Morgunblaðið - 17.08.2003, Blaðsíða 6

6 B SUNNUDAGUR 17. ÁGÚST 2003 MORGUNBLAÐIÐ
ÖFUGT við flestar litlarstelpur hafði ég aldreisérstaklega gaman afBarbí eða einhverjumöðrum dúkkum. Ég
var svona strákastelpa og fannst
skemmtilegast að vera úti í löggu-
og bófaleik með strákunum. Einu
sinni þegar ég var svona 5 ára sá ég
nokkra stráka leika sér úti á götu.
Ég vissi að ef ég segði þeim að ég
væri stelpa myndu þeir aldrei vilja
leika við mig frekar en hinar stelp-
urnar í hverfinu. Þess vegna ákvað
ég að fara út og segjast heita Garð-
ar. Garðars-nafnið var í miklu uppá-
haldi hjá mér á þessum tíma. Allt
gekk eins og í sögu enda var ég
með stutt, hrokkið hár og gat alveg
eins verið strákur og stelpa. Hins
vegar kom babb í bátinn þegar
strákarnir hringdu dyrabjöllunni og
spurðu eftir Garðari næsta dag.
Mamma sór og sárt við lagði að
enginn Garðar byggi í húsinu eða
þar til mér tókst að hrópa yfir öxl-
ina á henni: „Jú, ég heiti Garðar.
Ég kem út!“,“ segir Karen Björk
Reeve, heimsmeistari í samkvæm-
isdönsum, og glettnin skín úr and-
litinu þegar hún rifjar upp stráka-
pör frá því að hún var lítil stelpa að
alast upp í Hlíðunum.
Eiginmaður hennar og dansfélagi
Adam Reeve frá Ástralíu getur
heldur ekki varist brosi. Þó hann
láti lítið yfir íslenskukunnáttu sinni
er hann greinilega vel með á nót-
unum. Karen Björk heldur áfram
og útskýrir að hún hafi upphaflega
fengið áhuga á dansinum í gegnum
móðursystur sína. „Ég byrjaði að
æfa dans þegar ég var 6 ára. Við
dönsuðum saman tvær frænkur og
ég dansaði herra þangað til ég varð
10 ára. Ég fór að æfa handbolta
með Val um svipað leyti. Sá ferill
varð þó ekki langur því að fljótlega
þurfti ég að gera upp við mig hvort
yrði ofan á handboltinn eða dans-
inn. Dansinn togaði meira í mig og
ekki leið á löngu þar til flestar mín-
ar frístundir voru farnar að snúast
um æfingar og keppnir í dansin-
um.“
Alein út í heim 16 ára
Við sitjum í sólríkri borðstofunni
á heimili foreldra Karenar Bjarkar,
þeirra Björgvins Friðrikssonar og
Öddu Bjarkar Jónsdóttur í Barma-
hlíðinni. Karen segist fljótlega hafa
gert sér grein fyrir því að hún vildi
leggja dansinn fyrir sig. „Hingað
voru alltaf annað slagið að koma er-
lendir danskennarar að kenna.
Krakkarnir í dansinum litu nátt-
úrulega rosalega upp til þessa
merkilega fólks. Ég held að ég hafi
ekki verið nema 12 ára þegar mig
var farið að dreyma um að feta í
fótspor þeirra, þ.e. verða atvinnu-
dansari og danskennari og ferðast
út um allan heim.“ Eins og þú ert
orðin! „Já, eins og ég er orðin.“
Þess var heldur ekki langt að
bíða að reyna tæki á draumana.
Breskur dómari hafði samband við
foreldra Karenar síðasta veturinn
hennar í grunnskóla. „Hann hafði
fylgst með mér í keppni á Íslandi
og vildi vita hvort ég hefði áhuga á
að prófa breskan dansherra í Black-
pool. Ég fékk ekki að vita af tilboð-
inu alveg um leið. Pabbi og mamma
voru tvístígandi og vildu ekki segja
mér fréttirnar strax því að þau
höfðu áhyggjur af því að ég færi að
slá slöku við námið og vildi drífa
mig út. Eftir á að hyggja skil ég
þau mjög vel. Ég veit ekki hvað ég
myndi gera ef ég sæi fram á að sjá
á eftir barninu mínu 16 ára gömlu
út í heim,“ segir Karen hugsi og
Adam hnyklar brýrnar. „Þau sögðu
mér síðan frá tilboðinu og auðvitað
vildi ég óð og uppvæg fara til
Blackpool eins og ég gerði. Við
mamma vorum komnar þangað að-
eins nokkrum dögum eftir vorprófin
í maí.“
Karen útskýrir að fljótlega hafi
komið í ljós að hún og dansherrann
hentuðu ekki hvort öðru. Hins veg-
ar kynntist hún öðrum dansherra í
Blackpool og fékk leyfi til að búa
hjá fjölskyldu hans skammt frá
London um veturinn. „Eftir að hafa
dansað við þennan nýja dansherra í
nokkra mánuði kom í ljós að við
hentuðum heldur ekki hvort öðru
eins og stundum gerist í dansinum.
Dansinn er nefnilega ekki alltaf
dans á rósum. Ég hætti þess vegna
að dansa við þennan dansherra og
fór að dansa við rússneskan strák í
október.“ Þurftir þú þá ekki líka að
flytjast frá fjölskyldu hans? „Jú, ég
fór að leigja hús með rússneska
dansfélaganum mínum og seinna
bættist rússnesk stelpa í hópinn.“
Ekki þvingaður í dansinn
Ólíkt Karen kemur Adam Reeve
úr þekktri dansfjölskyldu frá Sydn-
ey í Ástralíu. Foreldrar hans, Ray
og Margaret Reeve, eru margfaldir
Ástralíumeistarar og voru í hópi úr-
slitaparanna á heimsmeistaramót-
um í samkvæmisdönsum á hverju
ári á árabilinu 1965 til 1971. Þau
eru nú þekktir danskennarar í
Ástralíu. Systir Adams og mágur
eru talin meðal 6 bestu danspara í
heiminum í svokölluðum
„ballroom“-dönsum. Þau eru m.a.
handhafar British-open titilsins í ár.
Adam vill þó ekki meina að hann
hafi nokkurn tíma verið þvingaður
til að æfa dans. „Ég æfði margs
konar íþróttir þegar ég var lítill, t.d.
sund, krikket og brimbrettasigling-
ar. Pabbi kenndi mér grunnsporin
til að ég yrði mér ekki til skammar
á dansgólfinu, gæti dansað skamm-
laust við konuna mína. Ástæðan
fyrir því að ég vildi halda áfram var
einfaldlega félagsskapurinn. Ég
kynntist fullt af skemmtilegum
krökkum í dansinum og eina leiðin
til að fá tækifæri til að vera eitt-
hvað með þeim var að æfa sjálfur,“
segir Adam og viðurkennir að góð-
ur árangur í byrjun hafi einnig átt
þátt í því að hann ákvað að halda
áfram. „Af einhverri ótrúlegri
ástæðu vann ég 6 verðlaun og varð
Ástralíumeistari í mínum flokki eft-
ir að hafa aðeins æft í eitt ár. Ég
var bara 8 ára og auðvitað alveg í
skýjunum yfir þessu. Ef allar
keppnir væru svona ætlaði ég svo
sannarlega að halda áfram (hlát-
ur).“
Adam viðurkennir að stundum
hafi verið erfitt að halda sig við
dansinn á unglingsárunum. „Ung-
lingsárin eru viðkvæmur tími og
auðvitað gat verið erfitt að æfa
dans í landi þar sem allt snýst um
svokallaðar karlmannlegar íþróttir
eins og rugby og fótbolta þótt Ástr-
alir hafi áður fyrr staðið framarlega
í dansi. Ég væri heldur ekki að
segja satt ef ég viðurkenndi ekki að
stundum hafi mér fundist leiðinlegt
að geta ekki varið meiri tíma með
vinum mínum fyrir utan dansinn.
Að öllu samanlögðu get ég þó ekki
sagt að ég hafi misst af miklu því að
auðvitað hafði ég þennan fína fé-
lagsskap í dansinum og naut út í
ystu æsar allra ferðalaganna í
tengslum við hann.“
Adam þurfti að hætta í háskóla-
námi til að geta sinnt dansinum og
flutti til Bretlands árið 1993. „Eftir
að ég flutti til Bretlands gat ég ekki
lengur treyst á stuðning foreldra
minna. Ég vann 7 daga vikunnar
við garðyrkjustörf til að sjá sjálfum
mér farboða og borga dýra dans-
tíma. Afleiðingin af því var að liðið
gat hálfur mánuður á milli danstíma
þó að ég æfði alltaf með dömunni
minni á hverju kvöldi. Framfarirnar
í dansinum urðu því ekki eins mikl-
ar á þessum tíma og þær hefðu get-
að verið þó að ég sé í sjálfu sér
þakklátur fyrir að fá þarna tæki-
færi til að standa á eigin fótum.“
Sannleikurinn sagna bestur
Skömmu áður en Karen kynntist
Adam voru foreldrar hennar farnir
að ýja að því að hún flytti aftur til
Íslands til að halda áfram námi. „Sú
lífsreynsla að fara jafnung út í hinn
stóra heim og ég gerði veldur því
náttúrulega að maður verður fljótt
að taka ábyrgð á eigin lífi, t.d. elda
mat og sjá almennilega um sjálfan
sig. Mamma og pabbi báru fullt
traust til mín og því trausti vildi ég
að sjálfsögðu ekki bregðast. Ég féll
heldur aldrei í þá gildru að reyna að
fegra eitthvað fyrir þeim um
reynslu mína úti í Bretlandi. Ætli
ég sé ekki bara alin svona upp.
Pabbi og mamma vissu því vel hvað
ég var að ganga í gegnum í Bret-
landi og voru satt best að segja orð-
in dálítið óróleg vegna mín þarna
um haustið“ segir Karen.
Um svipað leyti og Karen kynnt-
ist rússneska dansherranum slitn-
aði upp úr sambandi Adams og
ástralskrar kærustu hans og dans-
dömu. „Núna finnst okkur dálítið
fyndið að fyrsta daman sem mælt
var með við mig eftir að ég fór að
leita að nýrri dömu var Karen. Ég
talaði samt aldrei við hana því að
stuttu seinna var mér sagt að hún
væri ekki lengur á lausu því að hún
væri farin að dansa við Rússa. Ég
hélt því áfram að leita og ákvað á
endanum að prófa að dansa við
rússneska dömu og nú kemur ein
tilviljunin í viðbót,“ segir Adam og
brosir. „Rússneska stelpan leigði
nefnilega með Karen og rússneska
dansherranum hennar en þau voru
bara par á gólfinu. Ég kom stund-
um inn í húsið og fljótlega fórum
við Karen að spjalla saman. Ekki
síst af því að Rússarnir áttu til að
útiloka okkur frá umræðunni með
því að tala saman rússnesku. Eitt
leiddi síðan af öðru, við vorum orðin
par í janúar og farin að prófa okkur
saman í dansinum um vorið.“
Spádómar rætast
Er rétt að því hafi verið spáð fyr-
ir þér að þú myndir eignast ljós-
hærða og bláeyga konu og dömu í
dansinum. „Já, hvernig veistu?,“
segir Adam og hlær. „Á meðan ég
var enn með áströlsku stelpunni fór
ég einu sinni til spákonu. Hún sagði
mér að samband okkar ætti sér
enga framtíð. Ég myndi hitta ljós-
hærða, bláeyga konu. Hún ætti eftir
að verða konan mín og dansfélagi.
Annars er svolítið gaman að segja
frá því að þegar ég kynntist Karen
var hún með brúnar linsur. Einn
góðan veðurdag voru þær svo
horfnar. Við mér blöstu þessi tindr-
andi bláu augu.“ Þá hefur þú vitað
að leitinni væri lokið? „Ég vil ekki
vera væminn en ef ég á að vera
hreinskilinn verð ég að svara því
játandi!“
Hvernig gekk ykkur svo að stilla
saman strengi? „Við tókum okkur
góðan tíma í að prófa okkur áfram.
Við velktumst heldur aldrei í vafa
um að við værum að fara út í stórt
verkefni og ástæðan var einföld.
Styrkleikar okkar lágu á ólíkum
sviðum. Karen hafði aðallega ein-
beitt sér að „latin“-dönsum frá því
að hún kom út. Ég var sterkari í
„ballroom“-dönsunum,“ segir Adam
og útskýrir að þau hafi tekið
ákvörðun um að hjálpast að við að
bæta árangur sinn á báðum sviðum.
„Fullt af fólki gaf sig á tal við okkur
bæði, en í sitt hvoru lagi, og reyndi
að telja okkur hughvarf. Dæmið
myndi hreinlega aldrei ganga upp.
Ég kaus að hlusta ekki á þessar úr-
tölur. Mágur minn, sem ég tek mik-
ið mark á, sagði alltaf að dansinn
yrði ekkert vandamál. Enda þótt
Karen væri 9 árum yngri og hefði
æft í styttri tíma hefði hún fín
grunnspor og einstæða hæfileika til
að ná langt í dansinum. Eina hugs-
anlega vandamálið gæti skapast af
því að sambandið þyldi ekki álagið.
Ég tók mark á honum og sam-
bandið stóðst raunina með glæsi-
brag. Persónulega er ég svo ekki í
vafa um að Karen er ein besta
„ballroom“-daman á gólfinu í dag.“
Næstu mánuðir voru annasamir í
lífi Karenar og Adams. „Fyrstu
mánuðina æfðum við saman marga
tíma á dag á hverjum degi. Við fór-
um svo til Ástralíu sérstaklega til
að æfa í fjóra mánuði í nóvember
árið 1998. Þessir mánuðir voru í
senn erfiðir og skemmtilegir. For-
eldrar Adams gáfu okkur mörg góð
ráð. Mestan tímann vorum við þó
ein og dönsuðum sömu sporin aftur
og aftur. Maður verður að leggja
vinnu í hlutina til að fá eitthvað til
baka,“ segir Karen alvarleg í bragði
og vekur athygli á því að stundum
þurfi dansparið að vinna í sömu
sporum og þau lærðu í upphafi.
Karen Björk og Adam Reeve eru heimsmeistarar í samkvæmisdönsum
„Ég efast um að þú gerir þér grein fyrir því hversu mikið kraftaverk er að einn dansari finni annan eins og við Karen fund-
um hvort annað,“ segir Adam sem hér heldur utan um Karenu.
Hjón og félagar á framab
Morgunblaðið/Jim Smart
Mikið vatn hefur runnið til
sjávar frá því Karen Björk
Björgvinsdóttir var lítil
stelpa í Hlíðunum. Með eig-
inmann sinn, Adam Reeve,
sér við hlið náði hún þeim
frábæra árangri að hampa
heimsmeistaratitlinum í 10
dönsum á heimsmeistara-
mótinu í samkvæmis-
dönsum í Tokýó 22. júní sl.
Anna G. Ólafsdóttir kynnt-
ist fólkinu á bakvið titilinn
bjartan morgun í Barma-
hlíðinni.