Morgunblaðið - 20.04.2004, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 20. APRÍL 2004 33
✝ Guðjón Einars-son fæddist í
Norður-Ísafjarðar-
sýslu hinn 9. ágúst
1913. Hann lést á
Hrafnistu í Hafnar-
firði 12. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Einar Ein-
arsson og Elín Sal-
ómonsdóttir. Fóstur-
foreldrar hans voru
Guðbjartur Guð-
mundur Jónsson og
Bjarney Sigríður
Guðmundsdóttir,
Hrafnabjörgum í Ísa-
fjarðardjúpi. Alsystkini Guðjóns
voru: Guðmundur, f.
1911, d. 1979, Hrólf-
ur, f. 1912, d. 2001,
Hólmfríður, f. 1915,
d. 1972, Jóel, f.
1917, d. 1966, Una,
f. 1919, d. 1928.
Bróðir samfeðra:
Sigurður Einar, f.
1906, d. 1963.
Guðjón Einarsson
var ókvæntur og
barnlaus.
Útför Guðjóns fer
fram frá Þjóðkirkj-
unni í Hafnarfirði í
dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Hugurinn hvarflar aftur til tuttug-
ustu aldar til harðbýlla og erfiðra ára í
sögu lítils umkomulauss drengs. Við
Ísafjarðardjúp slitu Guðjón og systk-
ini hans barnsskónum. Sú ógæfa
dundi yfir þau systkinin að missa for-
eldra sína ung að árum. Hafði þá móð-
irin átt við vanheilsu að stríða lengi.
Þau systkinin áttu því ekki því láni að
fagna að alast upp saman og hafa
þannig stuðning hvert af öðru. Systk-
inahópurinn tvístraðist í allar áttir og
á þessum árum sem þau voru að alast
upp voru samgöngur erfiðar og stop-
ular og því hefur Guðjón væntanlega
ekki haft miklar fregnir af systkinum
sínum á uppeldisárunum. Þau hafa þó
eftir bestu getu reynt að fá fréttir
hvert af öðru og á fullorðinsárum
höfðu þau samband hvert við annað.
Guðjón lenti að því er ég best veit á
flækingi fyrstu árin en var lengst af á
Hrafnabjörgum í Ísafjarðardjúpi.
Átján ára gamall kom hann sem
vinnumaður að Laugarbóli í Laugar-
dal í Ögursveit við Ísafjarðardjúp til
Ólafar Ólafsdóttur og Aðalsteins Jón-
assonar. Guðjón var til heimilis á
Laugarbóli í hartnær fjörutíu ár. Þá
fluttist hann til Hafnarfjarðar og bjó
þar síðan. Síðustu árin bjó hann á
Hrafnistu þar í bæ.
Mér virðist að frændi minn hafi
verið sem viðkvæm jurt frá fyrstu tíð.
Hann hefði þurft sumar og sól í lífinu
fyrstu árin til að þrífast og dafna vel
en ekki þau hörðu él sem á honum
buldu. Það er erfitt öllum að missa
foreldra sína ungur. Viðkvæmum
litlum dreng eru slík hret að morgni
lífsins óbætanleg. Þegar fjölskyldan
tvístrast stendur hann aleinn eftir,
svo berskjaldaður og auðsærður.
Hann á ekki þann fjársjóð til að leita í
síðar meir sem ánægjulegar bernsku-
minningar um öryggi, festu og var-
anleik alls eru. Hann hafði ekki þetta
bjarg sem foreldraskjólið er flestum
þar sem hann þurfti að flytjast til
vandalausra.
Guðjón átti í raun erfiða ævi þar
sem hann þjáðist af þunglyndi frá
átján ára aldri. Hann sagði sjálfur að
þunglyndið hefði ágerst með aldrin-
um. Mér virtist hann svo innilega
varnarlaus gagnvart þessum vágesti
sem hélt honum heljartökum og varn-
aði honum þess að taka á fullan hátt
þátt í lífinu. Því miður höguðu atvikin
því þannig að ég kynntist þessum
frænda mínum allt of lítið. Ég man þó
eftir honum er hann kom að heim-
sækja móður mína til Súðavíkur. Þar
sá ég að afar kært var með þeim
systkinum.
Á góðviðrisdegi einum í fyrravor
birtist þessi frændi minn allt í einu
með bróður mínum og mágkonu og
settist niður í stofunni hjá mér. Mikið
var þetta kærkomin heimsókn. Hann
leit svo vel út, unglegur eftir aldri og
svo sláandi líkur henni Fríðu systur
sinni og móður minni í útliti. Hann var
svo fínn í tauinu og hafði staf til að
styðjast við. Hann var ræðinn og hinn
glaðasti. Sagði okkur m.a. að hann
ætlaði að halda upp á níutíu ára af-
mælið sitt og að okkur sytkinunum
yrði öllum boðið þangað. Þar langaði
hann að hafa harmonikuspil og greini-
legt var að hann hafði mikið gaman af
því að dansa. Fram kom að hún Re-
bekka Aðalsteinsdóttir frá Laugar-
bóli sem var hans stoð og stytta ætl-
aði að sjá um þetta fyrir hann.
Greinilegt var að hann var skýr í
hugsun og fylgdist vel með þjóðmála-
umræðunni. Þarna kom það vel fram
að hann hafði áhyggjur af lítilmögn-
unum í þjóðfélaginu og óttaðist að
ekki væri nógu vel að þeim búið, eink-
um þeim sem hvergi áttu höfði sínu að
að halla.
Það er gott að þessi frændi minn
hefur fengið langþráða hvíld, laus frá
þeirri kvöl sem lífið oft á tíðum var
honum. Hann var hetja hversdagsins.
Hans hetjudáð var að þrauka þrátt
fyrir allt í þessi níutíu ár.
Ég vil fyrir hönd okkar systkin-
anna þakka henni Rebekku Aðal-
steinsdóttur allt sem hún var honum
Guðjóni í gegnum tíðina, allar heim-
sóknirnar og umhyggjuna sem hún
bar fyrir honum. Einnig vil ég þakka
Smára þá aðstoð og vináttu sem hann
veitti honum og öllum þeim sem önn-
uðust hann og veittu honum skjól á
Hrafnistu. Guð blessi ykkur öll.
Far í friði kæri frændi og líði þér
vel í landi ljóss og friðar.
Guð blessi minningu þína.
Bjarnveig Bjarnadóttir.
GUÐJÓN
EINARSSON
✝ Þórunn Bjarna-dóttir fæddist í
Reykjavík 22. janúar
1951. Hún lést í
Reykjavík 11. apríl
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru séra
Bjarni Sigurðsson, f.
19. maí 1920, d. 2.
október 1991, og Að-
albjörg S. Guð-
mundsdóttir, f. 23.
júlí 1921. Systkini
Þórunnar voru: 1)
Hilmir, stýrimaður,
f. 6. desember 1949,
d. 6. apríl 1979. 2)
Bjarki, kennari og rithöfundur, f.
15. júní 1952, kvæntur Þóru Sig-
urþórsdóttur leirlistarkonu, f. 7.
ágúst 1958. Börn þeirra eru:
Bjarni, Vilborg og Guðmundur.
3) Guðmundur, búfræðingur, f.
27. nóvember 1955, d. 22. ágúst
1986. 4) Sif, kennari, f. 2. febrúar
1958. Synir hennar eru Hilmir
Þór og Ásbjörn.
Dóttir Þórunnar er Ýr Þórð-
ardóttir kennari, f. 10. mars
1974. Faðir hennar
er Þórður Bjarna-
son, f. 15. apríl
1950. Sambýlismað-
ur Ýrar er Hlynur
Þórisson, vélsmiður,
f. 14. september
1971. Barn Ýrar
með Agli Darra
Brynjólfssyni er Að-
albjörg, f. 12. ágúst
1996.
Þórunn ólst upp á
Mosfelli í Mosfells-
dal þar sem faðir
hennar þjónaði sem
prestur. Hún gekk í
barnaskóla í Mosfellssveit, lauk
stúdentsprófi frá Menntaskólan-
um á Laugarvatni 1973 og hóf þá
nám í læknisfræði við Háskóla Ís-
lands. Þórunn dvaldi um 25 ára
skeið í Danmörku og stundaði
þar meðal annars garðyrkju- og
veitingastörf en flutti heim til Ís-
lands vorið 2002. Útför Þórunnar
verður gerð frá Mosfellskirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan
14.
Elsku fallega mamma mín. Ef allir
væru eins góðir og þú varst, væri
heimurinn betri. Því hjálpsamari og
betri manneskju var ekki hægt að
hugsa sér. Þú vildir allt fyrir mig,
Hlyn og Aðalbjörgu gera og öll sam-
vera við þig var yndisleg.
Ég brosi í gegnum tárin þegar ég
hugsa til þín, elsku mamma, ég á svo
góðar minningar um þig sem ég mun
alltaf varðveita í hjarta mínu. Minn-
ingu þína hef ég í heiðri með því að
reyna að vera góð og fordómalaus
eins og þú. Aðalbjörg mun alltaf
muna eftir elskulegri ömmu sinni
sem var alltof stutt hjá okkur.
Ég elska þig og sakna þín.
Þín dóttir
Ýr.
Ó borg, mín borg, ég lofa ljóst þín stræti,
þín lágu hús og allt sem fyrir ber.
Og þótt tárið oft minn vanga væti
er von mín einatt, einatt bundin þér.
(Vilhjálmur frá Skáholti.)
Fyrir tveimur árum sneri Þórunn
heim eftir áralanga dvöl erlendis og
sveigði líf sitt inn á nýjar brautir.
Hún dvaldi þá mikið á heimili okkar
á bernskuslóðum sínum í Mosfells-
dal. Það var einstaklega ljúft að hafa
hana hjá okkur, hún lét sér annt um
alla í kringum sig, bæði menn og
málleysingja. Börnin og húsdýrin
hændust að henni, heimiliskötturinn
hvíldi við höfðalagið og hundurinn
var sjaldnast langt undan.
Oft fór Þórunn niður í gróðurhúsin
í Dalsgarði, sinnti þar blómarækt-
inni og kom heim með nýútsprungin
blóm. Sjálf var hún að blómstra og
horfði bjartari augum en fyrr til
framtíðarinnar. Þórunn vildi öllum
vel, var hjálpfús, ósérhlífin og hörku-
dugleg til allra verka. Hún elskaði
lífið sjálft í öllum sínum margbreyti-
leika hvar sem það bærðist. Hún sá
alltaf það jákvæða í sérhverjum
manni og setti sig aldrei í dómara-
sæti.
Nú með vorinu hugðist Þórunn
flytja í nýja íbúð í Reykjavík. Þar var
hún byrjuð að punta í kringum sig
með fallegum hlutum, stórum og
smáum, sem spegluðu fegurðarþrá
hennar og smekkvísi.
Dauði Þórunnar kom eins og
þungt högg yfir alla ættingja og vini,
okkur þótti öllum svo innilega vænt
um hana. Eins og endranær er erfitt
að sætta sig við dauðann en minn-
ingin lifir um fallega og elskulega
konu sem mátti ekkert aumt sjá.
Vegferð hennar lýkur að Mosfelli, í
faðmi dalsins sem fóstraði hana sem
barn.
Hvíl í friði, elsku Þórunn.
Bjarki og Þóra.
Ég var svo heppin að eiga Þórunni
sem frænku og hún var engin venju-
leg frænka. Þórunn hafði svo margt
gott til að bera, hún var ljúf við alla,
bæði menn og dýr. Hún var sérstak-
lega góð við okkur systkinabörnin
sín, hún gerði allt eins vel og hún gat
og jólagjafirnar hennar voru ekki af
verri endanum. Þar valdi hún allt vel
og vandlega handa hverjum og ein-
um. Allt í kringum Þórunni var fal-
legt, hún hafði verulega næmt auga,
hún var mjög litaglöð og gaf tilveru
okkar mikinn lit.
Þau voru ófá kvöldin sem við vor-
um að skottast saman ég, Þórunn og
mamma á vinnustofunni hjá
mömmu. Þar töluðum við um lífið og
tilveruna, Þórunn var alltaf að
nostra við eitthvað, allt sem hún
gerði var fallegt, hvort sem það var
málverk eða prjónaskapurinn. Hún
lagði mikinn metnað í að prjóna
sokka og vettlinga handa okkur öll-
um í fjölskyldunni.
Þórunn mat alla jafnt, fyrir henni
voru allir fallegir á sinn hátt. Það var
margt í fari frænku minnar sem aðr-
ir mættu taka sér til fyirmyndar.
Hún var tilbúin að gefa allt sem hún
átti, kvartaði aldrei og var ávallt
hógvær fyrir sína hönd. Kannski var
verst að hún sá ekki alltaf hversu fal-
leg manneskja hún var sjálf. Mér er
það minnisstætt þegar hún sat eitt
kvöldið heima og horfði hugsandi á
svip í lófa sinn.
Hún var þá að skoða sinn víðförla
veg, sem hún hafði farið, og blind-
andi leiddi hún fingurinn eftir lífslín-
unni sem nú er á enda.
Það er mér mikill missir að kveðja
Þórunni frænku mína. En þótt hún
sé farin mun minningin um hana allt-
af lifa með mér. Þórunn frænka, ég
hefði aldrei trúað því hvað mér þótti
vænt um þig enda er ekki annað
hægt. Guð varðveiti þig.
Vilborg Bjarkadóttir.
Elsku Þórunn. Það er svo skrítið
að þú sért farin frá okkur, maður er
enn að átta sig á því. Það var svo
gaman að fá þig aftur heim til Ís-
lands og það gladdi okkur mikið að
sjá hversu dugleg þú varst. Þú varst
mikið hjá okkur á Hvirfli og það var
alltaf jafnþægilegt að vera nálægt
þér. Þú varst án alls vafa ein besta
frænka sem hægt er að hugsa sér
enda áttum við oft ánægjulegar
stundir með þér. Við eigum eftir að
sakna þín sárt og við munum alltaf
hugsa til þín. Við getum samt hugg-
að okkur við að þér líður vel fyrir
handan hjá Bjarna afa og öðrum ást-
vinum.
Þínir frændur,
Bjarni og Guðmundur.
Kæra Þórunn. Ég vona að þér líði
vel þarna uppi. Takk fyrir allt sem
þú hefur gert fyrir mig, alla hlutina
sem þú hefur gefið mér, og allar næt-
urnar sem þú gistir hjá okkur.
Ásbjörn Ibsson.
Elsku Þórunn, takk fyrir allar þær
góðu stundir sem þú hefur gefið okk-
ur og hlýjuna sem þú hefur veitt okk-
ur. Ég vil þakka allar liðnar stundir.
Hilmir Þór Ibsson.
Nú er ein úr æskuhópnum í Mos-
fellsdalnum fallin frá, Þórunn frá
Mosfelli. Við þekktumst frá fyrstu
tíð, þá var Mosfellsdalur ekki fjöl-
mennur, allir vorum við krakkarnir
einn vinahópur, foreldrar okkar allra
góðir kunningjar og nágrannaskap-
ur mikill.
Þegar við, Þórunn, Signý og Sigga
byrjuðum í skóla alla leið niður að
Brúarlandi, þá skiptust foreldrarnir
á að keyra okkur. Við vorum voða-
lega mikil sveitabörn og fannst þetta
mikið ferðalag.
Svo kom nú að því að við urðum öll
fullorðin og leiðir skildi. Eftir stúd-
entspróf settist Þórunn að í Kaup-
mannahöfn, þá hafði hún eignast
einkadótturina Ýrr sem varð eftir í
umsjá elskulegrar ömmu sinnar og
afa á Mosfelli.
Árin liðu og fyrr en varði var Þór-
unn búin að vera í burtu í tuttugu og
fimm ár. Öðru hvoru kom hún í stutt-
ar heimsóknir sem öllum sem þekktu
hana voru mjög kærkomnar.
Engin úr vinahópnum í Dalnum
sem leið átti um Kaupmannahöfn lét
sér detta annað í hug en fara og hitta
hana Tótu. Alltaf gladdist hún þess-
um heimsóknum af einlægni og
þyrsti í fréttir að heiman, stórar og
smáar.
Því miður vorum við alltof fá sem
fengum að kynnast listakonunni í
henni Tótu. Hún málaði mikið, marg-
ar mynda hennar voru snilldarlega
gerðar, en það var ekki í eðli hennar
að koma list sinni á framfæri.
Því miður.
Þórunn var sérstök kona. Afskap-
lega falleg, augun djúpblá og hárið
svart, brosið svo sérstaklega fallegt,
eitthvað leyndardómsfullt. Innri
maður hennar var ekki síðri. Þórunn
var afburðagreind, oft tók hún
ógleymanlega til orða og kímnigáfan
var mikil og eftir því góð.
Nú voru um það bil tvö ár síðan
Þórunn flutti heim. Hún undi sér
einstaklega vel í vinnunni sinni í
Gróðrarstöðinni í Dalsgarði, síðustu
vikur var hún full tilhlökkunar að
koma sér fyrir í nýrri íbúð með
litlum garði.
Það verður ekki framar spurt:
„Hvað er að frétta af Tótu?“
Við kveðjum hana með trega og
vottum kærri fjölskyldu hennar
dýpstu samúð. Blessuð sé minning
Þórunnar Bjarnadóttur.
Signý Jóhannsdóttir,
Sigríður Halldórsdóttir.
ÞÓRUNN
BJARNADÓTTIR
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar
og sonur,
EINAR ARNALDS
rithöfundur,
Bugðulæk 6,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum í Fossvogi sunnudaginn
18. apríl.
Sigrún Jóhannsdóttir
Dagný E. Arnalds,
Ólöf Helga Arnalds,
Klara Jóhanna Arnalds,
Ásdís Arnalds.
Elsku móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
RAGNHEIÐUR ÞYRI NIKULÁSDÓTTIR,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Eir laugardaginn
17. apríl.
Ragna Þyri Magnúsdóttir,
Guðný Edda Magnúsdóttir, Sigurður R. Pétursson,
Nikulás Friðrik Magnússon, Svandís Hauksdóttir,
Anna Stefanía Magnúsdóttir, Björn Heimir Björnsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Afmælis- og minningargreinum má skila í
tölvupósti eða á disklingi (netfangið er
minning@mbl.is, svar er sent sjálfkrafa um
leið og grein hefur borist). Ef greinin er á
disklingi þarf útprentun að fylgja. Nauð-
synlegt er að símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusími og heimasími) fylgi
með. Þar sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina, enda þótt
þær berist innan hins tiltekna frests. Nán-
ari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern lát-
inn einstakling birtist formáli og ein aðal-
grein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en
aðrar greinar skulu ekki vera lengri en 300
orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50
línur í blaðinu (17 dálksentimetrar). Grein-
arhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn
sín en ekki stuttnefni undir greinunum.