Morgunblaðið - 05.02.2004, Síða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. FEBRÚAR 2004 43
Ella Dís sat við hliðina á mér í
Menntaskólanum í Reykjavík.
Það fór ekki mikið fyrir henni.
Hún var lítil og nett en dugleg,
ákveðin, jákvæð og hress. Ljúf
var hún og þægilegur sessunaut-
ur. Ég minnist þess ekki að okkur
hafi nokkurn tíma orðið sundur-
orða.
Í hugann kemur mynd ungrar
spengilegrar konu með glampa í
augum, sem er tilbúin til að takast
á við lífið. Það varð of stutt.
Ég bið Guð að blessa hana og
ástvini hennar og sendi þeim inni-
legar samúðarkveðjur.
Ása Kristín Oddsdóttir.
HINSTA KVEÐJA
 Fleiri minningargreinar um El-
ínu Þórdis Björnsdóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
hún í bréfaskiptum við föður minn
og því ávallt samband þótt oft væri
langt á milli manna. Þegar Elladís
og fjölskylda kom heim frá Banda-
ríkunum taka þau þá ákvörðun að
fara í hestamennsku með börnum
sínum. Það var mér mjög kærkomin
ákvörðun að fá félagsskap með hest-
ana á jörð fjölskyldunnar að Kiða-
felli í Kjós og minnisstæðir eru slep-
pitúrarnir sem oftast enduðu í
kjötsúpu í sumarbústaðnum hjá
mömmu. Samveran í kringum hest-
ana leiddi til náins vinskapar, ekki
bara við Elludís heldur einnig við
börnin hennar, Bjössa, og tvíburana
Heiðrúnu og Hugrúnu, því við
Kristín erum í aldri mitt á milli
Elludísar og tvíburana.
Fyrsta hestaferðin sem við Krist-
ín fórum saman var einmitt með
Elludís og Jóhanni árið 1985. Fórum
við fjögur saman og var lagt af stað
frá Kiðafelli og riðið í Borgarfjörð,
alla leið í Kalmannstungu og svo til
baka um Kaldadal á Þingvöll og aft-
ur á Kiðafell. Á Síldarmannagötum
á leið úr Botnsdal yfir í Skorradal,
lentum við í mikilli rigningu, þoku
og kulda, tár féllu, en Elladís og
Kristín töldu kjark hvor í aðra og
við komumst á leiðarenda og má
segja að þar hafi myndast samband
sem hélst alla tíð og oft áttu þær El-
ladís og Kristín eftir að stappa stál-
inu hvor í aðra þótt við aðrar kring-
umstæður væri. Á næstu árum
ferðuðumst við mikið á hestum með
Elludís og fjölskyldu okkur til mik-
illar ánægju og eru það minningar
sem við njótum að rifja upp.
Elludísar verður heldur ekki
minnst án þess að sumarbústaður-
inn á Kiðafelli sé nefndur. Þar átti
hún sannkallaðan griðastað og sælu-
reit og stutt var yfir í sumarbústað
foreldra minna og var ávallt mikill
samgangur milli mömmu og Elludís-
ar. Börnin okkar voru sérlega hænd
að Elludís og ein fyrsta dúkka dótt-
ur okkar Áslaugar Örnu fékk ein-
mitt nafnið Elladís. Þegar við kom-
um í sumarbústaðinn fóru börnin
jafnan að athuga hvort Elladís væri
í bústaðnum og einnig hverjir væru
með henni því þar var oft gest-
kvæmt, ýmist börn til að leika við
eða frænkur til að spila við. Mamma
bauð systrum sínum, Hönnu og
Helgu oft að dvelja með sér í sum-
arbústaðnum nokkra daga á hverju
sumri og þótti mér sérstaklega vænt
um að sjá að Elladís hafði tekið við
af mömmu að þessu leyti og áttum
við ánægjulegar samverustundir
síðustu sumur með Ellu og systr-
unum, Lóló, Hönnu og Helgu í sum-
arbústaðnum. Ef nokkur frænka
mín minnti mig á móður mína þá var
það Elladís en þær voru gæddar svo
mörgum góðum eiginleikum og mik-
ið er sumarbústaðabrekkan tóm-
legri þegar þær eru horfnar af vett-
vangi, báðar alltof snemma.
Ella var einstök kona, uppörvandi
og hvetjandi og til hennar var gott
að leita. Það var svo gott andrúm í
kringum hana, mikil jákvæðni og
gleði og stutt í hlátur og grín. Einn-
ig fundum við sterkt fyrir nærveru
hennar og umhyggju þegar erfið-
leikar steðjuðu að, fyrst í veikindum
dóttur okkar og síðar móður minn-
ar. Þá var hún alla tíð einstaklega
ræktarsöm við föður minn og heim-
sótti hann reglulega, fyrir það vil ég
þakka og eins og ekki síður að hún
sagði mér margar sögur af föður
mínum frá sínum yngri árum, áður
en hann veiktist, sem drógu upp
nýja mynd af honum í mínum huga.
Þá bauð hún okkur og börnunum að
koma og taka þátt í samverustund-
um sinnar fjölskyldu, hvort heldur
var á jólum eða páskum og tók okk-
ur um margt eins og hennar eigin
börnum.
„Hvers vegna getur hver dagur
ekki verið lengri,“ spurði dóttir mín
þegar við vorum við útreiðar í vik-
unni og henni fannst deginum halla
fullfljótt. Við þeirri spurningu er
ekkert svar en það minnir okkur á
að lífið er ekki sjálfgefið, tíminn er
dýrmætur og mikilvægt að nota
hann vel.
Það er ofar okkar skilningi hvers
vegna Elladís fékk ekki lengri tíma
með okkur og fjölskyldu sinni.
Hennar verður sárt saknað. Við
Kristín sendum Lóló, Bjössa, Heið-
rúnu og Hugrúnu og fjölskyldum
þeirra okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum góðan Guð að
styrkja þau í sorginni.
Sigurbjörn Magnússon,
Kristín Steinarsdóttir.
Það var mikið tilhlökkunarefni
fyrir ungan dreng, sem alinn var
upp við hörku bresks heimavistar-
skóla eftirstríðsáranna, að koma til
sumardvalar í frelsið á Íslandi. Þar
átti Elladís, frænka mín, stóran
þátt. Hún og fjölskylda hennar á
Kiðafelli tóku mér opnum örmum,
þar fengum við að atast í kúnum,
leika okkur í hlöðunni og ríða út.
Þarna var vakin ást mín á íslenskri
náttúru, sem ekki hefur dofnað síð-
an – og þarna tengdumst við frænka
mín vináttuböndum, sem hafa
styrkst með árunum.
Elladís missti föður sinn, Björn,
sem var ömmubróðir minn, þegar
hún var unglingur. Hann lést langt
um aldur fram og var öllum harm-
dauði. Nú hefur Elladís kvatt okkur
hinstu kveðju og upp í hugann koma
minningar um vináttu sem varað
hefur í hálfa öld.
Við giftumst á sama ári, börnin
okkar eru fædd um sama leyti.
Ferðir voru farnar saman.
Við heimsóttum Elludís og Jó-
hann á Sauðárkrók þegar Jóhann
var þar kandidat og er það óskilj-
anlegt þegar litið er til baka hvernig
við komumst fyrir, öll í litlu íbúð-
inni, sex börn innan við sex ára,
barnfóstra og við. Gestrisnin var
frænku í blóð borin og samkomulag-
ið gott. Nóg af kjötsúpu og tími til
alls. Við gengum upp á Tindastól og
horfðum á „næturvökula sumarsól
sveigja fyrir norðurpól“, gáfum
gaum að Gretti og nutum þess að
vera ung.
Síðasta ferð okkar Elludísar sam-
an var ógleymanleg, þá fórum við
tvær með litlum hópi fólks ríðandi
um Njáluslóðir undir leiðsögn Jóns
Böðvarssonar. Elladís reið „Geisla“
sínum sem var hrekkjóttur og óá-
reiðanlegur að mér fannst, enda
henti hann henni af baki í tvígang,
en hún lét engan bilbug á sé finna.
Hún ætlaði að ná tökum á honum og
gera úr honum gæðing.
Við kvöddum Elludís í haust á
Kiðafelli, í litla sumarbústaðnum
hennar, sem óvart varð tvær hæðir.
Hann var auðvitað troðfullur af fólk-
inu hennar, fjórum kynslóðum, sem
ekki þekkja orðið kynslóðabil. Hún
veifaði til okkar ljóshærð, fíngerð
kona með bros í augum.
Við þökkum samfylgdina og biðj-
um Guð að blessa fjölskyldu hennar
nú og ævinlega.
Svala og David Pitt.
Þá hefur Elín Þórdís kvatt þetta
jarðlíf, svo óvænt. Á vinnustað okk-
ar var hún alltaf kölluð Elladís og
nú berum við sorg í hjarta.
Ég sá hana fyrst fyrir 35 árum,
þegar hún byrjaði að vinna á rann-
sókn á Landspítalanum ung að ár-
um. Hún var lagleg, kát, lítil og nett,
féll vel inn í hópinn og svo auðvelt
að kynnast henni að mér finnst núna
að við höfum verið vinir síðan þá.
Elladís var mjög góður vinnu-
félagi, hlý og velviljuð, skemmtileg
og glettin. Hún var ákveðin, afar
heil í samskiptum og sagði það sem
henni fannst án hávaða. Hún var
líka svo lánsöm að vera mjög góð
mamma og amma og uppskar sam-
kvæmt því.
En það sem gerði Elludís alveg
sérstaka í mínum huga var hvernig
hún þroskaðist. Hún óx svo fallega.
Við hverja prófraun sem lífið lagði á
hana tók hún meðvitað jákvæða af-
stöðu og vann úr hlutunum af snilld.
Með árunum öðlaðist hún ákveðið
æðruleysi og hugarró sem er eft-
irsóknarvert fyrir sérhverja mann-
veru. Við munum sakna hennar en
um leið minnast hennar með gleði
og þakklæti fyrir það sem hún var
okkur.
Við biðjum guð að blessa ástvini
hennar alla.
Fyrir hönd samstarfsfólks,
Ragnheiður Benediktsdóttir.
Mig langar að minnast góðrar
vinkonu, samstarfskonu og ná-
granna. Hún var jafn elskuleg í öll-
um þessum hlutverkum. Ég álít það
sérstakt happ að hafa fengið að búa
í nágrenni við hana undanfarin ár.
Ég kynntist Elludís sumarið 1971
þegar ég kom aftur til vinnu eftir
fimm ára hlé. Hún kynnti sig og var
svo opin og elskuleg að nýliðinn
gleymdi öllum áhyggjum um að
hann væri búinn að gleyma öllu sem
fyrr var lært í meinatækni. Hún átti
þá Bjössa og átti von á tvíburunum.
Við meinatæknarnir fylgdumst
spenntar með. Í desember lá stúlk-
unum á að komast í heiminn fyrr en
ætlað var og við hlupum hver í kapp
við aðra út á vökudeild að taka blóð
úr krílunum sem okkur fannst við
eiga þó nokkuð í. Svo komu Am-
eríkuárin hennar Ellu en þegar
þeim lauk kom Elladís aftur til
starfa með okkur og oft var glatt á
hjalla.
Farið var á reiðnámskeið fyrir
hennar tilstilli. Margar og skemmti-
legar heimsóknir voru farnar í sum-
arbústaðinn að Kiðafelli, í göngu-
ferðir, í reiðtúra og til að hittast og
spjalla saman. Alltaf voru allir jafn
velkomnir. Ungir og aldnir hittust
hjá henni. Það var gaman að fá að
kynnast Sólveigu móður hennar og
móðursystrunum sem höfðu frá
mörgu skemmtilegu að segja. Ekki
var síður gaman að kynnast barna-
börnunum hennar. Elladís var lán-
söm manneskja, ekki fyrir það að
lífið hefði farið um hana mjúkum
höndum, heldur vegna þess hvernig
hún tók áföllum lífsins og sneri þeim
sér til góðs. Lífið er breytingum
háð, en Elín Þórdís var ekki hrædd
við breytingar og gekk ávallt til
móts við lífið með jákvæðu hugar-
fari. Rigning og rok komu henni
ekki í vont skap heldur þvert á móti,
það efldi hana.
Það er sjaldgæft að hitta jafn
bjartsýna og jákvæða manneskju og
Elludís og við missum öll mikið við
óvænt lát hennar.
Ég sendi mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur til barna hennar,
tengdabarna, barnabarna, móður,
systkina og frændfólks.
Megi Guð styrkja okkur í sorg
okkar.
Sigrún Rafnsdóttir.
Það er oft sagt Íslendingum til
lofs að þeir beri ekki tilfinningar
sínar á torg. En okkur þótti vænt
um vinu okkar og samstarfskonu,
Ellu Dís, ekki síst vegna þess að
þetta gerði hún: Hún „bar tilfinn-
ingar sínar á torg“, hún sagði það
sem hún meinti og henni fannst um
fólk, atburði og málefni. Þess vegna
var gott og auðvelt að vera nálægt
henni, hvort sem væri í sorg eða
gleði, hún leyfði okkur að taka þátt í
lífi sínu og í því sem henni fannst
mikils um vert.
Ella Dís var fagurkeri, ekki á
hluti kannski: hún unni tónlist, bók-
menntum, náttúrunni, góðum stund-
um. Það var bjart yfir henni á
hverju sem gekk og hún var sann-
kölluð bjartsýnismanneskja: hún sá
glasið aldrei hálftómt, heldur fullt til
hálfs. Án hennar verður lífið
drungalegra og fátæklegra. Við
Árni sendum fjölskyldu hennar okk-
ar einlægustu samúðarkveðjur.
Lena Bergmann.
Látin er langt um aldur fram
sálufélagi, vinur og samstarfskona
til fjölmargra ára. Hér sit ég hnípin
og gengur erfiðlega að setja orð á
blað. Upp í hugann koma minningar
sem spanna ríflega tvo áratugi.
Elludís hitti ég fyrst árið 1980 er
ég kom inn á rannsóknastofu Land-
spítalans við Hringbraut nýgræð-
ingur í starfi. Það sem vakti fyrst
athygli mína varðandi ásjónu henn-
ar var hve nettleg og fríð hún var.
Léttleikinn í fasi hennar var
heillandi sem og skörp og fjörug
augu. Fljótt kom í ljós að þessi fín-
lega kona bjó yfir miklum styrk og
stóð allt af sér. Hún var alltaf boðin
og búin að hjálpa til við hvað sem
var ef hún mögulega gat.
Ég var svo lánsöm að fá einnig að
kynnast henni utan vinnu þar sem
hún var mágkona vinkonu minnar.
Fjölskyldur okkar hittust stöku
sinnum og fóru í alls kyns leiki undir
stjórn Bjössa sem var elstur í
barnahópnum. Sonur minn naut
þessara samverustunda ekki síður
en ég og síðast um daginn borð-
uðum við þrjú saman og rifjuðum
upp gamlar minningar. Það var mik-
ið hlegið við matarborðið það kvöld-
ið og minningarnar baðaðar birtu og
ljóma. Svo sneri Elladís sér í nú-
tímann og tók að spyrja son minn út
í viðskiptin. Hún kom með hug-
myndir sem hún taldi að gætu verið
til bóta varðandi reksturinn og tók
fullan þátt í umræðunni. Svona var
Elladís, sýndi öllu og öllum áhuga.
Kynni okkar Elludísar tóku aðra
stefnu fyrir nokkrum árum. Við
eyddum meiri tíma í það að tala
saman og velta upp spurningum og
leita eftir svörum. Við sumum
spurningum áttum við engin svör og
fannst það í lagi. Við öðrum fundum
við margvísleg og skemmtileg svör.
Við deildum bókmenntaáhuga okkar
sem og tónlistaráhuga. Við ræddum
um ástina, börnin, gleðina og sorg-
ina, þjáningu, frelsi, trú, réttlæti og
óréttlæti, vináttu og gleði. Við viss-
um og töluðum um að í kjölfar sorg-
ar gat hjartað rúmað mikla gleði. Í
augnablikinu get ég ekki séð að svo
verði, en þar sem sorgin og gleðin
eru systur sem fara saman hlýtur
svo að vera.
Elladís var áhugasöm, skemmti-
lega greind og gædd góðri kímni-
gáfu. Hún kynnti mér bækur sem
víkka sjóndeildarhring. Hún opnaði
mér leiðir til annars lífsmats. Fólk
eins og hún gefur lífinu gildi. Henn-
ar minnist ég með virðingu og þökk.
Elladís er látin en lifir í minning-
unni og öllu því góða sem hún leiddi
af sér. Ástvinum hennar öllum votta
ég dýpstu samúð mína.
Blessuð sé minning Elínar Þór-
dísar Björnsdóttur.
Lísbet Grímsdóttir.
Látin er langt um aldur fram Elín
Þórdís, oftast kölluð Elladís í hópi
okkar bekkjarfélaganna í MR og
sumar okkar höfðu líka verið með
henni í Kvennaskólanum í Reykja-
vík. Að loknu stúdentsprófi vorið
1965 stofnuðum við saumaklúbb þar
sem aldrei var snert á handavinnu
en þeim mun meira skrafað og
þannig gátum við fylgst vel hver
með annarri og um leið átt margar
skemmtilegar stundir. Oftar en ekki
voru fjölskyldur okkar umræðuefnið
og duldist engum að fjölskylda
hennar skipti hana miklu máli.
Okkur leið ætíð vel í návist Ellu-
dísar. Hún var alltaf jákvæð, ljúf og
glaðleg, harðdugleg, samviskusöm
og bar alltaf með sér æskuþokka.
Hún hafði sérstakt lag á að gera
notalegt í kringum sig og nutum við
vinkonurna þess sérlega vel þegar
við heimsóttum hana í sumarbústað-
inn í nágrenni við Kiðafell í Kjós.
Þegar við heimsóttum hana sein-
ast í nýju íbúðina í Fossvoginum,
þar sem hún var búin að koma sér
vel fyrir, fundum við að henni leið
mjög vel. Að vísu voru börnin flogin
úr hreiðrinu en hún hafði þó tök á að
hýsa þau og barnabörnin ef á þurfti
að halda enda voru þau hennar
hjartans mál.
Við sendum börnum hennar,
barnabörnum, móður, nánustu ætt-
ingjum og vinum okkar samúðar-
kveðjur.
Saumaklúbburinn úr 6-C.
Elludís, eins og hún var alltaf
kölluð, kynntist ég fyrir tæpum tíu
árum í gegnum Pétur tengdaföður
minn. Þau kynni hafa verið mér dýr-
mæt og fyrir þau er ég afskaplega
þakklát. Þá kynntist ég líka hennar
stóru og samheldnu fjölskyldu og
börnum hennar sem eru okkur
Sigga kærir vinir.
Elladís var miklum kostum gædd.
Hún var víðlesin og reynslumikil
kona sem gott var að leita ráða hjá
með ýmis mál. Frá henni streymdi
hlýja sem þeir fundu glöggt sem
áttu hana að vini. Ógleymanlegar
eru stundirnar sem við áttum hjá
henni í sumarbústaðnum og alltaf
var nóg pláss hjá Elludísi þótt fjöl-
skyldan væri stór. Elladís var líka
einstök við börn og sagði gjarnan að
það væri hægt að læra svo mikið af
börnunum. Þau nutu þess líka
hversu þægilegt var að vera í sam-
vistum við hana. Það fengu börnin
mín að finna og þótti þeim mjög
vænt um Elludísi.
Fyrir nokkrum árum varð ég fyr-
ir miklum missi þegar móðir mín dó.
Á þeim erfiða tíma reyndist Elladís
mér ómetanleg hjálp og stuðnings-
hella. Þá kom vel í ljós sá góði eig-
inleiki hennar að hlusta á aðra og
sýna öðrum hluttekningu.
Við fjölskyldan fluttum til Frakk-
lands fyrir tveimur árum og eftir
það hittumst við sjaldnar. En þótt
langt liði á milli þá var samband
okkar alltaf eins. Mér finnst erfitt
nú að geta ekki tekið upp símann og
heyrt í henni.
Það voru forréttindi að hafa feng-
ið að kynnast konu eins og Elludísi.
Allt sem hún kenndi mér situr eftir
og gott er að eiga minningarnar um
hana í hjarta sínu.
Elsku Pétur, ég veit að þú hefur
misst traustan og góðan vin og bið
ég Guð að varðveita þig í þessum
erfiðleikum.
Ég vil votta fjölskyldu Elludísar
samúð og bið Guð að vernda og
styrkja ykkur á þessum erfiðu tím-
um. Í Sálmi 23:4 stendur: „Jafnvel
þótt ég fari um dimman dal óttast
ég ekkert illt, því að þú er hjá mér.“
Ég bið þess að þið fáið að finna það
og fá styrk Guðs þegar þörfin er svo
mikil. Við getum öll verið þakklát
fyrir Elludísi.
Ingibjörg Valgeirsdóttir.
Þegar við kveðjum Ellu Dís vin-
konu okkar er trygglyndi hennar,
hjálpsemi og elskulegheit efst í
huga. Við áttum samleið í þrjú ár
fyrir 30 árum. Staðurinn var Clevel-
and Ohio. Við vorum ungar með lítil
börn og fylgdum mönnunum okkar
til náms. Upp í hugann kemur mynd
af samfélagi þar sem nánustu ætt-
ingjar voru hvergi nærri og fjöl-
skyldur sem þarna bjuggu saman
tímabundið urðu eins og ein stór
fjölskylda sem deildi amstri dagsins.
Allt var notað til að gefa lífinu lit,
barnaafmæli, Íslendingaútilegur og
ef ein fjölskyldan fékk ættingja í
heimsókn var það tilhlökkunarefni
fyrir alla. Ella Dís var býsna önnum
kafin, þriggja barna móðir með tví-
burana litla og uppátektasama. Hún
var meinatæknir að mennt og starf-
aði við það bæði fyrir og eftir dvöl-
ina í Bandaríkjunum. Við fundum
okkur allar einhvern farveg til að
efla okkur í landi tækifæranna. Ella
Dís sem var músikölsk og hafði allt-
af langað að læra á hljóðfæri, keypti
sér píanó og lét þann draum rætast.
Þessi ár voru skemmtileg, full eft-
irvæntingar og í endurminningunni
var alltaf sól, börnin léttklædd og
lítið fyrir þeim haft. Eftir að heim
var komið hittumst við öðru hvoru
en sjaldnar eftir því sem árin liðu.
Upp úr stendur þó fagurt sumar-
kvöld í Kjósinni fyrir nokkrum ár-
um. Ella Dís hafði boðið okkur til
kvöldverðar í sumarbústaðinn sinn
sem var hennar sælureitur. Þarna
átti hún frumkvæði að vinafundi
eins og svo oft áður. Við minnumst
Ellu Dísar með virðingu og sendum
börnum hennar, móður og fjöl-
skyldu samúðarkveðju.
Björg og Bryndís.