Vísir - 01.11.1980, Blaðsíða 22

Það gerðist fyrir 60 árum
í líf sháska
Fyrir 58 árum skrifaði litill drengur eftirfar-
andi frásögn i barnabiaðið Ljósberann, sem var
vinsælt blað, sem kom út i tugi ára. Drengurinn
hét Sigurbjörn Einarsson (11 ára) og frásögnin
var skrifuð að Lágu-Kotey, i ágúst 1922.
Haustið 1920 vorum við
faðir minn að hlaða flóð-
garð uppi í mýri. Vegna
þess að mikill stormur
var kominn, fórum við
venjufremur snemma
heim. Á leiðinni heim sá-
um við hvar grátittlingur
sat á þúfu. Þegar við
nálguðumst fuglinn, ætl-
aði hann að f Ijúga upp, en
jafnhraðan og hann var
kominn upp í loftið, hreif
rokið hann og rak hann
ofan í vatnsflóð mikið,
sem var þar skemmt frá.
I dauðans angist reyndi
nú vesalings litla dýrið að
fljúga upp af vatninu, en
árangurslaust. Svona
horfðum við á fuglinn
nokkur augnablik, áður
en pabba mínum datt það
í hug að reyna að vaða og
bjarga vesalings litla
dýrinu, sem barðist
þarna við dauðann, í
óvissu um, hvort hann
hefði lífið. „Heldur þú, að
fuglinn hafi það að
komast upp á þúfuna
þarna? spurði ég pabba
minn. „Því fer nú ver að
hann hefir það ekki",
sagði pabbi minn. „Þá
verðum við að bjarga
honum", sagði ég, og gat
tæpast stillt mig um að
fara hálfgert að snökta.
Hvernig sem á því stóð,
vissi ég tæplega af mér
fyrr en pabbi minn var
kominn út í vatnið og óð
nú áleiðis til fuglsins,
sem ég var nú farinn að
samgleðjast með. Jæja,
ég verð nú ekki að orð-
lengja þetta, faðir minn
náði fuglinum og kom
með hann að landi. Síðan
fórum við heim, en þegar
heim var komið, mátti
alls gæta að kisa næði
ekki í fuglinn, og þess
vegna var búið um hann í
kassa með gati á lokinu,
sem hann hafði nóg loft í
gegnum. Svona leið nú
tíminn og gengum við
börnin oft með kornhnefa
að gatinu á kassalokinu
og gáf um honum. Nú kom
sá tími, að fuglinn var
farinn að verða órólegur.
Var hann þá látinn út.
Faðir minn hélt á honum,
en ég gekk við hlið hans.
Nú slepptum við fuglin-
um hann hóf sig upp og
þaut út í hið ómælanlega
haf alheimsins, en við
stóðum eftir likt og segir í
kvæðinu: Sjálfur sat ég í
lautu, sárglaður þó með
tárum". Svo lýk ég sög-
unni af litla dýrinu, sem
var í lífsháska.
aUmsjón:
Brynjúlfs-
dóttir
Ljóöið i dag velur Guörún Antonsdóttir,
Hamraborg 16. Guðrún er 5 ára. Hún velur sér
Allir krakkar, allir krakkar
eru i skessuleik.
Má ég ekki, mamma,
með i leikinn þramma?
Mig langar svo, mig langar svo
að lyfta mér á kreik.
Saga taufbtadsins
Einu sinni var litift laufblaö,
sem fæddist um vor á tré i skóg-
inum. Fyrst var þaö ofurlitill
ljós brumhnappur á grein.
— Ég vildi, aö sólin færi aö
skina. hugsaöi laufblaöiö.
Vorsólin tók aö skina og
brumhnappurinn stækkaöi og
opnaöist i fölgrænt laufblaö.
Þegar sumariö kom, hugsaöi
laufblaöiö: — Ég vildi, aö sólin
yröi heitari og heitari.
Og þegar sumarsólin varö
heitari og heitari, stækkaöi lauf-
blaöiö og varö fagurgrænt.
En þegar haustiö kom, tók
laufblaöiö eftir þvi, aö þaö var
aö veröa gult og skorpiö. Þá
hugsaöi laufblaöiö: Ég er aö
veröa gamalt og veöraö.
Þegar fyrstu vetrarvindarnir
komu, fór laufblaöið af trénu og
barst fyrir þeim þar til þaö féll
til jaröar. Og þaö snjóaöi yfir
laufblaðið.
En þegar voraði aftur, kom
litill brumhnappur á tréö og
og óx. Og saga laufblaös hófst á
ný-
Hvaða tvær mörgæsir eru eins?
'9 6o i 'jn íjbas