Morgunblaðið - 23.11.2003, Page 4

Sver það, leið svona eins og Starkaði í einræðunum eftir Einar Ben. eftir
næstsíðustu helgi sem auðvitað endaði í miklu djammi á Hótel Íslandi, þar
sem við félagarnir dönsuðum villt fram á rauðanótt. Rákumst ekki einu
sinni á vini okkar, Norðmennina. Þegar svo farið var að plana síðustu
helgi, var ákveðið að vera kúltúrfluga. Þá kom auðvitað í ljós hverjir eru
vinir manns. Félagarnir voru í öðrum hugleiðingum. Og hver kemur
manni þá til bjargar?
Auðvitað mamma. Mamma fær boðsmiða á allt. Hún er bara þannig fí-
gúra – og við byrjuðum á því að fara
á hönnunarsýningu í Perlunni á
föstudaginn. Dauðsá eftir því. Við
vorum með þeim fyrstu inn og síð-
ustu út. Hélt, svei mér þá, að
mamma ætlaði að skúra. En hún
þurfti ekki bara að skoða allt, heldur
leggja allt á minnið og þarna voru
ótal gullsmiðir (skartgripir eru henn-
ar veikleiki) með bása og fullt af
snyrtistofum sem voru meira en lítið
til í að slípa og nudda af henni app-
elsínuhúð og keppi, líma drasl á
tennurnar á henni og ég sá fyrir mér að hún yrði jólafrík fjölskyldunnar í
ár. Hún drakk dálítið mikið af freyðivíni sem boðið var upp á – og var
hreinlega orðin til í allt. Eina leiðin til að draga hana út var að minna hana
á að hún ætlaði á opnun á súmmarasýningunni í Listasafni Íslands. Þar
áttu allir að vera, eins og hún orðaði það, en svo var þar eiginlega enginn.
Allir voru víst í Laugardalshöllinni að hlusta á Todmobile og Sinfó. Að
minnsta kosti var enginn undir fertugu í Listasafni Íslands. Hvernig er
það, þarf fólk að vera orðið miðaldra til að komast á boðslista hjá svona
söfnum og galleríum?
Hef oft velt þessu fyrir mér þegar mamma hefur verið að draga mig á
svona uppákomur. Einu andlitin sem maður þekkti þarna voru myndlist-
arkonurnar Erla Þórarins og Rúrí og svo voru þarna Eggert feldskeri,
Helgi Þorgils og Leifur Breiðfjörð – og kona sem var með svo svakalegan
hatt að maður hélt að hann væri hluti af sýningunni. En nei, mamma sagði
að þetta væri verslunarkonan Edda í Flex. Þessi sikk-sakk hattur súmmer-
aði bara upp hennar persónulega stíl.
Mamma fékk sér meira freyðivín, talaði við alla (frekar hátt) og ætlar
bara að fara aftur, seinna, til að skoða sýninguna – sem er alveg þess virði.
Á laugardeginum voru tónleikar með Kiri Te Kanawa sem búið er að fjalla
það rækilega um að engu er við það bætandi. Svona tónleikar eru lífs-
reynsla og maður stendur frammi fyrir því að verða óperufrík eins og
mamma, þótt einhver bið verði á því að viðurkennt verði fyrir henni að
hún hafi haft einhver jákvæð áhrif í uppeldi. Enda var hún komin með svo
mikla kúltúrslagsíðu að hún heimtaði að fara á Næsta bar til að rétta sig af.
Sagði að þangað kæmi hennar kynslóð af listamönnum. Döh… Einu
andlitin sem maður þekkti voru Stefán Baldursson þjóðleikhússtjóri og
stórstjarnan Hilmir Snær. Leist ekkert á blikuna og skildi mömmu þar eft-
ir.
Svo kom þriðjudagur og þá var kynning á nýju bókinni hennar Lindu P.
í Iðnó. Það má nú segja að þar hafi verið saman kominn mikill herskari af
liði sem er heimsfrægt á Íslandi. Þarna voru Sævar bróðir Lindu, sem er
alveg eins og hún nema með skegg, María Guðmundsdóttir fyrirsæta og
ljósmyndari, Gísli Gíslason lögfræðingur, Karítas Gunnarsdóttir úr
menntamálaráðuneytinu, Matti sem var nuddari í Baðhúsinu, Sirrý á Skjá
einum, sjálfur áróðursmeistari lambakjötsins, Baldvin Jónsson, Vala Matt
og Sverrir Stormsker. Þau tvö eru alls staðar. Bjóða þau sér sjálf? En þarna
var dagskrá. Aðeins of mikið af ræðum sem voru aðeins of langar og svo
söng. Bergþór Pálsson og það gladdi nú mannskapinn. Mikið hrikalega er
þessi Linda fögur – en hún ætti að reka stílistann sinn. Ekkert sem hún var
í klæddi hana eða passaði saman.
FLUGAN
Linda P.
Ása Gunnlaugsdóttir og Guðbjörg
Kr. Ingvarsdóttir í Perlunni.
Jóhanna Svala Rafnsdóttir, Hildur
Hermóðsdóttir, Anna Guðmunds-
dóttir, Rósa Helgadóttir, Kristín
Birgisdóttir, Þorbjörg Valdimars-
dóttir og Sunneva Vigfúsdóttir í
Verksmiðjunni á Skólavörðustíg.
M
or
gu
nb
la
ði
ð/
E
gg
er
t
Sveinn Hannesson, Valgerður
Sverrisdóttir og Kristrún
Heimisdóttir í Perlunni.
Prúðbúnir tónleikagestir á Kiri Te Kanawa
í Háskólabíói. Á myndinni má meðal
annarra þekkja Jónínu Ben, Jón Gerald
Sullenberger og Jóhönnu Vilhjálmsdóttur.
Heiðar, Össur
og Anne Kristine
Hlín Agnarsdóttir les
upp í Verksmiðjunni.
Minn hlátur er sorg. Við skrum og við skál í skotsilfri bruðla ég hjarta míns auði.
María Guðmundsdóttir,
Vigdís Grímsdóttir og
Sigríður Harðardóttir í Iðnó.
Ágústa Jóhannsdóttir, Ingibjörg Sólrún og Hjör-
leifur Sveinbjörnsson á tónleikunum.
„Kona sem var með svo svakalegan hatt að maður hélt að hann væri hluti af sýningunni“
Kúltúrsukk
HÉR OG ÞAR Tónleika Kiri Te
Kanawa í Háskólabíói bar hæst í
menningarlífinu um síðustu
helgi. En það var ýmislegt annað
að gerast. Meðal annars endaði
Tískuvikan í Perlunni með sýn-
ingu sem dró að fjölda fólks og
konurnar í Verksmiðjunni við
Skólavörðustíg fögnuðu nýjum
hönnuði. Þá var fjölmenn veisla
haldin í Iðnó í tilefni útgáfu bók-
ar Lindu P. síðastliðin þriðjudag.
L
jó
sm
yn
di
r:
E
gg
er
t