Morgunblaðið - 19.04.2004, Side 22

MINNINGAR
22 MÁNUDAGUR 19. APRÍL 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigríður MargrétVilhjálmsdóttir
fæddist í Norðfirði
25. maí 1910. Hún
lést í Seljahlíð 8. apríl
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Vil-
hjálmur Benedikts-
son, f. 19.2. 1877, d.
26.3. 1960, og Helga
Jónsdóttir. f. 17.1.
1882, d. 25.4. 1952.
Árið 1935 giftist
Sigríður Guðm. Karli
Þorfinnssyni, kaup-
manni frá Selfossi, f.
15.9. 1903, d. 7.12.
1982. Hann var sonur hjónanna
Þorfinns Jónssonar, f. 10.6. 1867,
d. 10.3. 1935, og Guðlaugar Ein-
arsdóttur, f. 31.8. 1873, d. 22.3.
1912. Börn Sigríðar og Karls voru:
1) Helga, f. 22.5. 1936, d. 3.1. 1978,
gift Loga Guðbrandssyni, þeirra
börn: a) Karl f. 28.6. 1962, kvænt-
ur Jóhönnu Magnúsdóttur, þeirra
börn: i) Helga ii) Erla iii) Berg-
þóra. b) Hrafn, f. 8.3. 1967. c) Ás-
hildur, f. 30.6. 1972, gift Sune Ras-
tad Bahn, þeirra börn: i) Diljá ii)
Magnús Logi iii) Katla og d) Sig-
rún Birna 6.3. 1974, í sambúð með
Eddy Giagnorio. 2) Þorfinnur Vil-
hjálmur, f. 24.8. 1941, d. 26.7. 1990
I. kona Þorfinns, Helga Björg
Yngvadóttir, þau skildu, þeirra
börn: a) Yngvi Páll, f.
2.1. 1964, skilinn,
hans börn: i) Þórdís
Björg ii) Dagur Ingi.
b) Sigríður Margrét,
f. 16.8. 1967, gift
Elíasi Bjarna Guð-
mundssyni, þeirra
börn: i) Helga Guðný
ii) Vilhjálmur Grétar
iii) Ingólfur Bjarni.
II. kona Þorfinns,
Ester Jakobsdóttir,
þau skildu, sonur
þeirra Aron Njáll, f.
15.7. 1973, í sambúð
með Ástu Sif Gísla-
dóttur. i) stúlka Aronsdóttir. III.
kona Þorfinns, Margrét Rader,
þau skildu, þeirra sonur Kristinn
Máni, f. 20.9. 1982. 3) Gunnlaugur,
f. 26.9. 1946, d. 23.1. 2004, hans
kona Ásdís Ámundadóttir, þau
skildu, þeirra sonur Guðmundur
Reynir, f. 24.1. 1975. i) Jón Jör-
undur. Seinni kona Gunnlaugs Ell-
en Birgisdóttir, þeirra dóttir Ellen
Alexandra, f. 15.10. 1989.
Sigríður varð gagnfræðingur
frá MA 1928 en vann og bjó í Norð-
firði fram yfir tvítugt. Eftir það
var hún húsfreyja í Reykjavík,
lengst af í Hlunnavogi 4.
Útför Sigríðar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elskuleg amma mín Sigríður Mar-
grét Vilhjálmsdóttir er látin 93 ára að
aldri. Hún var fædd og uppalin í
Norðfirði þar sem faðir hennar var
Vilhjálmur Benediktsson frá Mjóa-
firði og móðir hennar Helga Jónsdótt-
ir frá Gauksstöðum í Garði. Amma
átti góða æsku með foreldrum sínum í
Norðfirði, þar sem faðir hennar var
verslunarstjóri og móðir hennar hús-
freyja.
Amma gekk í grunnskóla í Norð-
firði og var góður námsmaður. Síðan
fór hún til Akureyrar og varð gagn-
fræðingur frá Menntaskóla Akureyr-
ar 1928. Eftir það bauð Ingi T. Lár-
usson henni stöðu við símstöðina í
Norðfirði og tók hún því svo hún gæti
verið sem næst foreldrum sínum.
Með ömmu og Inga T. var góður vin-
skapur og orti hann um hana þetta
kvæði.
Verði æviárin þín,
elsku litla Sigga mín,
alltaf heil en aldrei hálf,
alveg eins og þú ert sjálf.
Verði æviárin þín,
elsku litla Sigga mín,
björt og hlý sem brosið þitt,
búið er nú kvæðið mitt.
Föðurforeldrar ömmu, Benedikt
Sveinsson og kona hans, Margrét
Hjálmarsdóttir, bjuggu á Borgareyri
í Mjóafirði og fór amma oft þangað,
enda stutt að fara á bát frá Norðfirði
yfir til Mjóafjarðar. Hin síðari ár var
það draumur ömmu að fara til Norð-
fjarðar og sigla til Mjóafjarðar eins og
hún hafði gert í æsku. Hún átti marg-
ar minningar frá æskustöðvum sínum
og sagði mér frá mörgu því sem gerð-
ist í gamla daga.
Amma og afi Karl kynntust í Norð-
firði 1935. Þau eignuðust þrjú börn:
Helgu, Þorfinn Vilhjálm og Gunn-
laug. Afi var mikill ævintýramaður og
hafði ferðast víða. Árið 1949 fluttu
þau til Grimsby og bjuggu þar í tvö
ár.
Eftir að þau komu heim frá Bret-
landi byggðu þau sér hús í Hlunna-
vogi 4 í Reykajvík. Það var ævintýri
að koma heim til ömmu og afa í
Hlunnavogi 4. Húsið var mjög stórt
og fallegt og gaman að leika sér þar.
Það var hægt að fara í parís á eldhús-
gólfinu, renna sér á útsaumuðu renni-
brautinni hennar ömmu, skoða flotta
gosbrunninn í stofunni, fara í feluleiki
og leika sér á háaloftinu, en háaloftið
var heimur út af fyrir sig með öllu
sínu gamla dóti. Það var oft glatt á
hjalla hjá ömmu og afa. Þau voru mik-
ið spilafólk og var alltaf verið að spila
brids. Bróðir afa var Einar Þorfinns-
son, landsfrægur bridsmaður, þannig
að heimilislífið mótaðist mjög mikið af
þessari spilamennsku.
Hin síðari ár kynntist amma líka
mikilli sorg. Árið 1978 missti hún
dóttur sína Helgu, afa 1982, pabba
1990 og að lokum nú bara fyrir tveim
mánuðum mátti hún ganga í gegnum
það að missa Gunnlaug. Amma bar
harm sinn í hljóði og kveinkaði sér
ekki. Aldrei sá ég hana gráta þótt hún
gengi í gegnum þetta. Hún var glæsi-
leg kona sem tekið var eftir hvert sem
hún fór. Hún var geind og gaman að
spjalla við hana. Hún var einnig mjög
listræn, bæði teiknaði, málaði og bjó
til listaverk úr leir.
Það var gott að fá að kynnast
ömmu, en það gerði ég aðallega eftir
að ég flutti aftur til Reykjavíkur. Upp
frá því fór ég reglulega til hennar og
kynntist henni vel. Hún hafði frá
mörgu að segja og við urðum nánari
með hverju árinu.
Hvíl þú friði elsku amma mín.
Þín nafna
Sigríður Margrét Þorfinnsdóttir.
Nú er frost á fróni, frýs í æðum
blóð, enda frostaveturinn mikli 1918.
Átta ára stúlka býr með föður sínum
og föðurbróður á Norðfirði sem er
einangraður vegna spænsku veikinn-
ar. Enginn má koma í þorpið, ekki
einu sinni bátur með aðföng, engin
áhætta er tekin. Þessi óhugnanlega
inflúensa er í hámarki á landinu kalda
og eirir engum, jafnt börn sem full-
orðnir verða henni að bráð. Kveður
kuldaljóð. Faðir tekur stúlkuna í
göngutúr á morgnana til að fá í hana
hita. Föðurbróðir kemur einn morg-
uninn í svefnherbergi stúlkunnar,
vefur hana í sængina og heldur á
henni niður í eldhúsið sem er eina
upphitaða herbergið í húsinu. Á leið-
inni niður stoppa þau við hitamæli
sem sýnir 18 gráða frost. Kári í jöt-
unmóð. Næstu daga og vikur sofa þau
saman í flatsæng í eldhúsinu.
Áttatíu árum síðar rifjaði Sigríður
Vilhjálmsdóttir þennan eftirminni-
lega vetur upp og sagði svo eftir
stutta þögn: „Veistu, ég minnist þess
samt ekki að mér hafi verið kalt!“
Ég hitti Sigríði í fyrsta skipti þegar
ég kom með barnabarni hennar,
Yngva, í heimsókn í tilefni áttatíu ára
afmælis hennar. Ég man að mér
fannst hún ekki vera neitt sérstaklega
gömul enda var hún ennþá í fullu fjöri,
fór með strætó, saumaði í, spilaði
brids, hitti vinkonur og reykti Salem
lights. Ég var reyndar hissa á því að
hún skyldi reykja en síðar komst ég
að því að hún hafði byrjað á því um
sjötugt, henni hafði nefnilega leiðst.
Vilhjálmur, faðir Sigríðar, var frá
Mjóafirði en foreldrar hans áttu
glæsilegt norskt hús, Borgareyri,
sem stendur ennþá. Sigríður var mik-
ið í Mjóafirði hjá ömmu sinni og afa og
átti góðar minningar þaðan. Móður-
fólkið hennar var hins vegar frá
Gauksstöðum í Görðum og framan af
hafði hún lítið af því að segja. Sem
ung kona fór hún utan í húsmæðra-
skóla til að búa sig undir lífsstarfið og
á 25 ára afmælisdaginn kynntist hún
Karli Þorfinnssyni sem varð síðan
eiginmaður hennar. Þau eignuðust
þrjú börn en Sigríður lifði þau öll.
Sigríður var myndarleg kona og
settleg. Hún var ætíð huggulega til
fara og yfir henni var reisn. Það er sú
mynd sem ég geymi í huga mér af
langömmu barna minna. Sigríður Vil-
hjálmsdóttir hefur nú hlotið lang-
þráða hvíld.
Eyrún Ingadóttir.
Kær frænka, Sigríður Vilhjálms-
dóttir, hefur kvatt þennan heim í
hárri elli. Sorgin knýr dyra, jafnvel þó
vitað sé að hún væri hvíldinni fegin.
Það er söknuður vegna þess sem liðið
er og kemur aldrei aftur.
Minningarnar hrannast upp. Allt
frá æskuárum leit ég upp til þessarar
frænku sökum glæsileika í útliti og
framkomu, þetta var heimskona. Síð-
ar átti ég eftir að kynnast mannkost-
um hennar og hinu fölskvalausa
hreinlyndi. Heimili hennar stóð alltaf
opið hinum ýmsu skyldmennum utan
af landi sem leið áttu í bæinn og hún
var einnig sú sem hélt sambandi við
ættmenni okkar í Danmörku og það-
an komu þau hvert af öðru til þess að
kynnast föðurlandinu í norðri. Faðir
Sigríðar, Vilhjálmur föðurbróðir
minn, bjó hjá fjölskyldunni í mörg ár
eftir lát konu sinnar og ég var svo lán-
söm að vera ein af þeim skyldmönn-
um sem heimilið var opnað fyrir og
bjó ég á glæsilegu heimili hennar og
manns hennar, Karls Þorfinnssonar,
sumarlangt þegar ég var unglingur.
Tókst þá með okkur væntumþykja
sem allar götur síðan óx og dafnaði.
Sigríður og Karl voru glæsileg hjón
og höfðu efni til þess að lifa lífinu með
glæsileika. Þau ferðuðust mikið og
óvenjulega mikið til útlanda á þeim
árum sem slíkt var ekki algengt hér á
landi og bjuggu þau í Bretlandi um
tveggja ára skeið með öll börnin í lok
fimmta áratugarins. Brennandi spila-
áhugi einkenndi heimilislífið og var
spilað bridge oft í viku hverri. Þegar
aldraður föðurbróðir okkar beggja,
Friðjón, sem bjó austur í Mjóafirði,
kom í sínar árvissu heimsóknir og bjó
á heimilinu í nokkrar vikur í senn var
mikið spilað, sennilega á hverju
kvöldi. Tjáði Friðjón mér að þessar
heimsóknir í Hlunnavoginn yngdu sig
upp, en hann kom árlega í þessar
heimsóknir fram yfir nírætt og var
ávallt velkominn. Þegar hann lést, í
SIGRÍÐUR MARGRÉT
VILHJÁLMSDÓTTIR
✝ Jóna KristínÁmundadóttir
fæddist í Bolungavík
16. maí 1923. Hún
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 8. apríl
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru
Ámundi Halldórsson
og Kristbjörg Jóns-
dóttir. Systkini henn-
ar: Ámundi Halldórs,
1916-1970. Jórunn
Helga, f. 1920, maki
Bjarni Hermann
Finnbogason. Upp-
eldisbróðir Jónu er
Hafsteinn Sigurjónsson, f. 1940.
Hinn 22. desember 1949 giftist
Jóna Gunnari Ásgeiri Hjaltasyni
listmálara og gullsmiði, 1920-1999.
Foreldrar hans voru Hjalti Gunn-
arsson og Ásta Ásgeirsdóttir. Jóna
og Gunnar bjuggu flest sín hjú-
skaparár á Hverfisgötu 30 í Hafn-
arfirði og eignuðust fimm börn.
Þau eru: 1) Hjalti, f. 9.9. 1949, póst-
maður í Hafnarfirði. 2) Ámundi, f.
1973. Barn þeirra: Kristjana Björg,
f. 2001. Hilda Elisabeth, f. 1975,
maki Björgvin Ólafsson, f. 1975.
Börn þeirra: Guttormur Unnar, f.
1995 og Helga Rós, f. 1997. Rósa
Matthildur, f. 1979, sambýlismaður
Viðar Örn Guðnason, f. 1977. Barn
þeirra: Guðni Grétar, f. 1999. Sölvi,
f. 1990. 5) Ásgeir, f. 12.12. 1956,
bifvélavirki í Reykjavík, maki Sól-
veig Gunnarsdóttir f, 1960, leik-
skólastjóri. Börn þeirra: Helga, f.
1979, sambýlismaður Birgir Örn
Björnsson, f. 1976. Barn þeirra:
Gunnar Björn, f. 1998. Ásta, f.
1981. Barn hennar: Sólveig Halla
Herminio, f. 2003. Ingimar, f. 1986.
Hjalti, f. 1989.
Jóna ólst upp í Bolungavík til 12
ára aldurs en fluttist þá til Reykja-
víkur. 1952 flutti hún til Hafnar-
fjarðar og bjó þar alla tíð. Hún
stundaði ýmsar íþróttir með KR,
einkum handbolta. Jóna var lengst
af húsmóðir í Hafnarfirði en vann
frá 1968–1993 á Hótel Loftleiðum
við framreiðslustörf. Hún var í fé-
lagi Rotary-kvenna, félagi KR-
kvenna og Hraunprýði, slysa-
varnafélagi kvenna.
Útför Jónu Kristínar fer fram
frá Víðistaðakirkju í Hafnarfirði í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
7.10. 1950, vélvirki á
Siglufirði, maki Anna
K. Sæmundsdóttir, f.
1948, húsmóðir. Börn
þeirra: Sæmundur
Gunnar, f. 1974, sam-
býliskona Alfa Sar-
tori, f. 1980. Jóna
Kristín, f. 1975. Dóttir
Önnu er Sigríður Jó-
hannsdóttir, f. 1969. 3)
Sigurjón f. 13.4. 1952,
skrifstofumaður í
Reykjavík, maki
Helga Vilhjálmsdóttir,
f. 1956, sjúkraþjálfari.
Synir þeirra: Vil-
hjálmur Þór, f. 1974, Gunnar Ás-
geir, f. 1975, maki Vigdís Þóris-
dóttir, f. 1975. Synir hans: Daði
Már, f. 1997 og Daníel Breki, f.
2000. Barn Vigdísar er Sigrún Am-
ina Wone, f. 1997. Stefán, f. 1983. 4)
Kristbjörg, f. 23.8. 1953, leikskóla-
kennari, maki Guttormur Páll
Sölvason, f. 1952, vélvirki. Börn
þeirra: Jóna Kristín, f. 1975, sam-
býlismaður Þór Sigurðsson, f.
Elsku amma. Það er sárt að hugsa
til þess að þú sért farin frá okkur.
Þegar við komum til þín á spítalann í
síðustu viku gerðu við okkur ekki
grein fyrir því að þetta væri í síðasta
sinn sem við sæjum þig. En þótt þú
sért horfin frá okkur eigum við ennþá
minningarnar um þig og afa á Hverf-
isgötunni þar sem við systurnar eydd-
um mörgum stundum þegar við vor-
um litlar.
Við eigum margar góðar minningar
um ömmu og afa í Hafnó. Alltaf þegar
við komum til þeirra byrjaði amma á
því að bjóða upp á heimabökuðu
kleinurnar sínar, sem voru bestu
kleinur í heimi. Amma passaði alltaf
upp á að eiga nóg af þeim enda voru
þær uppáhald allra barnabarnanna.
Amma og afi áttu mörg barnabörn og
þegar við vorum öll samankomin á
Hverfisgötunni gat orðið ansi mikið
fjör í húsinu. Amma hafði nú bara
gaman af látunum í okkur enda hafði
hún alið upp mörg börn sjálf og var
ýmsu vön. Þegar við systurnar vorum
í pössun hjá ömmu fórum við oft í
göngutúra með henni og það var eins
og hún þekkti hvern einasta mann í
bænum, hún heilsaði öllum og spjall-
aði oft dálítið.
Amma var mjög góð kona og var
alltaf boðin og búin að hjálpa þeim
sem minna máttu sín. Hún var vön að
hugsa um aðra og því var það henni
mjög erfitt þegar hún veiktist og lenti
í hjólastól og þurfti að láta aðra hugsa
um sig. Eftir að amma flutti á Hrafn-
istu kom afi daglega til hennar og
eyddi lunganum úr deginum með
henni. Hún og afi voru alltaf mjög
samrýmd og amma missti mikið þeg-
ar afi dó.
Amma hafði alltaf gaman af því að
fá fólk í heimsókn, sérstaklega lang-
ömmubörnin sín. Gunnar Björn vissi
hvar amma geymdi nammiskálina og
kyssti hana einn koss áður en hann
fékk sér úr skálinni. Hann fékk líka
oft að standa á stólnum hjá ömmu
þegar við fórum í rúnt um gangana á
Hrafnistu. Amma hafði alltaf mikinn
áhuga á því sem við vorum að gera,
spurði hvernig gengi í skólanum og
vildi hjálpa okkur eftir fremsta
megni.
Við munum sakna þín, elsku amma,
og sakna þess að keyra suður í Hafn-
arfjörðinn að heimsækja þig. Núna
ertu komin til afa og vonandi líður þér
vel.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Helga og Ásta.
Elskuleg amma okkar verður borin
til grafar í dag og viljum við minnast
hennar með nokkrum orðum. Það eru
margar minningar sem koma upp í
huga okkar þegar við hugsum til
hennar. Það var alltaf svo spennandi
þegar amma og afi komu í heimsókn
til okkar á Melaveginn, en þau voru
alltaf með stóra nammipoka með sér
frá útlöndum. En það var ekki bara
handa okkur þremur heldur handa
öllum í götunni, því það mátti ekki
skilja neinn eftir útundan, enda var
hún „Jóna amma“ þeirra líka.
Amma og afi voru mikið útivistar-
fólk og voru þau dugleg að fara með
okkur á skíði, bæði í Bláfjöll og svo
einnig Kerlingafjöll, en þá var öll
stórfjölskyldan með, og var þá amma
duglegust að vera með yngstu börnin
í barnalyftunni. Eftir að við fluttum í
Hafnarfjörðinn hittum við ömmu og
afa miklu oftar og fórum við þá að
kynnast þeim betur. Amma var mjög
ákveðin en samt svo ljúf, og vildi hún
öllum vel. Það var skemmtilegt að sjá
hvernig hún var við pabba en hann
var eini tengdasonur hennar og hélt
hún mikið upp á hann. Ef hann svo
mikið sem ræskti sig þá var hún rokin
til að ná í eitthvað gott fyrir hálsinn.
Amma kom oft í heimsókn til okkar
og reyndi hún alltaf að sjá til þess að
við héldum herbergjum okkar hrein-
um – líka undir rúmunum! Hún vildi
alltaf hafa hreint og fínt í kringum sig,
og þegar hún gat ekki lengur séð um
það sjálf að þrífa Hverfisgötuna þá
vildi hún frekar fá hjálp frá okkur
heldur en að fá einhverja húshjálp.
Fyrir átta árum fengum við þá leið-
inlegu frétt að amma þyrfti að fara í
stóra aðgerð, en eftir hana varð lífið
hjá henni erfitt. Hún gat aldrei sætt
sig við hjólastólinn og alla þá hjálp
sem hún þurfti að þiggja frá öðrum.
Hún talaði oft um það hvað henni
þætti leiðinlegt að geta ekki hjálpað
öðrum eins og hún var vön að gera og
að geta ekki leikið við langömmu-
börnin sín. Það var mjög erfitt að
horfa upp á þessa athafnakonu, sem
var alltaf á ferðinni, allt í einu fasta í
hjólastól og geta ekki bjargað sér
sjálf. Hún var mjög heppin að hafa
Gunnar afa, en hann fór alltaf tvisvar
á dag að heimsækja hana á Hrafnistu,
svo fékk hún auðvitað reglulega heim-
sókn líka frá börnum, barnabörnum
og barnabarnabörnum.
Amma saknaði afa alveg afskap-
lega mikið eftir að hann lést og talaði
hún oft um það að hún vildi vera hjá
honum. Síðustu dagar ömmu voru
mjög erfiðir og skiptumst við á að
halda í höndina á henni. Amma fékk
svo ósk sína uppfyllta en sú ósk var að
JÓNA KRISTÍN
ÁMUNDADÓTTIR