Morgunblaðið - 23.11.2003, Side 23
AÐ LIFA ÁN LÍFSFÖRUNAUTAR
við hlið. „Sérstaklega um jólin og eins þegar ég er lasin. En það er ekkert að hjá
mér og ég þarf ekki á neinu að halda til viðbótar við það sem ég hef. Ef ég hitti
mann sem ég kolfell fyrir þá er það bara bónus og krydd í annars heilsteypt líf mitt.
Það er ekki eins og ég sé bara hálf og sé að bíða eftir því að finna hinn hlutann. Ef
mig langar rosalega til að eignast kærasta og fara að búa með einhverjum þá er það
lítið mál því það er alveg nóg framboð. Það er bara spurning um hvað passar.“
Hún segist hins vegar átta sig á því að hún þurfi að gera eitthvað í málunum á
næstu tíu árum ætli hún sér að eignast börn en bætir við að sem stendur fái hún út-
rás fyrir móðurlegar tilfinningar á læðunni Grímu sem hefur gert sig heimakomna
hjá henni. Þessi loðna vinkona Sólveigar tekur fullan þátt í viðtalinu og hringar sig
malandi utan um fæturna á fóstru sinni á meðan sú síð-
arnefnda spjallar við blaðamann.
Sólveig segist hafa á tilfinningunni að einhleypa lífið sé
að verða æ algengari lífsstíll hjá fólki á hennar aldri,
a.m.k. á höfuðborgarsvæðinu og það endurspeglist í við-
horfum annarra. „Ég held að fólk líti ekkert á mig sem
einhvern furðuhlut þótt ég búi hérna ein og lifi mínu lífi.
Fólk velti þessu kannski meira fyrir sér áður en mér finnst það aðeins afslappaðra
núna. Reyndar finn ég fyrir því þegar ég fer til London að þar er allt annað viðhorf,
þar er fólk á mínum aldri ekkert endilega komið í samband og búið að eignast
börn og eigið húsnæði. Hér heima er hins vegar þessi krafa – fólk hér virðist vera
að flýta sér meira og hér eiga allir að vera eins. Það sést bara á tískunni, þegar
ákveðin tegund af skóm kemst í tísku þá er eins og
allir verði bara að eignast þannig skó.“
Héldu að hún væri samkynhneigð
Hún segir þetta kannski endurspeglast í því sem
hún kallar hjálpsemi annarra þegar kemur að því
að finna hinn eina rétta. „Í gegnum tíðina hefur
fólk verið að hjálpa mér t.d. með því að benda mér
á einhvern frænda sem hefur kannski sama áhuga-
mál og ég. Fólk hefur jafnvel hringt í mig og beðið
mig um að kveikja á sjónvarpinu til að sjá álitlegan
kost sem þá var á skjánum. Það er ótrúlegt hvað
fólk hefur mikinn áhuga á þessu og það er jafnvel
með augun opin meira en ég, rétt eins og þetta sé
verkefni sem þurfi að leysa í fyllingu tímans. En
allt er þetta gert af góðum vilja og umhyggjusemi
og mér þykir þetta ekkert verra.“
Það kemur stríðnissvipur á Sólveigu þegar hún
heldur áfram. „Það er kannski bara ágætt að fólk
sé búið að finna út úr því fyrir mig hvaða týpur
henta mér, það sparar mér tíma og þá hef ég
kannski bara meiri tíma til að syngja!“
Á tímabili hélt fólk jafnvel að Sólveig væri sam-
kynhneigð. „Ég og vinkona mín leigðum saman
þegar ég var í háskólanum og við vorum alltaf sam-
an. Eftir á fékk maður að heyra að fólk hélt
kannski að við værum par,“ útskýrir hún hlæjandi.
Þó að einhleypa lífið henti Sólveigu vel að mestu
leyti segir hún það ekki bara dans á rósum og þá
sérstaklega þegar kemur að fjárhagslegu hliðinni.
„Þótt maður sé einn þarf maður samt sem áður að
halda heimili. Ég borga afnotagjöldin af sjónvarp-
inu þótt ég horfi bara ein á það og ég þarf að borga
tryggingarnar á bílnum hvort sem ég nota hann ein
eða ekki. Maður þarf eins og annað fólk að ná end-
um saman og stundum er maður kannski fúll yfir
því að vera einn um öll útgjöld.
Ég held að það séu kostir og gallar við allt. Það
er ekkert bara gaman að vera einhleypur en það er
heldur ekkert alltaf gaman að vera giftur. Fólk í
samböndum fer í gegnum erfiða tíma og eins get
ég átt erfiða tíma með sjálfri mér því lífið fer alltaf
upp og niður. Í heildina hentar þetta líf mér hins
vegar mjög vel í dag.“ ben@mbl.is
„Ég held að fólk líti ekkert á mig sem einhvern furðuhlut þótt ég búi
hérna ein ...“ „Fólk hefur jafnvel hringt í mig og beðið mig um að
kveikja á sjónvarpinu til að sjá álitlegan kost sem þá var á skjánum.“
„... stundum er maður kannski fúll yfir því að vera einn um öll útgjöld.“