Vísir - 19.09.1980, Blaðsíða 14

vtsm
Föstudagur 19. september 1980.
18
MATUR OG ÞJONUSTA TIL
FYRIRMYNDAR í KOKKHÚSINU
J.S. hringdi:
Aldeilis er ég undrandi á frá-
sögninni um matinn og þjónust-
una i Kokkhúsinu i Visi á mið-
vikudaginn. Sá, sem þar lýsir
heimsókn sinni á staðinn hlýtur
að hafa veriö meira en litið
stressaður og skrýtið finnst mér
að hann skuli ekki hafa kvartað á
staðnum i stað þess að rjúka i
blöðin með sliku orðbragði og
þarna kemur fram.
Ég hef borðað á Kokkhúsinu
nokkuð reglulega undanfarna
mánuði og þar hefur að minu
mati ekki verið yfir neinu að
kvarta siður en svo. Maturinn
hefur verið m jög vel framreiddur
og þjónustan til fyrirmyndar.
Bréfritari hvetur menn til þess aö reyna þjónustu Kokkhússins f Lækj-
argötu, sem hann telur til fyrirmyndar.
Ýmsir, sem ég þekki og hef
kynnst undanfarið meðal annars i
Kokkhúsinu, eru mér sammála
um að ásakanir eins og þær, sem
birtust i bréfinu i Visi á miðviku-
daginn séu fyrir neðan allar hell-
ur og dettur okkur helst i hug, að
einhverjar annarlegar hvatir búi
að baki slikum skrifum, en ekki
heiðarlegt mat á þvi, sem fram
fer borið og þeirri þjónustu, sem
viðskiptavinirnir hafa orðið að-
njótandi hjá Kokkhúsinu.
Ég vil hvetja sem flesta til þess
að reyna þjónustu Kokkhússins
sjálfa, þannig að þeir geti dæmt
um hana, og bið menn að taka
með fyrirvara öllum skrifum af
þvi tagi, sem „hundóánægður”
lét frá sér fara á lesendasiðu Vis-
is.
Skiptiversl-
un fyrir
ungar píur
Ég á sextán ára dóttur, sem er,
að ég held, hvorki verri né betri
en gengur og gerist i dag. Hún
vann isumar fyrir ágætu kaupi og
keypti sér föt fyrir hvern eyri.
Nóg átti hún þó fyrir og vel það.
Nú er svo komið, að mér er um
megn að hýsa allar þessar buxur,
skyrtur, jakka, úlpur, skó og hvað
þetta heitir nú allt saman.
Ég er ekki ein á báti, margar
kunningjakonur minar standa
frammi fyrir þessu sama.
Eða þá peningarnir, sem i þessi
fatakaup fara, það er ekki litið.
Mér dettur i hug, hvort ekki væri
hægt að koma upp einhvers konar
skiptiverslun fyrir þessar piur,
sem fara einu sinni, tvisvar eða
kannski aldrei i þessi föt, sem
alltaf er verið að kaupa, en hafa
þó aidrei neitt til að fara i finnst
þeim.
Skilji þeir, sem skilið geta.
Klikkuð móðir,
að dómi þeirrar 16 ára.
Danslögin veröa
að vera fyrir alla
Fullorðin frú hringdi:
Mig langar aö koma ósk einni á
framfæri við Rikisútvarpið.
Við sem erum af eldri kynslóð-
inni og hlustum töluvert á út-
varpið, íinnst óréttlátt, að dans-
lögin á laugardagskvöldum séu
eingöngu fyrir unga fólkið. Hvers
vegna eru aldrei spilið gömul lög
þarna, svona i bland, þannig að
eitthvað sé fyrir alla'? Ég hef tal-
að um þetta við marga jafnaldra
mina og erum við öli á sama máli.
Hugsið lika um okkur eldri
borgarana, þegar þið veljið dans-
lögin
Konunni úr Vesturbænum finnst, aö skemmdarvargarnir, sem voru á feröinni I Kirkjugarðinum, ættu
að svara til saka.
ÚHÆFUVERKIN í KIRKJUGARÐINUM
Gömul kona úr Vestur-
bænum:
Alveg er ég yfir mig hlessa
vegna þessara skemmdarverka,
sem framin voru nótt eina fyrir
skömmu i Kirkjugarðinum. Þess-
ir vesalingar, að þeir skuli ekkert
annað hafa fyrir stafni!
Ég hef það fyrir reglu að ganga
mér tilhressingará hverjum degi
og fer ég þá iðulega eina ferð um
Kirkjugarðinn. Ef ég hefði
hitt þessa kauða i garðinum við
þessa iðju sina, hefði mér verið að
mæta. Ég er enn sterk og stæði-
leg, þótt gömul sé orðin og ég
hefði sýnt þessum drengjum i tvo
heimana,svoþeir hefðulengi haft
i minni. En það var svo sem eftir
þeim að gera þetta i skjóli myrk-
urs, enda sannkallað myrkra-
verk.
Svona menn ættu að svara til
saka. Við sem erum enn guð-
hrædd, erum viss um, að geri þeir
það ekki hérna megin, þá bara
hinu megin.
Húrra fyrlr Páin
Sjónvarpsáhorfandi
hringdi:
Þótt ég horfi ekki mikiö á sjón-
varp, læt ég fréttirnar þar aldrei
fram hjá mér fara. Hvað er notá^
legra eftir uppvaskið, en setjast
með kaffibollann sinn i siólinn fyr
ir framan sjónvarpið og fá helstu
heimsviðburði bókstaflega inn i
stofu til sin? Ég get ekkert hugsað
mér betra. Punkturinn yfir i-ið á
fréttunum eru samt veðurfrétt-
irnar, það er að segja, ef sjálfur
Páll Bergþórsson, birtist á skján- |
um. Af öllum veðurfræðingunum, <
er hann sá sem teiknar best, sá ,
sem er gagnorðastur, sá sem hef- I
ur bestu röddina, svo ekki sé talaö .
i um öll huggulegheitin, sem mað
urinn býr yfir.
Af hverju býr ekki sjónvarpið
til heimildamynd um veðurstof-
una, þar sem Páll yrði sögumað-
ur? Þessi mynd gæti siðan veriö
endursýnd með vissu millibili i
sjónvarpinu. Annað eins er nú
sýnt afheimildamyndum og ann-
aðeins er nú endurtekið i þessu
sjónvarpi.
Með kærri þökk fyrir veður-
fréttirnar og vertu sem oftast á
skjánum, Páll Bergþórsson.
Sjónvarpsáhorfandi vill Pál
Bergþórsson sem oftast á skjá-
inn.
sandkorn
Mátturlnn
og Dýrðln
Mogginn hefur nokkrar krass-
andi setningar eftir mennta-
málaráðherra á þriðjudaginn
var:
VALDIÐ ER HJA MÉR.
FÓLK A ENGAN RÉTT A AÐ
VITA AF HVERJU MÉR
FINNST HILMAR HÆFARI.
Er nema von að manninum
sárni, auðvitað verður hann að
fá að hafa sin leyndarmál.
ðsklljanlegt
Og svo var það maðurinn sem
æddi inn á lögreglustöð með
mynd i hendinni og sagði að
konan sin væri týnd og lög-
reglan yrði að finna hana.
Löggan leit á myndina, siðan á
manninn og spurði: Til hvers?
•
Þykjast -
penlngur
Hr. sandkornatinir.
Lán er, að þýskir i Austurriki
vilja ekki einu sinni nota is-
lenska peningaseðla á náðhús-
um þar, þegar mörlandar á
Keflavikurflugvelli (í tollfriu
versluninni) vilja heldur lifið
láta, en meðtaka greiðslu i Is-
lenskri mynt, sem meiri sé,
en... var það tuttugu þúsund
krónur? Allt, sem umfram er
verslað, skal greiðast i alvöru
peningum.
Þótt satt megi oft kyrrt liggja,
hefði ekkert sakað, þótt þessa
hefði verið getið að nokkru um
leiö. Þó ekki væri nema til að
bera blak af kömrunum i
Austurriki, þar sem þessi
vandfýsi gildir um hirðingu
óæðra endans.
G.P.
P.s.
Þetta bréf lá á borðinu hjá
mér, þegar ég kom að þvi úr
einum kaffitimanum I gær, og
ég sé ekki ástæðu til aö gera
aðra athugasemd við það en
þá að það eru aöeins 15.000 litl-
ar islenskar krónur, sem
verslunin i frihöfninni vill
móttaka af hverjum landa.
Eitt sinn sá ég aö visu landa
færa mikið hlaöna körfu til
gjaldkera, sem reiknaöi út að
verðið væri um 35.000 krónur.
Siðan hélt hann smá tölu um
aö hann mætti ekki taka við
svo miklu af islenskum pen-
ingum frá einum manni, þetta
væri skráð á spjöld upp um
alla veggi og væri haröbann-
að, o.s.frv. og siöan tók hann
við greiöslunni i ísl. kr.
Sandkornatinir.