Morgunblaðið - 19.01.2004, Síða 27

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 19. JANÚAR 2004 27
ust þau á áttræðisaldurinn og flest
þeirra gott betur. Við höfum oft rifj-
að upp þá gömlu góðu daga þegar
pabbi og þau systkinin voru í fullu
fjöri. Það var engin lognmolla þegar
systkinin og fjölskyldurnar komu
saman á góðri stundu. Þá var gjarn-
an sungið, spilað og farið með kveð-
skap og var þá glatt á hjalla. Við
söknum þessara samverustunda, en
minningarnar eru margar og góðar
og eiga örugglega eftir að ylja okkur
um ókomin ár, uns við hittumst á ný
fyrir handan.
Svafa giftist þeim ágætismanni
Tryggva Guðmundssyni, frá
Saurbrúargerði utan af Kjálka. Þeim
varð ekki barna auðið og var það
þeim eflaust sorgarefni. Svafa vann
lengi hjá Útgerðarfélagi Akureyrar
en Tryggvi var sjómaður, var um
tíma í áhöfn strandferðabátsins
Drangs, en hann var líka í millilanda-
ferðum. Okkur krökkunum fannst
mjög gaman að koma í heimsókn til
þeirra, því þar var svo marga fágæta
og fallega muni að sjá, sem ekki voru
á hverju strái. Lengi voru til í okkar
foreldrahúsum, og eru reyndar enn,
fallegir hlutir sem Tryggvi fékk í
Bretlandi í skiptum fyrir sýrubat-
terí, sem virðast hafa verið einhvers
virði þar, þó að úrelt væru orðin hér.
Þau Tryggvi og Svafa komu oft í
Mælifell á sumrin og hjálpuðu til við
heyskapinn. Það fannst okkur líka
mjög skemmtilegt og munaði aldeilis
um handtökin þeirra þá. Þau hafa
áreiðanlega líka notið þess, því þau
langaði að búa sér heimili úti í sveit
og sáu í draumsýn lítið hús hinum
megin við fjörðinn.
En Svafa bar sterkar taugar til
æskustöðvanna og byggðu þau
Tryggvi sér sumarbústað í skógar-
reitnum á Ytri-Tjörnum, sem þau
nefndu Tryggvasel. Þar dvöldu þau
löngum sér til ánægju. Margan góð-
an kaffisopann og meðlætið fékk
maður hjá þeim þar og í Ránargöt-
unni á Akureyri, þar sem þau bjuggu
allan sinn búskap.
Við samgleðjumst Svöfu nú, þegar
hún er aftur samvistum við Tryggva
sinn sem var farinn á undan henni til
að búa þeim sælureitinn sem þau
dreymdi um hér.
Við og fjölskylda okkar kveðjum
Svöfu frænku með virðingu og þökk.
Blessuð sé minning hennar.
Snæbjörg og Sigríður
Bjartmarsdætur.
Reykjavík náði frá Kvosinni suður
að Kennaraskóla, vestur á Mela og
upp að Vatnsþró. Þar fyrir utan var
sveit. Öræfi með nokkrum kotum og
örfáum stórbýlum.
Gunnar átti heima fyrir vestan
Læk. Gekk í Barnaskólann, oftast
efstur í sínum bekk. Bjartur yfirlit-
um, brosleitur, glaðvær. Lauk Versl-
unarskólanum með glæsibrag og hóf
störf í atvinnulífinu, gekk í Oddfel-
lowstúkuna Þórstein og valdist þar
skjótt til forystu. Þar lágu saman
leiðir okkar, brátt til góðra kynna.
Skjótt til vináttu, sem aldrei bar á
skugga. Eftir stúkufundi settumst
við saman við spilaborð. Eftir vetur-
inn til laxveiða í Norðurá eða hitt-
umst að sumarbústöðum okkar hvor
við sína víkina við Þingvallavatn. All-
staðar bar Gunnar með sér glaðværð
og góðvild. Einkum þó þegar Guð-
munda konan hans var með í för. Þau
voru eitt. Ekki bara á pappírnum
heldur fyrst og fremst í allri háttsemi
og afstöðu hvors til annars. Mikið
væri það dásamlegt ef öll hjónabönd
væru eins og þeirra Gunnars og Guð-
mundu. Eftirtekt vakti hve vel hún
annaðist hann alla tíð og alveg sér-
staklega hin síðari árin.
Það var dýrmætt að eiga Gunnar
Petersen að vin. Við, sem þess nut-
um, erum við fráfall hans fátækari.
Valgarð Briem.
Tennis- og badmintonfélag
Reykjavíkur var ekki stórt íþrótta-
félag fyrstu áratugina eftir að það
var stofnað. Samt sem áður var þetta
öflugur félagsskapur sem byggðist á
traustum kjarna félagsmanna. Einn
þeirra var Gunnar Petersen, sem nú
er látinn. Gunnar og fjölskylda hans
hafa tengst TBR um áratuga skeið.
Hann var meðlimur í hópi badmin-
tonmanna sem voru kallaðir Fuglar,
og hittust þeir í hverri viku í fjölda
ára, spiluðu badminton sér til heilsu-
bótar og áttu góðar stundir saman
við spjall, söng, spilamennsku o.fl.
Gunnar var kosinn í stjórn TBR
1957, og var ritari félagsins til 1961.
Hann var og sæmdur gullmerki fé-
lagsins fyrir störf sín að félagsmálum
1964.
Nú þegar Gunnar er farinn frá
okkur yfir móðuna miklu, minnast
margir TBR-ingar hans með þökk
fyrir góðar stundir, sem þeir áttu
með honum. – Ánægjulegar stundir á
íþróttavellinum í skemmtilegum leik,
og svo utan vallar í ljúfum fé-
lagsskap.
Fjölskyldu Gunnars Petersen
sendum við okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Tennis- og badmintonfélag
Reykjavíkur
Sigfús Ægir Árnason.
Hann fæddist fimm dögum seinna
en ég, og ég kynntist honum rúmum
20 árum eftir það.
Þau kynni þróuðust mjög fljótt á
þann veg að með okkur tókst vinátta
sem aldrei fölnaði öll þau ár sem við,
hlið við hlið, örkuðum lífsveginn, en
þau eru nú fast að 60 talsins.
Hann var í ætt við bjargið, en ekki
sandinn.
Það er Gunnar Petersen sem ég er
að tala um en hann lést 4. janúar síð-
astliðinn og stóð á áttræðu.
Gunnar var fæddur í Reykjavík,
11. okt 1923. Foreldrar hans voru
Kristbjörg Þorsteinsdóttir og Bern-
harð Petersen, norskur maður sem
starfrækti hér í Reykjavík samnefnt
fyrirtæki og við það vann Gunnar all-
an sinn starfsaldur. Ég mun ekki í
þessum örfáu kveðjuorðum fjölyrða
um lífshlaup hans á þeim vettvangi.
Hvorutveggja er að til þess eru aðrir
mér hæfari, og hitt einnig að annað
er mér ofar í huga á kveðjustund.
Gunnar Petersen var fríður mað-
ur, mikill að vallarsýn og sterkur.
Hafði yndi af útiveru og fjallaferðum
og var laxveiðimaður ágætur. Hug-
myndaflug hans og dugnaður var
langt yfir meðallagi og kom fram með
ýmsum hætti, var meðal annars
hvatamaður að því ásamt með nokkr-
um vinum sínum að æfa þá fögru
íþrótt badminton. Við vorum sjö sam-
an, – lærðum ekki í upphafi réttu tök-
in og náðum aldrei langt, – en börð-
umst eins og ljón. Nú fyrir 25–30
árum hefur íslenskt badminton náð
því að vera gjaldgengt á erlendum
keppnisvöllum. Með því fylgdist
Gunnar alla tíð.
En þessi sjö manna hópur var
samheldinn á fleiri sviðum. Hann
ferðaðist um landið með eiginkonum
sínum, hélt veislur og orti dýrt
kveðnar vísur. Í öllu var Gunnar í
fremstu röð, keppnismaður mikill,
snjall hagyrðingur og músíkalskur
bassasöngvari. En framar öllu
traustur vinur og fágaður dreng-
skaparmaður.
Lífshamingja hans var öllu öðru
fremur fólgin í því að eignast ynd-
islegan lífsförunaut sem hann dáði
mjög.
Henni, syni þeirra og hans fólki,
systkinum hans og þeirra fjölskyld-
um sendum við Hulda innilegar sam-
úðarkveðjur.
Þessi kveðjuorð verða ekki fleiri.
Ég kveð Gunnar Petersen með sökn-
uði. Nokkrum dögum fyrir jól ók ég
honum heim, hafandi setið með hon-
um að tafli heima hjá sameiginlegum
vini okkar. Síðustu orðin sem hann
sagði við mig er hann steig út úr bíln-
um man ég vel, og leyfi mér nú að
gera þau að mínum: ,,Vertu blessað-
ur, vinur.“
Kristján Benjamínsson.
Það er mér í barnsminni þegar
Gunnar Petersen kom í heimsókn að
hitta Guðrúnu frænku sína í Svarð-
bæli. Hann kom í hlaðið, að vísu ekki
á hvítum hesti, heldur á góðum bíl,
þessi myndarlegi maður, alltaf kátur
og hress og fyrir mig unglinginn bar
hann með sér andblæ einhvers sem
langt var í burtu.
Stundum komu vinir hans með
honum og alltaf ríkti sama glaðværð-
in og fjörið.
Einhvers staðar á ég enn í pússi
mínu myndir sem þeir tóku þegar
þeir sýndu afl sitt og jafnhöttuðu um
100 kg steðja eins og ekkert væri.
Það leynast líka myndir sem sýna
hvernig þeir fóru að þessu, þeir hefðu
verið liðtækir í heimi kvikmyndanna.
Svo fór hann að koma með sína fal-
legu og myndarlegu konu sem svo
merkilega vildi til að var nafna mín.
Alltaf akandi á góðum bílum, alltaf
sami hressandi andblærinn og gleðin.
Fyrir þau systkinin í Svarðbæli voru
þau miklir aufúsugestir og hlakkað
til komu þeirra. Svo voru gjafir um
jól og enn á ég vínflösku sem Birni í
Bæli var send fyrir ein jólin og límd-
ur á hana miði með tveim skemmti-
legum og góðum vísum. Síðan létust
þau systkinin eins og gengur og Bæli
fór í eyði og kunningsskapur við
hjónin á Kambsveginum féll niður
svo sem oft vill verða þegar ungling-
urinn fer að þroskast á sínum eigin
brautum.
En nú þegar Gunnar er fallinn
vakna þessar ljúfu minningar og fyr-
ir mína hönd og ekki síst systkinanna
í Svarðbæli, Guðrúnar og Björns,
sendi ég að leiðarlokum bestu kveðj-
ur og þakklæti fyrir vináttu og trygg-
lyndi.
Samúðarkveðjur til aðstandenda
sem geta yljað sér við minningu um
góðan dreng.
Guðmundur R. Jóhannsson.
Hverri nýársnóttu á
nú og seinni tíða
mundu að árin eru fá
og ósköp fljót að líða
(Einar Ben.)
Í fallegu janúarveðri var haldið til
Þingvalla. Birtan var ólýsanleg og
geisla sólarinnar naut við smástund.
Í fallegri vík við vatnið hefur verið
dvalið löngum á öllum árstímum og
notið hverrar stundar. Þarna hefur
skapast lítið samfélag sumarhúsaeig-
enda, vinátta og traust. Við gengum
að Brekkukoti, kveiktum á kerti og
stóðum þögul um stund og minnt-
umst allra gleðistundanna sem við
höfum átt með eigendum síðustu tvo
áratugina.
Gunnar Pet eins og við kölluðum
hann var góður félagi og vinur. Stutt
var í brosið og glettnina, samveru-
stundir urðu margar og skemmtileg-
ar á þessum árum sem við geymum í
minningunni um góðan mann. Þau
hjón voru samhent í einu og öllu,
áhugamálin mörg og gefandi okkur
sem nutum.
Löngum var dvalið í Brekkukoti,
mikið var spilað og spjallað og hefð
myndaðist að spila krokket, „taka
eitt geim“ á flötinni góðu. Gunnar
hafði gaman af fallegum söng, enda
söngmaður mikill og kunni mikið af
lögum og textum, einnig var hann
laginn við að setja saman vísur sem
hann rétti vinum sínum á góðri
stundu. Eitt af áhugamálum þeirra
hjóna voru skíði og áttum við góðar
ferðir saman til Crans Montana í
Sviss. Farið var að vori á einum fal-
legasta árstíma Sviss og notið þess að
skíða í Ölpunum frá morgni til kvölds
í góðra vina hópi.
Við viljum votta Guðmundu, elsku-
legri eiginkonu Gunnars, og aðstand-
endum okkar dýpstu samúð.
Kjartan, Svala og Sif.
✝ Hulda EmilíaJónsdóttir fædd-
ist á Ásunnarstöðum
í Breiðdal 11. júlí
1925. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Sólvangi miðviku-
daginn 7. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Anna
Þórey Sigurðardótt-
ir, f. 1900, d. 1928, og
Jón Gunnarsson
kennari, f. 1890, d.
1949. Hulda átti eina
systur, Pálínu Jóns-
dóttur, f. 1916, d.
1930.
Hulda eignaðist með Einari Egg-
ertssyni húsasmíðameistara frá Ak-
Knuti Johannesi Ødegaard frá Nor-
egi, f. 1953, soninn Sævar Óla, f.
1976. 2) Jón Þór vélvirki, f. 1954,
eiginkona Guðrún Ásta Björgvins-
dóttir, f. 1958. Synir þeirra eru
Bjarni Þór, f. 1982, Björgvin Ingi, f.
1987, og Anton Búi, f. 1990.
Hulda missti móður sína þriggja
ára gömul árið 1928 og einu systur
sína skömmu síðar. Hún ólst eftir
það upp hjá föður sínum sem stund-
aði einkum farkennslu í Breiðdal og
Stöðvarfirði. Hulda lauk námi frá
Húsmæðraskólanum á Hallorms-
stað 1945 og sveinsprófi í kjóla-
saumi árið 1948.
Hulda bjó í Hafnarfirði í meira en
50 ár. Hún sinnti húsmóðurstörfum
meðan eiginmaður hennar lifði en
stundaði eftir fráfall hans ýmis al-
menn störf meðan aldur og heilsa
leyfðu. Lengst starfaði hún á St.
Jósefsspítalanum í Hafnarfirði.
Útför Huldu fer fram frá Frí-
kirkjunni í Hafnarfirði í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
ureyri, f. 1925, d. 1985,
soninn Gunnar Rafn
endurskoðanda, f.
1949, eiginkona Fann-
ey Kristbjarnardóttir,
f. 1949. Synir þeirra
eru Kristbjörn, f. 1974;
Helgi Pétur, f. 1976, og
Einar Jón, f. 1978.
Hulda giftist árið
1953 Bjarna Sævari
Jónssyni bifreiðastjóra
í Hafnarfirði, f. 1925,
d. 1963. Börn Huldu og
Bjarna Sævars eru: 1)
Eygló, f. 1953, maki
Sveinþór Eiríksson
stýrimaður, f. 1950. Dætur þeirra
eru: Jóhanna Þórey, f. 1984, og
Silja, f. 1986. Fyrir átti Eygló með
Tengdamóðir okkar Hulda Emilía
Jónsdóttir er látin og er nú skarð
fyrir skildi í fjölskyldunni. Við
tengdadætur hennar minnumst ein-
staklega ljúfra kynna við hana.
Hulda var afskaplega elskuleg kona
en líf hennar hafði sannarlega ekki
verið dans á rósum.
Hún missti móður sína þriggja ára
gömul og einkasystur sína tæpum
tveimur árum síðar. Hún ólst upp
hjá föður sínum, sem stundaði far-
kennslu og vinnumennsku austur á
fjörðum. Oft þurfti Hulda að sjá á
bak föður sínum þegar hann fór til
starfa. Þá dvaldi hún hjá vinum og
vandamönnum eða jafnvel vanda-
lausum um lengri eða skemmri tíma.
Hulda var dul og flíkaði ekki tilfinn-
ingum sínum. En hún var glaðvær
og bar sig alltaf vel.
Hún stundaði nám við Húsmæðra-
skólann á Hallormsstað. Síðar flutti
hún til Reykjavíkur og starfaði við
kjólasaum á saumastofu Hennýjar
Ottósson. Hulda var ákaflega vand-
virk og samviskusöm. Hún minntist
oft góðra stunda og glaðværðarinnar
á saumastofunni.
Eftir að Hulda eignaðist soninn
Gunnar Rafn réð hún sig til ráðskon-
ustarfa til að geta haft hann hjá sér.
Árið 1952 kynntist hún eiginmanni
sínum Bjarna Sævari Jónssyni í
Hafnarfirði og bjó hún þar æ síðan.
Sambúð þeirra varð þó ekki löng því
Bjarni Sævar lést árið 1963 eftir erf-
ið veikindi. Enn stóð Hulda ein eftir,
nú með þrjú ung börn, en það var
ekki hennar háttur að gefast upp.
Oft var vinnudagurinn langur og
fjárhagurinn þröngur, en börnin
fóru fljótlega að hjálpa til og litla
íbúðin á Skúlaskeiði varð það akkeri
sem hún hafði þráð.
Eftir að börnin fluttu að heiman
og stofnuðu eigin heimili urðu
barnabörnin líf hennar og yndi.
Hulda var ávallt boðin og búin að
passa barnabörnin og þeim fannst
alltaf eftirsóknarvert að fá að gista
hjá ömmu Huldu í Hafnarfirði. Það
var oft líflegt þegar barnabörnin
komu í heimsókn, þá var öllu til
tjaldað. Hetja er fallin frá. Hvers-
dagshetja sem gafst ekki upp þrátt
fyrir að á móti blési. Hún var stolt og
hennar metnaður var að börnin
hennar nytu alls þess besta sem hún
gat boðið þeim. Hún veitti börnum
sínum það öryggi og móðurum-
hyggju sem hún sjálf fór á mis við í
æsku.
Við þökkum Huldu tengdamóður
okkar fyrir ánægjulega og lærdóms-
ríka samfylgd. Sérstaklega þökkum
við kærleika hennar og umhyggju í
okkar garð.
Fanney og
Guðrún Ásta.
Hulda Jónsdóttir verður til grafar
borin í Hafnarfirði í dag eftir erfið
veikindi. Börnin mín kölluðu hana
reyndar oft ömmu Huldu þótt hún
væri ekki amma þeirra heldur strák-
anna hennar Fanneyjar mágkonu
minnar. Hún fylgdi með þegar
Fanney byrjaði að vera með Gunnari
og það var sannarlega ekki slæm
viðbót við okkar stórfjölskyldu. Hún
var alltaf aufúsugestur í afmælum
og jólaboðum.
Hulda var einstaklega ljúf og
barngóð kona, henni lá lágt rómur
og það voru engin rassaköst á henni,
en oft er það nú svo að slík prúð-
mennska nær frekar til fólks, ekki
síst barna. Börnin mín fóru stundum
í Hafnarfjörðinn með frændum sín-
um í heimsókn til ömmu Huldu sem
bjó á Skúlaskeiði, nánast í Hellis-
gerði, náttúruperlu Hafnfirðinga.
Þegar ég var lítil fór maður með
mjólk í flösku og brauðsneið í poka í
sérstök ferðalög með strætó til
Hafnarfjarðar og í Hellisgerði, en
Hulda, hún bara bjó þarna á staðn-
um. Synd að maður skyldi ekki
kynnast henni fyrr! Hulda var ekki
bara ljúf og prúð kona, hún var harð-
dugleg og samviskusöm. Hún þurfti
að berjast áfram með börnin sín þrjú
og kom þeim vel til manns. Hún var
m.a. mikil saumakona og þar hafði
hún svo sannarlega hæfileika, allt
sem saumum við kom lék í höndum
hennar. Hún saumaði öll föt á fjöl-
skylduna sína og hún var alltaf til í
að laga, stytta eða sauma þótt ekki
væri alltaf langur tími til stefnu. Allt
var sjálfsagt – ef hún gat orðið að liði
þá var það sjálfsagt. Þannig var
Hulda.
Ég hitti Huldu síðast fyrir tæpu
ári, þá var mjög af henni dregið. Þótt
hún myndi kannski ekki brösóttar
fréttir dagsins í dag eða gærdagsins
mundi hún engu að síður hvað börn-
in mín hétu og svolítið um hvar þau
voru stödd í lífinu og hafði ánægju af
því að heyra fréttir af þeim. Á móti
gat hún svo sagt mér frá barnabörn-
unum sínum, gamlar sögur og nýjar.
Smátt og smátt lét lífið svo undan
og nú er hún Hulda öll. Þegar líkami
og sál hlýða ekki lengur má kannski
segja að dauðinn sé líkn, en ástvin-
um sem eftir lifa er missirinn alltaf
erfiður. Ég, börnin mín og amma
Sissa þökkum samfylgdina og send-
um börnum Huldu og fjölskyldum
þeirra innilegar samúðarkveðjur.
Sigríður
Sigurðardóttir.
HULDA EMILÍA
JÓNSDÓTTIR
Elsku amma Hulda, við þökkum
þér samfylgdina.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Barnabörnin.
HINSTA KVEÐJA
Minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er sent sjálfkrafa
um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf útprentun að fylgja.
Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusíma og heimasíma).
Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist innan
hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn einstakling birtist for-
máli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar skulu ekki vera lengri en
300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17 dálksentimetrar). Tilvitnanir í
sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er hægt að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að það sé gert með langri grein. Grein-
arhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.