Vísir - 05.07.1980, Blaðsíða 16

vísm
Laugardagur 5. jiill 1980.
vtsm
Laugardagur 5. júll 1980.
„Ég átti þess vissulega kost
aðverða bóndi að Hofi. Fað-
ir minn bauð mér upp á það,
en ég treysti mér ekki/ taldi
mig ekki mann til þess. Ég
vildi ekki nfða niður þá jörð
sem forfeður mínir höfðu
setiö með sóma. Enda er
það svo/ að ég hef verið lítið
gefinn fyrir umsvif um æv-
ina. Þar svipar mér til
nafna míns og frænda f Gröf
í Svarfaðardal/ sem þótti
heldur Iftill bóndi. Hann átti
lengst af eina á, en svo tvö-
faldaði hann bústofninn. Sú
dýrð stóð nú ekki nema árið,
að ég held, þá lógaði hann
annarri ánni. Góðbændur í
Svarfaðardal komu þá til
hans og létu í Ijós undrun
sína á þessu uppátæki og
spurðu, hvort honum hefði
ekki þótt betra að eiga tvær
ær en eina. Þá svaraði
frændi, sem frægt er orðið:
„Mér þótti það of umsvifa-
mikið".
Það er Gísli Jónsson,
menntaskólakennari á
Akureyri, sem hefur orðið f
helgarblaðsviðtali. Gfsla
þarf tæpast að kynna, svo
kunnur er hann orðinn af
sjálfum sér með þjóðinni.
Hann er kominn f rá Hofi f
Svarfaðardal. Ber hann líka
merki um uppruna sinn:
hefur búmannslegra yfir-
bragð en margur bóndinn,
rólyndur og yfirvegaður. Or
dalnum lá leiðin f Mennta-
skólann á Akureyri, þaðan f
Háskólann, síðan aftur í
Menntaskólann. Þar hefur
hann miðlað nemendum af
þekkingu sinni sfðan, en
hefur vfðar látiðtil sfn taka:
er einn af forystumönnum
Sjálf stæðisf lokksins á
Akureyri og hefur sýnt
íþróttum mikinn áhuga.
Um þetta röbbuðum við
nafnarnir dagstund: létum
pólitíkina þó að mestu liggja
á milii hluta. Ég gef nafna
minum orðið, sleppi spurn-
ingum í texta, en læt það
skýra sig sjálft um hvað var
spurt.
Það var til þess tekið í
Svarfaðardal ef menn voru
skrýtnir
„Ég nefndi áöan frænda minn og
nafna I Gröf, segi raunar oft sögur
af skrýtnum Svarfdælingum. tJt frá
þvi hafa menn viljaö halda aö
sveitungar minir hafi veriö ein-
hverjir furöufuglar og kauöar yfir-
leitt. Þá hef ég svaraö þvi til, aö
þaö hafi veriö tekiö til þess i Svarf-,
aöardal, ef menn voru eitthvaö
Þórarinn sagöi þaö...
skrýtnir, en i ööriun sveitum virö-
ast slikir menn ekkert hafa skoriö
sig úr fjöldanum.
Ég get nefnt annan frænda minn,
Jón Sigfússon Skrikk, en viöurnefn-
iö var stytting úr Skriöukotslangur.
Kom þaö til af þvi aö maöurinn var
frá Skriöukoti og var langur. Hann
varö frægur af ýkjusögum sinum:
var okkar Munchausen, laug aldrei
öörum til meins. Hann sagöi til aö
mynda frá þvi, aö eitt sinn hafi
hann fariö til Noregs meö Hannesi
Hafstein til aö sækja simann. Þá
átti Noregskóngur aö hafa spurt:
Hver er þessi stóri og myndarlegi
maöur meö þér Hannes minn! Þá
gat hann þess aö I leiöinni heföi
hann setiö yfir 70 sængurkonum og
tekiö á móti börnum þeirra.
Eitt sinn sagöi Jón Skrikkur afa
minum frá þvi aö hann heföi byggt
brú yfir Héraösvötnin i Skagafiröi.
Afi spuröi um lengd brúarinnar, en
Jón fékkst ekki til aö gefa þaö upp f
metrum né álnum heldur sagöi:
Þaö var stifur klukkutima gangur
yfir hana. Viö þá brúarsmlöi fékk
hann llka „semant” I eyrun og
missti heyrnina. Leitaöi Jón til
læknis á Sauöárkróki viö heyrnar-
leysinu. Sagöi hann lækninn hafa
boraö I eyraö, en heyrnin heföi ekki
komiö fyrr en borinn stóö út um hitt
eyraö. Fyrir læknisaögeröina varö
Jón aö gjalda meö öllum sauöum
sinum, aö eigin sögn, en auövitaö
átti hann enga sauöi. En þetta var
nú útúrdúr.”
,/Hafði snemma gaman af
að læra á bók"
„Afi minn og alnafni á Hofi var
gildur bóndi I viöri merkingu þess
orös, mikill umsvifamaöur 1 sinni
sveit, óhætt aö kalla hann sveitar-
höföingja á slnum tlma. Þaö var
hins vegar sagt aö ekki heföi hann
veriö mikill fjárbóndi. Til marks
um þaö var þess getiö aö hann heföi
ekki þekkt ærnar slnar. Þessu var
hins vegar öfugt fariö meö mig. Ég
var og er vonandi ennþá fjárglögg-
ur, haföi ákaflega gaman af sauöfé
— og kúm reyndar lika — og hef
enn. Þekkti ég allar ærnar heima
meö nafni. Hins vegar hefur mér
alltaf staöiö beygur af hestum.
Ég haföi snemma gaman af aö
læra á bók og var settur til mennta,
eins og þaö var kallaö i þá daga. Ég
var þr já vetur I barnaskóla og haföi
gaman af. Sérstakt yndi haföi ég af
þvi aö læra ljóö og þvi um llkt.
Kennari minn var Þórarinn
Kristjánsson Eldjárn á Tjörn, faöir
Kristjáns forseta og Hjartar bónda
aö Tjörn. Var hann afbragösgóöur
kennari og ekki slöur góöur maöur.
Ég var 12 ára gamall þegar ég
hætti I barnaskólanum. Þaö var
ekki leyfilegt aö hætta skólagöngu
svo ungur nema aöstandendur lof-
uöu aö sjá fyrir einhverri kennslu.
Þá var þaö aö foreldrar mlnir
fengu mér og fósturbróöur minum,
Pálma Péturssyni, einkakennara
um tima. Eins léöu þau húsnæöi á
Hofi til aö halda unglingaskóla I
einn vetur.
Þaö var einstaklega skemmti-
legur timi. Auk okkar fósturbræör-
anna voru I skólanum frændsyst-
kini min frá Sökku: Halldór Arason
og dætur Gunnlaugs fööurbróöur,
Halldóra, Dagbjört og Jóna, Lárus
Blómkvist Haraldsson frá Ytra-
Garöshorni, siöar pipulagninga-
maöur á Akureyri látinn fyrir
nokkrum árum, og Jón Hallgríms-
son frá Uppsölum, sem nú starfar
hjá Oliusöludeild KEA á Akureyri.
Fræöarar okkar voru tveir: Ingi-
mar Óskarsson, grasafræöingur og
Ragnar Stefánsson frá Brimnesi á
Dalvik. Ingimar var fyrri hluta
vetrarins og Ragnar seinni hlut-
ann. Báöir höföu þeir fæöi og hús-
mál til komið...
næöi aö Hofi. Ragnar haföi nýlokiö
námi frá Verslunarskólanum og
var brennandi i andanum aö kenna
okkur bókfærslu og tungumál.
Hann var lika mikill félagi okkar
þvi hann var svo litiö eldri en viö
krakkarnir.
Eftir þetta var ég um tima hjá
Stefáni Snævarr, sem þá var oröinn
dögum er mér hvaö skólafélagar
mlnir tóku mér vel, hvaö ég átti
greiöa leiö inn i hópinn. Einnig
þótti mér mikiö til um ýmsa af
kennurunum, ekki sist skólameist-
ara. Hef ég oft undrast þaö kenn-
araval sem viö nutum. Margir
minnast sinnar fyrstu göngu inn
skólaganginn, þegar þeir rifja upp
...aö ég læröi sögu.
ara um aö mæta til yfirheyrslu.
Merkilegast þótti mér hvaö Sigurö-
ur tók þessu málefnalega. Hann
var ekkert aö andæfa þvl, út af
fyrir sig, þótt viö færum I kröfu-
gönguna. Hannsagöi bara: Krafan
sem þiö báruö fram var svo óskyn-
samleg. Siöan tindi hann fram
skýrslur og skilrfki frá liönum ár-
„Að geta
þess heldur
sem gott er”
Gisli Jónsson, menntaskólakennari
á Akureyri i Helgarbladsvidtali
sóknarprestur aö Völlum. Hann
bjó mig undir frekara langskóla-
nám.”
„Oft undrast það kennara-
val sem við nutum"
„Voriö 1942 fór ég til Akureyrar
og tók utanskólapróf upp I 3. bekk,
sem ekki var óalgengt I þá daga.
Gekk þaö áfallalltiö.
Eftirminnilegast frá þessum vor-
Gtsli Jónsson var formaöur stúdentaráös hálft kjörtimabil, en var þá settur af vegna stuönings viö Inngöngu tslands I Atiantshafsbandalagið. A
myndinni eru f.v.: Pétur Þorsteinsson, stud.jur. nú sýslumaöur I Búöardai; Páll Theodórsson stud. polyt., eölisfræölngur I Reykjavik, Stefán
Hltmarsson stud.jur. bankastjóri I Reykjavlk; Sigurjón Jóhannesson stud-mag. skóiastjóriá Húsavlk; GIsll Jónsson fyrir boröendanum; Bjarni
Magnússon stud.oecon, framkvæmdastjóri IReykjavIk; Jón tsberg stucLjur., nú sýslumaöur á Biönduósi; Tómas Helgason stud.med. yfirlæknir
i Reykjavlk; Gunnar Hvannberg stud. oecon, viöskiptafræöingur I Reykjavlk.
sin fyrstu kynni af skólanum. Þaö
er svo einkennilegt meö mig, aö
mér er ómögulegt aö muna þá
göngu. En ég átti eftir aö eiga dýr-
lega daga I Menntaskólanum á
Akureyri.
Einu sinni „tekinn á hval-
beinið"
Þaö er svo margs aö minnast frá
Menntaskólaárunum, aö ég veit
varla hvaö ég á aö nefna. Blakiö
var þá nýlega komiö til sögunnar.
Ég haföi mjög gaman af þvi og
stundaöi þaö af miklum eldmóöi.
Ég er nú hættur þvi, hætti þegar
gömlu Hermannsreglurnar voru
lagöar til hliðar og alþjóöareglur
teknar upp. Hermannsreglurnar
voru miklu frjálslegri og blakið
miklu skemmtilegra á meöan þær
voru notaöar.
Ég var einu sinni „tekinn á hval-
beiniö” hjá Siguröi skólameistara.
Var vissulega vel sloppiö meö þetta
eina skipti. Ég var raunar ekki
einn. Meösekir mér voru Heimir
Askelsson Snorrasonar tónskálds
og Jón Finnsson Jónssonar, sem þá
var dómsmálaráöherra. Viö vorum
i máladeild og höföum fengiö leyfi
til aö fara I kröfugöngu 1. mal. Viö
vorum meö allstóran vasaklút sem
á var letraö meö varalit: „Niöur
meö stæröfræöi I máladeild”. Þaö
varö fljótt stór hópur sem fylkti sér
undir þetta merki og mér er ekki
grunlaust um aö viö höfum stoliö
senunni I þessari kröfugöngu.
Stuttu seinna bárust okkur þre-
menningunum orö frá skólameist-
um, hvern doðrantinn á fætur öör-
um, og sýndi okkur fram á meö ó-
rækum tölum og hárnákvæmum
útreikningum, aö stæröfræöi heföi
hækkaö meöaleinkunn mála-
deildarmanna ár eftir ár. Þessi
krafa okkar væri þvi I fyllsta máta
heimskuleg, hvernig sem á hana
væri litiö. Hitt er svo annaö mál, aö
þaö settist enginn á hvalbeiniö hjá
Siguröi. Þaö er þjóösaga.”
„Við getum kallað það
breytingaskeið"
„Ég gekk I Sjálfstæöisflokkinn
veturinn sem ég las til stúdents-
prófs, þá tvitugur aö aldri. Hef ég
veriö flokksbundinn siðan. Ég get
þó ekki neitaö þvi aö á Háskólaár-
unum hvarflaöi hugurinn til
vinstri, en þaö risti ekki djúpt. Viö
getum kallaö þaö breytingaskeiö.
„Astæöan fyrir þvi aö ég valdi
Sjálfstæöisflokkinn var sú, aö mér
fannst llklegast aö sjá hugsjónir
minar sem æskumanns rætast um
gott og betra þjóðfélag, ef Sjálf-
stæðisflokkurinn væri viö völd. Mér
fannst hann hafa þá stefnu, sem
mér þóknaöist best.
Hafi hugur minn einhvern tima
verið á reiki I stjórnmálum, þá
sannfæröist ég algjörlega eftir aö
hafa fylgst meö óeiröunum viö
Alþingishúsiö 30. mars 1949 vegna
inngöngunnar I Atlantshafsbanda-
lagiö, svo ofbauö mér framganga
sósialista. Þá var ég þingskrifari,
aö vlsu ekki á vakt, en haföi þau
réttindi aö geta vaöið inn og út um
Alþingishúsiö og þvl i góöri aöstööu
til aö tylgjast meö framgangi
mála.
Þó tók fyrst steininn úr viö um-
ræöur á þingi daginn eftir. Þá lagöi
ég um stund blokkina og blýantinn
til hliöar og skrifaöi ekki orö. Einn
þingmaöurinn lýsti sömu atburöum
og ég haföi horft á svo fjarri öllum
sannleika. Þaö var i eina skiptiö á
þingskrifaraferli minum, sem mig
langaöi aö standa upp, ber ja I borö-
iö og segja: Ég skrifa ekki þessa
helvltis lygi.
Annars hafa verið I mér margs-
konar pdlitisk veörabrigöi allt frá
barnæsku. Atta ára gamall var ég
æstur Bændaflokksmaöur og
fylgdist grannt meö kosningunum
1934. Man ég ennþá nöfnin á fram-
bjóöendum flokksins i öllum kjör-
dæmum landsins. Þaö olli mér lika
óskaplegum vonbrigöum þegar aö-
eins 3 frambjóöendur af þessu ein-
vala liöi náöu kosningu til Alþingis.
Þá fékk ég i svipinn vantrú á
islensku þjóöinni og dómgreind
hennar.”
„... þá byrjar mér að fara
aftur"
„Ég hef veriö fastráöinn kennari
viö Menntaskólann á Akureyri i 27
ár, og eitt og hálft ár til viöbótar
var ég hlaupastrákur viö kennslu.
Ég vil ekki segja aö ég sé aö hverfa
þaöan, þó ég hafi látiö aö þvi liggja
i blaöaviötali nýveriö, aö ég ætti aö
fara aö hugsa til hreyfings.
Ég held aö ég sé aö komast á
þann aldur, aö mér sé fullfariö
fram. Þá byrjar mér aö fara aftur.
Þess vegna er ég aö velta þvl fyrir
mér aö fara aö hætta, áöur en svo
illa er komiö fyrir mér, aö ég taki
ekki eftir þvi, þegar afturförin fær-
ist yfir mig.
Þaö hefur veriö mikil gæfa fyrir
mig aö kenna viö Menntaskólann á
Akureyri. lslensku hef ég kennt
allan þennan tima. Einnig Islands-
sögu á köflum. Ég vanrækti hana I
Háskólanum og var árangurinn á
lokaprófi I samræmi viö þaö. Þegar
Þórarinn Björnsson baö mig aö
kenna sögu spuröi ég þvl: Veistu
hvaö ég fékk á lokaprófi I sögu I
Háskólanum?
Já, ég hef nú pata af þvl, sagöi
Þórarinn, en þaö er mál til komiö
aö þú lærir hana og þú lærir hana
ekki af öðru betur en aö kenna
hana.
Þaö var nokkuð til i þessu og ég
haföi afskaplega mikiö yndi af sög-
unni þegar til kom.
Einn vetur var ég llka skikkaöur
til aö kenna latinu út úr neyö. Ég
var ekki hótinu betri heldur en
bestu nemendurnir. Ég kenndi
m.a. núverandi skólameistarafrú,
Margrétu Eggertsdóttur. Mér
fannst hún alltaf iviö betri en ég,
svo ég gaf henni 101 vetrareinkunn
til aö vera öruggur. Ég gat ekki
annaö og hún stóö lika undir þess-
ari einkunn á vorprófi.
„Mikiö er rætt um aö tilfinningu
fyrir málinu hafi hrakaö. Af
reynslu minni eftir tæplega 30 ára
móðurmálskennslu ræö ég aö þetta
sé ekki nema aö litlu leyti rétt,
breytingin er ekki eins mikil og
margir vilja vera láta. Auövitaö
breytist orðaforðinn á meira en
aldarfjóröungi: nýir hlutir, ný hug-
tök og ný viöhorf krefjast nýrra
oröa, nýrrar frásagnar og nýrrar
tjáningar. Bestu og verstu nem-
endurnir eru hvorki betri né verri I
Islensku en var. Hins vegar gefur
aö skilja aö eftir þvi sem stærra
hlutfall af hverjum árgangi sest á
skólabekk þá hlýtur miölungsnem-
endum og þaöan af lakari aö
fjölga.”
„Ekki gerð tilraun til að
kenna mér að tala"
„Ég gekk I gegn um allt skóla-
kerfiö, frá barnaskóla til Háskóla.
Alla þá skólagöngu var aldrei gerö
tilraun til aö kenna mér aö tala.
Eina tilsögnin sem ég hef fengiö á
þvi sviöi um dagana var á mælsku-
námskeiöi hjá Heimdalli. Ég hef
reynt aö æfa nemendur mfna I
framsögn og ræðugerð. Hef ég
lengi haft þann siö aö hefja hverja
kennslustund meö lióöalestri, sem
ég og nemendur skiptastá um.Ég finn
aö þvi litla, sem fariö er áö gera
fyrir nemendurna aö þessu leyti, er
tekiö þakksamlega, þeir leggja sig
fram og vanda allan undirbúning.”
„Sletti þá útlendum orðum
eins og mér sýnist"
„Þó ég hafi veriö meö þessa þætti
„Var afskaplega þægur
krakki"
„Nei, ég held ab ég hafi ekki
veriö baldinn á námsárunum I
venjulegum skilningi þess orös. Ég
var til dæmis afskaplega þægur
krakki og i Menntaskólanum var ég
til þess aö gera spakur. Ég er ekki
prakkari, held ég, og aldrei hef ég
getaö verib strlöinn.
Auövitaö hef ég gert margt af
mér, skárra væri þaö nú. Og aub-
vitaö reyndum viö nemendur I MA
aö leika á kerfiö, þaö þótti sjálf-
sagt. Viö höföum ekki rika þörf til
aö breyta þvl eöa bylta, en notfærö-
um okkur veikleika þess miskunn-
arlaust.
Þaö koma óróatfmabil I lifi allra:
ég byrjaöi ekki aö taka þaö út aö
marki fyrr en á Háskólaárunum.
Þá kom þaö fram I vanrækslu á
námi timunum saman, en i staöinn
kom ástundun holdsins lystisemda.
Þær lystisemdir áttu lika eftir aö
fylgja mér nokkuð lengi.
Nei, nei, ég er ekki frelsaöur frá
drykkjuskap. Ég er bara I hvild frá
degi til dags. Ég hef aldrei gengiö I
neitt bindindi. Ég drekk ekki i dag
og geröi þaö ekki I gær eöa hinn
daginn, en gæti hæglega byrjað á
morgun. Rlkiö er á slnum staö og
þar er nóg af dýrum veigum. Ég Ht
á alkohólisma sem sjúkdóm sem sé
meðfæddur. Mér hefur bráöum tek-
ist aö halda honum niöri I 5 ár, varö
fyrir einhvers konar kraftaverki,
þau gerast enn. Ég segi ekki um
mig eða nokkurn mann, aö hann
hafi oröiö alkohólisti. Hann er þaö
frá vöggu til grafar, jafnvel þó
hann smakki aldrei áfengi. Þennan
skilning legg ég I alkohólisma. Ég
get ráölagt þeim, sem hafa þennan
sjúkdóm virkan, aö leita til sam-
taka þeirra sem sjálfir eiga viö
sjúkdóminn aö striöa og kynna sér
þá reynslu sem þar er aö hafa.”
hvaö I, eru blak og borötennis.
Komst meira aö segja svo langt aö
keppa I borötennis fyrir KA, en viö
skulum ekki minnast á árangurinn.
Aftur á móti hef ég aldrei getaö
neitt i knattspyrnu. Faöir minn var
hins vegar góöur knattspyrnumaö-
ur, hafbi bæöi neistann og getuna,
og synir mlnir eru góöir knatt-
spyrnumenn. Engu aö síöur hefur
áhugi minn á knattspyrnunni veriö
ódrepandi.
Þrátt fyrir þetta getuleysi þótti
ég liötækur, þar sem litiö var úr-
valiö. Einu sinni keppti ég fyrir
Gamla garö i leik gegn Nýja garöi.
Var ég settur i markiö viö bágar
aöstæöur eftir vökunótt og illa
klæddur til knattspyrnuleiks. Eitt
sinn kom boltinn fljúgandi til min
og ég greip hann meö miklum til-
þrifum og var afskaplega stoltur af
þvi. Samstundis sendi ég boltann
fram á völlinn aftur, aö þvl er mér
fannst meö sömu glæsilegu tilþrif-
unum. Þaö tókst þá ekki betur til en
svo, aö boltinn lenti I bakhlutanum
á einum andstæöingi mlnum og
small siöan I markiö fyrir aftan
mig. Þetta mark réöi úrslitum og
eftir þaö var ekki sóst eftir mér til
markvörslu.
Ég skrifaöi um knattspyrnu I
tslending ein 10 ár. Þaö átti Arni
Kristjánsson, vinur minn og starfs-
bróöir, afskaplega erfitt meö aö
fyrirgefa mér, þvi hann haföi lltið
dálæti á þessari Iþrótt. Sjálf skrifin
sættu lika nokkurri gagnrýni. Ég
var nokkuð hrósgjarn og gár-
ungarnir sögöu aö ég spillti ungum
og efnilegum knattspyrnumönnum
meö þvi aö hrósa þeim allt of mikiö
og allt of snemma.
En þaö er I samræmi viö þann siö
sem ég hef lengi haft, aö geta þess
heldur sem gott er. Sérstaklega I
kennslunni, aö vera örlátur á hrós,
Blaklið6. bekkjar A veturinn 1945-46, sem vann blakbikar skólans þegar fyrst var um hann keppt. F.v.: Höröur
Helgason, nú læknir I Bandarlkjunum; Gisli Jónsson; Sigurjón Jóhannesson, skólastjóri á Húsavlk; Stefán
Guöjohnsen, lögfræöingur I Reykjavik, nú látinn; Sveinn Snorrason, lögfræöingur I Reykjavlk oe Jóhann-
es Gislason, verslunarmaöur I Reykjavlk. — Ljósm. E. Sigurgeirsson.
i fjölmiölum um Islenskt mál, þá
hef ég sem betur fer ekki fengiö á
mig stimpilinn „sá alvisi” á þessu
sviöi. Ég neita þvl hins vegar ekki
aö þetta getur hvílt nokkuö þungt á
mér. Hins vegar leyfi ég mér
stundum aö sleppa beislinu. Þá
segi ég viö fólk aö ég sé I frli. Sletti
ég þá útlendum oröum eins og mér
sýnist.
Áhugi fólks á þáttunum I
Morgunblaöinu hefur veriö svo
mikill, aö ég hef ekki viljað hætta
þeim. Mér berast bréf, þaö er
hringt I mig og ég jafnvel stöðvaður
á götu — guöi sé lof — annars væru
þessir þættir löngu liðnir undir lok.
Sumt fólk veigrar sér viö aö gera
þetta, en þaö er alveg óþarfi þvl
þetta er þaö besta sem þaö getur
gertmér. Veröi mér efnisvant, sem
ersjaldan, þá þarf ég ekki annaö en
bregöa mér niöur á bar, þar fæ ég
efni I heilan þátt á stuttri stundu.
Þar eru menn opnari, þaö losnar
um málbeiniö, eins og sagt er.”
„Hef aldrei getað neitt í
knattspyrnu"
„Þaö er mikil leikgleöi I mér og I
samræmi viö þaö hef ég alltaf haft
gaman af keppnislþróttum, hvort
heldur sem ég hef getað eitthvaö I
þeim eöa ekki. Einu llkamlegu
tþróttirnar, sem ég hef getaö eitt-
en varkár á gagnrýni. Þaö er mitt
mottóog þaö hefur gefist mér vel”.
Hér fer vel á aö setja amen eftir
efninu, um leiö og ég staðfesti þaö
aö Gisli Jónsson hefur lifaö sam-
kvæmt mottói sinu, þaö hef ég
reynt.
helgarviötaliö
Myndir og texti:
Gisli Sigurgeirsson
Ungur kennari meö áhugasama nemendur. Þeir eru f.v. Sigrún Stefáns-
dóttir, fréttamaöur hjá Sjónvarpinu, Einar Karl Haraldsson, ritstjóri
Þjóöviljans, og Vaigeröur Benediktsdóttir, skrifstofumaður Kröfluvirkj-
unar.