Morgunblaðið - 26.05.2003, Blaðsíða 22

MINNINGAR
22 MÁNUDAGUR 26. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Lundi V/Nýbýlaveg
564 4566 • www.solsteinar.is
✝ Kristinn Guð-mundur Magnús-
son fæddist í Vest-
mannaeyjum 26.
ágúst 1921. Hann
lést á Landakotsspít-
ala 15. maí síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Magnús
Sigurðsson, sjómað-
ur í Vestmannaeyj-
um, f. á Lambhúshóli
í V-Eyjafjallahreppi í
Rangárvallasýslu 26.
apríl 1893, d. 30.
mars 1927, og Fil-
ippía Þóra Þorsteins-
dóttir, húsfreyja í Vestmannaeyj-
um, f. á Upsum í Svarfaðardal 31.
ágúst 1893, d. á Siglufirði 30.
mars 1956. Foreldrar Magnúsar
voru hjónin Sigurður Sigurðsson,
bóndi á Lambhúshóli, og Þor-
björg Sveinsdóttir húsfreyja.
Foreldrar Filippíu voru Þor-
steinn Jónsson, bóndi og útvegs-
maður á Upsum, og Anna Björg
Benediktsdóttir, húsfreyja á Ups-
um. Systur Kristins eru Anna Júl-
ía, f. 7. júlí 1920, ekkja Guðbrand-
ar Magnússonar, kennara á
Siglufirði, þau eign-
uðust átta börn, og
Þorbjörg Erna, f.
31. október 1923,
lést á 4. aldursári.
Einnig átti Kristinn
samfeðra hálfbróð-
ur, Óskar, sem er
látinn fyrir nokkr-
um árum.
Kristinn var
ókvæntur og barn-
laus.
Kristinn fluttist til
Akureyrar með
móður sinni og syst-
ur eftir drukknun
föður síns. Þar og í sveitum Eyja-
fjarðar bjó hann sín æskuár og
vann sveitastörf o.fl. fram til þess
er hann fluttist til Reykjavíkur.
Hann smitaðist af berklum á ung-
lingsárum og dvaldi af þeim sök-
um á sjúkrahúsum, þ. á m. á
Reykjalundi þar sem hann vann
ýmis störf. Hans aðalstarf varð
svo stálhúsgagnasmíði sem hann
stundaði til starfsloka.
Útför Kristins verður gerð frá
Fossvogskapellu í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Í dag fylgjum við bróður mínum
og frænda okkar til grafar. Hann
lést 15. maí sl. Við nánustu ættingj-
ar viljum minnast hans með nokkr-
um orðum nú þegar hann er allur.
Enn á ný er ilmríkt vor
aftur fellur dögg í spor.
Kvakar ljúft í klettaskor
kom þú til mín.
(Jón I. Bjarnason.)
Þannig byrjar textinn við lagið
sem Kiddi frændi, eins og við syst-
urbörnin hans kölluðum hann alltaf,
samdi og fékk verðlaun í SKT-dæg-
urlagakeppninni fyrir u.þ.b. 50 ár-
um. Þessu kalli hefur hann nú hlýtt
því hann lést 15. maí sl. eftir löng og
erfið veikindi.
Við sem eldri erum af systkinun-
um munum vel hvað það var spenn-
andi þegar von var á Kidda norður
til Siglufjarðar í sína árlegu heim-
sókn til móður sinnar, Filippíu
ömmu, sem bjó heima hjá okkur.
Hann var mikill aufúsugestur því
hann var svo skemmtilegur og grín-
aðist og lék sér við okkur krakkana.
Hann steppaði eins og Fred Astarie
og svo flautaði hann dæmalaust flott
og spilaði listavel á gítarinn. Hann
lék líka ýmsar kúnstir fyrir okkur
svo við veltumst um af hlátri. Ekki
spillti það gleðinni yfir heimsóknum
hans að hann gaf okkur líka tyggjó,
en það var nánast ófáanlegt á þeim
árum. Þetta var þegar samgöngur
voru strjálar og bílar voru aðeins í
eigu örfárra og það var allmikil fyr-
irhöfn að fara í ferðalag norður í
land.
Kiddi var ekki allra og hafði sínar
skoðanir sem hann lét ekki aðra
hafa áhrif á og stóð fast á sínu. Hann
lifði ekki margbrotnu lífi og sóttist
ekki eftir veraldlegum gæðum, auði
eða metorðum og lét sér nægja það
sem nauðsynlegt var til lífsviður-
væris. Vinir hans voru fáir en góðir.
Það sem einkenndi hann var að allt
tildur var fjarri honum en hann var
mikill smekkmaður á föt og hafði
góðan húmor. Hann var alltaf
hreinn og strokinn og reyndar allt
sem í kringum hann var og bíllinn
glansandi fínn.
Hans aðaláhugamál voru stang-
veiði, knattspyrna og bílasport og
síðast en ekki síst tónlist. Eins og
við sögðum áður þá liggja eftir hann
dægurlög sem hann samdi í frí-
stundum sínum. Var hann afar mús-
íkalskur og átti gott plötusafn. Hann
var tónlistarmaður af Guðs náð og
gat leikið nánast á hvaða hljóðfæri
sem var þótt hann læsi ekki nótur.
Hann hafði mjög fágaðan og breiðan
tónlistarsmekk, allt frá óperum að
djassi, en líkaði síður við popp og há-
vaðatónlist. Nú síðast var það Sigur
Rós, sem var í miklu uppáhaldi, og
kunni hann vel að meta tónlist
þeirra ungu manna.
Kiddi var mjög handlaginn og
vandvirkni hans bera best vitni þeir
gripir sem eftir hann liggja en stál
var sá efniviður sem hann fékkst við.
Í mörg ár starfaði hann hjá Stál-
húsgagnagerð Steinars og þar urðu
til ýmsir listavel smíðaðir gripir og
t.d. svaf hann í forláta rúmi úr stáli
sem hann smíðaði sjálfur.
Hann var dágóður frístundamál-
ari og eftir hann eru til margar fal-
legar myndir. Hann tók þátt í mál-
verkasýningu í Lónkoti í Skagafirði
hjá vini sínum Jóni, staðarhaldara
þar, fyrir nokkrum árum.
Síðustu árin voru honum erfið.
Miklar þjáningar mátti hann þola og
reyndum við að létta honum stríðið,
líta til með honum og aðstoða hann
eftir bestu getu.
Við viljum að síðustu þakka öllum
sem önnuðust hann í veikindum
hans fyrir mikla alúð og umhyggju
honum sýnda. Að leiðarlokum þökk-
um við honum fyrir samfylgdina og
biðjum algóðan Guð að varðveita
hann og blessa.
Góðra er gott að minnast.
Anna Júlía Magnúsdóttir
og börn.
Kristinn Magnússon móðurbróðir
minn er allur. Á svona stundum
verður ekki hjá því komist að
staldra við og ígrunda lífið og til-
veruna. Tíminn líður óðfluga, erill
hversdagsins er ótrúlegur í nútíma-
samfélagi og streita og hraði eru
fylgifiskar hans. Við erum upptekin
við vinnu og dagleg störf, flýtirinn
er að verða okkur eðlislægur og
engu líkara en sólarhringurinn
styttist ár frá ári. Afleiðingin er sú
að þeir sem við elskum og standa
okkur næst, aldraðir foreldrar,
frændur og frænkur, mæta afgangi
og gleymast hálfpartinn í öllu
amstrinu. Okkur finnst engu að síð-
ur sjálfgefið að eiga góða fjölskyldu,
heilbrigð börn og að við séum heilsu-
hraust en það vill gjarnan gleymast
að þetta eru þættir sem allir fá ekki
notið. Þetta eru hinsvegar mann-
eskjurnar, sem við reiðum okkur á
þegar erfiðleikarnir banka uppá hjá
okkur sjálfum einn daginn. Kiddi
frændi var einn af þessum góðu ætt-
ingjum, ljúfur maður, kurteis, hæg-
látur og dagfarsprúður . Honum var
mjög margt til lista lagt, hann var
frábær teiknari, málaði olíumyndir
og samdi fallega tónlist. Hann vann
við stálsmíði alla sína starfsævi og
þar nýttist einstök verklagni hans
vel. Mér þótti miður, hversu seint ég
kynntist honum, en það var ekki að
ráði fyrr en ég fylgdi honum í gegn-
um hinar ýmsu rannsóknir, eftir að
hann veiktist fyrir nokkrum árum.
Þá sátum við daglangt og hann sagði
mér frá barnæsku sinni og uppvexti,
prakkarastrikum, vonum og vænt-
ingum til lífsins og tilverunnar. Þar
skynjaði ég sterklega söknuð hans
yfir að eiga ekki afkomendur, en
Kiddi var ókvæntur og barnlaus.
Norður til Siglufjarðar kom hann oft
á sumrin, þá á leið í laxveiði. Í einni
slíkri ferð færði hann mér undur-
fagran hlut sem hann keypti í út-
löndum. Ég starði hugfangin á þessa
listasmíð tímunum saman og hnoð-
aði saman þakkarbréfi til hans síðar
meir. En hún er óneitanlega und-
arleg, sú tilhugsun að eiga ekki eftir
að hitta hann oftar. Megi hann hvíla
í friði og Guð blessi minningu hans.
Filippía frænka, börn
og barnabörn.
Gamall fjölskylduvinur kvaddi
hér á dögunum. Það var hann Kiddi
okkar Magg, eins og við vorum vön
að kalla Kristinn heitinn Magnús-
son.
Við systir mín eldri minnumst frá
fyrri dögum heimsókna Kidda á
heimili okkar með eftirsjá. Kiddi
kallinn var alltaf svo skemmtilegur
og glaðlegur við okkur krakkana.
Hann lék alltaf við okkur og ærsl-
aðist með alls kyns ólíkindalátum
svo við urðum bæði glöð og ringluð
af öllu saman. Eitt sinn tók hann
handfylli af klinki úr vasa sínum og
lét mig hafa í skiptum fyrir vatns-
glas af sveppum sem ég hafði tínt og
vildi sýna honum. Að svo búnu fór
karl fram á gang og sturtaði öllu
gumsinu niður um ruslalúguna.
Hann var lítið gefinn fyrir sveppi og
hafði ákveðnar skoðanir á hlutunum.
Kiddi hélt heimili einn alla tíð, og
öll jól og meiri hátíðir var hann au-
fúsugestur hjá fjölskyldu okkar, en
Kiddi var gamall vinnumaður hjá
afa á Grund áður en hann fluttist
endanlega suður á mölina og gerðist
járnsmiður. Hann var alltaf vel til
hafður, hreinn og strokinn og hafði
gaman af glæsivögnum. Hann var
flinkur í höndunum og ýmislegt til
lista lagt. Á árum áður kom hann við
frjálsíþróttir og kórsöng og samdi
fáein lög fyrir dans- og sönglaga-
keppni og fékk verðlaun fyrir. Í frí-
stundum sínum breyttist járnsmið-
urinn í vængjaðan landslagsmálara,
sem dró stundum arnsúg með
pentskúfnum. Kristinn var heldur
frambærilegur landslagsmálari og
allnokkrar góðar myndir eru til eftir
hann. Hann var fyrstur manna til að
vígja galleríið okkar norður í Lón-
koti með sinni fyrstu og jafnframt
síðustu sýningu.
Að lokum langar okkur vinafólk
hans að kveðja gamlan vin og færa
ættingjum hans samúðarkveðjur.
Ólafur Jónsson.
KRISTINN G.
MAGNÚSSON
✝ Guðbjört Ólafs-dóttir (Lillý)
fæddist í Reykjavík
23. febrúar 1909.
Hún andaðist 14.
maí sl. á Landspítala
– háskólasjúkrahúsi
í Fossvogi. Guðbjört
var fjórða barn
hjónanna Ólafs
Magnússonar, tré-
smiðs og forstjóra,
og Þrúðar Guðrúnar
Jónsdóttur hús-
freyju. Systkini
hennar voru Magn-
ea Júlía Þórdís, f.
1898, d. 1988, Haraldur Valdi-
mar, f. 1901, d. 1988, Jóna Odd-
rún, f. 1905, d. 1983, Sigríður
Elín, f. 1911, d. 2001, Kristín
Sigríður, f. 1912, d. 1999, Sig-
urður Finnbogi, f. 1913, d. 1976,
Ólafur Markús, f. 1916, d. 1989,
Bragi, f. 1918, d. 1975.
Guðbjört ólst upp í Reykjavík
hjá foreldrum sínum og systk-
inum. Hún lauk venjubundnu
skólanámi þess tíma. Hún var í
námi við Verslunarskóla Íslands,
stundaði tungumálanám og
lærði orgel- og píanóleik. Hún
annaðist heimilisstörf á fjöl-
mennu heimili foreldra sinna
þar til hún giftist, en faðir henn-
ar rak verslunina Fálkann. Guð-
björt stundaði
íþróttir frá unga-
aldri, æfði frjálsar
íþróttir og fimleika
og var í þekktum
fimleikaflokki ÍR er
sýndi hér heima og
víða um lönd.
Stundaði sund og
sýndi dýfingar. Hún
hafði mikinn áhuga
á útivist og ferða-
lögum og ferðaðist
mikið með Ferða-
félagi Íslands. Hún
var m.a. skálavörð-
ur í Hvítárnesi á
Kili. Hún var alla tíð við góða
heilsu og fór allra sinna ferða
þar til síðustu tvö árin.
Guðbjört giftist 20. maí 1939
Arnljóti Jónsyni lögfræðingi, f.
21. desember 1903 á Vopnafirði,
d. 13. feb. 1970. Þau bjuggu all-
an sinn búskap í Reykjavík. Börn
þeirra eru: 1) Börkur Þórir flug-
virki, f. 1943, kvæntur Valborgu
Jónsdóttur; 2) Kolfreyja sjúkra-
liði, f. 1944; 3) Halla hjúkrunar-
fræðingur, f. 1947; 4) Grímkell
loftskeytamaður, f. 1949, kvænt-
ur Esther Ólafsdóttur. Barna-
börnin eru sjö.
Útför Guðbjartar fer fram frá
Fossvogskapellu í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Lillý, Sirrý og Stína, systurnar
þrjár, voru oftast nefndar saman
þegar ein þeirra, Kristín, móðir okk-
ar, rifjaði upp æsku- og uppeldisár
sín og ávallt fylgdi mikil hlýja og
væntumþykja. Nú kveður Lillý okk-
ur síðust þeirra og jafnframt síðasta
systkinið í hópi níu barna kaup-
mannshjónanna Þrúðar Guðrúnar og
Ólafs Magnússonar í Fálkanum. Þau
bjuggu með barnahópinn fyrst á
Rauðarárstíg 3, síðan Túngötu 34 og
loks á Flókagötu 18. Í fjórða sinn
kveður fjölskyldan fleiri en einn úr
hópnum með fárra daga millibili og í
síðustu viku fylgdust þær að sama
daginn Lillý og mágkona hennar,
Svanlaug Vilhjálmsdóttir, og fáum
dögum síðar var látin systurdóttirin
og frænka okkar, Þrúður Guðrún
Óskarsdóttir.
Hugurinn hvarflar ósjálfrátt til
þess tíma þegar hópurinn allur var
saman kominn, systkinin níu með
mökum sínum og börnum. Fáir
kunnu jafn vel og þau að gera sér
glaðan dag saman. Það var komið
víða við í samtali og bræðurnir
kepptu gjarnan hver við annan að
segja bestu sögu dagsins. En það
sem einkenndi þennan hóp öðru
fremur var glaðværð, sérstök reisn
og fágun. Við krakkarnir sátum ým-
ist með fullorðna fólkinu og vorum
ávallt dregin inn í samtölin eða við
kusum að vera í hóp saman enda ná-
komnari hvoru öðru en gerist og
gengur. Þannig kynntumst við systk-
inin móðurfólkinu okkar líka í tíðum
heimsóknum þeirra að Laugarvatni
og þangað kom Lillý oft í dagsheim-
sókn eða til lengri dvalar með fjöl-
skyldu sína.
Hvar sem Lillý kom lifnaði allt
umhverfið við og öllum var ljóst að
þar fór engin hversdagskona. Hún
gerði sér far um fágun í framkomu og
var lagið að gera hverja frásögn lif-
andi og bráðskemmtilega. Rétt eins
og Lillý, Sirrý og Stína voru ávallt
nefndar saman þegar minnst var á
fimleika, hjólareiðaferðir og hesta-
ferðir þá var einnig svo þegar ferðir á
vegum Ferðafélagsins bar á góma.
Þær deildu því áhugamáli líka og
fóru ótal ferðir saman og þá gjarnan
undir fararstjórn föður okkar.
Það var tilhlökkunarefni þegar
von var á Lillý og börnunum í heim-
sókn. Við systrabörnin átta vorum á
svipuðu reki og vorum fljót að týna
okkur í leikjum útivið eða inni og
þegar tímabært var að nærast tóku
systurnar á móti okkur með þeirri
hlýju sem þeim var tamt. Þegar við
áttum leið til Reykjavíkur, fjölskyld-
an öll eða eitthvert okkar, beið ávallt
opið hús hjá Lillý og móttökurnar
voru með þeim höfðingsbrag sem
einkenndi móðursystur okkar alla
tíð. Við fengum stundum að heyra
það systkinin að við hefðum erft stór-
lyndi og þrjósku úr föðurættinni og
varð þessi setning fleyg á heimilinu.
Við höfðum gaman af enda gerðum
við okkur ung grein fyrir því að þeg-
ar Lillý fylgdi sannfæringu sinni þá
áttu þessi orð ekki síður við um hana
sjálfa. Þeir tímar komu að best fór á
því að hver dveldi á sínum stað og
tíminn ynni á skoðanamuninum.
Á ferðalögum eins og í lífinu öllu
gekk Lillý léttstíg og hnarreist þótt
byrðin væri stundum þung. Í kvöld-
sól í Aðalvík á Hornströndum rifjaði
hún upp, rétt að verða sextug, fim-
leikaæfingar fyrir eitt okkar og við
tóku æfingar á jazzballetsporum sem
heilluðu hana. Kvöldið leið síðan inn í
nóttina eftir langan göngudag.
Við þökkum samfylgdina.
Jóhanna V. Haraldsdóttir,
Ólafur Örn Haraldsson og
Þrúður G. Haraldsdóttir.
Elskuleg mágkona mín, Guðbjört
Ólafsdóttir eða Lilly eins og systkini
hennar og vinir kölluðu hana, er nú
horfin yfir móðuna miklu. Öll erum
við meðvituð um að þangað liggur
leið okkar allra, en samt koma fréttir
sem þessar alltaf á óvart. Lilly var
kjarkkona og veit ég að margar erf-
iðar stundir gáfu henni styrk og kraft
til að berjast fyrir góðum málstað og
réttlæti.
Er ég minnist mágkonu minnar á
Njálsgötunni, þar sem við hjónin
bjuggum í sama stigagangi í nokkur
ár og þar var ávallt glatt á hjalla, er
Lilly mér minnisstæðust þeirra
systkinanna, m.a hversu bóngóð og
glöð hún var ávallt, enda höfðings-
lundin mikil eins og hún á ætt til.
Lilly, ég kveð þig nú með hrærð-
um huga og þakklæti og bið Guð að
vera með börnum þínum og fjöl-
skyldu.
Blessuð sé minning þín.
Ef guðleg frækornin geyma vilt þú
þá glæddu í sál þinni heilbrigða trú,
hún veitir þér ljós þegar leiðin er myrk,
hún léttir þér göngu með andlegum styrk.
Anna Hansen.
Kveðja frá ÍR
Íþróttafélag Reykjavíkur kveður
góðan félaga frá gamalli tíð, Guð-
björtu Ólafsdóttur.
Guðbjört var í fimleikahópi ÍR
sem gerði garðinn frægan, m.a. með
frækilegri för sinni til Noregs og Sví-
þjóðar 1927 og aftur ári seinna til
Frakklands, Englands og Skotlands.
Kunnáttu fimleikahópsins verður
best lýst með skrifum dagblaðs í Sví-
þjóð: „Og svo byrjaði algerlega sér-
stæð, dásamlega fögur sýning, sem
mundi leggja gjörvallan heiminn fyr-
ir fætur þessara íslensku stúlkna, ef
þær breyttu þessari fyrstu utan-
landsför sinni í heimssýningarför.“
ÍR kveður Guðbjörtu með þakk-
læti og vottar aðstandendum samúð.
Íþróttafélag Reykjavíkur.
GUÐBJÖRT
ÓLAFSDÓTTIR