Morgunblaðið - 19.01.2004, Blaðsíða 25

víkurmótinu sem haldið var í byrjun
nóvember sl., þannig að það leit vel
út með framhaldið og verður því
mjög erfitt að fylla þitt skarð. Þú
varst mikill áhugamaður um íþróttir
og var knattspyrna efst í huga enda
mikill Liverpoolmaður. Á bocciaæf-
ingum var mikil umræða í gangi, að-
allega þegar okkar menn unnu en
einnig þegar þeir töpuðu, og varst
þú með þá skoðun að það ætti að
selja alla leikmennina nema Owen,
sem var þinn uppáhaldsleikmaður.
Þú varst mikill keppnismaður og
hafðir mikinn áhuga á því sem þú
tókst þér fyrir hendur og skilaðir
því mjög vel. Það var ekki nóg með
að þú stundaðir boccia heldur spil-
aðir þú knattspyrnu og frjálsar
íþróttir. Þú varst móður minni alltaf
svo hjálpsamur á bocciaæfingum og
aðstoðaðir við að taka fram stóla,
bocciasettin og rennurnar og svo
varstu ávallt búinn að ganga frá öllu
áður en maður vissi af. Hallmar
minn, það verður skrítið að mæta á
æfingar þar sem þú mættir nánast
alltaf, þín verður sárt saknað af okk-
ur í bocciadeildinni og við munum
alltaf hafa þig hjá okkur í huganum
því þú varst góður félagi og vinur.
Við hjá bocciadeildinni sendum
innilegar samúðarkveðjur til Mörtu
unnustu hans, foreldra, systkina,
tengdaforeldra og annarra aðstand-
enda.
Fyrir hönd bocciadeildar ÍFR.
Haukur Gunnarsson,
bocciaþjálfari.
Elsku Hallmar! Af hverju þú af
öllum, ungur og í blóma lífsins, svo
góður og ljúfur og farinn að búa með
Mörtu okkar og allt gekk svo vel hjá
ykkur. Það er sagt að þeir deyi ung-
ir sem guðirnir elska, en ég er ekki
sátt. Þú og Marta voruð svo ynd-
isleg og flott kærustupar. Marta er
uppáhaldsfrænka Óskars frænda á
Sauðárkróki. Ég man alltaf þegar
Marta hringdi í Óskar frænda og
sagðist vera búin að eignast kærasta
og var svo hamingjusöm, ekki löngu
síðar hittum við ykkur, þið voruð
frábær saman, hann pínku feiminn
við okkur en það fór fljótt þegar
hann og Óskar fóru að tala um
knattspyrnuna. Þegar þið fóruð að
búa saman gekk allt svo vel hjá ykk-
ur, voruð svo dugleg og samtaka í
öllu. Þið buðuð okkur í mat, það var
nú aldeilis flott, Hallmar hafði búið
til matinn því hann var svo góður í
að elda, svo áttum við saman ynd-
islega kvöldstund.
Það var svo gaman að fá ykkur í
heimsókn til okkar á Krókinn síðast-
liðið sumar, þið voruð búin að und-
irbúa ferðina mjög vel, Marta keyrði
og Hallmar sá um vegakortið og allt
gekk eins og í sögu að sjálfsögðu,
þið fóruð fyrst til frænda Hallmars á
Akureyri og komuð svo til okkar,
það var alveg yndislegt að fá ykkur í
heimsókn, fórum í bíltúr um bæinn
og þar í kring, það var strax ákveðið
að þið kæmuð aftur í sumar og vor-
um við farin að hlakka til að fá ykk-
ur. Elsku Hallmar, þín er sárt sakn-
að af okkur öllum. Marta mín,
foreldrar, systkini og aðrir ættingj-
ar, vottum ykkur okkar dýpstu sam-
úð.
Óskar og Þrúður.
Kveðja frá Íþróttafélagi
fatlaðra í Reykjavík
Í dag kveðjum við elskulegan vin
og félaga, Hallmar Óskarsson.
Okkar fyrstu kynni hófust þegar
Hallmar kom á sundæfingar í sund-
laug Styrktarfélags lamaðra og fatl-
aðra við Háaleitisbraut aðeins átta
ára gamall ærslabelgur. Þrátt fyrir
erfið veikindi var Hallmar fjörugur
og lífsglaður einstaklingur og birtist
það í mörgum myndum. Hann var
mjög áhugasamur um fótbolta sem
hann stundaði hjá ÍFR og í fram-
haldi af því hafði hann mikið dálæti
af ensku knattspyrnunni. Það fór
ekki fram hjá neinum að Liverpool
var hans uppáhaldslið og fór hann
tvisvar sinnum utan til að fylgjast
með lang-lang besta liðinu. Hallmar
æfði boccia samhliða fótboltanum
sem var hans aðal keppnisíþrótt. Ís-
landsmeistari varð hann í sveita-
keppni og keppti fyrir Íslands hönd
á Norðurlandamóti í boccia og stóð
sig vel.
Drenglyndi og gjafmildi eru orð
sem lýsa Hallmari hvað best og var
hann ávallt tilbúinn að aðstoða fé-
laga sína sem þurftu þess með. Ef
einhver átti afmæli eða jól voru í
nánd þá var hann alltaf fyrstur
manna með gjafir á vettvang til að
gleðja. Þess á milli fór hann út í
blómabúð að kaupa blóm fyrir vini
og þá sem honum líkaði vel við.
Hallmars verður sárt saknað af
okkur hjá ÍFR.
Fyrir hönd Íþróttafélags fatlaðra
í Reykjavík sendi ég unnustu hans,
Mörtu, foreldrum hans, Óskari og
Hallbjörgu, systkinum og öðrum að-
standendum mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Júlíus Arnarsson,
formaður ÍFR.
Nýtt ár var hafið. Vinir og vanda-
menn voru rétt búnir að færa hverj-
ir öðrum óskir um gleði og farsæld á
nýju ári, þegar okkur bárust sorg-
artíðindi. Það hafði orðið hræðilegt
slys, og eins og hendi væri veifað
breyttist daglegt líf hversdagsins í
mikla sorg og drunga. Beðið var
milli vonar og ótta um að vinur okk-
ar Hallmar myndi hafa betur í þess-
ari baráttu. En allt kom fyrir ekki.
Hallmar var sonur Hallbjargar og
Ella, bestu vina okkar. Við höfum
því fylgst með uppvexti hans alla tíð
og átt margar gleðistundir með fjöl-
skyldunni allri í gegnum árin. Þegar
við lítum til baka nú, eru allar þær
minningar dýrmætari en margt ann-
að. Við minnumst lítils drenghnokka
með stór blá augu sem alltaf ljóm-
uðu og brosið í augum hans heillaði
alla. Hann var pattaralegur og
skemmtilegur strákur. Á þessum ár-
um var hann matmaður mikill,
hversu ótrúlega sem það kann að
hljóma um barn, enda ekki hægt að
segja það sama um mörg börn á
hans aldri og það var gaman að gefa
honum að borða. Hann gaf sér góð-
an tíma og bar sig að við borðhaldið
eins og hinir fullorðnu. Hann spurði
gjarnan eftir matinn, hvað yrði að
borða á næsta matmálstíma.
Við vorum svo lánsöm að fá að
hafa hann „að láni“ nokkur sumur
þegar hann var barn og það er þess
vegna sem okkur finnst við hafa átt
pínulítið meira í honum en annars.
Hann naut sín greinilega við að upp-
lifa frelsi barna sem eru svo heppin
að alast upp úti á landsbyggðinni.
Fjaran, sjórinn og fjallið við næsta
fótmál. Frjáls leikur barnanna án
þess að þurfa að óttast hættur þær
sem fylgja því að búa í borginni átti
greinilega við hann. Fótbolti daginn
út og inn með öllum strákunum úr
nágrenninu, þátttaka í sundnám-
skeiði að vori til, æfingar með
íþróttafélaginu, hjólreiðaferðir með
„nesti og nýja skó“ þar sem drukkið
var og borðað þegar komið var á
áfangastað. Ferð í sveitina þar sem
veiðistöngin var tekin fram, buslað í
vatninu og siglt á báti.
Já, þetta og fleira og fleira kemur
upp í hugann nú, þegar allt í einu og
allt, allt of fljótt er komið að kveðju-
stund.
Já, lífið var svo sannarlega rétt að
byrja þegar hann var tekinn frá
okkur. Tekinn frá unnustu, foreldr-
um, systkinum og ástvinum öllum.
Eitt er þó víst að honum hefur
örugglega verið falið nýtt hlutverk
annars staðar. Í heiminum þar sem
ríkir eilíft ljós og birta.
Við óskum þess af hjarta að minn-
ingin um Hallmar muni lýsa okkur
öllum um ókomna tíð. Við biðjum al-
góðan Guð að styrkja og blessa unn-
ustu Hallmars, foreldra, systkini,
mágkonu og frænda. Einnig ömmur
og afa og alla þá sem honum standa
nærri.
Við kveðjum þig, kæri vinur, með
lítilli bæn. Guð blessi minningu þína.
Þú ljós og dagur, Drottin, ert,
allt dimmt og hulið þér er bert.
Þú, ljós Guðs dýrðar, ljómar skært,
þú ljós þíns orðs oss hefur fært.
Þú varst í dag vort ljós og líf,
ver líka í nótt vort skjól og hlíf,
Þú hvíl í oss, er hvílum vér,
og hvíla lát oss eins í þér.
(V. Briem.)
Hjördís, Pétur, Jón Pétur,
Vilhjálmur, Eva, Ásdís
og fjölskyldur.
Kæri Hallmar, ég kunni vel við
þig. Fróður varstu og skemmtileg-
ur.
Fyrst er ég sá þig var árið 2001
og margt þurftir þú að þola á
þinni stuttu ævi. Ég hugsa sárt til
þín.
Vona að þér vegni vel þarna uppi.
Þinn vinur og félagi,
Baldur Jóhannesson, ÍFR.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 19. JANÚAR 2004 25
✝ Jóhannes Skúla-son fæddist á
Hálsi í Ljósavatns-
hreppi í Suður-Þing-
eyjarsýslu 1. maí
1911. Hann lést á
Borgarspítalanum
12. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Skúli
Ágústsson bóndi í
Hólsgerði í Köldu-
kinn og Sigurveig
Jakobína Jóhannes-
dóttir húsfreyja. Jó-
hannes var elstur
átta systkina en þrjú
þeirra eru nú látin. Systkini hans
eru: Jónas, f. 17.9. 1913, d. 21.1
1986, fyrrum bóndi í Hólsgerði.
Guðrún, f. 21.2. 1916, d. 3.3 1971,
fyrrum húsmóðir í Hólsgerði.
Skúli, f. 31.10. 1918, ættfræðing-
ur í Reykjavík. Jóhanna, f. 1.1.
1920, d. 7.9. 1997, var gift Jó-
hannesi Björnssyni, bónda í Ytri-
Tungu á Tjörnesi, sem einnig er
látinn. Kristveig, f. 29.3. 1923,
var gift Vilhelm Ágústssyni neta-
gerðarmanni á
Siglufirði, sem er
látinn. Þorkell, f.
20.6. 1925, löggiltur
endurskoðandi í
Kópavogi, kvæntur
Ólafíu Hansdóttur.
Þorsteinn, f. 4.11.
1926, bifreiðarstjóri
í Reykjavík. Jóhann-
es var ókvæntur og
barnlaus.
Hann stundaði
nám við Héraðsskól-
ann á Laugum í
Þingeyjarsýslu frá
1930–1932. Eftir
það vann hann ýmis landbúnað-
arstörf í Þingeyjar- og Eyjafjarð-
arsýslu. Hann flutti suður 1941
og starfaði í Mosfellssveit í tvö ár
en flutti svo til Reykjavíkur
haustið 1944. Þar stundaði hann
ýmsa verkamannavinnu allt til
ársins 1978 er hann hætti störf-
um.
Úför Jóhannesar verður gerð
frá Fossvogskapellu í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Jóhannes frændi hefur kvatt
þetta jarðneska líf á 93. aldursári
og mörg minningarbrot birtast. Ég
kynntist honum ekki fyrr en ég var
orðin nokkurra ára. Hann kom á
heimili mitt á Akureyri einn bjart-
an sumardag og sagðist langa til að
heilsa upp á bróðurdóttur sína. Frá
þeim degi tengdumst við sterkum
ættarböndum. Hann var þá á leið
austur í Köldukinn að vitja æsku-
stöðvanna og upp frá því kom hann
ætíð við hjá okkur í sínum árlegu
heimsóknum. Hann var sérlega
barngóður og ég fann strax hlýjuna
og öryggið í fari hans. Hann var vel
hagmæltur þó að hann flíkaði því
ekki um of, en hann orti til mín ljóð
og sendi mér einnig jólagjafir.
Þegar hann heyrði að ég hafði
hug á að fara suður í Kennaraskól-
ann bauð hann mér að búa hjá sér
og þá kynntist ég honum enn betur
og fann að hann vildi veg minn sem
mestan. Jóhannes hafði sjálfur far-
ið til mennta á Héraðsskólann á
Laugum í Þingeyjarsýslu og haft
gaman af en átti þess ekki kost að
ganga menntaveginn frekar. Sú
leið hefði þó verið honum greið því
hann var skarpgreindur, stálminn-
ugur og mikill áhugamaður alla tíð
um ýmiss konar fróðleik. Föður-
bróðir minn var unnandi íslenskrar
tungu og talaði fagurt mál. Sagn-
fræði og bókmenntir voru honum
hugleiknar. Hann hóf ungur að
kaupa bækur og átti nú að leið-
arlokum frábært safn fræði- og
fagurbókmennta. Margir leituðu til
hans í gegnum tíðina til að fá mat
hans á verðmæti bóka því hann var
nákvæmur og sanngjarn. Í öllum
viðskiptum var hann traustur og
heiðarlegur, orð Jóhannesar
frænda stóðu.
Hann keypti sér nokkrar íbúðir
um ævina og alltaf var hann að
stækka við sig húsnæðið þó hann
væri einn, því honum fannst að það
ætti að vera metnaður hvers og
eins að eiga sitt og standa á eigin
fótum. Mörg ung hjón hófu búskap
sinn sem leigjendur hjá honum og
gjarnan valdi hann barnafólk. Leig-
an var oftast sú að hann fékk þess í
stað fæði og þjónustu. Hann var
tilbúinn að veita aðstoð ef á þurfti
að halda því hann var bæði bóngóð-
ur og greiðvikinn. Margir sýndu
honum tryggð og vináttu í gegnum
árin og sumum bast hann vináttu-
böndum.
Á seinni árum hafði hann gaman
af að rifja upp gamla tímann og þá
varð frásögn hans svo skýr og lif-
andi að ég sá fyrir mér mannlífið
bæði í heimasveitinni og í Eyjafirð-
inum þar sem hann hafði starfað,
og hann kunni urmul af ljóðum og
sögum.
Eftir að hann hætti að vinna brá
hann sér í nokkrar ferðir til út-
landa. Hann naut sín vel á sögu-
slóðum menningarríkja því þar sá
hann og heyrði svo margt sem
hann hafði aðeins haft tækifæri til
að lesa um áður.
Síðustu ár dvaldi hann á heimili
aldraðra í Lönguhlíð 3. Þar leið
honum vel og var þakklátur fyrir
góða umönnun.
Að leiðarlokum þakka ég og fjöl-
skylda mín samfylgdina. Hann bar
alla tíð umhyggju fyrir okkur og
tók þátt í gleði okkar og sorgum.
Hann kvaddi þetta líf æðrulaus
og sáttur.
Far þú í friði, kæri frændi, og
þökk fyrir allt.
Valdís Þorkelsdóttir.
Vor ævi stuttrar stundar
er stefnt til drottins fundar,
að heyra lífs og liðins dóm.
En mannsins sonar mildi
skal máttug standa í gildi.
Hún boðast oss í engils róm.
(Einar Ben.)
Auður Vilhelmsdóttir og börn.
JÓHANNES
SKÚLASON
Elsku vinur minn.
Það er hræðileg til-
hugsun að eiga aldrei
aftur eftir að sjá þig
eða fá að vera með þér,
en minningarnar sem
þú skildir eftir eru ekki
fáar og allar alveg einstakar, eins og
þegar þú gafst mér og Sindra bíla-
brautina sem við gátum leikið okkur
endalaust með. Svo þegar þú keyptir
Trans Aminn þá varstu svo glaður og
flottur enda mikill bíladellukarl, allt-
af með olíu á puttunum en samt alltaf
svo snyrtilegur. Ég var ekki orðinn
hár í loftinu þegar við vorum farnir
að „stela“ fötum hvor frá öðrum og
við stóðum alltaf þétt saman og þeg-
ar ég skoða myndir af þér sé ég hvað
við erum líkir, eins og margir voru
ÓSKAR ANDRI
SIGMUNDSSON
✝ Óskar Andrifæddist á Ísafirði
hinn 5. október 1979.
Hann lést af slysför-
um laugardaginn 10.
janúar síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Ísafjarðar-
kirju 17. janúar.
duglegir að segja okk-
ur. Þú ert fyrirmyndin
mín í lífinu. Þú varst
maður orða þinna og
það var alltaf hægt að
treysta öllu sem þú
sagðir. Og þessi sjö ár
sem við fengum með
þér í viðbót eftir hræði-
lega slysið sem þú lent-
ir í voru mér dýrmæt.
Þú fékkst annað tæki-
færi, eins og það væri
framlenging og það var
eins og þú ættir bara
eftir að fá að skilja eftir
þig ávöxt sambands
þíns með Huldu, lítinn Óskar eða
litla prinsessu, sem nú er á leiðinni.
Það er ekki hægt að skrifa allar
minningarnar á blað og því læt ég
þetta duga, en eitt máttu vita, þær
gleymast aldrei. Og þú mátt treysta
því, elsku vinur, að Huldu og barnið
ykkar mun aldrei vanta neitt – nema
þig, Óskar minn.
Sjáumst síðar, ástkæri bróðir
minn.
Þinn
Ómar Örn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
EYRÚN AUÐUNSDÓTTIR
frá Ystaskála,
Vestur-Eyjafjöllum,
sem andaðist á heimili sínu, Flyðrugranda 8,
miðvikudaginn 7. janúar, verður jarðsungin frá
Seltjarnarneskirkju þriðjudaginn 20. janúar
kl. 13.30.
Jarðsett verður í Gufuneskirkjugarði.
Auðbjörg Reynisdóttir,
Viktor Þór Reynisson,
Anna Kristín Kristófersdóttir,
Jóhann Reynisson,
Ingibjörg Stefánsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elsku Hallmar. Við sáum þig
þroskast í faðmi ástríkrar og
traustrar fjölskyldu.
Við hrifumst af staðfestu þinni
og dugnaði.
Við nutum bross þíns og inni-
leika. Þú auðgaðir líf okkar.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Guð geymi þig og styrki ástvini
þína.
Inga Lára og Ólafur Haukur.
HINSTA KVEÐJA