Vísir - 20.01.1981, Blaðsíða 16

lí
vtsm
Þri^udaguf, 2Q,. ja,njw, 1Q8J.
Hættir Guðni að
lýsa kðrfubolta?
Hættir Guöni aö lýsa körfuknattleik?
G.Ó. skrifar
1 útvarpsþættinum daglegt mál
hlustaði ég fyrir stuttu á Guðna
Kolbeinsson taka þeim tak sem
lesa veðurfregnirnar i útvarpið,
fyrir framburðarrlýti. Þótti mér
pistillinn þarfur og þar ekki borið
i bakkafullan lækinn. Upplýsti
hann siðan i jiæsta þætti að
verðurfregnaþulirnir hefðu óskað
eftir tilsögn i framsögn en ekki
fengið. Gat Guðni sér til um að
fátækt Rikisútvarpsins væri um
aðkenna. En þegar Guðni fann að
við veðurfregnaþulina, fór hann
þá ekki yfir lækinn til að sækja
vatnið? Littu þér nær Guðni,
taktu fyrst til bæna þánn sem
klæmist hvað mest á islenskunni
og hefur atvinnu af að tala i sjón-
varp, — sessunaut þinn og starfs-
bróður Bjarna Felixson um-
sjónarmann iþróttaþátta. Guðni
þarf ekki einu sinni útvarpið til að
messa yfir honum, gæti sagt
Bjarna til syndanna t.d. eftir
aukavinnu. Það er hald manna að
mállýti Bjarna sé svo magnað að
telja megi hann málhaltan ef
ekki draghaltan á tungunni. Til
stuðnings þessari skoðun vil ég
taka dæmi um framburð sem
Bjarni viðhefur i nær hverjum
þætti.
A Mel-vellinum kepptu Ak-nes-
ingar og Kebl-vikingar i kna-
spyrnu og lauk leiknum með
ja-tefli þrú þrú. 1 há-leik var
keppt i átt-hund-metra hlaupi.
Flest er fátækum fullgott fyrst
svona framburöur er látinn við-
gangast hjá starfmönnum sjón-
varpsins, þeim er fram koma
fyrir alþjóð i skjóli blarfkheita.
Peningar eru vist engvir svo
greiða megi fyrir talkennslu,
hvorki fyrir Bjarna né veður-
fregnaþulina. Það nema börn
sem i bæ er titt. Ungt fólk horfir
liklegast einna mest á iþrótta-
þættina af öllu efni sjónvarpsins.
Vonandi vita stjórnendur rikisút-
varpsins hver ábyrgð þeirra er.
Veldur hver á heldur. Að lokum
fyrirspurn til Guðna Kolbeins-
sonar honum til skapraunar.
Nýverið kom Guðni fram i sjón-
varpinu og lýsti landsleik i körfu-
knattleik á milli Islendinga og
Frakka. Gat hann þess þá að einn
islensku leikmannanna hefði það
sér til ágætis að misnota ekki
vitaköst sin. Hvernig fara körfu-
knattleiksmenn að þegar þeir
misnota vitaköst sin Guðni? Taka
þeir ef til vill viðbótarskot þegar
dómara sjá ekki til? Var þessi
leikmaður svona óvenju grand-
var að ástæða þótti til aö geta
þess sérstaklega að hann væri,
sko, ekki einn af þeim sem
misnotaði vítaköstin? Það er eins
og mig minni að Guðni hafi opin-
berlega skammast einhverntima
yfir þessu bulli iþróttafrétta-
ritara. Það sem helst hann varast
vann varð að koma yfir hann. Og
nú hættir Guðni liklegast að lýsa
körfuknattleik i sjónvarpinu, eða
hvað?
R-BILAR GETA LIKA
VERHK HÆTTULEGIR
Sesselía hringdi:
Sem eigandi G-bils þá langar
mig að koma á framfæri smá at-
hugasemd vegna greinar i Visi,
þar sem mér fannst hallað veru-
lega á okkur G-bilaeigendur.
Ég er búin að vera I nokkur ár
með G-númer og siðan ég fékk
það hef ég tvivegis orðið fyrir
óhappi af völdum R-bils. 1 bæði
skiptin var það þannig að ég var i
100% rétti þannig aö það sýnir
hvor svinar á hinn.
Það eru ekki bara við sem
brjótum umferðarlögin sem best
sést á þvi að ekki hafa aðrir
valdið mér skaða en menn á R-
bilum. Ég keyröi lengi á R-núm-
eri sjálf og þá var ég vör við það
að fólk í Reykjavik svinaði
gjarnan á utanbæjarbilum. Sem
dæmi um þaö get ég nefnt að við
hjónin vorum með bil með utan-
bæjarnúmeri einn vetur og það
var segin saga að þó að sömu bil-
stjórarnir keyröu þann bil þá urð-
um viö fyrir miklum óþægindum
af ökumönnum R-bila.
Seljum togara og
kaupum snelðmyndatæki
Ása i Garðabæ hringdi:
Ég var að lesa um það i blöð-
unum að ákveðið hefði verið aö
kaupa ekki sneiðmyndatæki fyrir
Borgarspitalann aö svo komnu
máli.
Mig langar að koma þvi á fram-
færi við Islendinga svona almennt
hvort ekki sé timi til þess kominn
að viö hefjum peningasafnanir
meðokkar eigin hagsmuni i huga.
Við erum sifellt að safna pening
um til að senda fólki út i heimi I
löndum þar sem megnið af
þjóðartekjunum fer i hervæðingu
á sama tíma og fólkið sveltur.
Ég hef eina góöa hugmynd.
Hvernig væri aö selja einn af
þessum togurum okkar sem eng-
inn grundvöllur er fyrir aö reka
og kaupa þetta tæki fyrir spital-
ann sem nauðsyn er aö fá?. Ef
hver og einn gæfi 100 krónur sem
mér finnst ekki of mikiö þá yrðu
ekki vandræði að kaupa þetta
tæki. Það er skömm fyrir þjöðina
að geta ekki keypt tækið.
Frá afmælisveislu (Jtvarpsins f Þjóðleikhúsinu.
sporum
RAFORKU
HID mlkla afmæii útvarpslns
óprjótandl velslutilefni
Guðm. Guðmundsson
Flyðrugranda 4,
skrifar:
Undanfarnar vikur hefur alþjóð
orðið vitni að hinum furöulegustu
fyrirbærum i sambandi við af-
mæli nokkurt, sem auðsjáanlega
hefur ekki átt að fara framhjá
landslýð. Hér er auðvitað átt við
afmæli Rikisútvarpsins, — sem
rétt er að viðurkenna, að hefur
ýmislegt gott gert. En dag eftir
dag, viku eftir viku, hefur útvarp-
ið (stundum sjónvarpið lika),
verið undirlagt af efni varðandi
hið mikla afmæli. Auk þess hefur
drjúgu verið potaö inn i aðra fjöl-
miðla, þ.e. dagblöðin.
Hérlendis hefur verið talað um
fyrsta og annan i jólum, fyrsta og
annan i páskum, og fyrsta og ann-
an i hvitasunnu. Stundum einnig
um þriðja i jólum. Kunnur gleði-
maður hér i borg átti nýlega af-
mæli, og töluðu vinir hans mjög
um, hversu rösklega væri að
afmælisveislunni staðið, en hún
stóð i þrjá sólarhringa. Varð gest-
um tiðrætt eftirá um fyrsta i
afmæli, annan i afmæli og þriðja i
afmæli. En hjá útvarpinu verður,
ef svo heldur fram sem horfir,
liklega talað um fimmtugasta i
afmæli?
En þaö er meira blóð i kúnni:
Siðla á þessu ári, 1981, verður
fimmtán ára afmæli sjónvarps-
ins. Þá verður nú mikið um dýrð-
ir, ef að likum lætur. Einhverjir
þar á bæ hafa þó „talið það trygg-
ara, að taka forskot á sæluna”,
þvi að fyrir skömmu birtust i dag-
blöðum myndir af fyrrverandi og
núverandi sjónvarpsmönnum,
með glös ihöndum. Þar var verið
að minnast þess, að fimmtán ár
voru liðin frá þvi að undirbúning-
ur að sjónvarpi hófst. Töldu menn
liklegt, að i umgetnum glösum
væri brjóstbirta af einhverju tagi.
Enn er þess að geta, að helst er
svo að skilja, að verið sé að reyna
að koma þvi inn hjá almenningi,
ef slikt skyldi hafa farið fram hjá
fólkinu i landinu, að hjá þessum
stofnunum hafi alla tið unnið slik-
ir snillingar til orðs og æðis, stils
og stefja, tals og tóna, að þeirra
jafningjar muni vart finnast hér á
jörðu, — og þótt viðar væri leitað?
Hitt er annað mál, að landslýður-
inn hefur ekki alltaf komið auga á
snilld þessara snillinga. En hér
eftir verða augu fólks og eyru
væntanlega betur opin.
Menn sem komnir eru á minn
aldur, munu margir hverjir
minnast afmæla ýmissa annarra
stofnana, sem eiga að baki engu
ómerkari sögu en útvarpið, með
fullri virðingu fyrir þvi sem sliku,
Hér mætti t.a.m. nefna hundrað
ára afmæli Menntaskólans i
Reykjavik og fimmtiu ára afmæli
Háskóla íslands. Forráðamenn
beggja minntust afmæla sinna
stofnana, en á yfirlætislausan og
hógværan hátt.
En við veislulok hjá útvarpinu,
verður okkur, skattgreiðendum i
landinu, á að hugsa sem svo:
Eitthvað hefur þetta nú kostað.
Og þá er komið að kjarna máls-
ins. Forráðamenn umræddrar
stofnunar hafa árum saman
kveinað út af fjárskorti. Ég segi
nú fyrir mig, að næst þegar ég
heyri þær grátraddir, mun ég
ekki taka slika kveinstafi alvar-
lega.