Morgunblaðið - 13.06.2003, Qupperneq 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. JÚNÍ 2003 35
✝ Kristín Sölva-dóttir fæddist á
Sauðárkróki 1. októ-
ber 1905, næstelzt sjö
barna Stefaníu Ferd-
ínandsdóttur og
Sölva Jónssonar
smiðs. Hún lést á
öldrunardeild
Sjúkrahúss Sauðár-
króks 31. maí síðast-
liðinn. Systkini henn-
ar voru Albert
vélsmiður, f. 1903, d.
1971; Sveinn verka-
maður, f. 1908, d.
1994; Kristján vél-
stjóri, f. 1910, d. 1994; Sölvi vél-
stjóri, f. 1912, d. 1993; og tvíbur-
arnir Jónas verkstjóri, f. 1917, d.
1975, og Maríus prentari, f. 1917,
d. 1994. Örn Sigurðsson veðurat-
hugunarmaður, f. 1921, d. 1970,
bróðursonur Stefaníu, óx upp á
heimilinu frá unglingsárum.
Kristín ólst upp við Skógar-
götu, í Sölvahúsi sem svo er kall-
að, á glaðværu og gestrisnu heim-
ili þar sem margir litu inn. Hún
gekk í barnaskólann á Sauðár-
króki, vann síðan á
ýmsum heimilum,
lengst á Reynistað,
en starfsdagur henn-
ar var einkum innan
við búðarborð, fyrst
hjá Briem, en síðan
hjá Kaupfélagi
Skagfirðinga í hart-
nær hálfa öld. Þar
vann hún í vefnaðar-
vörudeildinni, Syðri-
búðinni, sem svo var
kölluð og löngum við
hana kennd, Stína í
kaupfélaginu, Stína í
Syðribúðinni. Hún
var meðal stofnenda Ungmenna-
félagsins Tindastóls, lét að sér
kveða með Leikfélagi Sauðár-
króks, í stúkunni, auk þess sem
hún söng með Kirkjukór Sauðár-
króks um áratuga skeið og var
heiðursfélagi hans. Síðustu árin
dvaldist hún á öldrunardeild
sjúkrahúss Skagfirðinga. Kristín
var ógift og barnlaus.
Útför Kristínar verður gerð frá
Sauðárkrókskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
„Á þetta litla barn að fara í skól-
ann?“ spurði Margeir Jónsson kenn-
ari þegar Stína kom í barnaskólann á
Króknum haustið 1914, ári yngri en
þá tíðkaðist. Henni var fengið sæti á
fremsta bekk hjá annarri lítilli
stúlku, Þuríði Rósantsdóttur. En sú
stutta var læs og hún var flugnæm.
Skólaljóðin lærði hún strax sem og
aðrar greinar sem börnum var gert
að nema í skóla. Hún hafði óbrigðult
minni, ekki einungis yfir það sem
hún las, heldur ekki síður á það sem
fyrir augu og eyru bar. Ég held hún
hafi kunnað lungann úr eldri sálma-
bókum, ótal ljóð eftir sr. Matthías,
Steingrím, Grím og Davíð, svo
nokkrir séu nefndir, auk alls konar
vísna og sönglaga sem sjálfsagt eru
hvergi til á bók. Einhvers staðar á ég
í kompu nokkrar vísur sem hún
lærði af Stefaníu ömmu, en hún aftur
af fólki sem hófst á legg um 1820.
Ættir kunni hún í þaula og fataðist
ekki að tíunda kynfylgjur og ættar-
kosti. Minni sínu hélt hún til loka-
dægurs. „Alltaf gáfuð, alltaf fróð, at-
hygli þú vaktir mína. Sífellt
skemmtin, sífellt góð, – svona ert þú,
kæra Stína“, orti Sigurður sýslu-
maður m.a. til hennar á fimmtugs-
afmæli.
Að loknum barnaskóla vann hún á
ýmsum heimilum, hjá Pálma Péturs-
syni á Króknum, hún var tvö sumur
á Völlum og Ingibjörg sendi hana þá
á saumanámskeið til Lilju á Víðivöll-
um, sem hún bjó síðar að, m.a. þegar
hún var í bakaríinu hjá Snæbirni og
Ólínu, en lengst var hún á Reynistað
hjá Jóni og Sigrúnu. Hún bar þeim
hjónum gott orð og milli þeirra Sig-
rúnar var mjög kært.
Stína Sölva var aldrei há í loftinu.
En hún var fylgin sér í hvívetna. Alla
ævi var hún morgunsvæf, en líkaði
vel að vinna á kvöldin og fram á næt-
ur. Um hálftíuleytið á morgnana
trítlaði hún þessa hundrað metra eða
svo úr Sölvahúsi niður í búð og raul-
aði eitthvað fyrir munni sér. Hún
hætti hins vegar aldrei á slaginu sex
og kom iðulega ekki heim fyrr en
klukkan var gengin í átta. Það var
nefnilega svo að margir vildu ekki
versla nema við Stínu. Hún fékk
miða frá konunum í sveitinni sem á
stóð kannski „skyrta á Jóa, stígvél á
Siggu, í kápu á Jóhönnu“ og þurfti
hún þá að velja efni, fóður, tvinna,
tölur og annað sem þurfti. Hún vissi
hvaða skónúmer karlar og konur í
sveitinni þurftu og fór nærri hvað
stórt þurfti á börnin. Og á Þorláks-
messu valdi hún rakspíra handa
fjölda bænda, náttkjól á konuna og
guð má vita hvað. „Meðan Stínu á ég
að, allt er í fínu lagi,“ orti Jóhann í
Miðhúsum. Hún hafði góða frásagn-
argáfu og sá einatt skoplegu hliðarn-
ar á lífinu fremur en þær dökku.
Hún var fordómalaus til lokadags.
Stína var einstakur dýravinur.
Hún hændi að sér allt kvikt. Hundar
og kettir í útbænum voru lystarlaus-
ir heima af því að þeir átu kótilettur
og sjófrysta ýsu á tröppunum hjá
Stínu, þrösturinn og músin gengu að
sínu úti í garði og uppi á Nöfum gaf
Kristján bróðir hennar hrafninum.
Villikettir fengu að kúra í hitanum í
kjallaranum og bjuggu reyndar fugl-
um grand svo að þeim var um síðir
fargað. Lappi hans Lalla Run. var
lengi á tröppunum eða í stofunni og
komst meira að segja upp með að
tæta í sundur innvolsið í Willysinum
hans Kidda.
Stína var heimakær. Hún skaust í
smáferðalög, einkum til Akureyrar,
en aldrei lengi. Hún bjó á sömu lóð-
inni svo að segja alla ævi. Hún var
hlý heim að sækja og einstaklega
glaðvær og þó síður en svo skaplaus;
það gat nefnilega þykknað í henni
býsna alvarlega. Hún var eina stúlk-
an í hópi sjö systkina og víst þurfti
hún oft að spjara sig, því að bræðr-
unum þótti gaman að glettast við
hana. Og þau systkinin voru sam-
hent. Kristján og Stína bjuggu alla
tíð með foreldrum sínum. Sölvi smið-
ur dó 1944, en Stefanía 1962.
Það var gott á milli þeirra
mæðgna, þótt þær væru að ýmsu
leyti ólíkar, og daglega kom Sölvi í
heimsókn, pabbi leit oft inn og Al-
bert kom frá Akureyri, Maríus og
Jónas að sunnan. Að jafnaði var tek-
ið í spil og ríkti þá engin lognmolla,
menn börðu í borðið svo heyrðist
niður á Aðalgötu á frostkyrrum vetr-
arkvöldum. Og víst rifust menn
stundum, en aldrei svo að sviði þegar
búið var að gefa í næsta spil. Stína
naut þess að dútla úti í garði og
spjallaði þá við fuglana ef ekki var
fólki til að dreifa eða raulaði. En oft-
ast voru einhver börn í kringum
hana. Krakkarnir í götunni voru
heimagangar, bræðrabörn eða bara
einhver krakki sem trúði að honum
yrði bætt í munni hjá Stínu. Pen-
ingum vék hún að ýmsum sem hún
vissi að áttu ekki úr miklu að moða
og margir áttu skjól hjá Stefaníu og
Sölva og síðar Kidda og Stínu.
Hún batzt tryggðaböndum við Ög-
mundarfólk söðlasmiðs og börn
Benedikts í Seylu að ógleymdu fólk-
inu á Stöðinni, Michelsensstrákarnir
voru á líku reki og bræðurnir, og
milli þessara heimila var mikill sam-
gangur. Í rauninni þekkti hún Stína
alla og allir vissu hver hún var.
Einkar kært var milli hennar og
mömmu.
Víst má segja að Krókurinn hafi
breyst í hugum okkar systkina þeg-
ar hún Stína er dáin. Hún fer síðust
þeirra skyldmenna sem vöktu yfir
hverju fótmáli okkar frá fyrstu tíð,
tóku þátt í gleði og sorg. Við Herdís
og Sigurlaug eigum henni ótalmargt
að þakka – og allt okkar fólk. Stína
varð svo gömul að hún er eiginlega
búin að lifa alla gömlu Króksarana af
sér, ef svo má segja. Æskuvinir
hennar og samferðamenn í uppvexti
eru flestir orpnir moldu og í dag fer
hún hinsta spölinn upp á Nafir.
Henni leið vel á öldrunardeild
sjúkrahússins heima og hún var
þakklát fyrir að njóta hjúkrunar
starfsfólksins. Það var gott að eiga
með henni samleið og fágætt að
spjalla við svo gamla konu sem var
jafnvel að sér um samtíma sinn og
fortíðina. Fari hún sæl.
Sölvi Sveinsson.
Að leiðarlokum vil ég kveðja
Kristínu Sölvadóttur með kærum
þökkum fyrir áratuga vináttu og
samstarf á vinnustað. Kristín var
einstakur vinnufélagi, glaðlynd og
góð fyrirmynd þeim er yngri voru.
Það er dýrmætt að hafa átt því láni
að fagna að starfa með henni og eiga
hana að vini. Hvíl í friði, kæra vin-
kona, að loknum löngum og farsæl-
um vinnudegi og geymi þig Guð til
efsta dags.
Guðbr. Þorkell Guðbrandsson.
Kristín Sölvadóttir, eða Stína
Sölva eins og hún jafnan var kölluð,
fæddist á Sauðárkróki 1. október
1905 og hafði búið á Sauðárkróki í 98
ár er hún lést. Rætur hennar stóðu
djúpt í skagfirskum jarðvegi.
Stína hóf störf hjá Kaupfélagi
Skagfirðinga árið 1937 og starfaði
hún þar óslitið til ársins 1981. Það
segir sig sjálft að starfa í 44 ár hjá
sama fyrirtækinu gerir enginn nema
afburðastarfsmaður.
Stína var einstök heiðurskona sem
setti svip á allt mannlíf á Króknum.
Hún var mjög virk í félagsstarfi,
söng og var frábær leikari, enda eru
hlutverkin og persónurnar þeim
ógleymanlegar sem á horfðu.
Stína var alla tíð trú samvinnu-
hugsjóninni, ævistarfið var hjá
Kaupfélagi Skagfirðinga. Það er
þetta fólk, sem treysti svo vel grunn-
inn að því öfluga samvinnufélagi sem
Skagfirðingar eiga í dag.
Að leiðarlokum og á kveðjustund
flyt ég fyrir hönd Kaupfélags Skag-
firðinga Kristínu Sölvadóttur ein-
lægar þakkir fyrir mikið og farsælt
dagsverk.
Stefán Guðmundsson,
stjórnarformaður KS.
Ástkær föðursystir mín, Kristín
Margrét Sölvadóttir, kvaddi þennan
heim 31. maí, 97 ára að aldri. Mig
langar til að kveðja og þakka fyrir
mig þar sem ég var svo lánsöm að fá
að alast upp hjá henni frá átta ára
aldri og þar til ég fór út í lífið á
sautjánda ári.
Þú varst einstök kona. Það stafaði
frá þér rósemi. Þú varst hógvær, lít-
illát og öllum leið vel í návist þinni,
fámál um sjálfa þig en hlustaðir því
betur á aðra. Já, ég var heppin að fá
að alast upp hjá þér, Kristjáni bróð-
ur þínum og ömmu Stefaníu. Á heim-
ilinu var glaðværð, söngur og sagðar
sögur. Þú hafðir fallega sópranrödd
og söngst alla tíð með kirkjukór
Sauðárkróks, heiðursfélagi þar. Það
var ekki bara söngurinn heldur líka
leikfélagið, hannyrðir, bóklestur og
þú hafðir yndi af öllu því fallega í líf-
inu. Þú hafðir einstakt minni og með
þér er farið mikið af þekkingu. Það
var gjarnan þegar fólk vantaði upp-
lýsingar um ljóð, ættfræði eða yf-
irleitt vitneskju um allt mögulegt þá
var sagt: Spyrjum Stínu. Það má
ekki gleyma blómunum, stjörnunum
og hversu mikill dýravinur þú varst
en uppáhaldið voru kettir. Ég man
að þú sagðir svo oft að okkur væri
falin umsjá dýranna og það bæri að
umgangast þau af virðingu og tillits-
semi eins og allt annað sem lifir. Já,
það var rósemd og blíða í kringum
þig.
Lífsspeki þín var mikil og af svo
ótal mörgu sem þú kenndir mér hef-
ur hjálpað mér hvað mest sú speki að
taka engum og engu sem sjálfsögð-
um hlut.
Ljós mitt og skjól er horfið, fasti
punkturinn minn sem ég vissi alltaf
af. En ég mun rifja upp og reyna að
nýta mér speki þína. Ég kveð þig
ljúfust og ég veit að þér farnast vel á
nýjum lendum.
– Sá sem sáir með tárum mun
uppskera gleðisöng. –
Kveðja.
Stefanía Jónasdóttir.
KRISTÍN
SÖLVADÓTTIR
Systir mín,
ÞÓRUNN JÓNSDÓTTIR
frá Lækjarbotnum,
Nestúni 15,
Hellu,
sem lést sunnudaginn 1. júní, verður jarðsung-
in frá Skarðskirkju laugardaginn 14. júní
kl. 14.00.
Brynjólfur Jónsson
og aðrir aðstandendur.
Ástkær fósturmóðir mín, amma og systir
okkar,
ÞÓRA KOLBEINSDÓTTIR,
Sólheimum 23,
lést á Landspítalanum við Hringbraut þriðju-
daginn 10. júní.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Ingibjörg Helga Júlíusdóttir,
Ólafur Helgi Samúelsson, Elín Jónsdóttir,
Þóra Guðrún Samúelsdóttir, Stefán Jónsson,
Kolbrún Gyða Samúelsdóttir, Don Hodge,
Samúel Jón Samúelsson, Súsanna Sæbergsdóttir,
Ingibjörg Kolbeinsdóttir, Sigursteinn Hersveinsson,
Ívar Kolbeinsson
og langömmubörn.
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
KRISTÍN INGIMUNDARDÓTTIR
frá Ísafirði,
Tjaldanesi 5,
Garðabæ,
lést á Landspítalanum í Fossvogi miðviku-
daginn 11. júní 2003.
Útför auglýst síðar.
Matthías Bjarnason,
Auður Matthíasdóttir, Kristinn Vilhelmsson,
Hinrik Matthíasson, Sveinfríður Jóhannesdóttir,
Matthías Hinriksson,
Sigrún Hanna Hinriksdóttir, Kristján Sveinbjörnsson,
Kristín Petrína Hinriksdóttir,
Matthías Kristinsson,
Tinna María Kristjánsdóttir.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð, vináttu
og hlýhug við andlát og útför föður míns,
ÁSGEIRS SIGURÐSSONAR
frá Víghólsstöðum,
Fjólugötu 25.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Félagsþjón-
ustunnar á Vesturgötu 7 og hjartadeildar
Landspítalans við Hringbraut fyrir einstaka
umönnun og hlýhug.
Sigurbjörg Ásgeirsdóttir.
Eiginmaður minn,
SIGURGEIR PÁLL GÍSLASON,
Hamrahlíð 23,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum við Hringbraut miðvikudaginn 11. júní.
Fyrir hönd aðstandenda,
Elín Gísladóttir.