Morgunblaðið - 27.10.2002, Síða 3

bróðir hennar er togarasjómaður í
Færeyjum.“
Þau gáfu sér góðan tíma í sigl-
inguna frá Danmörku, sem tók hálfan
mánuð í júlí sem leið. Þau komu við í
Leirvík á Hjaltlandi, í Færeyjum og
Vestmannaeyjum á leiðinni til Ís-
lands. Móttökurnar í Færeyjum voru
konunglegar. „Við gistum eina nótt í
Vogi á Suðurey hjá bróður Önnu.
Daginn eftir sigldum við til Húsavík-
ur, sem reist er á Sandi. Anna ólst upp
í þessum 100 manna bæ og á bryggj-
unni beið 15 manna móttökunefnd.
Búið var að draga fánann að húni,
lambalærið var í ofninum og viðtök-
urnar voru einstakar. Okkur leið eins
og ægilegum sæförum að sigla alla
þessa leið.“
– Sem þið auðvitað eruð, gellur í
blaðamanni.
„Nei, það er ekkert meira mál að
sigla þetta heldur en að keyra hring-
inn í kringum Ísland,“ svarar Arnþór.
„Svona bát munar ekkert um að lenda
í slæmu veðri. Þessir bátar þola miklu
meira en 50 til 100 tonna fiskibátar.
Yfirbyggingin er engin og ef þeir fá á
sig sjó, þá fer hann bara út aftur.“
Sofa betur ef báturinn ruggar
Í mestu vindrokunum meðan við-
talið á sér stað syngur í skútunni sem
dillar sér í takt. „Maður merkir vind-
inn ef maður er á sjó,“ segir Arnþór.
„Ef það hvessir hressilega verður
maður náttúrlega var við það. Sér-
staklega á veturna þegar mastrið er á,
því það tekur mikið á sig. Í Danmörku
tókum við það alltaf af á veturna og þá
verður maður ekki var við neitt, því
yfirbyggingin er engin á bátnum.“
Til stóð að taka mastrið niður í
þessari viku. „Ég veit bara ekki hvar
við eigum að geyma það,“ segir Arn-
þór. „Mastrið er 20 metrar og það
dugar enginn venjulegur bílskúr. Í
Danmörku var boðið upp á sérstakan
geymslustað fyrir möstrin. Ef við
finnum engan stað, þá verðum við
bara með mastrið. Okkur er nákvæm-
lega sama þótt báturinn ruggi. Við
sofum bara betur.“
Arnþór á tvö uppkomin börn úr
fyrra sambandi og segir ástæðuna
fyrir flutningunum heim þá að fjöl-
skyldan hafi verið farin að toga í sig.
Einnig hafi verkstæðið sem hann
vann á í Danmörku verið flutt langt
inn í land í Svíþjóð. „Þar gat maður
ekki verið með skútuna og því þurfti
ég að flytja mig um set. Sjálfsagt
hefði ég getað fengið vinnu í Dan-
mörku ef ég hefði leitað að ráði, en ég
datt niður á þessa vinnu á Netinu. Þá
var bara að sigla vestur í staðinn fyrir
austur.“
Þegar blaðamann bar að garði
fylgdist hann með manni ganga aftur
á bak út bryggjuna, því hann virtist
ekki geta tekið augun af skútunni, og
var það fyrir mildi forsjónarinnar að
hann endaði ekki í sjónum. Arnþór
segir ekki mikið um að fólk banki upp
á, en margir labbi á kajanum og skoði
skútuna. „Það getur verið gaman að
sitja hér og hlusta á hvað fólk talar
um fyrir utan þegar það horfir upp í
mastrið og spekúlerar.“
Ældi á hverjum degi
Aðeins nokkur skref eru á Kaffi-
vagninn og Arnþór segist stundum
fara þangað á morgnana um helgar til
þess að fá sér kaffibolla og líta í
Moggann. „Ég geri það ef ég vakna
tímanlega. Þar er þröng á þingi þegar
komið er fram á morguninn, þannig
að maður þarf að vera snemma á ferð-
inni. Annars erum við heimakær og
gerum lítið af því að fara úr bátnum.
Hér líður okkur vel og þurfum ekki að
leita annað til að fá frið í sálina. En við
notum auðvitað helgarnar til að heim-
sækja vini og kunningja og fjölskyld-
una.“
Svo kemur mamma reglulega í
heimsókn, en hún býr í Kópavogi.
„Munurinn á flóði og fjöru er mikill
og þegar fjarar getur báturinn verið
sex metrum lægri en bryggjan,“ segir
Arnþór. „Þá kallar hún bara:
„Heyrðu, við sjáumst á Kaffivagnin-
um eftir smástund.“ Hún er orðin 71
árs og ótrúlega spræk að príla hingað
niður í bátinn.“
Arnþór og Anna ætla að sigla aust-
ur í sumar, enda á hann systkini sem
búa þar og ólust þau upp saman á
Borgarfirði eystri. Hann hóf sjó-
mennsku á trillu árið sem hann
fermdist. Það var ekki ást við fyrstu
sýn. „Ég ældi hvern einasta dag allt
sumarið og líka sumarið eftir. Ég veit
ekki hvað hélt mér á sjónum allan
þennan tíma. En sem betur fer eltist
þetta af mér og síðan hef ég verið
bæði á togurum og fiskibátum.“
Tóku gömlu græjurnar með
Spurður um hvað þau tóku með sér
þegar þau fluttu um borð í skútuna,
nefnir Arnþór fyrst gömlu græjurnar
sínar. „Þær hafa fylgt mér síðan 1980
og virka ennþá, þannig að þær eru
notaðar. Við tókum mest af fötunum
með, eldhúsáhöld, hljóðfærin mín og
andskotann ekkert mikið meira.“
– Þú spilar á hljóðfæri?
„Ég spila á gítar og bassa. Svo spil-
aði ég á trommur áður fyrr þegar ég
var í bandi á Borgarfirði.“
„Það er erfitt að vera með settið
hérna,“ skýtur ljósmyndarinn inn í,
sem er að mynda bátinn og eigandann
í bak og fyrir.
„Já, settið kæmist ekki fyrir,“ segir
Arnþór og hlær. Svo heldur hann
áfram: „Við seldum innbúið eins og
það lagði sig og það sem ekki seldist
var gefið. Fyrst um sinn vorum við
samt með alltof mikið í bátnum og
höfum verið að henda ýmsu sem ekki
var rúm fyrir. En við keyptum ör-
bylgjuofn, sem er með grill og blást-
ur. Svo erum við með gaseldavél og
auðvitað kæli.“
– Þetta er mikil nálægð?
„Já, við veltum því mikið fyrir okk-
ur. Nú er ekkert hægt að hlaupa yfir í
næsta herbergi og skella hurðum.
Annaðhvort erum við í þessu saman
eða ekki. Og það hefur gengið vonum
framar. Þetta þjappar okkur saman.
Við erum samtaka og hjálpumst að
við allt.“
Íbúð með risastórum garði
Á venjulegum degi kemur Arnþór
heim klukkan hálf sjö. Ef Anna er
ekki á vakt hittast þau þar og fá sér að
borða. Svo horfa þau á fréttirnar, líta í
bíó eða sækja tónleika. „Þetta er bara
eins og hjá öðru fólki. Fyrir okkur er
þetta bara heimili – lítið frábrugðið
því að búa í húsi.“ Í skútunni er vatns-
hitakútur, þannig að heitt vatn kemur
úr krananum og hægt er að fara í
heitt bað. En Arnþór segir að þau fari
yfirleitt í sundlaugarnar. En ætla þau
að búa svona um ófyrirséðan tíma?
„Á meðan við nennum því, höfum
gaman af því og líkar það,“ segir Arn-
þór. „Við verðum þó ekki á Íslandi
þangað til við hrökkvum upp af. En
við ætlum að staldra við næsta ára-
tuginn. Svo förum við annað. Við er-
um ekki bundin af einu eða neinu. Við
þurfum ekki að bíða eftir að húsið
seljist eða losa okkur við innbúið. Við
tökum bara landtenginguna úr sam-
bandi við rafmagnið, leysum landfest-
ar og svo erum við farin.“
„Þetta er mjög lítil íbúð með risa-
stórum garði,“ segir ljósmyndarinn.
„Já, einmitt alveg feikilega stórum
garði,“ svarar Arnþór. „Og við þurf-
um enga garðsláttuvél.“
’ Nú er ekkert hægtað hlaupa yfir í
næsta herbergi og
skella hurðum. ‘
’ Ef það hvessirhressilega verður
maður náttúrlega
var við það. ‘
pebl@mbl.is
’ Við erum ekkibundin af einu
eða neinu. ‘
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 27. OKTÓBER 2002 B 3