Vísir - 12.09.1981, Blaðsíða 12

Laugardagur 12. september 1981
VlSIR
Fallid á Borginni
Hljómsveitin Fall frá
Manchester hélt tvenna
tónleika á Borginni í vik-
unni og heldur þriöju
hljómleika sína og þá síð-
ustu að sinni í Austur-
bæjarbíói í dag. Ferill
Fall hefur verið rakinn í
Helgarpoppinu/ en hér
fer smá úttekt á fyrstu
tónleikum Fall á Borginni
á miðvikudagskvöldið
siðasta.
Skrokkarnir
Þaö var ekki fyrr en tæplega
klukkan ellefu aö Bodies tróöu
upp, en þaö var fyrsta hljóm-
sveitin af þremur sem komu
fram þetta kvöld. Bodies er
einsog flestir vita llklega, skip-
uö fjórum fyrrum Utangarös-
mönnum, þeim Mike og Danny
Pollock, Rúnari Erlingssyni og
Magnúsi Stefánssyni. Húsiö var
ekki nema hálf skipaö áheyr-
endum, en þeir sem voru mættir
biöu I ofvæni aö sjá og heyra
hvaö Bodies heföu uppá aö
bjóöa. Þessir kappar komu
siöast fram saman á tónleikum i
Háskólabiói laugardaginn 15.
ágúst, ásamt Bubba, en þaö
voru fyrstu og siöustu tónleikar
Utangarösmanna, eftir heim-
komuna. Þá var hljómsveitin
mjög vel samæfö en tæknileg
vandamál eyöilögöu tónleikana
næstum alveg. „Sándiö” hjá
Bodies var alveg ágætt.
Þeir byrjuöu aö sjálfsögöu á
lagi Mikka „Where Are the Bod-
ies” og keyröu svo á fullu i
gegnum stutt prógram nýrra
laga. Eitt þessara laga „What’s
Real” veröur á sólóplötu Mikka,
sem nefnist Take Me Back.
Bodies komu á óvart meö rosa-
legri keyrslu, miklu og áhrifa-
riku samspili tromma og bassa,
sem byggölst upp á niöurbrotn-
um töktum aö mestu.
Framkoman var öll mjög
„aggresslv” og þótti Mikki
stundum minna nokkuö á Bubba
I sviösframkomunni. Þéttleik-
inn var ekki ætlö eins góöur og
svo oft var hjá Utangarösmönn-
svona I fyrsta skiptiö, sem
bandiö kemur fram. Mikki hef-
ur alltaf veriö góöur söngvari,
en hvort honuin tekst aö skapa
Bodies þann „front” sem Bubbi
skóp Utangarösmönnum
tvimælalaust veröur tlminn aö
leiöa 1 ljós.
Fræbbblarnir
Þaö tók Fræbbblana nokkurn
tima aö koma sér fyrir á sviöinu
og fá hljóm i söngkerfiö. Arnór
gltarleikari er ekki lengur I
hljómsveitinni og er þaö miöur
þvl hann setti góöan svip á tón-
list þeirra. Hróp og köll voru
gerö aö Fræbbblunum, áöur en
þeir hófu leik sinn og létu þeir
þaö sig litlu skipta. Aö minu
mati komu Fræbbblarnir best
útúr þessu kvöldi. Spiliö var
fjandi þétt og kom mest á óvart
hvaö Stebbi veldur keyrslunni
betur nú en áöur var. Léku þeir
bæöi gömul og ný lög og þóttu
Pretenders— II SIRE K
56924
Söngkonan og gitarleikarinn
Chrissie Hynde var áöur blaöa-
kona hjá breskum tónlistarblöö-
um og er þvi öllum hnútum
kunnug i poppinu. Fyrsta plata
Pretenders geröi gott betur en
vekja athygli á hljómsveitinni.
Framhaldiö lofar góöu og þykir
mér þessi plata bara fjandi góö.
Þungarokkiö á meiri tök i tónlist
Pretenders en áöur. Rödd
Chrissie er alltaf jafn sérstök og
heillandi og gefur lögunum
einkar sterkan „karakter”.
Allt undirspil er mjög þétt og
gott. Jafnvel þó aö sú rokk tón-
list sem Pretenders flytja sé oft
nokkuö klisjukennd, kemur þaö
ekki aö sök hér. Pretenders II er
plata sem veitir mér heilmikla
ánægju þegar ég spila hana og
svei mér ef hún á ekki eftir aö
lenda nokkuö oft á fóninum
næstu vikurnar.
Joe Jackson's Jumpin'
Jive A& MAMLH 68530
Þaö er einkennileg ákvöröun
aö hoppa úr nýbylgjurokki yfir
I gamla „jump og jive” stilinn
en þaö hefur Joe Jackson ein-
mitt gert. Hann sparkaöi gömlu
hljómsveitinni aö mestu og réö
sér nýja áhöfn. Lögin eru gömul
gullaldarlög frá Louis Jordan,
Cab Calloway ofl. Þaö er greini-
legt aö strákarnir njóta þess aö
spila þessa siungu tónlist. Fjör-
iö brýst útúr lögunum og maöur
er farinn aö stappa I takt áöur
en maöur veit af þvi. Ég þekki
ekki of vel upprunaiegar útgáf-
ur laganna sem Jackson og fé-
lagar flytja, en þaö nægir mér
allavega enn sem komiö er aö
heyra þau á þessari plötu.
Þetta er plata sem minnir á
þaö hve gamlir slagarar lifa
lengi og hvaö sveiflan er mikil-
væg I tónlist. „Keep on Jumping
and Jivin’.”
mér nýju lögin mörg hver alveg
þrælgóö Lögin af plötunni „Viltu
nammi væna?” hafa
Fræbblarnir fléttaö saman I
eina eöa tvær syrpur og feta þar
ef til vill I fótspor Stars On 45
manna(?). Hvaö um þaö,
Fræbbblamir eru orönir alvöru
hljómsveit, sem tekur sig og á-
heyrendur sina mun alvarlegar
en áöur aö þvl er viröist.
Fallið
The Fall er fimm manna
hljómsveit og mannaskipti hafa
veriö tlö innan hennar. Þetta
heyrist vel á tónlistinni. Lögin
eru mjög einhæf og öll spila-
mennska er þaö einnig.
Trommuleikarinn er stiröur og
taktarnir sem hann leikur
fjarska einfaldir. Bassistinn og
gltarleikararnir tveir endur-
taka sömu frasana I slfellu.
Textar Fall eru ákaflega stór
þáttur af tónlist þeirra, svo stór
aö hún stendur varla ein ef þeir
heyrast ekki og skiljast. Og þaö
var raunin þetta kvöld, þvl ekki
heyröist eitt einasta orö sem
Mark E. Smith lét útúr sér falla.
Hann talar auk þess mjög sér-
stæöa mállýsku, sem Bretar
eiga margir hverjir erfitt meö
aö skilja, hvaö þá Islendingar.
Þaö er kannski tæplega hægt aö
tala um söng, þvi aö Mark E.
Smith segir fram texta sina I
staöþess aö syngja. Þessi fram-
sögn hans drukknaöi algerlega i
þvi „skftasándi” sem kom útúr
söngkerfinu.
Ég haföi aö mörgu leyti
gaman af þvl aö heyra Fall
flytja tónlist sína, en þaö voru
margir orönir pirraöir I salnum
undir þaö siöasta. Þaö skal al-
veg viöurkennt hér aö til
lengdar þykir mér svo „mónó-
tonisk” tónlist sem Fall flytja
æöi þreytandi.
Helsti kosturinn viö þessa
þrjá hljómleika Fall hér á landi
er hversu margar Islenskar
topphljómsveitir troöa upp
ásamt þeim, og eiga aöstand-
endur tónleikanna þakkir
skildar fyrir framtakiö! — jg-