Morgunblaðið - 09.02.2004, Page 20

MINNINGAR
20 MÁNUDAGUR 9. FEBRÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ GuðbjörgBjarndóttir
fæddist í Auðsholti í
Biskupstungum (nú
Hrunamannahreppi)
16. júní 1915. Hún
lést á Sólvangi 3.
febr. síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Bjarni Jónsson,
f. 20. nóv. 1876, d.
22. nóv. 1938, og
Vigdís Pálsdóttir, f.
29. júní 1880, d. 6.
mars 1917. Bræður
Guðbjargar voru:
Jón, f. 15. okt. 1906,
d. 7. febr. 2000; Páll, f. 24. júlí
1908, d. 23. nóv. 1992; Hermann, f.
16. febr. 1910, d. 15. júní 1997.
Uppeldisbróðir þeirra er Ásgeir
Hafliðason, f. 10. des. 1925. Jón og
Hermann voru bændur í Auðs-
holti, en Páll í Langholtskoti í
ur Sif Cortes, f. 12. nóv. 1966, þau
eiga dæturnar Söru Björgu og
Söndru Ósk; Sigurður Júlíus, f. 27.
jan. 1967, maki Ester Höskulds-
dóttir, f. 15. júní 1967, þau eiga
þrjú börn, Bergþór, Bjarndísi
Rúnu og Gunnar Örbekk. Hulda
er gift Friðþjófi Einarssyni, f. 6.
mars 1946, þeirra börn eru Högni,
f. 7. apríl 1972, maki Matthildur
Rúnarsdóttir f. 21. jan. 1972 og
eiga þau tvær dætur, Huldu Sif og
Hrefnu sem fæddist 10. jan. sl,
Vigdís Hlín, f. 22. nóv. 1974, unn-
usti Tómas Bergþórsson. Vigdís á
soninn Þorstein Erik Geirsson.
Helga Guðrún, f. 2. febr. 1981,
unnusti Halldór Arnar Karlsson,
og eiga þau son fæddan 28. jan. sl.
óskírðan.
Guðbjörg vann í mjólkurbúðum
Mjólkursamsölunnar þar til þær
voru lagðar niður. Síðan vann hún
sem starfsstúlka á Landspítalan-
um, lengst af á bæklunardeild, þar
til hún varð að hætta vegna ald-
urs, og var þá komin yfir sjötugt.
Útför Guðbjargar fer fram frá
Fríkirkjunni í Hafnarfirði í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Hrunamannahreppi.
Guðbjörg flutti ung
til Reykjavíkur og bjó
þar og síðar í Hafn-
arfirði. Maður hennar
var Júlíus Schiöth
Lárusson, bifreiða-
stjóri, f. 24. nóv. 1907,
d. 28. nóv. 1995. Þau
eignuðust tvær dæt-
ur, Bjarndísi, f. 3.2.
1939, og Huldu, f.
24.5. 1950. Fyrir átti
Júlíus dótturina Ernu,
f. 19. sept. 1931.
Bjarndís var gift
Gunnari Kristjáni Sig-
urðssyni, f. 16.6. 1937, og eiga þau
þrjú börn, Guðbjörgu, f. 30. mars
1959, maki Karl Sigfús Lauritz-
son, f. 3. ágúst 1959, þeirra sonur
er Lauritz Freyr og dóttirin
Sunna Ólafsdóttir Wallevik; Krist-
ján, f. 10.5. 1961, hann var kvænt-
Þá er komið að kveðjustund.
Þreytt og þrotin að kröftum kvaddi
hún mamma þennan heim. Einmitt
á þeim degi 3. febrúar fyrir 65 ár-
um hafði hún eignast fyrri dóttur
sína. Þar með var móðurhlutverkið
hafið og gegndi hún því af kost-
gæfni alla tíð upp frá því og stund-
um svo að okkur fannst bara nóg
um og sögðum að hún hefði átt að
starfa í rannsóknarlögreglunni. En
þannig tók hún eftir smáatriðunum
sem við hin vorum bara sofandi yf-
ir. Hún var alla tíð næm fyrir líðan
okkar, barna okkar og barnabarna.
Allan sinn búskap bjó hún á möl-
inni, en ræturnar lágu í sveitinni,
nánar til tekið í Auðsholti í Hruna-
mannahreppi, þeirri fallegu sveit.
Þar ólst hún upp hjá föður sínum
og bræðrum og stjúpu, en móður
sína missti hún tæpra tveggja ára
og saknaði þess alla tíð að hafa ekki
notið hennar lengur. Barnæskan og
unglingsárin mótuðust af vinnu-
semi og leikjum, en mannmargt var
í Auðsholti á þeim tíma. Hópur
ungmenna ólust upp á bæjunum
þremur. Það voru systkinin í Vest-
urbænum, systkinin í Miðbænum
og systkinin í Austurbænum, þar
sem mamma okkar bjó. Þarna
myndaðist vinátta sem entist út
ævina.
Við minnumst móður okkar,
konu sem var nægjusöm og krafð-
ist ekki mikils fyrir sig en dekraði
þeim mun meira við aðra og var
alltaf tilbúin að rétta hjálparhönd.
Síðustu sex árin hefur mamma
dvalið á Sólvangi og notið þar
umönnunar. Við systurnar þökkum
öllum þar fyrir vináttu og hlýhug í
hennar og okkar garð og öllum
þeim sem hafa orðið samferðamenn
hennar þar.
Við kveðjum móður okkar með
þökk í huga. Blessuð sé minning
hennar.
Bjarndís og Hulda.
Með nokkrum orðum langar okk-
ur að minnast ömmu okkar, Guð-
bjargar Bjarnadóttur. Okkar
fyrstu minningar um ömmu eru síð-
an við fórum í heimsókn til ömmu
og afa á Bergstaðastræti og þegar
hún kom með vagninum til Hafn-
arfjarðar og í heimsókn til okkar.
Við munum enn hvað okkur þótti
spennandi að sjá hvernig mola hún
átti handa okkur í töskunni.
Eftir að amma og afi fluttu í
Hafnarfjörðinn var alltaf gott fyrir
okkur að leita til þeirra. Amma var
þannig að hún hafði áhyggjur af
sínu fólki. Hægt var að sjá á milli
hússins þar sem amma bjó og húss-
ins þar sem við bjuggum og þegar
við vorum ein heima þá leit hún
reglulega upp eftir og ef eitthvað
virtist óeðlilegt þá hringdi hún
strax til þess að vita hvort ekki
væri allt í sómanum.
Eftir að hafa sjálf eignast börn
og vera farin að gefa upp lægri ald-
ur á afmælisdögum þá erum við
einmitt líka komin í þá stöðu að
hafa áhyggjur af okkar nánustu.
Þessar áhyggjur eru upp runnar af
því hvað okkur þykir vænt um okk-
ar nánustu og sýna okkur hvað
ömmu þótti greinilega vænt um
okkur.
Síðustu árin hefur amma búið á
Sólvangi í Hafnarfirði. Þessi ár hef-
ur runnið upp fyrir okkur hversu
náin tengsl amma okkar átti við
dætur sínar. Þær hafa heimsótt
mömmu sína nánast daglega og
gert hennar síðustu ár eins góð og
mögulegt var. Vonandi gefst okkur
slíkur þroski og slík virðing ef for-
eldrar okkar þarfnast þessa á elli-
árunum.
Með þessum orðum kveðjum við
þig, amma, og þökkum fyrir að þú
skyldir hafa áhyggjur af okkur.
Högni, Vigdís og Helga.
Elsku amma. Það er komið að
kveðjustund, þú hefur kvatt þenn-
an heim eftir nokkurra ára veikindi
en fram að því að þú veiktist varst
þú mjög heilsuhraust. Það var erf-
itt að horfast í augu við veikindi þín
því við vissum að það átti ekki við
þig að vera upp á aðra komin, þú
sem hafðir alla tíð verið sjálfstæð
og hörkudugleg.
Það er margt sem fer í gegnum
hugann þegar þín er minnst því
samvistirnar við þig eru hluti af
okkar æskuminningum. Þú varst
frábær amma og langamma og
fylgdist vel með því sem var að ger-
ast hjá öllum þínum afkomendum,
þú lést þig virkilega varða velferð
okkar og við fundum að við skipt-
um þig máli. Þú sást líka til þess að
fjölskyldan hittist reglulega en það
var þér mikilvægt. Þú sast aldrei
auðum höndum, varst alltaf með
eitthvað á prjónunum, og það voru
mörg sokkapörin og vettlingarnir
sem yngsta kynslóðin fékk frá þér.
Það er söknuður að þessum send-
ingum. Þú varst trúuð kona og sást
til þess að uppfræða okkur þegar
við dvöldum hjá þér sem börn. Það
var þér mikilvægt að við kynnt-
umst átthögum þínum og fórum við
margar ferðirnar með þér austur
að Auðsholti. Þaðan eigum við
margar góðar minningar.
Þegar horft er til baka sér maður
ýmislegt sem er frá þér komið og
er og verður okkur fyrirmynd í
framtíðinni.
Elsku amma og langamma, við
munum aldrei gleyma þér. Megi
guð geyma þig.
Guðbjörg og Sunna.
Í einum af sálmum Davíðs standa
þessar ljóðlínur:
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
Þessi sálmur Davíðs um hinn
mikla og góða hirði kemur í huga
minn þegar ég minnist í þökk og af
virðingu frænku minnar Guðbjarg-
ar Bjarnadóttur en við vorum
systrabörn. Sálmurinn hefur verið
mörgum styrkur á dimmum skeið-
um lífsins. Hann hefur komið sem
ljós inn í myrkrið sem stundum rík-
ir í huga okkar. Sálmurinn gefur
okkur ljós og gleði vegna fullvissu
um nálægð Guðs á öllum æviskeið-
um okkar. Í honum birtist fullvissa
um nálægð Guðs, hvort sem við er-
um ung að árum sem ómálga börn
eða svo háöldruð að við varla get-
um mælt. Þá ríkir nálægð Drottins,
þegar styrkur okkar sjálfra er
minnstur. Drottinn er hirðir okkar
og gætir okkar frá öllu illu, sem í
heimi þessum leynist. Sú trú, að við
hvílum örugg í hendi Drottins gef-
ur okkur öryggi og traust í þessum
heimi. Já, ég óttast ekkert illt, því
að þú ert hjá mér, segir sálma-
skáldið og síðar sagði Jesús Krist-
ur, sem sjálfur er Guð, og hinn góði
hirðir, um sjálfan sig og okkur, sem
honum tilheyra: „Ég gef þeim eilíft
líf og þeir skulu aldrei að eilífu
glatast og enginn skal slíta þá úr
hendi minni.“
Vegna þessara orða Jesú, þá er-
um við Drottins hvort sem við lifum
eða deyjum. Og ekkert er til í þess-
um heimi, sem getur gert okkur
viðskila við kærleika Guðs, sem
birtist í Kristi Jesú, ekki sjúkdóm-
ar, ekki ellihrumleiki, ekki einu
sinni dauðinn. Hann er okkar
Drottinn og við erum börn hans
fyrir trúna á hann og samfélag okk-
ar við hann. Orð Jesú um hina eilífu
vernd hirðisins og um að ekkert
geti tekið okkur burt úr hendi hans
fylla okkur öryggiskennd, þegar
við komumst í snertingu við dauð-
ann eða þegar vinir okkar og ætt-
fólk fellur frá. Orð Davíðsálmsins
um að í húsi Drottins búum við
langa ævi eiga einnig vel við á
kveðjustundu, þegar aldurhnigin
kona hefur fengið hvíld og frið
Guðs. Guðbjörg Bjarnadóttir eða
Bagga frænka nýtur þeirrar náðar
að skilja eftir sig þakklæti mitt,
eiginkonu og barna okkar fyrir
samfylgdina. Við sendum dætrum
hennar þeim Bjarndísi og Huldu,
tengdasyni, barnabörnum og lang-
ömmubörnum innilegustu samúð-
arkveðjur. En þakklæti er besta
gjöf, sem við getum hlotið að lokn-
um ævidegi. Þá mun fyrirheit
sálmaskáldsins í upphafsorðum
sálmsins sannarlega rætast. Drott-
inn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta. Fyrirheit Guðs um að hann
muni gefa okkur eilíft líf og vekja
okkur upp á efsta degi til að lifa í
hans náðarríka faðmi. Það er stór-
kostlegt fyrirheit og gefur okkur
von, birtu og yl. Birtu, sem við sem
eftir lifum hér í heimi getum treyst
og byggt líf okkar á, þannig að við
þurfum ekkert að óttast, jafnvel þó
við förum um dimman dal og lífið
virðist okkur þungt í skauti. Við
getum treyst fyrirheitinu sem Jes-
ús gaf Mörtu eftir dauða bróður
hennar. Þá sagði hann við hana:
„Ég er upprisan og lífið. Sá sem
trúir á mig, mun lifa þótt hann
deyi. Og hver, sem lifir og trúir á
mig mun aldrei að eilífu deyja.“
Þetta er stórkostlegt fyrirheit, sem
okkur er öllum er gefið. Þetta er
orð eilífs lífs.
Guðmundur Kr. Jónsson,
Sesselja G. Sigurðardóttir
og fjölsksylda.
GUÐBJÖRG
BJARNADÓTTIR
✝ Óskar Nikulás-son fæddist í
Króktúni í Hvol-
hreppi 25. ágúst
1926. Hann lést á
elliheimilinu Grund
hinn 4. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
María Þórðardóttir,
f. 13. feb. 1899, d. 18.
sept. 1978, og Niku-
lás Jónsson bóndi, f.
18. sept. 1892, d. 8.
okt. 1930. Systkini
Óskars eru Þórdís
Nanna, f. 14. maí
1922, Nikulás Már, f. 8. ág. 1923,
Helga, f. 16. apr. 1929, d. 31. ág.
1998, Sigþór, f. 15. mars 1938,
Arnar Barri, f. 13.11. 1989, Hauk-
ur Barri, f. 28.5. 1991, Jóhann
Bernhard, f. 18.5. 1994, og Guðný
Bernhard, f. 17.11. 1995. 3) María,
f. 13.11. 1967, maki Andrés Magn-
ússon, eiga þau tvö börn, Viktor
Örn, f. 15.9. 1984, og Lindu Dögg,
f. 13.2. 1990.
Óskar byrjaði ungur að árum að
vinna sem sendill en fór síðar í
Bretavinnuna svokölluðu sem hon-
um varð tíðrætt um. Mest af starfs-
ævi sinni starfaði hann hjá Raf-
veitunni og seinna hjá
Blikksmiðjunni Gretti. Síðustu ár-
in starfaði hann svo hjá Rafmagns-
veitu Reykjavíkur.
Óskar og Íris hófu búskap sinn á
Kleppsvegi, síðan í Hátúni. Lengst
af bjuggu þau á Háaleitisbrautinni
en síðustu árin bjuggu þau á Grett-
isgötu. Síðasta hálfa árið hafa þau
dvalist á Elliheimilinu Grund.
Útför Óskars fer fram frá Dóm-
kirkjunni í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Gylfi Kristinn, f. 8. ág.
1940, Una, f. 1.mars
1920, d. 8. apr. 2002.
Hinn 12. október
1956 giftist Óskar eft-
irlifandi eiginkonu
sinni, Írisi Ingibergs-
dóttur, f. 1. feb. 1935.
Börn þeirra eru: 1)
Ingibergur, f. 28.2.
1957, maki Anette
Mogensen, f. 4.11.
1961, eiga þau þrjú
börn; Jóhann Thor, f.
8.11. 1989, Sif Önnu, f.
23.7. 1993, og Emma
Björk, f. 10.8. 1998. 2)
Oddfríður Ósk f. 17.3. 1960, og
börn hennar eru Jana Maren, f.
16.11. 1977, Íris Ósk, f. 14.3. 1981,
Elsku pabbi minn, nú hefur þú
fengið hinstu hvíldina, ég sem sá
ekki sólina fyrir þér. Við áttum
margar ánægjulegar stundir sam-
an. Mér er það sérstaklega minn-
isstætt þegar við vorum saman á
Pílu á skaki bak við Engey þegar
ég veiddi Maríu-fiskinn minn. Þér
leið best úti á sjó. Svo var ég svo
stolt að geta boðið þér á sjóinn á
Flórída. Þá sat ég við stjórnborðið
eftir að hafa verið á skútu-
námskeiði. Við sigldum létt á tví-
bytnu, þá var gaman. Svo tók ég
þig með á sjóinn fyrir rúmu ári síð-
an á Calsbergbátnum. Það fannst
þér líka mjög gaman. Við fiskuðum
ágætlega og þig langaði strax að
fara aftur út.
Þú varst mikill sómamaður, ég
var alltaf svo stolt að eiga þig sem
pabba, þú varst traustur, tryggur
og það lék allt í höndunum á þér,
sannkallaður þúsundþjalasmiður,
það eru ekki allir sem geta smíðað
bát upp á eigin spýtur.
Mín heitast ósk var að þú gengir
með mér inn kirkjugólfið og gæfir
mig manni mínum. Sú ósk rættist
’94 og ég þakka þér fyrir það, elsku
besti pabbi minn.
Þú gafst mér líka brúnu fallegu
augun og svo margt annað. Útlit
þitt bar af, meira að segja voru vin-
konur mínar skotnar í þér og ég
var svo stolt.
Það er svo gott að þú fékkst
hvíldina miklu því síðustu mánuð-
irnir hafa verið svo erfiðir en nú er
það búið og þú ert búinn að hitta
Gulla vin þinn og Þrúði og mömmu
sálugu og pabba sáluga eins og þú
kallaðir þau alltaf og mér fannst
það svo fallegt og nú ert þú orðinn
pabbi sálugi minn.
Ég kveð þig nú, elsku pabbi
minn, við munum hittast aftur en
það verður þó einhver bið á því.
Þín elskandi dóttir
María.
Kæri Óskar. Nú ertu farinn,
fékkst loks hvíldina eftir veikindi
sem voru farin að hrjá þig ansi
mikið síðustu misserin, og sofnaðir
svo vært. Ekki datt mér í hug að
það yrði svona stutt á milli ykkar
mömmu, pabba og þín. Ég vissi að
þú saknaðir pabba mikið og þau
taka svo sannarlega vel á móti þér,
Óskar minn. Minningarnar
streyma um hugann, þú og pabbi
voruð æskufélagar og unnuð meira
segja saman hjá Rafveitunni í
gamla daga. Mamma og Íris æsku-
vinkonur. Íris, heimagangur hjá
afa og ömmu, og var ein af börn-
unum. Þannig kynntust þið Íris.
Öllu sem gert var í fjölskyldunni
tókuð þið þátt í, það tilheyrði. Öll
ferðalögin og alltaf í tjaldi, alveg
sama hvernig viðraði, annars held
ég að það hafi alltaf verið gott veð-
ur þá, allavega í minningunni.
Ferðirnar í Þjórsárdalinn á hverju
sumri voru fastur liður og við
krakkarnir að sjálfsögðu alltaf
með, ég, Beggi, Ósk og María, þið
áttuð þá Willys-jeppann R-499 sem
ég held að þú hafið smíðað að
mestu leyti upp, og allar ferðirnar
sem voru farnar á jeppanum, til
dæmis inn í Hvanngil, Ferðin á
Strandirnar og þú og afi að eltast
við nautin og við hlógum okkur
máttlaus, sumarbústaðurinn á Ill-
ugastöðum og öll hin ferðalögin.
Þetta var yndislegur tími. Þú og
pabbi ákváðuð að taka pungapróf í
Sjómannaskólanum og þú smíðaðir
bát það þýddi ekkert minna og allt
gert af vandvirkni eins og ævinlega
hjá þér. Þú varst svo hægur og ró-
legur ég sá þig aldrei skipta skapi,
lést ekkert slá þig út af laginu og
svo sagðirðu svo skemmtilega frá.
Ég held það fylgi Óskars nafninu.
Hin síðari ár var það orðinn fast-
ur liður hjá ykkur pabba, mömmu,
þér og Írisi að fara í Kaffivagninn,
fá ykkur kaffi og rabba saman. Svo
hittust þið reglulega og borðuðuð
saman og ekki má gleyma öllum
símtölunum. Í mínum huga er Ósk-
ar og Íris eitt orð, þið voruð svo
samrýnd og yndisleg.
Elsku Íris mín, Beggi, Ósk og
María og fjölskyldur ykkar, ég,
Óskar og Hanna Þrúður vottum
ykkur okkar dýpstu samúð. Megi
góður guð styrkja ykkur í sorginni.
Þrúður Ólöf.
ÓSKAR
NIKULÁSSON