #  
+& #
8 + "!!"
0*
+ "! ##  % 5* *(!!"
! "! ## 
$  "!!"
%  "! ##  "(  8 J 
    "5+
6!"
       !"
 
   ,
!"
!
9
6 9
 " IK
&*
!

!
 4

24!"  8$
 2" 3  3 
!
! 0 !J).* ! ## 
 &5 *(!!"
 !#&5;' ! ## 
*$ *(! ##  1 )2 !!"
   &
1 )!!"
*(0 1 )!!"+
/" 3  3 
 !"
 



 
   ,


"  881
28-
 *:I
"! 
'*# ) ( !
'%" ! 5#:D3&+
9

2

!*


!!

,-,  
9
-
,
!4


 "  
*B *& ! ##  %  
+
 !#&'!!"
 *& !!"
6#"! ## 
% ( *1 ) *& ! ##  1  * !!"
5" 5((5+